Semua Bab Alipin Ng Tukso: Bab 11 - Bab 20

Larkin POVKaninang umaga pa ako balisa. Hindi ko alam kung nagpa-paranoid lang o sadyang may pangit akong kutob. Pero hindi na ako nagdalawang-isip, hindi ko na hahayaan pang lumala ‘to. Kung gusto kong maiwas-kulong, kailangang gawin ko na agad ang plano kong ito.Kailangan nang asikasuhin kasal na ito.Walang ligawan, walang proposal, walang espesyal na selebrasyon. Kasal lang. Para lang malinis ang pangalan ko at hindi ako mapagbintangan ng kung anu-ano sa pagpatol kong tumulong kay Khaliyah. At para na rin sa paghihiganti ko rin sa Mayor na ama niya.Napagdesisyunan kong hindi na rin sa Mayor kami magpapakasal. Mali ‘yon. Mas delikado. Kung sakali kasing kakilala ng mayor dito sa Norzagaray ang mayor sa Maynila, baka isang maling galaw lang, matunton agad si Khaliyah at matapos ang lahat sa isang iglap. Kaya mas mabuting humanap na lang ako ng pastor. Mas simple. Mas tahimik. Mas mabilis pa ang proseso.“Tol, Larkin, sigurado ka na ba dito?” tanong ni Levi habang nagkakape kami s

Khaliyah POVSa totoo lang, hindi ko inaasahan na makakaya kong mag-prepare na ganito. First time ko ‘to, na ako ang naghagilap sa social media ng mga pinag-order-an kong pagkain. Pero dito na lang din ako naghanap ng pagkain sa Norzagaray, Bulacan, kasi para mas malapit na rin. Saka, hindi na Khaliyah ang name ng gamit ko sa social media, Liya Colmenares na, sinunod ko na sa surname ni Tito Yummy, na asawa ko na ngayon.Pero napangiti ako habang pinagmamasdan ang nakahilerang pagkain sa lamesa. Maliit na litson, fried chicken na pang-isandaang tao, pancit, spaghetti, menudo, seafood at isang malaking cake na may nakasulat pang Happy Wedding Liya & Larkin. Nang makita ni Tito Larkin ang lahat ng iyon, parang gusto na niyang mahulog sa upuan.Natulog pa naman siya sa kuwarto niya at pagkagising, heto na, naka-ready na ang mga pagkain.“Anong klaseng gastos ang pinaggagawa mong ‘to, Khaliyah?” singhal niya sa akin. Halos mapunit ang noo niya sa pagkakunot.“Ano, fifty thousand pesos lan

Khaliyah POVMaagang natapos ang paglilinis ko ng bahay. Sa totoo lang, parang unti-unti na akong nasasanay sa mga gawain dito, hindi na ako masyadong nagrereklamo, nagugulat na lang ako na nagagawa ko na nang maayos ang mga gawaing bahay, kahit minsan ay medyo nangangapa. Pero hindi ako puwedeng magpabaya, lalo na ngayon na simula na ng bago kong buhay, ang buhay na hindi ko pa rin lubos na maintindihan kung paano ko tatahakin.Habang inilalabas ko ang mga supot ng basura sa harap ng bahay ni Tito Yummy, saglit akong napatambay sa gilid. Pinagmasdan ko ang paligid, tahimik pa, mukhang abala ang lahat sa kani-kaniyang gawain. Magpapahinga sana ako saglit nang biglang may tumawag sa akin.“Liya, right?”Napatingin ako sa pinagmulan ng boses at nakita ko ang isang dalagitang halos ka-edad ko lang ata. Maganda siya, may mahaba at kulot na buhok at nakangiti siya sa akin na parang matagal na kaming magkaibigan. Napatango ako habang unti-unting napangiti rin.“Ikaw ‘yung kahapon sa isa sa

Khaliyah POVNagpatimpla ng kape si Tito Larkin habang nagbibihis siya ng damit pambahay, tinuloy ko na rin ang isang supot ng tilapia sa lababo, linis na iyon at uugasan na lang. Iniwan ko muna ang tilapia sa may plangganang may tubig at inuna ko munang timplahin ang kape ng asawa ko, este ni Tito Larkin.Nilagay ko sa lamesa ang kapeng mainit na sinamahan ko na rin ng tinapay. Nang makita niyang naka-ready na ang merienda niya, nagpakitang-gilas na ako gamit ang natutunan ko kay Beranichi.Dahan-dahan akong lumapit sa rice cooker na bagong bili kahapon ni Tito Larkin, para mas madali na raw magluto. Sinimulan ko nang hugasan ang bigas. Hindi na ako nagtanong kung ilang beses dapat itong hugasan. Tatlong beses. Iyon ang sabi ni Beranichi kanina, kaya tatlong beses ko itong hinugasan. Maingat kong tinantsa ang dami ng tubig, sinigurado kong sakto lang ito para hindi matigas at hindi rin malata. Nang masigurado kong ayos na ito, isinara ko na ang takip at isinaksak ang rice cooker. Ala

Khaliyah POVNagtaka ako, tahimik ang paligid nang magising ako ng umagang iyon. Nakakagulat na walang tapik o boses na gumising sa akin. Agad tuloy akong bumangon nang makita kong alas otso na ng umaga. Huli na ako sa paggising! Karaniwan, si Tito Larkin ang gumigising sa akin, pero ngayon, hindi niya ako ginising. Napakunot ang noo ko. Hindi kaya nakalimutan lang niya? Pero imposible naman iyon. Alam niyang kailangang may mag-asikaso ng almusal para sa kaniya kasi papasok siya sa trabaho.Mabilis akong tumayo at naglakad papunta sa kuwarto ni Tito Larkin. Hindi pa siya lumalabas, kaya nagtataka akong kumatok sa pinto ng bedroom niya.“Tito?” tawag ko sa kaniya ng halos tatlong beses pero walang sumagot.Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. Napanganga ako nang makita ko siyang nakahiga roon, baluktot ang katawan at tila giniginaw. Nakangiwi ang mukha niya na parang hindi mapakali sa pagtulog. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba kasi nakita kong hindi normal ang itsura ni tito