บททั้งหมดของ ยัยวิศวะตัวร้ายปราบเสือให้เป็นแมว: บทที่ 11 - บทที่ 20

“เอ่อ…ฟะฟองวะว่ามันเร็วไปนะคะพี่หมอพะนาย”ตอนนี้ฉันได้แต่ก้มหน้าพูดโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองสบตากับเขา“เฮียคิดว่าเวลาไม่ใช้สิ่งสำคัญหรอกนะครับ ขอแค่ให้ใจของหนูฟองตรงกับใจของเฮียก็พอแล้ว หรือหนูฟองไม่ได้ชอบเฮีย!”เขาพูดประโยคสุดท้ายจบ พี่หมอพะนายก็กอดรัดเอวฉันแน่นขึ้นจนรู้สึกอึดอัด“ไม่ใช่ว่าฟองไม่ได้ชอบพี่หมอพะนายนะคะ แต่ฟองแค่คิดว่าเราสองคนควรที่จะลองศึกษานิสัยใจคอของกันและกันจริงๆ ซะก่อน เผื่อวันหนึ่งพี่หมอรู้จักนิสัยที่แท้จริงของฟองพี่หมออาจจะเลิกชอบฟองไปเลยก็ได้ใครจะรู้”ฉันกำลังพูดตามที่ใจคิดเพราะว่าการที่เราจะรักใครคบใคร เราก็ควรจะรักเขาที่เป็นตัวตนของเขาจริงไม่ใช่แค่รู้จักเขาแค่ผิวเผลอแล้วคิดว่านั้นคือนิสัยจริงๆ ของเขา บางทีถ้าเรารู้จักนิสัยจริงๆ เราอาจรับตัวเขาไม่ได้หรือเขานั่นแหละที่จะรับเราที่เป็นแบบนั้นไม่ได้“ใครสอนให้พูดประโยคที่เป็นผู้ใหญ่เกินตัวขนาดนี้หะ ยัยขี้เมาของเฮีย”เขาโยกตัวของฉันที่นั่งอยู่บนตักของเขาไปมาเบาๆ แถมขำหึๆ ในลำคอเหมือนเรื่องที่ฉันกำลังพูดกับเขาเป็นเรื่องที่ตลกมาก“นี่พี่หมอ ฟองจริงจังอยู่นะ”ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาที่เขาทำเหมือนไม่ได้สนใจกับเหตุผลของฉัน

“ฟองจันทร์ซ้อมดาวเดือนเสร็จแล้วจะไปไหนต่อไหม พอดีไออยากจะชวนยูไปหาอะไรกิน”ตอนนี้ฉันมาซ้อมการประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัย และตอนนี้พวกเราก็ซ้อมกันเสร็จแล้ว“โอเคๆไปห้างใกล้มอนี้ได้ป่ะ ฟองมีการบ้านต้องกลับไปทำนิดหน่อย”ไบเลย์กำลังสะพายกระเป๋าเป้ของเขา แล้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปจากบริเวณที่ซ้อมดาวเดือนมหาลัย“เอ่อพูดเรื่องการบ้านนี่ก็ใกล้จะสอบมิดเทอมแล้วยูติวแคล1ให้ไอบ้างดิ”“ได้ๆ แล้วเรามาจับกลุ่มอ่านหนังสือด้วยกันอาทิตย์หน้าเป็นไง”“โอเค! ไอจะถือว่ายูสัญญาแล้วห้ามผิดสัญญานะครับ”“ค่ะๆคุณไบเลย์ ฟองสัญญา”“เชิญขึ้นรถได้ครับฟองจันทร์”ไบเลย์กำลังเปิดประตูรถข้างคนขับให้ฉันเข้าไปนั่ง แล้วยิ้มหวานให้ฉันจนตาหยี“ขอบคุณนะ”แล้วไบเลย์ก็อ้อมไปขึ้นรถแล้วขับออกไปห้างสรรพสินค้าตามที่เราคุยกันไว้ห้างสรรพสินค้าใกล้มหาลัยวันนี้ที่ห้างสรรพสินค้ามีการจัดงานรับสมัครคัดเลือกการประกวดหาดาราหน้าใหม่เพื่อเล่นละครวัยรุ่นของผู้กำกับชื่อดังที่สร้างละครวัยรุ่นที่มีกระแสชื่อดังในปัจจุบัน“ว้าว!ยูสนใจไปสมัครเป็นนักแสดงวัยรุ่นไหม ไอว่ายูน่าจะได้นะฟองจันทร์ไปลองดู” ไบเลย์พยายามดันหลังฉันให้เดินไปโต๊ะรับสมัคร ที่มีวัยรุ

ภายในรถ“หนูฟองทำไมทำหน้าแบบนั้นละครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”“ค่ะคือว่า…”มองหน้าเขาที่กำลังขับรถมุ่งหน้าเข้าไปในมหาลัยเพื่อไปส่งฉันที่คณะก่อน พี่หมอพะนายหันมามองหน้าฉันอย่างสงสัย“ก็คือผู้หญิงที่ยืนรอฝนหยุดตกที่หน้าคอนโดพวกเขา เห็นพี่หมอพะนายกางร่มของฟองแล้ว…” ฉันยิ้มแห้งๆให้เขาที่มองหน้าฉันสลับกับถนน จนรถมาจอดที่หน้าตึกเรียนของฉันแล้วรถก็จอดนิ่ง“หนูฟองแล้วอะไรต่อครับ”“ผู้หญิงที่คอนโดพวกเขาคิดว่าพี่หมอพะนายแอ๊บแมนค่ะ”“ฮ่าๆเพราะแค่เฮียกางร่มสีชมพูลายคิตตี้ของหนูฟองเนี้ยนะ”“นี่พี่หมอพะนายไม่ซีเรียสเลยเหรอคะ ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกเขาไม่พูดต่อๆกันไปทั่วทั้งมหาลัยแล้วหรือเปล่า”พี่หมอพะนายยิ้มให้ฉันแล้วยกมือขึ้นขยี้ผมของฉันจนมันเริ่มยุ่งหมดแล้ว“หนูฟองพิสูจน์แล้วว่าเฮียแมนทั้งแท่ง”“บ้าฟองไม่เคยพิสูจน์พี่หมออย่ามาขี้ตู่นะ” ฉันทำหน้าขึงขังใส่เขา แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูเพื่อลงจากลงเพราะตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่สิบนาทีก่อนจะแปดโมง ถือว่าโชคดีที่คอนโดของเราใกล้มหาลัยขับรถแค่ห้านาทีก็ถึงแล้ว“เอ้าก็เรื่องจริงเมื่อคืนเฮียยังหอมแก้มหนูไปฟอดใหญ่เลยนะครับ”“หยุดพูดเลย รีบไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวก็ไปไม่ทั

​คอนโดหลังจากที่ฉันจ่ายเงินค่าอาหารญี่ปุ่นเสร็จเรียบร้อย แสตมป์กับติวเตอร์ก็ขับรถมาส่งฉันที่คอนโด“ขอบใจพวกแกมากนะที่มาส่งฉัน”“เอ่อๆไม่เป็นไรเรื่องปกติ แค่ช่วงนี้แกมีคนขับรถส่วนตัวไม่ต้องทำมาเป็นสุภาพขนาดนั้นก็ได้ไอ้ฟอง”“ก็แบบอยากเป็นผู้หญิงเรียบร้อยชักวันไม่ได้เหรอคะ”ฉันยิ้มแล้วยักไหล่ให้พวกมันสองคนก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถที่แสตมป์มันปลดล็อกให้แล้ว“ในสายตาพวกฉัน ยังไงแกก็คือไอ้ฟองคนเดิมที่หาความเรียบร้อยยากว่ะฮ่าๆ”“ไอ้แสตมป์ถึงฉันจะไม่เรียบร้อยนะโว้ยแต่อย่างน้อยก็สวยละกัน”ฉันเบ้ปากใส่ไอ้แสตมป์แล้วก้าวขาลงจากรถ“บ่ายแล้วเจอกัน”“โอเคบ่าย”ความเหนื่อยสะสมจากการเตรียมตัวในการประกวดของฉันทำให้ฉันง่วงนอนตาแทบจะปิด แต่ก็ต้องเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำก่อนเพราะถือว่าความสะอาดเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้เราหลับสบายก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นขนาดที่ฉันอาบน้ำเสร็จพอดีและกำลังจะปิดไฟนอนก่อนเปิดประตูฉันต้องช่องตาแมวดูก่อนว่าใครที่มาเคาะที่หน้าประตูตอนนี้แกร๊ก!“อ้าวพี่หมอพะนายพึ่งเลิกเรียนเหรอคะ”ตอนนี้เขาอยู่ในชุดนักศึกษาเป็นระเบียบ ยืนยิ้มโชว์ฟันขาวอยู่หน้าห้อง“ครับชอบดอกไม้ที่เฮียส

โรงหนังฉันกับพี่หมอพะนายเราสองคนยืนมองตารางหนังที่เข้าโรงในวันนี้แต่ไม่รู้ว่าอยากจะดูเรื่องอะไรกัน“ตกลงหนูฟองอยากดูเรื่องอะไรครับ” พี่หมอพะนายยืนเอามือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางสบายอยู่ข้างฉัน“ฟองอยากดูการ์ตูนญี่ปุ่น!” ฉันยิ้มหวานให้เขาขนาดที่พี่หมอพะนายทำตาโตอ้าปากค้างเหมือนกำลังช็อกกับการเดทแรกในการเป็นแฟนของเราสองคน“ฮ่าๆเฮียว่ามันดูแบ้วไปไหม ดูเฮียดิมันดูไม่เหมาะกับการดูการ์ตูนชักเท่าไหร่นะ”หลังจากที่ตั้งสติได้เขาก็พูดออกมาเสียงสั่นเหมือนกลัวฉันจะโกรธที่เขาไม่ตามใจ“เอ่อ…งั้นเฮียหมออยากดูอะไรเหรอ” ไม่เป็นไรฟองจันทร์คนนี้ไม่โกรธแบบไม่มีเหตุผลหรอกเพราะฉันมีเหตุผลพอการที่เราจะคบกับใครเราควรจะเปิดใจรับสิ่งที่เขาชอบและไม่ชอบให้ได้“เฮียอยากดูเดอะมัมมี่” ฉันมองท่าทางของเขาน่าจะอยากดูเรื่องนี้จริงๆ ตามใจพี่หมอพะนายเขาหน่อยก็แล้วกัน ปกติมีแต่เขาที่ตามใจฉันจนจะติดเป็นนิสัยเสียหมดแล้ว“โอเคค่ะ งั้นดูรอบห้าโมงครึ่งแล้วกันเนอะ” เขายิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นขยี้ผมอย่างถูกใจที่ฉันตามใจเขาครั้งแรก“น่ารักที่สุดเลยแฟนเฮียขอบคุณที่ตามใจเฮียนะ”“แต่ข้าวเย็นเฮียต้องเลี้ยงฟองนะส่วนค่าตัวหนังเดี่ยวฟองออกส่ว