All Chapters of Bad Love มาเฟีย NC20+: Chapter 51 - Chapter 60

#บ้านมายกริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง “ใครมาอะพี่หมอก พี่สั่งของเหรอ?” ฉันหันไปถามพี่หมอก เพราะคิดว่าพี่หมอกคงจะสั่งอะไรมา “ไม่นะ พี่ไม่ได้สั่งอะไร” พี่หมอกตอบ “อ้าว แล้วใครมาล่ะ” ฉันพูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปดูหน้าบ้าน ก่อนจะพบว่าคนที่มากดกริ่งที่หน้าบ้านไม่ใช่พนักงานส่งของอะไร แต่เป็นคุณเวคินต่างหาก เขาหายไปนานเลยตั้งแต่วันที่บอกว่าภรรยาของเขาเกิดอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาล “คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?” “ลูกอยู่หรือเปล่า”“อยู่ค่ะ พวกแกเล่นอยู่ในบ้าน” ฉันตอบ ก่อนจะมองหน้าเขาเล็กน้อย “เข้ามาในบ้านก่อนสิคะ”“ขอบคุณครับ” ฉันพาคุณเวคินเดินเข้ามาในบ้าน มันคงไม่น่าอายหรอกมั้งเขามาหาลูกนี่นา อีกอย่างฉันก็ไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวด้วย มีพี่หมอกอยู่ด้วยคงไม่มีอะไรหรอก “คุณไม่ได้ไปทำงานเหรอ?” ถามแปลกๆ นะ ถ้าฉันไปทำงานฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้เหรอ แต่จะพูดออกไปแบบนั้นก็คงจะไม่ดี ฉันไม่ใช่คนปากเสียขนาดนั้น “ช่วงนี้ฉันเอางานมาทำที่บ้านค่ะ บางอาทิตย์พี่หมอกก็ไม่ว่าง” ฉันบอกเขา “อ๋อ ขอโทษนะที่วันนั้นผมทิ้งคุณกับลูกไป” “ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว” เขาจะไปหาภรรยาของเขามันก็ไม่แปลก ถ้าสมมติว่าฉันมี

#บ้านมาย กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เวคินยืนกดกริ่งอยู่ที่หน้าบ้านแต่คนที่มาเปิดประตูรับไม่ใช่มาย"มายล่ะครับ?" "ไม่อยู่ พาเด็กๆ ออกไปห้างกัน""อ๋อ ครับๆ" "จะเข้าบ้านมารอไหม?" "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปที่ห้างดีกว่า จะได้ไปซื้อของให้เด็กๆ ด้วย""อ่อๆ ตามใจ" เวคินหันหลังเดินกลับไปที่รถก่อนจะขับออกไปตรงดิ่งไปยังห้างที่มายพาลูกๆ ไปเที่ยว #ห้างใหญ่xxตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด เวคินพยายามโทรหามายเพราะอยากรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เขาจะได้ไปหาเธอตรงนั้น แต่ไม่ว่าจะโทรไปกี่สายเธอก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย เขาจึงตัดสินใจเดินออกตามหาเธอภายในห้างใหญ่ จนกระทั่งได้เห็นเด็กฝาแฝดสองคนวิ่งเล่นอยู่โดยมีผู้เป็นแม่กำลังเดินตามหลังไปติดๆ เขารู้ได้ทันทีว่านั่นคือมายและลูกๆ "มาย!" "อ้าวคุณคิน มาเที่ยวเหมือนกันเหรอคะ?" "ผมไปหาคุณที่บ้าน แต่พี่ชายของคุณบอกว่าคุณพาลูกมาเที่ยว ผมก็เลยตามมาที่นี่""อ๋อ" เธอพยักหน้ารับเล็กน้อย "ผมโทรมาหาคุณตั้งหลายสายแต่คุณไม่รับสายเลย""ห๊ะเดี๋ยวนะ!" มายรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋าสะพาย ก่อนจะพบว่ามีเบอร์ของเวคินโทรเข้ามาหาเธอจริงๆ หลายสายด้วย "ขอโทษนะคะ สงสัยฉันลืมเปิดเสียง"

@สองวันต่อมา ขณะที่มายกำลังยืนรอรถอยู่ที่หน้าบริษัท จู่ๆ ก็มีรถตู้คันสีดำขับมาจอดตรงหน้าของเธอ ก่อนที่จะมีคนลงมาจากรถแล้วใช้ผ้าสีดำคลุมศีรษะของเธอจากนั้นก็พาเธอขึ้นรถหายไป ไม่นานเธอก็ถูกพามายังบ้านหลังนึงที่เต็มไปด้วยชายชุดดำ เป็นบ้านที่เธอไม่เคยรู้จักไม่เคยเห็นมาก่อนเลย และก็ไม่รู้ด้วยว่าใครเป็นคนพาเธอมา นอกจากชายชุดดำพวกนี้แล้วต้องมีคนบงการอยู่เบื้องหลังแน่นอน แต่จะเป็นใครกันล่ะที่อยากได้ตัวของเธอ "ที่นี่ที่ไหน!?" "..." ไม่มีใครตอบอะไรทุกอย่างนิ่งสงบ ทุกคนเหมือนกับคนเป็นใบ้ได้แต่ยืนนิ่งๆ อย่างเดียว "ฉันถามว่าที่นี่ที่ไหน!?" เธอตะโกนอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งหนีออกไปทางประตูตอนที่ชายชุดดำกำลังเผลอ แต่ทว่าชายชุดดำคนนึงก็วิ่งมาจับตัวเธอเอาไว้ซะก่อน "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ พวกคุณเป็นใครมาจับตัวฉันทำไม!""แม่ครับ//แม่ขา" "..." เสียงเล็กๆ ทำให้เธอหยุดชะงักก่อนจะหันกลับไปมอง และก็ได้พบว่าลูกฝาแฝดของเธอถูกจับมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน "สกาย สโนว์ นี่ลูกก็ถูกจับตัวมาเหมือนกันเหรอ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมเจ็บตรงไหนหรือเปล่า!?" มายไล่สายตามองร่างกายของลูกๆ ทั้งสองด้วยความตื่นตระหนก พยายามหาบาดแผลตามจุดที่ล

@ตกเย็นวันเดียวกัน "มาย" "หือ?" "ลูกล่ะ?""เล่นอยู่ด้านในน่ะ คุณมีอะไรกับพวกแกเหรอ?""เปล่า ผมถามเฉยๆ" "อ่อ" "พอผมพูดอะไรกับคุณบ้าง" "..." "อย่าเงียบสิ นี่ผมร้อนใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ ตอนที่รู้ว่าคุณกับลูกหายตัวไปผมนี่แทบจะบ้าตาย" เวคินพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม บ่งบอกถึงสถานการณ์ตอนนั้นเขามีท่าทีเป็นอย่างไรเมื่อรู้ว่าเธอกับลูกหายตัวไป "ท่านก็ไม่ได้พูดอะไร ก็แค่พูดถึงเรื่องทายาทสืบสกุล" "พ่อของผมอยากให้เราแต่งงานกันใช่ไหม""ค่ะ""แล้วคุณว่ายังไง คุณตอบตกลงพ่อผมไปหรือเปล่า" "ฉันยังไม่ได้พูดอะไร ทุกอย่างมันกระทันหันมากไปฉันตั้งรับไม่ทัน" "...""พ่อของคุณต้องการแค่ทายาทสืบสกุล ไม่ได้ต้องการฉัน""ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ?" "ฉันเป็นใครเกิดตรงไหนฉันรู้กำพืดของตัวเองดี ฉันไม่ทะเยอทะยานขึ้นไปชูคออยู่ในสังคมของพวกคุณหรอก แต่พ่อของคุณอยากให้ฉันแต่งงานกับคุณเพื่อที่จะให้คุณได้เป็นพ่อของสองแฝดทั้งทางกฎหมายและทางสายเลือด" "คุณไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าเราแต่งงานกันแล้วผมจะไม่มีวันทำเรื่องอะไรที่คุณไม่ชอบเด็ดขาด" "..." "มาย.." "เรื่องนี้ฉันอยากกลับไปคิดดูก่อน""ได้สิ" "คุณจะพาฉันกลับหรือ

@หลายวันต่อมา “คุณจะออกไปไหน?” เวคินเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าที่ภรรยากำลังแต่งตัวเตรียมที่จะออกไปไหน “ฉันมีนัดน่ะ คุณไม่ได้ออกไปไหนใช่ไหม?” เธอหันมาตอบ พร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นคล้องบนหัวไหล่ “ไม่” เขาตอบสั้นๆ แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย “งั้นฉันไปก่อนนะ” “คุณมีนัดกับใคร?” ขณะที่หญิงสาวกำลังจะออกไปจากห้อง เสียงของชายหนุ่มก็เอ่ยถามขึ้น ทำให้เธอหยุดยืนนิ่งก่อนจะค่อยๆ หมุนตัวกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงยานคางว่า “กับ…คุณธนา..” “…” เขาจ้องเขม็งไปที่เธอ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง “คุณจะไปนานหรือเปล่า?” “อืม..ซัก 3 ชั่วโมงน่ะ” เธอมองไปที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง น่าจะกลับมาทันมื้อเย็นอยู่ “ฉันไปก่อนนะ”“…” ยังไม่ทันที่เวคินจะได้ตอบอะไร เธอก็เดินออกไปซะก่อนแล้ว ติ๊ด~ ( ครับนาย ) “ตามดูเมียกู ถ้าไอ้หมอนั่นมันทำรุ่มร่ามเมื่อไหร่ สั่งสอนมันได้เลย” เวคินพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แววตาสาดประกายอำมหิต ( ครับ ) เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินไปหาลูกๆ ที่เล่นอยู่ในห้องอีกห้องหนึ่ง“พ่อครับแม่ล่ะครับ?” “แม่ออกไปทำธุระ อีกสักพักก็คงจะกลับมา” เวคินตอบลูกชายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พลาง