All Chapters of Paghihiganti Pagkahiwalay: Chapter 1 - Chapter 10

OLIVIAUmaasa ako na maagang uuwi si Nick ngayon. Hindi siya masyadong umuuwi simula ng magtrabaho siya kasama ang aking bestfriend na si Sandra. Hectic sa opisina, pero umaasa pa din ako na magiging iba ngayon, dahil ika-apat na anibersaryo namin. May malaki din akong balita; buntis na din ako sawakas, at magkakaroon na kami ng pamilya na matagal na naming pinapangarap.Hindi ako makapaghintay na makita ang reaksyon niya kapag sinabi ko na, hindi ko rin gusto isipin ang reaksyon ng biyenan kong babae—siguradong matutuwa siya. Tatawagan ko sila at sasabihan kapag nasabi ko na kay Nick. Sigurado ako na tatapusin nila agad ang kanilang lakad kapag narinig nila ang balita tungkol sa pagdadalantao ko.Humuni ako habang nagluluto sa kusina. Masaya ako, kahit na alam kong hindi na pareho tulad ng dati ang namamagitan sa amin ni Nick. Umaasa ako na sana matapos marinig ang balita tungkol sa pagdadalantao ko, babalik siya sa pagiging lalaki na kung saan nahulog ang loob ko.Noong inilagay

OLIVIAHabang nakatayo ako sa selda, lumipad ang isip ko sa lola ko. Anong mangyayari sa kanya ngayon at nakakulong ako? Humigpit ang dibdib ko ng maisip ko siya at maselan niyang kalusugan. Baka mamatay siya kapag narinig niya ang tungkol sa pagkakaaresto ko.Humarap si Nick sa pulis. “Hindi siya maaaring magkaroon ng mga bisita at hindi rin puwede lumabas. Hayaan siyang mabulok sa kulungan. Wala akong pakielam kung mamatay siya!”Nadurog ng husto ang puso ko. Mainit ang pakiramdam ko at nahirapan akong huminga. Paano malalaman ng lola ko na okay lang ako kung bawal ako magkaroon ng mga bisita? Mamamatay siya! Pakiramdam ko pasarado na ang lalamunan ko, hindi na ako makakahinga. Gusto ko ng sumuko. Pero nakita ko ang kuntentong kinang ng mga mata ni Sandra. Nakaramdam ako ulit ng bugso ng determinasyon. Hindi ko hahayaan ang bruhang iyon na magtagumpay.Sa mga oras na iyon, pawis na pawis na ako, at nanlalaki ang mga mata ko. Sigurado akong namumutla ako ng husto.Natakot ang mab

OLIVIAMAKALIPAS ANG SIYAM NA BUWANNaging mahirap ang buhay sa kulungan, hindi lang dahil sa buntis ako pero dahil sa trato sa akin. Pero nagpapasalamat ako para sa isang bagay—tumupad si Ethan sa pangako niya. Ang guwardiyang sinuhulan niya ay patuloy na nagdadala sa akin ng vitamins at inaalagaan ako tulad ng pangako.Pero kapag wala siya, nagkakataon na “nakakalimutan” ako ng mga guwardiyang pakainin. May mga araw na sa sobrang gutom ko, sumasakit ang tiyan ko. Isang araw, sumigaw ako hanggang sa may dumating. Pero kaysa pagkain, panggugulpi ang inabot ko.Ginulpi nila ako ng husto kung saan nagkaroon ako ng black eye at mga pasa sa aking braso at binti. Pero sa lahat ng mga ito, pinrotektahan ko ang aking baby. Kahit na matapos nila akong gulpihin, hindi nila ako binigyan ng pagkain. Simula sa araw na iyon, natuto akong manahimik kapag walang mga pulis sa paligid.Tinipid ko ang pagkain ko, kaunti lang ang kinakain ko at nagtitira ako kung sakaling hindi ako makakakuha ng pag

NICKUmalis ang mga magulang ko at lumabas mula sa kusina si Sandra. Umiiyak siya at hindi ko iyon gusto. Hindi ko alam kung bakit ang sama ng mga magulang ko sa kanya, hindi naman siya ang gumawa sa akin ng mga bagay na iyon. Siya ang taong nagligtas sa akin mula sa masamang sitwasyon at ipinakita sa akin kung anong klaseng asawa ang mayroon ako.Hindi ko maintindihan kung bakit ganoon na lang ang trato nila sa kanya. “Sandra, pasensiya na talaga. Kakausapin ko sila ulit at ipapaintindi sa kanila. Ipapakita ko sa kanila ang pruweba ng mga krimen ni Olivia at pagkatapos maniniwala sila sa akin at tatanggapin ka bilang malapit kong kaibigan.”Niyakap ko siya at pinagaan ang loob niya. “Huwag mo siyang palalabasin Nick, natatakot ako sa kung anong puwede niyang gawin sa akin kapag nakalaya siya. Pakiusap, hayaan mo siyang manatili doon.” Lalo siyang umiyak, dahilan para sumikip ang dibdib ko. Hinihiling ko na sana puwede ko siyang panatilihin doon; gusto ko siyang manatili pa doon ng

OLIVIANamanhid ako habang nakaupo sa sasakyan, “Dalhin ninyo ako sa libingan niya, gusto ko itong makita.” Gusto ko humingi ng tawad sa kanya dahil wala ako doon, dahil hindi ko siya naalagaan tulad ng pag-aalaga niya sa akin ng mamatay ang mga magulang ko. Gusto ko humingi ng tawad dahil naging dahilan ako para mamatay siya. “Hindi namin alam kung nasaan, pero hahanapin namin at ipapaalam sa iyo.”Tumango ako, gusto ko itanong kung saan nila ako dadalhin dahil ang tahanan ko kasama si Nick ay hindi ko na tahanan. Tumigil na ito sa pagiging tahanan ko sa araw na ipakulong niya ako. Wala na akong pakielam kung saan nila ako dadalhin, hindi na mahalaga iyon sa akin. Patay na ang lola ko, at anak ko na lang ang mayroon ako.Tumingin ako sa labas ng bintana habang nagmamaneho kami, mukhang pamilyar ang lugar, at kasabay nito mukha din itong hindi pamilyar. May mga gusali na hindi ko alam, baka itinayo sila habang nakakulong ako. “May gusto ka bang kainin, Olivia?”Nagtanong ang biyena