Semua Bab พลาดรักคุณสามี: Bab 91 - Bab 100

"นั่นอะไร?" หลายคนต่างก็พูดขึ้นพร้อมกัน เมื่อเห็นว่ารถแข่งเบอร์ 16 ที่มีผู้หญิงขึ้นไปนั่งเมื่อสักครู่ก็ออกตัวไป"ไอ้วาฬมันทำบ้าอะไรวะนั่น" คนเป็นพ่อถึงกับลุกขึ้นชะโงกหน้ามองตามท้ายรถลูกชายไป"แล้วถ้าลูกสาวเขาเป็นอะไรไปเราจะทำยังไงล่ะคะ" รู้แบบนี้ไม่ขอร้องให้เกศรินมาช่วยพูดดีกว่า ..เพราะตอนนี้เกศรินอยู่บนรถคันที่ปลาวาฬขับออกไปสนามเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมีเสียงตะโกนเชียร์ดังขึ้น"เกาะดีๆ" เขาใช้ความเร็วที่พอพยุงรถได้ถ้าเสียหลัก แต่ก่อนที่จะออกรถมา ปลาวาฬก็ได้เซฟตี้เธอไว้ทุกจุดแล้วเขาแอบมองมาดูเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงร้องกรี๊ดสนั่นรถไปแล้ว แต่เธอนั่งนิ่งมองไปข้างหน้า หรือว่าจะช็อคไปแล้ว"คุณ.." ปลาวาฬมองเธอนานไม่ได้ แต่สามารถพูดคุยด้วยได้ ก็เลยลองเรียกดู "คุณกลัวไหม""กลัวทำไมคะ อย่างมากก็ไปหาแม่เร็วขึ้น" มันเป็นความต้องการของเธออยู่แล้ว เวลามีเรื่องอะไรเข้ามา เธอชอบจะตัดพ้อและอยากไปหาแม่ ครั้งนี้มันอาจจะสัมฤทธิ์ผลก็ได้ฟังดูแล้วเหมือนเธอไม่ได้พูดประชด แต่เขาคงไม่ปล่อยให้เธอไปหาแม่ได้ง่ายๆ หรอกขับมาจนถึงรอบสุดท้าย มีรถข้างหน้าที่เกิดอุบัติเหตุ ปลาวาฬรีบหักพวงมาลัย

ปลาวาฬนั่งไม่ติดที่อยากจะเข้าไปด้วย แต่มันดูไม่ดี เขาก็เลยเดินวนไปวนมาแถวหน้าประตูสโรชาใช้เวลาอยู่ในห้องตรวจกับคุณหมอร่วมชั่วโมงได้ก่อนที่จะออกมา"คุณน้าครับ คุณเกศรินเป็นยังไงบ้างครับ""ทำไมเรายังอยู่ กลับไปได้แล้วมั้ง""ทำไมคุณน้าถึงพูดแบบนี้ล่ะครับ ผมจะอยู่จนกว่าเกศรินจะดีขึ้น""เกศดีขึ้นแล้ว เรากลับไปเถอะ""ดีขึ้น? ดีขึ้นแบบไหนทำไมคุณน้าถึงมีสีหน้าแบบนี้ แล้วเมื่อกี้คุณหมอพูดอะไรบ้างครับ""หยุดนะปลาวาฬ!" สโรชาห้ามไม่ปลาวาฬเข้าไปในห้องนั้น"มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณเกศรินใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไป หันมาถามคนที่ห้ามเขา"ไม่มีหรอก เกศรินแค่อยากจะพักผ่อน พรุ่งนี้คงออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว""ผมไม่เชื่อ ทำไมคุณน้าถึงไม่ให้ผมเข้าไปหาเธอล่ะ""อยากเข้าไปก็เข้าไปสิ แต่เข้าไปแล้วก็รีบออกมาด้วยล่ะ"ถึงแม้ท่าทางของแม่เธอจะดูเปลี่ยนไป แต่พอท่านอนุญาตให้เข้า เขาก็ไม่รอช้ารีบเข้าไปในห้องนั้นทันที"คุณหมอครับ เธอเป็นยังไงบ้าง" คุณหมอยังคงอยู่กับเธอในห้อง"แม่คนไข้บอกคุณยังไงก็แบบนั้นล่ะครับ""เกศ คุณดีขึ้นแล้วจริงเหรอ""เมื่อไรคุณจะกลับบ้านสักที กลับบ้านของคุณได้แล้วรำคาญ""ทำไมคุณพูด

"คุณพ่อกับคุณแม่ไปเที่ยวจริงเหรอคะ" หวานใจถามสามีในขณะที่สามีกำลังแต่งตัวจะเข้าบริษัท"ทำไมคุณถามแบบนั้น""ก็ฉันแปลกใจ ท่านเพิ่งจะกลับมาไม่นาน"ไม่ใช่แค่หวานใจหรอกที่แปลกใจ รามิลก็แปลกใจไม่ต่างกัน แต่งานที่พ่อทิ้งไว้ให้ทำมันเยอะมาก เพราะพ่อบินไปกะทันหัน เขาก็เลยไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นเลยในเมื่อสามีให้คำตอบไม่ได้ หวานใจก็ไม่ละความสงสัยนั้น เพราะมันดูแปลก>>{"มีอะไร"} "ใครโทรมาคะ" เสียงผู้หญิงดังเข้ามาในสาย "น้องสาวผมครับ" {"พี่ทำอะไรอยู่"}>>{"พี่กำลังทานข้าว"} {"แต่เสียงที่ฉันได้ยินไม่ใช่เสียงคุณเกศริน"}>>{"ก็พี่ไม่ได้มาทานข้าวกับเธอ"} {"พี่กับคุณเกศรินคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วนี่พี่ไปทานข้าวกับผู้หญิงคนอื่นจะให้ฝ่ายหญิงคิดยังไง"}>>{"คบงั้นเหรอ? เราก็ลองถามคุณเกศรินของเราดูสิ"} {"ฉันจะถามได้ยังไง ฉันไม่ได้อยู่กับคุณเกศสักหน่อย"}>>{"เธอกลับไปอยู่บ้านไม่ใช่เหรอ"} {"กลับมาอยู่บ้านที่ไหนฉันไม่เห็นเลย ที่บ้านก็มีแต่ฉันกับคุณรามิล"}>>{"แล้วแม่กับพ่อเธอล่ะ"} {"ฉันแปลกใจตรงนี้แหละ อยู่ดีๆ พวกท่านก็ทิ้งงานแล้วบินไปเที่ยวต่างประเทศ"}>>{"อะไรนะ? พวกท่านไปตั้งแต่เมื่อไ

มือหนายื่นไปสัมผัสที่ผมบนศีรษะของเธอเบาๆ"คุณ?" พอเขาสัมผัสที่อื่นที่ไม่ใช่มือ.. เธอถึงกับสะดุ้ง "คุณไม่ใช่คนในมโนของฉันเหรอ?"ปลาวาฬส่ายหน้าตอบไปเล็กน้อย ใบหน้าของเขาช่างมีความอบอุ่น"ฉันกลับมาประเทศแล้วเหรอ" ที่เธอคิดว่าไม่ใช่เขาก็เพราะเธอมารักษาตัวที่ต่างประเทศ ถึงแม้เขาจะรู้และอยากตามมา แต่คงต้องใช้เวลา เพราะไม่ใช่ว่าจะเข้าประเทศนี้ได้ง่ายๆ"คุณอย่าไล่ผมไปไหนอีกเลย ถึงไล่ผมก็จะไม่ไป" ทีแรกก็อยากให้เธอเห็นว่าเขาเป็นแค่ภาพลวงตาที่เธอสร้างขึ้นมา เพราะถ้าเป็นภาพลวงตาเธอคงจะคุยกับเขานานกว่านี้"คุณปลาวาฬ คุณมาได้ยังไง?" เขาไม่ใช่แค่ภาพที่เธอสร้างขึ้นมาแล้วมันคือเขาจริงๆ"พอผมรู้ทุกอย่างก็รีบตามคุณมาที่นี่""เป็นคุณจริงๆ ด้วย โอ๊ย" หญิงสาวกำลังจะขยับตัวถอยห่าง จนลืมไปว่าร่างกายของเธอไม่ได้เต็มร้อย"คุณอย่าผลักไสผมไปไหนอีกเลยนะ ผมบอกแล้วไง ถึงไล่ผมก็จะไม่ไป""คุณไปหาคนที่ร่างกายแข็งแรงพร้อมที่จะเป็นภรรยาให้คุณดีกว่าค่ะ ฉันไม่พร้อม""ทำไมหรือครับ กับอีแค่ที่คุณจะมีลูกให้ผมไม่ได้ คุณต้องผลักไสไล่ส่งผมถึงขนาดนี้เลยเหรอ""คุณรู้เรื่องนี้แล้วเหรอคะ" หญิงสาวที่หลบสายตาเขา ค่อยๆ หันมองมาอีกที"

"คุณยังไม่ดื่มน้ำอีกเหรอ" ปลาวาฬมองดูน้ำที่สั่งให้ลูกน้องนำมาให้เธอ "ฉันไม่อยากดื่มน้ำของคนที่ชื่อกำพลค่ะ" "ใครเอามาให้นะ" สายตาชายหนุ่มเหลือบไปมองกำพล จนคนที่ถูกมองรีบหลบสายตานั้น "รอผมอยู่นี่เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้" พูดจบปลาวาฬก็รีบเดินไปตรงจุดบริการน้ำ เขาไม่ได้เอาน้ำที่เย็นจัด "เราดูดีกว่าตั้งเยอะ และทำงานมาด้วยก็หลายปี ทำไมถึงเลือกแม่บ้านแบบนั้นได้" "อืมใช่" เอ็มม่าและตุ๊กตาไม่เคยพูดกันดีเลยตั้งแต่กำพลหันมามองเอ็มม่า ก็มีครั้งนี้แหละที่ทั้งสองดูจะลงรอยกัน"แต่ฉันยังสงสัยเรื่องคุยธุรกิจ" "คงไม่ใช่หรอกมั้ง คุณเชษฐาคงจำคนผิด""เกศ" "คุณพ่อ" เกศรินได้ยินคนเรียกก็เลยหันไปมอง ไม่คิดว่าคนที่เรียกก็คือพ่อ "พ่อเห็นคุณเชษฐาตรงโน้นบอกว่าลูกก็มาร่วมงานด้วย""คุณพ่อก็มาร่วมงานด้วยเหรอคะ"ที่จริงรามสูรก็ไม่ชอบมางานอะไรแบบนี้ แต่ที่มาเพราะว่าอยากมาร่วมงานของว่าที่ลูกเขย "พ่อต้องมาสิ เพราะเป็นงานคนสำคัญของลูกนี่""พ่อ?!" ทำไมคนที่ทำงานในโชว์รูมจะไม่รู้จักนักธุรกิจที่ชื่อรามสูร เขาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จด้านธุรกิจตั้งแต่อายุยังน้อย จนถึงบัดนี้ สาวๆ ครึ่งค่อนประเทศอิจฉาภรรยาอันเป็นที