บททั้งหมดของ ยัยวิศวะตัวร้ายปราบเสือให้เป็นแมว: บทที่ 51 - บทที่ 60

“เดินเร็วๆหน่อยสิคุณ! ปล่อยให้ท่านหญิงรอนานมันเสียมารยาทนะคะ!” ป้าพิณหันกับมาพูดกับฉัน ทำให้ฉันต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นก่อนที่จะโดนดุขึ้นมาอีกครั้ง“ค่ะ ป้าพิณ”ห้องที่ฉันกำลังจะเข้าไปเปลี่ยนชุด หน้าห้องเป็นประตูไม้ถูกแกะสลักเป็นลวดลายนางในวรรณคดีถือดอกบัวดูวิจิตรงดงามสมกับเป็นบ้านของเจ้านายผู้ดีเก่า“เข้ามาข้างในสิคะ มัวแต่จ้องบานประตูอยู่ได้! คุณจะริเป็นขโมยเหรอคะ”เดี่ยวนะป้าใครมันจะมาขโมยบานประตูกันวะเนี้ย แค่ดูเสยๆคนมันไม่เคยอยู่บ้านเรือนไทยอะคะ มันแปลกตรงไหนเนี้ยป้าขึ้นเลย!ไอ้ฟองเริ่มอารมณ์จะขึ้นแล้วเด้อ อะไรพูดเหน็บแนมกันอยู่ได้นะป้าพิณ“…” ได้แต่พยายามระงับอารมณ์อยู่ ทำได้เพียงยืนนิ่งๆไม่ต่อปากต่อคำกับป้าเขาเดี่ยวเรื่องจะยาว“นี่ค่ะ ชุดเอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำตรงนู่นเลยคะ”ป้าพิณยื่นชุดมาตรงหน้าฉัน“ขอบคุณนะคะ” ฉันยิ้มกว้างให้ป้า อย่างไม่สนใจกับท่าทางรังเกลียดของป้าแกเดินไปในห้องน้ำตามที่ป้าพิณบอก ภายในห้องน้ำกับเป็นห้องน้ำสมัยใหม่ครบคันไปด้วยอุปกรณ์อำนวยความสะดวกสบายดูหรูหราอลังการ ตามประสาบ้านของแม่ยายของมหาเศรษฐีชุดที่ป้าพิณให้ฉันเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดเนื้อดีสีขาว ส่วนกระโปรงไม่

เล้าไก่“พี่ฟองไหวนะครับ!?” จ่อยที่เดินพาฉันมาเล้าไก่ ส่วนปลานิลที่ฉันจับมา ให้ลุงแดงช่วยนำไปให้ป้าพิณที่ห้องครัวแล้ว“ไหวสิจ๊ะ แค่นี้สบายมากตอนอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดพี่เคยช่วยป๊าซ่อมรถหนักกว่านี้เป็นไหนๆ แค่นี้เล็กน้อยจ๊ะ” ฉันทำมือโอเคให้กับจ่อยทั้งที่ความจริงการจับปลานิลนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะ ส่วนจับไก่ก็อย่างที่เคยบอกไอ้ฟองเป็นคนนะไม่ใช้ปอบใครจะไปเคยจับไก่ในเล้ากันละ ปกติก็เคยแต่ไปซื้อที่ตลาดสดไม่ก็ในห้าง“ถึงแล้วครับพี่ฟอง!!!” อืมสภาพเล้าไก่ที่จ่อยดูภูมิใจนำเสนอฉันก็คือ...เหมือนบ้านหลังเล็กที่มีผนังเป็นไม้ไผ่ มีหลังคาสังกะสีเก่าขึ้นสนิมจนมองไม่ออกว่าสีเดิมคือสีอะไร ได้ยินเสียงไก่จิกตีกันดังออกมาจากภายในเล้าแค่ได้ยินเสียงหนูฟองก็น้ำตาจะไหลแล้วเฮียอยู่ไหนมาช่วยฟองที...แต่คำเรียกของฉันในใจคงจะส่งไปไม่ถึงพี่หมอพะนายได้...“พี่ฟองต้องไล่จับไก่ในเล้านะครับ พอจับตัวไก่ได้พี่ฟองก็ใช้เชือกอันนี้รัดขาไก่ให้แน่นเพื่อไม่ให้มันหนีนะครับ” เล้าไก่ไม่มีใครนอกจากฉันและจ่อย เพราะว่าเวลาสิบโมงเกือบสิบเอ็ดโมงไม่น่าจะมีใครมาให้อาหารมันตอนนี้“ได้ๆ ถ้าอย่างงั้นพี่เข้าไปก่อนนะ”ฉันยิ้มให้กำลังใจ

เวลา 19.00 นาที“จะไม่นอนค้างที่นี่กันจริงๆเหรอหลานๆ” คุณหญิงยายเดินมาส่งฉันกับพี่หมอที่รถเพื่อขับกลับกรุงเทพ“ผมกับหนูฟองมีเรียนพรุ่งนี้คงนอนค้างที่นี่ไม่ได้จริงๆนะครับคุณหญิงยาย เดี่ยวถ้าวันหยุดยาวนายจะพาหนูฟองมาค้างที่นี่นะครับคนสวย!” พี่หมอโอบกอดยายของเขาพร้อมกับหอมแก้มอย่างออดอ้อนเหมือนเด็กๆตามนิสัยของเขา“เฮ้ยก็ได้สัญญาแล้วนะลูก โกหกคนแก่มันบาปนะตาหลานชาย!” ท่านเอามือลูบหัวพี่หมออย่างเอ็นดู เป็นธรรมดาของคนแก่ที่อยากให้ลูกหลานอยู่ดูแล“ครับ! นายจะมาค้างที่นี่ให้คุณหญิงยายเบื่อหน้าหลานชายคนนี่เลยละครับหึหึหึ”“เราก็มากับพี่เขาด้วยนะแม่หนูฟอง ยายยินดีต้อนรับนะลูก” ท่านหันมากล่าวกับฉันที่ยืนมองยายหลานล่ำลากันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“ค่ะคุณหญิงยาย” ฉันยิ้มกว้างให้ท่าน แต่อยู่ๆท่านก็เดินเข้ามากอดฉัน ทำให้ตัวไอ้ฟองแข็งทื่อไม่นึกว่าท่านจะเอ็นดูฉันมากขนาดนี้“ถึงหน้าจะเหมือนแต่นิสัยใจคอชั่งแตกต่างกันนักนะแม่หนูฟอง!” คุณหญิงยายท่านกระซิบเสียงเบาที่พอให้ได้ยินกันแค่สองคน แต่ทำให้ฉันถึงกับมึนงงว่าท่านพูดถึงเรื่องอะไรใครหน้าเหมือนใครว่ะ“…”“โชคดีนะแม่หนูฟอง! คราวหน้าถ้ามาที่นี่อีกบอกยายล่วงหน้

“อาซ้อนี่สวยจังเลยนะคะ น้องแพรยิ่งมองยิ่งคุ้นหน้าเหมือนเราเคยเจอกันเลยเนอะ!?” ฉันกำลังตักทัพเค้กหน้าตาน่ารักใส่บนจานของตัวเอง“พี่ว่าไม่น่าจะเคยเจอกันมาก่อนหลอกนะคะน้องแพร เพราะพี่ฟองพึ่งเข้ามาเรียนในกรุงเทพได้แค่ปีครึ่งเอง” ฉันว่าตัวเองไม่น่าจะเคยเจอน้องแพรนะเพราะขนาดพี่หมอเรายังพึ่งคบกันไม่ถึงปีทีเลยจะเคยเจอครอบครัวเขาก็ช่วงสุขสัปดาห์ที่ผ่านมา“แต่น้องแพรคุ้นหน้าอาซ้อมากจริงๆนะคะ เดี่ยวของน้องแพรขอคิดก่อน” เธอทำหน้านิ้วคิ้วขมวด แล้วก็เดินรอบตัวของฉันท่าทางที่น้องแสดงออกมาทำให้ฉันหลุดขำ“…”?“อ่อ! คิดออกแล้วน้องแพราจำคนผิดจริงๆด้วย ที่แท้อาซ้อก็หน้าเหมือนพี่นุลินแฟนเก่าเฮียหมอนี่เอง!!! อุ้ย!” น้องแพรเอามือปิดปากตัวเองทำตาโตอย่างคนกำลังตกตะลึงกับอะไรชักอย่าง“อ่อจริงเหรอคะ” แต่!พอได้ยินชื่อ ‘นุลิน’ มันกับทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจแปลกๆฉันถามน้องด้วยน้ำเสียงปกติไม่ได้คิดอะไรมากเพราะผู้ชายหน้าตาหล่อระดับเดือนมหาลัยแบบพี่หมอไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยสิแปลกคน แกจะหวั่นใจทำไมเนี้ยไอ้ฟอง“เหมือนมากเลยละคะ! แต่น้องแพรว่าคงไม่มีอะไรหลอกคะ แค่เรื่องบังเอิญอาซ้ออย่าไปสนใจคำพูดไร้สาระของน้องแพรเลยนะคะ ทานอ

ฉันโทรหาเพื่อนทันทีเมื่อร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว ถ้าให้โทรหาพ่อแม่ก็กลัวท่านจะเป็นห่วงเอามา หรือเรื่องอาจจะใหญ่โตถึงขนาดให้ฉันซิ่วออกจากมหาลัยเพื่อไม่ต้องเจอผู้ชายหลอกลวงอย่างเขาฉันรู้นิสัยพ่อตัวเองดี จึงเลือกที่จะโทรหาเพื่อนสนิทให้มารับ วันนี้คงไปขออาศัยนอนกับเพื่อนสักคนเพราะถ้านอนอยู่คอนโดนี้ ยังไงก็ต้องเจอเขายิ่งฉันเลือกที่จะเงียบเขาก็จะยิ่งตื้อ นั้นคือนิสัยของผู้ชายชื่อพะนาย!“มาแล้วไอ้ฟอง มีอะไรค่อยไปเล่าขึ้นรถเถอะ!” ไอ้ติวเตอร์จอดรถ แล้วเลื่อนกระจกร้องเรียกฉันที่ยืนเหม่อลอยรอมันอยู่หน้าคอนโด“อืม รบกวนหน่อยนะ!” ฉันเปิดประตูขึ้นรถ แล้วนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมา ปล่อยให้เพื่อนขับรถพาไปที่ไหนชักแห่ง…“ไอ้ฟองฟังเพลงป่ะ รถท่าจะติดอีกนานกว่าจะไปถึง!?” ไอ้ติวเตอร์พูดเสียงดังขึ้นเรียกสติฉันที่นั่งเงียบให้หันไปคุยกับมัน“เอาสิตามใจแกเลย” ฉันยิ้มบางๆให้เพื่อน ฝืนทำตัวเข้มแข็งให้เพื่อนไม่เป็นห่วงแต่ก็ทำได้เท่านี่!จริงๆ“เอาเพลงสากลแล้วกันเนอะไอ้ฟอง”แล้วมันก็เปิดเพลงที่ฉันชอบ ไม่มีคำพูดอะไรออกมาอีกปล่อยให้ฉันอยู่กับความคิดของตัวเอง...“ไอ้ฟองถึงแล้ว! ลงมาได้แล้ว!”ไอ้ติวเตอร์เรียกฉันเสียงดัง