Semua Bab เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+: Bab 41 - Bab 50

มหาวิทยาลัย...เซญ่าเดินออกมาพร้อมกับเพื่อนๆ หลังเลิกเรียนเป็นปกติของเธอแต่แล้วก็มีบางสิ่งที่ทำให้เธอต้องหยุดเดินและตกใจจนก้าวขาไม่ออก น้องชายของเธอจอดรถรออยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัย ตอนนี้ในหัวของเธอมันมีแต่ภาพเก่าๆย้อนเข้ามาในความทรงจำภาพที่แม่ของเธอและน้องชายของเธอแวะมาไถเงินกับเธอแบบนี้ประจำ"พี่ญ่า...""มาทำอะไร ฉันไม่มีเงินให้หรอกนะไม่ต้องมาไถเงิน""ฉันก็ไม่ได้มาไถเงินพี่หรอก แค่จะมาบอกว่าเมื่อวานแม่ล้มตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ยังไม่ได้สติเลยถ้าพี่ยังมีความเป็นลูกอยู่ก็ไปดูแม่หน่อยก็แล้วกัน""ทำไมถึงล้ม?""แม่ทะเลาะกับพ่อเพราะพ่อเมา ฉันไม่รู้ว่าทะเลาะกันหนักแค่ไหนกลับบ้านมาก็เห็นแม่นอนอยู่ตรงบันไดน่าจะตกลงบันไดมา ยายเอี้ยงบอกว่าได้ยินเถียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันแค่นั้น""แล้วพ่อล่ะทำไมถึงไม่ให้พ่อไปดูแม่""ก็ตั้งแต่ที่ฉันกลับไปเจอแม่นอนสลบอยู่ฉันก็ไม่เห็นพ่อเลยจะให้ฉันทำยังไงคงจะไปนอนเมาแอ๋อยู่ตรงไหนสักแห่งแหละ""....." เซญ่าไม่รู้ว่านี่มันคือความจริงหรือว่าไม่จริง จะว่าน้องชายเป็นเด็กขี้โกหกมันก็ใช่แต่สีหน้าของน้องชายที่กำลังพูดอยู่ตอนนี้มันดูตกใจมากดูเหมือนคนที่สิ้นหวังไม่รู้จะหาทางไปพึ่งใคร

ปึก! ( เสียงเปิดประตูรถ )ไทเลอร์เข้ามานั่งในรถหลังจากที่เขาเข้าไปจัดการไอ้เสี่ยจอมหื่นนั่นจนเรียบร้อย ก่อนที่เขาจะถูกหญิงสาวโผเข้ากอดด้วยความดีใจ เธอร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่แคร์สายตาของคนที่อยู่ตรงนี้เลย“ฉันนึกว่าคุณฮึก...จะไม่มาช่วยแล้ว”“จะไม่มาได้ไง เธอตกอยู่ในอันตรายนะ”“ตะ แต่ว่าเพื่อนของฉันก็โดนจับไปเหมือนกัน”“พวกเพื่อนของเธอปลอดภัยแล้ว คนของฉันเข้าไปช่วยแล้ว”“…..”“ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกงวลอะไรแล้วนะ ทุกคนปลอดภัยแล้ว”“ฮึกค่ะ” เธอพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวลงไปซบที่หน้าอกของไทเลอร์ตามเดิม ตอนนี้เลือดจากแผลบนหัวที่แตกมันหยุดไหลแล้ว คงเหลือไว้เพียงความเจ็บแสบจากบาดแผล“ไปโรงพยาบาล”“ครับนาย”“คุณทำอะไรเขาเหรอคะ?”“เธอจะอยากรู้ไปทำไม”“ผู้ชายสองคนที่นอนอยู่ตรงนั้นก็ตายแล้ว” ภาพคนสองคนนอนจมกองเลือดมันยังติดตาเธออยู่เลย ไม่รู้ว่าสภาพของไอ้เสี่ยนั่นมันจะเป็นเหมือนกับลูกน้องหรือเปล่า“คนอย่างพวกมันสมควรตาย มันแตะต้องเธอทำให้เธอเจ็บตัว มันก็ต้องได้ไปเฝ้ายมบาล” ไทเลอร์ดูเหมือนว่ายังอารมณ์คุกรุ่นอยู่ เพราะการตอบของเขายังดูเหมือนการข่มเสียงไว้“คุณฆ่าเขาเหรอ?” เธอถามเสียวแผ่ว“ตอนนี้เธอ

เซญ่า Talkคุณไทเลอร์ให้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลดูอาการอยู่สองวันพอเห็นว่ามันไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อนแล้วฉันก็ได้กลับบ้าน และได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากคนที่บ้าน นี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วสินะที่ฉันต้องเจ็บตัวจนต้องเข้าโรงพยาบาล เพียงแต่ครั้งนี้มันไม่ได้หนักเหมือนกับครั้งก่อนตอนนี้ฉันหมดความรู้สึกรักใคร่กับครอบครัวแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวในครอบครัวอีกทั้งที่เป็นครอบครัวของตัวเอง และจากนี้ไปฉันก็จะไม่เชื่อใจใครในครอบครัวของตัวเองอีก ฉันเข็ดแล้วจริงๆ ฉันขอให้คุณไทเลอร์ไม่เอาความอะไรกับแม่ของฉัน แต่ฉันก็จะขอไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนั้นอีก ฉันขอเป็นคนเห็นแก่ตัวยอมถูกเรียกว่าเป็นลูกทรพีเพื่อรักษาชีวิตรักษาความรู้สึกของตัวเอง ในเมื่อไม่มีใครสนใจความรู้สึกของฉันเลยฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องใส่ใจความรู้สึกของพวกเขาเหมือนกันจากนี้ไปฉันจะขอตัดขาดจากครอบครัวอย่างถาวร ฉันจะไม่สนใจว่าใครจะเป็นจะตายอีกแล้ว ฉันจะไม่เป็นห่วงอะไรทั้งนั้น จะเป็นจะตายจะรวยหรือจะลำบากฉันก็จะไม่สนใจต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองสมมติว่าคุณไทเลอร์เขาไม่ใช่คนร่ำรวย ฉันก็ยังจะอยู่กับเขาเพราะเขาคือคนที่ดีกับฉันแ

ตกดึก....เซญ่านอนอยู่บนแขนของไทเลอร์ พร้อมกับมองออกไปด้านนอกเพราะห้องมันเป็นกระจกที่สามารถมองเห็นข้างนอกได้แต่คนข้างนอกไม่สามารถมองเข้ามาได้เธอกำลังมองไปเรื่อยเพราะเขาก่อนเธอไม่ได้มานอนมองแบบนี้ตกเย็นก็มีอะไรกับเขาอย่างเดียว มีครั้งนี้นี่แหละที่ได้มาพักผ่อนจริงๆ"ตรงโน้นมีแสงวิบวับด้วยนะมันคือแสงอะไรเหรอ?""แสงของหิ่งห้อยน่ะ""หือ? แถวนี้มีหิ่งห้อยด้วยเหรอ?""มีสิ แถวนี้อุดมสมบูรณ์จะตาย ป่าทุกป่าก็มีหิ่งห้อยทั้งนั้นแหละ""คนแถวบ้านเขาบอกกับฉันว่าตรงไหนที่มีหิ่งห้อยตรงนั้นจะมีผีเพราะหิ่งห้อยคือตัวแทนของผี และถ้าหิ่งห้อยบินเข้าจมูกคนจะกลายเป็นผีกระสือ ผู้ชายก็กลายเป็นผีกระหัง""เธอนี่เชื่อคนง่ายจริงๆ นะ หิ่งห้อยมันก็แค่แมลงชนิดนึง มันจะเป็นผีได้ยังไง" ไทเลอร์ไม่ใช่คนที่จะเชื่อเรื่องพวกนี้ง่ายๆ เขาโตมากับครอบครัวที่มีหลักการของวิทยาศาสตร์เป็นหลักไม่ใช่หลักการความเชื่ออย่างที่เซญ่าเล่าให้เขาฟัง"ฉันไม่ได้เชื่อคนง่ายสักหน่อย ก็ตอนเด็กๆ ฉันถูกพูดใส่หูมาแบบนั้น ฉันก็เลยเชื่อแบบนั้นมาตลอด""ผีก็แค่ภาพลวงตาที่สมองของเรามันวาดภาพขึ้นมาให้เรารู้สึกกลัวก็เท่านั้นแหละ""คุณไม่กลัวผีเหรอ?""ถ้ากล

ตกเย็นวันถัดมา..."ทำไมคุณถึงไม่ไปใส่เสื้อผ้าเนี่ย!""อยากนอนกอด" ไทเลอร์พูดพร้อมกับกอดเธอเอาไว้แน่น แต่ทว่าตรงส่วนนั้นของเขามันกำลังถูไถอยู่กับก้นของเธอ และเธอก็รู้สึกว่ามันกำลังแข็งขึ้นมาด้วย"อะไรเนี่ยนี่เพิ่งจะหัวค่ำเองนะ""หัวค่ำก็เอาได้น้ำของฉันมันปล่อยได้ทุกเมื่อแหละ""....." เซญ่านิ่งให้เขาซุกไซ้ตามเรือนร่างของเธอ ก่อนที่เธอจะถูกเขาขึ้นคร่อมบนตัว เธอแทบจะไม่ต้องถอดเสื้อผ้าเลยเพราะมีเพียงชุดนอนลาตินบางๆ ไร้ชั้นในเท่านั้นที่เธอสวมใส่อยู่"เธอรู้ไหม ว่ากว่าเราจะกลับจากที่นี่ฉันคงหว่านเมล็ดพันธุ์ของฉันเข้าไปในตัวของเธอมากพอที่เมล็ดพันธุ์ของฉันจะเข้าไปเติบโตแล้ว""เมล็ดพันธุ์อะไรของคุณ?""เธอเปรียบเสมือนดิน ส่วนฉันก็เป็นต้นไม้ พอเมล็ดพันธุ์ของฉันร่วงหล่นลงพื้น ดินอย่างเธอก็มีหน้าที่ทำให้เมล็ดพันธุ์ของต้นไม้ของฉันได้เติบโต""เข้าใจจะหาที่เปรียบนะคุณเนี่ย""ถ้างั้นเธอพร้อมที่จะรับเมล็ดพันธุ์จากฉันแล้วหรือยังล่ะ""พร้อมสิฉันพร้อมเสมอ""......" ไทเลอร์ยิ้ม รอยยิ้มของเขานั้นมันเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์จริงๆลำคอขาวเริ่มถูกเขาโลมเลียอย่างบ้าคลั่ง มือทั้งสองข้างบีบเค้นเต้าอวบไปด้วยพร้อมๆ กั