Semua Bab Bad Love มาเฟีย NC20+: Bab 21 - Bab 30

@เช้าวันต่อมา #บริษัทxx "เรื่องกล้องวงจรปิดไปถึงไหนแล้วคุณมาย""เมื่อวานผู้จัดการไม่อยู่ค่ะ ก็เลยไม่ได้ขอดูกล้องวงจรปิด แต่เห็นว่ากล้องวงจรปิดตรงหน้าบริษัทพอดี แล้วกำลังรอให้ช่างมาซ่อมค่ะ""เสีย?""ค่ะ เห็นว่าเสียมาได้สักพักแล้ว แต่ช่างยังไม่มาซ่อมให้" เรื่องนี้ฉันไม่ได้โกหกหรอกนะ ไม่รู้ว่าโชคเข้าข้างฉันหรือเปล่าที่กล้องวงจรปิดตรงนั้นเสียพอดีเลย และเสียมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว แต่ยังไม่มีช่างมาซ่อมให้ "อะไรกัน ดูแลกันยังไงทำไมถึงปล่อยให้กล้องวงจรปิดเสียนานขนาดนี้ นี่ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่บริษัทก็คงจะไม่รู้เลยสินะ" "....." ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะเรื่องนี้ฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย อีกอย่างฉันก็พูดไปตามที่รู้มา พนักงานที่ดูแลส่วนนี้เป็นคนบอกกับฉันเอง "บ้าจริง!" คุณคินทิ้งแฟ้มเอกสารลงบนพื้นด้วยความหงุดหงิด แค่เรื่องกล้องวงจรปิดเสียเขาถึงกับเป็นแบบนี้เลยเหรอ "แต่เห็นว่ากำลังจะรีบแก้ไขให้เสร็จนะคะ" "อืม...คุณออกไปได้แล้วผมอยากอยู่คนเดียว" "ค่ะ" ฉันหยิบแฟ้มเอกสารมาแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของคุณคินทันที ก็นั่นแหละเขาชอบอารมณ์เสียแบบนี้ทุกครั้งเลยตั้งแต่วันนั้นที่เราคุยกัน

@วันต่อมา #โรงเรียนอนุบาล "น้องอัศวินครับ เพื่อนของน้องอัศวินไม่มาเรียนเหรอครับ""เพื่อนคนไหนครับคุณอา ที่นี่ผมมีเพื่อนเยอะแยะเลย ผมไม่รู้ว่าคุณอาหมายถึงเพื่อนคนไหน" "ก็เพื่อนคนที่ชื่อสกายไง" "อ๋อสกาย มาเรียนครับแต่ตอนนี้ยังไม่มา" "เหรอครับ""คุณอามีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ""อามีเรื่องอยากจะถามเพื่อนของเราสักหน่อยนะ" "อ๋อ...นั่นไงๆ สกายมาแล้วครับ" เวคินมองไปตามที่หลานชายบอก เขาเห็นสองฝาแฝดเดินจับมือกันมา เด็กสองคนนี้เหมือนมีพลังงานบางอย่างที่ทำให้เขาอยากจะมองหน้านานๆ "สวัสดีครับคุณลุง""สวัสดีค่ะคุณลุง" สองแฝดยกมือไหว้คนตรงหน้าเพราะจำได้ว่าเวคินคืออาของอัศวินเพื่อนของทั้งสองคน "สวัสดีครับ" "คุณลุงมาส่งอัศวินเหรอครับ""ครับ เดี๋ยวตอนพักกลางวันออกมาหาลุงที่หน้าโรงเรียนหน่อยนะลุงมีเรื่องจะคุยด้วย""เรื่องอะไรเหรอครับ?" น้องสกายขมวดคิ้วแล้วมองหน้าเวคินด้วยความสงสัย "เอาเป็นว่าอย่าลืมออกมาเจอลุงด้วยนะครับ""ครับคุณลุง" แกพยักหน้าตอบรับก่อนจะพากันเดินเข้าไปด้านในโรงเรียน ตอนนี้ใกล้เวลาจะเข้าเรียนแล้วแน่นอนว่าไม่มีเวลามากพอที่จะคุยเรื่องที่เขาอยากรู้เลย @พักกลางวันสองฝาแฝดออกม

@ต่างจังหวัด “เย้ๆ ทะเลสวยมากเลยครับแม่ ผมลงไปเล่นได้หรือเปล่าครับ” “ยังไปเล่นไม่ได้นะครับ ต้องช่วยกันเอาของไปเก็บที่บ้านพักก่อนครับ” ฉันบอกกับลูกชาย แกร่ำว่าอยากลงเล่นน้ำทะเลตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว แต่ก็ต้องช่วยกันขนของไปไว้ในบ้านพักก่อน แกยังเด็กนะแต่ฉันก็อยากให้แกหัดช่วยเหลือตัวเองไว้ตั้งแต่ตอนนี้ โตขึ้นไปจะได้พึ่งพาตัวเองได้“ครับแม่” “แม่คะ แล้วเราจะมาอยู่กันกี่วัน”“เห็นลุงหมอกลางานมาอาทิตย์นึงนะ ก็น่าจะได้อยู่ที่นี่อาทิตย์นึงแหละ” “เย้ๆ หนูจะเล่นน้ำทะเลทุกวันเลยค่ะ”“….” ฉันขนของเอาเข้าไปเก็บไว้ในบ้านพัก ก่อนจะเดินออกมาด้านนอก ซึ่งสองแฝดก็กำลังเตรียมที่จะลงเล่นน้ำแล้ว “แม่ครับ ไปเล่นน้ำด้วยกันนะครับ”“ไปเล่นกับลุงหมอกเลยลูก” “ครับแม่” “แต่แม่มีเรื่องที่จะต้องตกลงกับเราสองคนนะ”“ครับ มีเรื่องอะไรเหรอครับ” “แม่อนุญาตให้ลงเล่นน้ำได้ แต่ถ้าถึงเวลากลับขึ้นมาแล้วก็ห้ามดื้อ และห้ามไปวิ่งเล่นที่ไหนไกลห้ามออกไปไหนโดยที่ไม่บอกลุงหรือแม่ เข้าใจมั้ยทั้งสองคน”“เข้าใจครับ\\ค่ะ” “โอเค ไปเล่นกันได้ค่ะ” ฉันยืนมองลูกฝาแฝดวิ่งลงไปในทะเลพร้อมกับลุงหมอก ฉันต้องทำเรื่องตกลงกันเอาไว้ก่อน ถึงตอ

@โรงพยาบาล "มึงแน่ใจแล้วนะไอ้คินที่จะให้กูทำแบบนี้ ถ้าผอ.รู้เรื่องนี้กูเด้งออกจากอาชีพนี้แน่ หากินอาชีพนี้ไม่ได้อีกแล้ว" เพื่อนหมอของเวคินพูดออกมาด้วยความหนักใจ เพราะสิ่งที่เขาขอมันค่อนข้างเสี่ยงมากพอสมควร "เอาน่าไอ้หมอ ช่วยกูหน่อยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกูรับผิดชอบเอง" เวคินตบบ่าเพื่อนเบาๆ เด็กถ้ายังอายุไม่ครบ 20 ปีบริบูรณ์ การตรวจ DNA หรือการกระทำอะไรก็ตามต้องได้รับการอนุญาตจากผู้ดูแลไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่ ซึ่งเด็กที่เวคินต้องการให้ตรวจ DNA ก็เพิ่งจะ 6-7 ขวบเอง และก็ไม่ได้รับอนุญาตจากคนเป็นแม่ด้วย "ทำไมมึงต้องอยากรู้ด้วยวะไอ้คิน" "กูแค่สงสัยน่ะ จะใช่หรือไม่ใช่ก็ไม่รู้ แต่ตรวจไปก็ไม่เสียหายอะไร" "มึงไม่เสียหายแต่กูนี่เสี่ยงแทบตายอะดิไอ้คิน" "ช่วยกูหน่อยนะไอ้เพื่อนรัก ถ้ามึงไม่ช่วยกู กูก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้วจริงๆ" "โห...มึงเล่นพูดขนาดนี้กะจะไม่ให้กูปฏิเสธเลยนี่หว่า" "นะๆ เพื่อนรัก""เออๆ เดี๋ยวกูจะจัดการเรื่องนี้ให้ก็แล้วกัน แต่เรื่องผลตรวจต้องรอสักระยะนะ ได้แล้วเดี๋ยวกูโทรไปบอก""โอเคๆ ฝากด้วยนะเพื่อน""เออ" เวคินเดินออกมาจากโรงพยาบาลที่เพื่อนสนิทข

@เวลาต่อมา "ทำไมเราต้องย้ายบ้านกันด้วยครับแม่" เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถามผู้เป็นแม่ขณะที่กำลังช่วยกันขนของขึ้นรถอยู่เพราะบ้านหลังนี้มีคนมาซื้อต่อแล้ว จึงต้องรีบเก็บข้าวของและย้ายออกไป "เก็บของกันก่อนเถอะลูกแล้วค่อยคุยกัน" มายบอกกับลูกชายของตัวเอง "แล้วเราจะได้กลับมาที่นี่อีกหรือเปล่าครับ" "คงไม่ได้กลับมาแล้วล่ะ บ้านหลังนี้เราขายไปแล้วนี่นาจะกลับมาอยู่ได้ยังไง" เธอบอกกับลูกชายไปตามตรง เด็กน้อยฝาแฝดเติบโตมากับบ้านหลังเล็กๆ ที่แสนจะอบอุ่นหลังนี้ทั้งสอนกับบ้านหลังนี้มาก พอจะต้องย้ายออกไปก็เลยทำใจไม่ได้ "คุณลุงยังมาถามอยู่เลยครับว่าเราจะย้ายไปอยู่กันที่ไหน""ว่าไงนะ แล้วน้องสกายตอบไปว่ายังไง?" "ผมบอกไปว่าไม่รู้ครับ ผมบอกให้คุณลุงมาถามแม่แต่คุณลุงไม่ยอมมา""คราวหน้าถ้ามีใครมาถามอะไรอย่าไปตอบเขานะลูก ถ้าเป็นคนไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง""แต่คุณลุงเป็นคนดีนะครับ""แม่พูดถึงรวมๆ น่ะลูก ถ้ามีคนมาถามว่าบ้านอยู่ที่ไหนอยู่กับใครก็อย่าไปบอกเขานะลูก ยิ่งคนแปลกหน้าคนไม่รู้จักเราต้องยิ่งตีตัวออกห่าง" "ครับแม่ แต่ผมจะไม่ได้เจอกับอัศวินแล้วเหรอครับ""สักวันก็ต้องได้กลับมาเจอกันอยู่ดี ตอนนี้ทุกคนต่างก็แยกย้า