All Chapters of เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+: Chapter 21 - Chapter 30

ไม่นานเซญ่าและกลุ่มเพื่อนที่นั่งรถทัวร์มาด้วยกันก็มาถึงยังจุดหมายปลายทาง ใช้เวลาในการเดินทางหนึ่งวันเต็มๆ เลย เพราะค่อนข้างไกลพอสมควร พอมาถึงต่างคนต่างก็ขนกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองเข้าที่พัก ซึ่งที่พักมีให้นักศึกษาพักได้กันเป็นกลุ่ม เป็นกระท่อมน้อยๆ ของชาวบ้านที่สร้างขึ้นไว้เป็นรีสอร์ทเล็กๆ สำหรับนักท่องเที่ยว“อีญ่ามึงจะนอนตรงไหน”“ตรงไหนก็ได้ พวกมึงเลือกกันก่อนเลย ที่เหลือเดี๋ยวกูนอนเอง”“เออๆ”เพราะอยู่รวมกลุ่มกันเป็นกลุ่มใหญ่ แน่นอนว่าการเข้าพักทุกคนก็ต้องเลือกที่ดีที่สุดให้กับตัวเองอยู่แล้ว เลือกที่ที่ตัวเองคิดจะนอนสบายมากที่สุด ซึ่งเซญ่าไม่ได้ยึดติดอะไรกับเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ สำหรับเธอตรงไหนก็นอนได้ขอแค่มันเป็นที่นอนก็พอตอนนี้เธอกำลังเดินออกมาสำรวจรอบๆ อยากรู้ว่ามันเป็นแบบไหน บรรยากาศแบบไหน เธอชอบธรรมชาติแบบนี้มาก แต่ก็ไม่มีโอกาสได้มาแบบนี้สักเท่าไหร่ ส่วนหนึ่งก็คือไม่มีเงินอีกอย่างก็ไม่มีเวลา เพราะเวลาส่วนใหญ่ของเธอก่อนหน้านั้นทุ่มเทให้กับการหาเงินไปจนหมดแล้ว“บรรยากาศดีจัง เฮ้อ...” หญิงสาวเดินออกมาเล่นที่หน้าถนน หมู่บ้านบนเขาแบบนี้แทบจะไม่มีรถสัญจรผ่านเลย ชาวบ้านเวลาไปไหนก็มัก

กลางดึกสงัด“นี่อย่ามานอนเบียดกันสิ ไอ้นั่นของคุณมันทิ่มตูดฉัน”“งั้นก็นอนนิ่งๆ สิ มันแข็งแล้วเนี่ย”เพราะไม่มีเตียงและเธอก็กลัวความมืดมากจึงต้องมานอนกับเขาแบบนี้ และตอนนี้เธอก็กำลังถูกเขากอดจากด้านหลัง ตรงส่วนนั้นของเขามันกำลังแข็งและดันก้นของเธออยู่ แบบนั้นแล้วจึงทำให้เธอนอนไม่หลับเลย เจ้านั่นมันร้อนระอุและมีบางครั้งที่เกิดการกระตุกด้วย“อ่า...เอากันไหม?”“….” เธอรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำถามแบบนี้ รู้สึกเหมือนชะตาชีวิตของตัวเองกำลังจะขาดยังไงก็ไม่รู้ แข็งขนาดนี้แล้วเธอคงจะไม่รอดหรอก ที่สำคัญที่นี่ก็มีแค่เขาและเธอสองคนด้วยสิ อยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ไม่ต้องเดาเลยว่าหลังจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นชึบ~ฝ่ามือหนาล้วงเข้าไปในกางเกงของเธออย่างช้าๆ เพราะมันตัวใหญ่จึงทำให้เขาสอดมือเข้าไปได้อย่างง่ายดาย“อึกอ๊ะ...” เธอครางเสียงแผ่ว เมื่อปลายนิ้วของเขาสัมผัสเข้ากับกายสาวของเธอ เขาเขี่ยเบาๆ เพื่อกระตุ้นให้เธอรู้สึก และนั่นก็ทำให้เธอครางพร้อมแอ่นก้นรับสัมผัสจากเขา มันเสียวมากจริงๆ พอได้มาอยู่แบบนี้กับเขาสองต่อสองแล้วมันก็ได้ความรู้สึกอีกแบบ“อืม...เดี๋ยวใส่นิ้วให้ก่อนนะ ใส่เลยเดี๋ยวเธอ

สองวันต่อมานี่ฉันก็อยู่ที่นี่มาสองวันแล้ว ชีวิตมันวนลูปเดิมๆ กินแล้วก็นอนไม่ได้ทำอะไร ส่วนเรื่องเซ็กซ์ไม่ต้องพูดถึง เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอนอีกด้วย ไม่รู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงพวกนี้มาจากไหนได้นักหนา ไม่เหน็ดเหนื่อยบ้างเลยหรือไงกัน ถ้าต้องอยู่ที่นี่สักเดือนฉันคงต้องตายอย่างแน่ๆ เลยเปี๊ยะ!“โอ๊ะ? เจ็บนะ” ฉันหันไปพูดกับเขา เพราะจู่ๆ เขาก็เดินมาตบตูดฉันอย่างแรง มือเขาหนักมากมันแสบเลยล่ะ“นอนตูดขาวเชียวนะ”“จิ๊ ไอ้คนหื่นกาม”หมับ!“โอ๊ย!! ทีแรกก็ตี รอบนี้ก็หยิก คุณเป็นอะไรกับตูดฉันมากป้ะ?”“ก็คนมันมันเขี้ยวไง”“…..” ฉันไม่รู้จะพูดยังไงเลยเหมือนกัน จะบอกว่าเขาชอบทำตัวติดฉันก็ไม่ได้หรอกเพราะบ้านนี้ก็มีแค่ฉันกับเขาเราอยู่กันสองคนและบ้านมันก็มีแค่นี้เอง ไปไหนก็ไม่ได้และก็ไม่รู้ด้วยว่าจะได้ออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่“นอนอย่างเดียวเลย หาอะไรทำแก้เบื่อกันไหม?”“ไม่ต้องเลย คุณให้ฉันได้พักบ้างเหอะ” ฉันบ่นเขา อะไรมันจะขนาดนั้นนี่ฉันจะตายอยู่แล้วนะ“เธออยากมีบ้านแบบนี้เหรอ?”“อือ ชีวิตฉันอะนะ อยากรวยอยากมีเงิน อยากนอนเฉยๆ อยู่บ้านแต่ก็มีเงินเข้าบัญชีทุกเดือน มีธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเอง แต่นั่นก็แค่ความฝ

มหาวิทยาลัย...“ไงจ๊ะเพื่อนสาว หายกริ๊บไปเลย เป็นยังไงบ้างจ๊ะ?” จ๊ะจ๋าเพื่อนสาวของเซญ่าแซวขึ้น เมื่อได้มาเจอกับเพื่อนสนิทอีกทีหลังจากที่ผ่านไปอาทิตย์นึงได้แล้ว และเธอก็ไม่ได้ไปร่วมกิจกรรมและหายไปไหนเพื่อนๆ ก็รู้กันอยู่“ไม่ต้องมาแซวเลยมึงน่ะ” เธอมองหน้าเพื่อนสนิทตึงๆ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ วันนี้ไทเลอร์มาส่งเธอเพราะไม่อยากให้เธอขับมอเตอร์ไซค์มาคนเดียว“สบายตัวป้ะ”“อีจ๋า อีห่านี่ชอบแซวกูอยู่เรื่อย”“เอาจริงๆ นะ กูว่าเจ้านายมึงเขาก็ดีนะ หวงมึงเป็นไข่ในหินเลย”“ดีบ้าบออะไร กว่าจะได้กลับ นึกว่าจะต้องอยู่ที่นั่นตลอดชีวิตซะอีก”เซญ่านั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเพราะไม่อยากคิดเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่อยู่บ้านบนเขากับไทเลอร์ เธออยากจะลบภาพพวกนั้นออกจากหัวจริงๆ แต่ก็ทำไม่ได้ ยิ่งเธอพยายามที่จะลบหัวสมองของเธอมันก็จะยิ่งนึกถึงภาพเหล่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไรหรอก แต่เธอก็แค่ไม่อยากคิดถึงมันก็เท่านั้น“แล้วนี่มึงหายไปไหนกับเขามา?”“บ้านบนเขาของเขาแหละ กว่าจะได้กลับ”“หนักเลยอะดิ”“อีจ๋า..."“ฮ่าฮ่าฮ่า ดูดิอีมีน อีญ่ามันเขินว่ะ”“มึงก็ไปแซวมันนะอีจ๋า ดูดิ๊หน้าแดงหมดแล้วนั่น”“อีหน่อ

เซญ่า Talkฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันรู้สึกเจ็บตรงด้านหลังมากเจ็บจนขยับไม่ได้ แขนฝั่งนี้มันรู้สึกชาไปหมด ฉันจำได้ตอนนั้นฉันเหมือนถูกอะไรบางอย่างสาดเข้ามาโดนด้านหลัง มันปวดแสบปวดร้อนมาก ปวดจนไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืน ฉันเห็นผู้คนชุลมุนวุ่นวาย พร้อมกับเสียงเรียกของเพื่อนฉันที่พยายามเรียกให้ฉันได้สติและก็เสียงของใครบางคนที่คอยเรียกอยู่ข้างๆ ฉันจนกระทั่งฉันหมดสติไป"ฟื้นแล้วเหรอคะ?" มีพยาบาลเดินเข้ามา เธอเดินเข้าไปตรวจดูสายน้ำเกลือของฉัน และก็ไม่ลืมที่จะหันมาถามไถ่อาการของฉัน"ฉันหลับไปนานไหมคะ?""หนึ่งวันเต็มๆ เลยค่ะ แต่คุณอย่าเพิ่งขยับตัวมากนะคะไม่อย่างนั้นแผลตรงข้างหลังมันจะมีเลือดออกเอาได้""ฉันเป็นอะไรคะ?" เพราะฉันยังไม่รู้เลย ว่าฉันโดนอะไรทำไมฉันถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ จะว่าถูกยิงก็ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ถูกยิง"คุณถูกน้ำกรดค่ะ แผลตรงข้างหลังหมอต้องตัดเอาเนื้อส่วนที่ตายออกไม่อย่างนั้นมันจะอันตรายเอาได้""น้ำกรด?""ค่ะ น้ำกรดมันมีฤทธิ์กัดกร่อน โดนตัวของเราแล้วมันก็จะทำปฏิกิริยากับเนื้อของเราจนเป็นแผลเหวอะ แต่ดีนะคะที่คุณโดนนิดเดียว แต่ก็ต้องเอาเนื้อตรงที่โดนน้ำกรดรอบๆ ออกไ