Semua Bab แค้นรัก คู่หมั้นร้าย NC20+: Bab 61 - Bab 70

บริษัทไอวาหญิงสาวหยุดชะงักเมื่อได้เจอหน้าชายหนุ่มที่ไม่อยากเจอ เธอมองหน้าพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่กลับถูกชายหนุ่มเดินไปขวางหน้าเอาไว้ "อะไรของคุณอีก? นี่จะไม่เลิกตามรังควานฉันจริงๆ หรือไง" "ไม่ จนกว่าเธอจะยอมบอกฉันว่าเธอพาฟ้าฝันไปอยู่ที่ไหน""ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้เรื่อง คุณจะมาตามเค้นถามฉันกี่ร้อยกี่พันครั้งฉันก็ไม่รู้อะไรทั้งนั้น เลิกมารังควานฉันได้แล้ว" "ฉันรู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้""ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้!" ไอวาโวยวายเสียงดังขึ้นมา ตรีศูลที่นั่งอยู่ในรถเห็นท่าไม่ค่อยดีจึงลงจากรถมาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น "เกิดอะไรขึ้น มึงมีปัญหาอะไรกับเมียกูหรือเปล่าไอ้ชิน" "เมียมึงรู้ที่อยู่ของฟ้าฝัน เพราะเป็นคนช่วยเมียกูให้หนีออกไป""นี่มึงยังไม่เลิกสงสัยอีกหรอวะ?""ขอโทษจริงๆ ว่ะไอ้ตรีศูล แต่กูสงสัยคนอื่นไม่ได้แล้วจริงๆ เมียมึงมีแฮกเกอร์ฝีมือดีๆ อยู่ในองค์กรด้วย แถมยังเคยใช้แฮกเกอร์ทำงานแล้วด้วย กูเลยพอจะเดาออกว่าคนที่แฮกข้อมูลของโรงพยาบาลเป็นใคร" ชินกรณ์มองหน้าภรรยาของเพื่อนสนิท เธอเองก็ก็จ้องหน้าเขาอย่างไม่ละสายตาเหมือนกันราวกับว่ากำลังจะเล่นสงค

บ้านตรีศูล หลังจากที่ชินกรณ์กลับออกไป สองสามีภรรยาก็นั่งมองหน้ากันทบทวนเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมา ไอวาแม้จะสงสารชินกรณ์มากแค่ไหนแต่เธอก็สงสารเพื่อนมากกว่าที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ในใจก็นึกสมน้ำหน้าสมควรแล้วที่ชินกรณ์จะต้องเจอแบบนี้ เพราะเขาไม่เคยคิดที่จะจริงใจกับฟ้าฝันเลยสักครั้ง แต่ที่ยอมแต่งงานด้วยยอมทำดีด้วยก็เพราะความอยากแก้แค้นล้วนๆ ในใจเต็มไปด้วยทิฐิที่ไม่สามารถลดลงได้เลย "คิดอะไรอยู่" ตรีศูลเอ่ยถามภรรยาที่กำลังนั่งหน้าเครียด ก่อนจะวางมือของตนประกบหลังมือของภรรยาจนเธอเงยหน้าขึ้นมอง "คุณว่าสิ่งที่เพื่อนของคุณบอกมันเป็นความจริงหรือเปล่า?" "แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ มันจะยังปั้นเรื่องขึ้นมาเพื่อให้เธอสงสารอีกหรอ""ก็ไม่แน่นะ คนอย่างเขามันเจ้าเล่ห์จะตาย" ไอวาไม่ได้เชื่อใจชินกรณ์ เพราะกลัวว่าเขาจะแกล้งทำเพื่อให้เธอสงสาร และยอมบอกที่อยู่ของฟ้าฝัน "ถ้าเธอไม่เชื่อใจเขาก็ลองไปถามผู้หญิงที่ชื่อมิราดูสิ เธอไม่น่าจะโกหกนะ" "แล้วเราจะไปหาได้ที่ไหนล่ะ หน้าตาก็ไม่เคยเห็นจะไปรู้จักได้ยังไง" ว่าแล้วไอวาก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ "ไม่น่าจะยากนะ งั้นเดี๋ยวฉันให้คนของฉันสืบให้ว่าคนที่ชื่อมิราคือใครแล

ไอวาสั่งให้คนของตนเองขับรถนำชินกรณ์ไปจนถึงบ้านพักที่เป็นเซฟเฮ้าส์ของเธอ ด้านนอกมองดูก็เหมือนบ้านทั่วๆ ไป แต่ด้านในมีการ์ดคอยเฝ้าอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง และก็ไม่มีใครรู้ว่าไอวามีเซฟเฮ้าส์อยู่ที่นี่อีกแม้กระทั่งตรีศูล เพราะเธอชอบซื้อบ้านต่อจากนักธุรกิจที่ร้อนเงินและเก็บเอาไว้ "ที่นี่หรอ?" ชินกรณ์เอ่ยปากถามขึ้น พร้อมกับสอดส่องสายตามองลึกเข้าไปด้านใน "ครับ ที่นี่ครับ""ขอบใจ" "ครับ"ชินกรณ์ลงจากรถแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปด้านใน เขาไม่ได้ถูกการ์ดขวางเพราะไอวาได้บอกเอาไว้ล่วงหน้าแล้วในบ้าน..."จ๊ะเอ๋คนเก่ง วันนี้ป้าไอจะมาหานะ เห็นบอกว่าจะมีของขวัญมาให้ด้วย""แอ้~แอ้~แอ้" ชินกรณ์หยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน เพราะได้ยินเสียงที่คุ้นหู และได้ยินเสียงของเด็กน้อยกำลังส่งเสียงเล่นอย่างสนุกสนาน ในตอนนี้หัวใจของเขามันเต้นแรงมากๆ เพราะจำได้ดีว่านี่คือเสียงของใคร "ไอ้อ้วน....กินเก่งจังโลย..." "...." ชายหนุ่มค่อยๆ ชะโงกหน้าไปมอง และแล้วภาพตรงหน้าก็ทำเอาเขาต้องน้ำตาไหล เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนรถเข็น อวบอั๋น จ้ำม่ำ ผิวขาว แถมหน้าตาเหมือนกับเขาไม่มีผิดเพี้ยน ตอนนี้กำลังส่งเสียงหยอกล้อกับผู้เป็นแม่แล้วยิ้มหั

หลายวันต่อมา ชินกรณ์ยังไม่ยอมกลับไปไหนเพราะรู้ว่ายังไงฟ้าฝันก็ต้องให้อภัยเขาจนได้ แค่ต้องรอเวลาให้เธอใจเย็นลงมากกว่านี้ก่อน แต่ถึงตอนนี้ฟ้าฝันก็ยังไม่ยอมให้เขาเจอหน้าลูกเลยสักครั้งเดียว ได้เห็นหน้าลูกชายครั้งแรกในตอนนั้นเขาจำได้และก็อยากจะเห็นหน้าอีกแต่ก็ถูกขัดขวาง เด็กน้อยหน้ากลมตัวจ้ำม่ำ น่าจับมาอุ้มไว้แล้วกอดแน่นๆ ดูเหมือนจะอบอุ่นดี ทุกเช้าเขาจะคอยยืนแอบมองอยู่ห่างๆ ทุกครั้งที่ฟ้าฝันพาลูกของเธอออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้าน เพราะถ้าเขาพรวดพราดเข้าไปหรือแสดงตัวเธอก็จะพาลูกกลับเข้าไปในบ้านทันที ยืนดูอยู่ห่างๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แม้จะไม่ได้สัมผัสร่างกาย อย่างน้อยได้คอยมองหน้าแบบนี้ก็ยังดี ถึงจะได้อยู่ที่นี่ได้เห็นหน้าเธอทุกวันแต่ก็ยากที่จะเข้าไปหาภรรยาของตนเอง เพราะเธอสั่งห้ามทุกคนเอาไว้ว่าถ้าใครปล่อยให้เขาเข้าไปจะต้องถูกเธอโกรธอย่างแน่นอน ทุกคนที่นี่เคารพฟ้าฝันเหมือนกับเจ้านายอีกคนนึง ซึ่งก็ไม่มีใครกล้าที่จะขัดคำสั่งของเจ้านาย ครืด ครืด ครืด หางตาเหลือบไปมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะไม่ห่างจากตัว ก่อนจะหยิบขึ้นมาและกดรับสาย "อืม" ( เป็นยังไงบ้างวะ ไม่เห็นติดต่อกลับมาเลย )"ม

ตกเย็นวันเดียวกัน "กลับกันดีๆ นะ อย่าลืมพาหลานๆ มาเล่นอีกนะ""จ้ะ ดูแลตัวเองด้วยนะฟ้า ขาดเหลืออะไรก็บอกได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ" "ขอบใจมากนะ" "ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญรับขวัญหลานมาเลย เอาไว้ครั้งหน้านะฟ้าฝันฉันจะเตรียมของขวัญรับขวัญหลานไว้อย่างดีเลย" "ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่คุณยอมให้ฉันอยู่ที่นี่แถมยังช่วยเหลือทุกอย่างไม่ขาดตกบกพร่องแบบนี้ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้วค่ะ""ไม่ได้หรอกฟ้าฝัน" ชินกรณ์พูดแทรกขึ้นมา ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปมองเพื่อนสนิท แล้วพูดขึ้นอีกที "ของขวัญรับขวัญหลานขอแบบชิ้นใหญ่ไฟกระพริบเลยนะไอ้ตรีศูล ให้สมกับเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์นะ""เออน่ากูรู้แล้ว" "เดินทางปลอดภัยนะคะคุณตรีศูล ไอวา""บ๊ายบายนะ ป้าไปก่อนนะลูกหมู เอาไว้มาคราวหน้าจะซื้อของเล่นมาฝากเยอะๆ เลย" สองสามีภรรยาอุ้มลูกสองคนเดินไปที่รถจากนั้นก็ขับรถออกไป ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากเด็กชายตัวจ้ำม่ำกำลังส่งเสียงเล่นตามประสา "หิวแล้วหรอคะคนเก่ง" "ฉันขอเข้าไปนั่งเล่นกับลูกได้ไหม?""ไม่" "โถ่ฟ้าฝัน ดูลูกหมูสิอยากให้ฉันเข้าไปเล่นด้วยนะ""แกยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ก็แค่ส่งเสียงเล่นไปตามประสาเด็กน้อย" ฟ้าฝันขัดขึ้น เด