All Chapters of ยัยวิศวะตัวร้ายปราบเสือให้เป็นแมว: Chapter 31 - Chapter 40

“หะเฮียปะปล่อยฟองนะไม่เอา!!!” ฉันทุบหน้าอกพี่หมอพะนายแรงๆเพื่อให้เขายอมปล่อยฉันตุบ!“ปล่อยแล้วนะครับ! อ้าวทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะหนูฟองเฮียปล่อยเราแล้วนะ!?” ไม่หยุดแถวตอนนี้พี่หมอพะนายเขาคล่อมอยู่บนตัวของฉันเลื่อนหน้าผากมาติดกับหน้าผากของฉัน“กะใกล้ไปไหมเฮีย ถ่อยออกไปเลยนะฟะฟองบอกแล้วไงหายใจไม่ออกแถมเหม็นกลิ่นเหล้าที่เฮียดื่มมาด้วย!” พูดเสียงตะกุกตะกะอย่างประมาท“หึ! คงไม่ได้หรอกก็เฮียบอกแล้วยังไงว่าคนขี้โกหกต้องโดนลงโทษและนี่แหละคือบทลงโทษของเฮีย!!!” พี่หมอพะนายไม่เพียงแต่ขู่ฉันด้วยคำพูดเท่านั้นเขากับก้มหน้าลงไปสูดดมตามชอกคอของฉันไม่สิต้องบอกว่ามันเป็นการซุกไซร้ชอกคอที่ผู้ชายชอบทำ!?“พะพี่หมอไม่เอานะฟองยังไม่พร้อมนะ!!!” ใจดีสู่เสือโวยวายเสียงดังให้พี่หมอพะนายหยุดการกระทำของเขา“…” เงียบ!พี่หมอพะนายยังคงขบเม้นไปตามชอกคอของฉัน และเลื่อนใบหน้าขึ้นมามองสบตากันกับฉันอย่างสื่อความหมาย“หะเฮียยะหยุดเถอะนะ!!!” ขยับปากพูดแต่ร่างกายส่วนอื่นพยายามนอนนิ่งไม่ไหวติงให้พี่หมอพะนายอารมณ์เสียเคยได้ยินเพื่อนๆบอกว่าผู้ชายจะอารมณ์เสียเมื่อเราขัดไม่ให้เขาทำเรื่องอย่างว่าโดยการต่อต้านทางด้านร่างกายและเหมื

ณ.คอนโดหลังจากเลิกเรียนวันแรกฉันก็กับมาที่คอนโดวันนี้ทั้งวันไม่ค่อยได้เรียนอะไรมากเพราะมันพึ่งเปิดเรียนงานอะไรก็ไม่มีว่างมาก“เฮ้ยวันนี้มันสบายจริงๆเลย เนอะเฮีย!” ฉันนั่งลงบนโซฟาในห้องพี่หมอแล้วเปิดทีวีดูไปเรื่อย“หนูฟองครับวันนี้เฮียต้องไปติวหนังสือกับเพื่อนนะ!" ก็พยายามเข้าใจว่าเป็นนักศึกษาแพทย์มันเรียนหนัก แต่นี่มันเปิดเรียนเทอมสองวันแรก!?​“เอ่อ…อืมค่ะ” ฉันพยายามยิ้มแห้งๆให้กับพี่หมอพะนายแต่เขากับไม่มองหน้าฉันแล้วลุกขึ้นเดินออกไปหยิบหนังสือเรียน“เฮียไปแล้วนะถ้าหนูฟองกลับไปอาบน้ำที่ห้องก็อย่าลืมล็อกห้องให้เฮียด้วยนะครับ ไปล่ะ” พูดจบเขาก็เดินไปหยิบกระเป๋าและกุนแจรถออกจากห้องไปเลย“…” ฉันได้แต่นั่งมองประตูห้องที่ปิดลงด้วยอาการที่อธิบายไม่ถูกแอบงงๆด้วยช้ำไป ก็นะเขาเรียนหมอจะมาสบายอย่างเราได้ไงนั่งกดเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดี สุดท้ายฉันก็โทรหานิดหน่อยชวนเธอไปเดินห้างตามประชาผู้หญิงแล้วกัน“ฮัลโหลนิดหน่อย แกว่างหรือเปล่า” ฉันกรอกเสียงไปอย่างหงอยๆ“ฮัลโหลฟองจันทร์ ว่างๆจ้า นี่ไอ้ป๋องแกอย่ามาแย้งขนมปังชิ้นนั้นของนิดนะ!” เสียงทะเลาะแย้งกินขนมของป๋องแป้งและนิด

วันสุดท้ายของสัปดาห์ก็มาถึงชักทีในเมื่อห้าวันที่ผ่านมามันก็จะเรียนหนักมาก!? งานก็เริ่มมีสั่งให้ทำทั้งๆที่พึ่งเปิดเรียน แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์!!!ฉันก็มีการวางโปรแกรมกับเพื่อนๆในสาขานัดแนะกันไปนั่งชิวแบบชิลๆกันนิดนึงพอเป็นพิธีฉลองเปิดเรียน!?แต่ติดปัญหาตรงที่ไม่รู้จะขออนุญาตพี่หมอพะนายยังไงเพราะถ้าเขาเกิดไม่อนุญาตให้ฉันไปนี่เรื่องใหญ่!เลยนะเพราะถ้าใครไม่ไปเพื่อนๆวิศวะบอกว่าถึงกับเสียหมากันเลยนะโว้ยงานนี่!“เป็นอะไรไปหนะหนูฟองทำไหมเดี่ยวทำหน้าเครียดเดี่ยวยิ้ม!?” พี่หมอพะนายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่โซฟาข้างๆกับฉันที่นั่งทำการบ้าน พอดีว่าวันเราต่างเลิกเรียนตั้งแต่บ่ายโมงหึ!จงอย่าทำหน้าตกใจที่คณะแพทย์เลิกบ่ายโมงเหตุผลเพราะพวกพี่หมอพะนายจะต้องสอบใบประกอบโรคศิลป์ที่เขาเคยบอกเอาฉันไว้แล้ว คราวนี้เวลามันก็เหลืออีกแค่สิบสี่วัน!!! อาจารย์เลยเห็นว่าทำแลปกันได้เยอะแล้วเลยให้พวกเขากลับบ้านมาอ่านหนังสือเตรียมสอบ นี่ถ้าสอบไม่ผ่านเท่ากับเรียนมาสามปีเสียเปล่า แฟนไอ้ฟองเลยโคตรเครียดดูจากสีหน้าแล้วตอนนี้“เอ่อคือว่าฟองอยากขอ…” นิ่งไปต่อไม่ได้ไม่กล้าพูดทำไงดีละ“หนูฟองอยากขออะไร

พอปรับทัศนคติกันเรียบร้อยแล้วฉันก็เกิดหิวข้าวขึ้นมาบอกตามตรงสำหรับไอ้ฟองต่อให้โลกถล่มก็ต้องคิดถึงเรื่องกินเป็นอันดับต้นๆในชีวิตอ่ะนะ“เฮียจ๋า เค้าหิ๊วหิวข้าวไปหาไรกินกันเถอะนะๆ” มันก็จะมีการอ้อนๆกันหน่อยเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่พึ่งหายตึงเครียด“หึ!โอเคครับ ว่าแต่หิวข้าวแล้วอยากจะกินอะไรหึหนูฟอง” ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ข้างพี่หมอพะนายเอาหัวซบไหล่ทำหน้าคุดคิดกับปัญหาร้านอาหารที่อยากจะกินในตอนนี้“ฟองอยากจะกินก๋วยจั๊บร้านดังแถวเยาวราช ไปนะคะๆ”เอามือถูกันไปมาอย่างลุ้นยิ่งกว่าทุกเรื่องในชีวิต!“แต่ว่าเฮียอาจจะต้องกลับไปติวหนังสือกับเพื่อนๆที่บ้านไอ้เจมส์นะสิครับหนูฟอง”พี่หมอพะนายทำหน้าหนักใจไม่รู้จะเลือกทางไหนดี“เข้าใจแล้วค่ะ งั้นฟองโทรหาไอ้แสตมป์กับติวเตอร์พาไปกินก็ได้ไม่รบกวนเฮียแล้ว ไปล่ะ” ฉันลุกขึ้นจากโซฟา แต่ก็โดนฉุดโดยร่างสูงจนลงไปนั่งอยู่บนตักของเขาและแถวโดนกอดรอบเอวไว้แน่น“นี่งอนเฮียเหรอครับ?” แล้วเขาก็เอาคางมาเกยบนไหล่ของฉัน“มะไม่ใช้ชะหน่อยปล่อยฟองก่อนเลยนะ” ฉันพยายามดิ้นให้หลุดพ้นอย่างเขินอาย“โอเคเยาวราชก็เยาวราช กินเสร็จแล้วมานอนที่นี่นะครับ” ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด สุดท้ายก็เลิกพยายามแ

พ่อของฉันเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าบูดบึงเหมือนไปกินรังผึ้งมา ยิ้มประจบเอาใจท่านไว้กันตาย“ป๊าๆว่าแต่คืนนี้จะนอนที่คอนโดกับฟองหรือเปล่า”ฉันพยายามพูดเพาะเอาใจพ่อหวังให้ท่านลดอารมณ์ลง“ป๊าจองตั๋วกลับบ้านตอนเย็นนี่”“หะคือป๊านั่งเครื่องมาจากขอนแก่นตั้งแต่เช้าแล้วตอนเย็นก็จะกลับบ้านไม่ค้างเลยเหรอคะ”ฉันหันไปมองหน้าเฮียแบงค์เพื่อเป็นการยืนยันคำตอบของป๊าว่าเป็นเรื่องจริง“ใช่!ป๊าคิดถึงหนูเลยกะว่าจะมาเซอไพร์ทีแรกม๊าก็ว่าจะมาด้วยแต่ติดงานเลี้ยงรุ่นเลยมาไม่ได้ ป๊าเลยมาเจอเซอไพร์ชุดใหญ่ชะเองแบบไม่ทันได้ตั้งตัว”พ่อมองหน้าฉันระคนผิดหวังแกรมน้อยใจ“ป๊าฟองขอโทษนะคะที่ทำตัวไม่ดี ทำให้ป๊าผิดหวังในตัวฟองฮึก!” ฉันพยายามกลั่นสะอื้นเอาไว้เพราะไม่อยากร้องไห้ออกมาให้ป๊าเห็น ยกมือไหว้ท่านอย่างสำนึกผิดต่อสิ่งที่ได้ทำลงไป“อย่าร้องๆลูกสาวป๊าต้องเข้มแข็งสิ!” พ่อยกมือขึ้นลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู“ตะแต่ฟองทำตัวไม่ดี มาเรียนได้ไม่ถึงปีแต่ไปมีอะไรกับผู้ชายแล้ว” ไม่ต้องแปลกที่ทำไมฉันถึงกล้าพูดออกมาตรงๆกับป๊าเพราะว่าปกติเราพ่อลูกจะไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว ป๊าสอนให้ฉันไว้ใจคนในครอบครัวที่สุดมีอะไรก็ต้องเปิดใจคุยกันเพื่อ