Semua Bab คู่หมั้นมาเฟีย NC20+: Bab 21 - Bab 30

ดึกคืนนั้น“อือ…” พิงค์รู้สึกตัวตื่นเมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังรบกวนตัวเองอยู่ ก่อนจะค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมอง “ใคร?”“ฉันเอง…” ครามเอ่ยขึ้นทว่า…“ปล่อย!” พิงค์ดึงเท้าคืนกลับมาก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง “กลับมาทำไม?” เธอถามน้ำเสียงนั้นเปี่ยมไปด้วยความน้อยใจและโกรธคนตรงหน้า“โกรธเหรอ?”“ออกไปฉันจะนอน”“นอนด้วย”“ไม่! จะไปนอนที่ไหนก็ไป!”“พิงค์…” ครามเอ่ยเรียกชื่อเธอน้ำเสียงแผ่วเบา ถึงแม้ภายในห้องจะมืดมองเห็นเพียงเงาสีดำ แต่ใจก็รับรู้ถึงความไม่พอใจของพิงค์ในตอนนี้ “งั้นเอาไว้ใจเย็นเมื่อไหร่ค่อยคุยกันนะ”ครามยอมเดินออกมาจากห้องของพิงค์อย่างว่าง่าย เขาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเธอในตอนนี้ เพราะยิ่งคุยไปก็ยิ่งทำให้ทะเลาะกันไปซะเปล่า ๆด้านนอก “นายจะไปไหนครับ?”“จะออกไปคลับ คอยดูแลพิงค์ด้วยอย่าให้เธอออกไปไหน”“ครับนาย เอ่อ…”“มีอะไร?”“ถ้าคุณพิงค์มาถาม นายจะให้ตอบว่ายังไงครับ”“แล้วแต่พวกมึงเลย กูไปล่ะ”ครามเดินไปขึ้นรถก่อนจะขับออกจากบ้านไป ส่วนพิงค์ได้แต่ยืนมองครามขับรถออกไปจากระเบียงด้านบน ถึงจะตรงที่เธออยู่จะมืดแต่มันก็สามารถมองเห็นด้านนอกได้อย่างชัดเจนเลย“อยากไปก็ไปเลย จับได้เมื่อไหร่ตายหมู่คอ

“เฮ้ย!” ร่างใหญ่ร้องอุทานเสียงดัง พร้อมกับรีบผละตัวออกมาจากสาวข้างกาย “พะ พิงค์มาที่นี่ได้ยังไง”“ไอ้บ้าคราม ไม่ยอมกลับบ้านที่แท้ก็มากกผู้หญิงอยู่ที่นี่นี่เอง ฮึก” พิงค์กำปืนในมือแน่น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้ม“พิงค์ใจเย็น ๆ ก่อนนะ เธออย่าพึ่งเข้าใจฉันผิด” ครามพยายามที่จะเดินเข้ามาอธิบาย แต่พอพิงค์ยกปืนขึ้นเล็งเขาก็ต้องรีบวิ่งหาที่หลบทันทีปัง! เพล้ง!พิงค์ตั้งใจยิงให้โดนขวดไวน์ที่ตั้งอยู่ เพื่อเป็นเชิงขู่ว่าเธอไม่ได้พูดเล่น“กรี๊ดอีบ้า ยิงมาได้ยังไงถ้าโดนฉันขึ้นมานะแกเจอดีแน่!” ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นพร้อมกับชี้หน้าโวยวายใส่พิงค์“หุบปาก!” พิงค์ตะคอกใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด ก่อนที่ร่างบางจะย่างกรายเข้าไปอย่างช้า ๆ “ที่บ้านไม่เคยสั่งสอนเหรอว่าอย่ามายุ่งกับคนที่มีเจ้าของ อยากเป็นเมียน้อยหรอ”“แกพูดอะไรของแก! ครามเค้าบอกกับฉันว่าเค้าไม่เคยมีแฟน ตอนนี้เค้ายังโสดและฉันกับเขาจะคบกันก็ไม่แปลก แกสิที่มาแย่งของคนอื่น” เธอพูดแดกดันใส่พิงค์ทำเอาเธอถึงกับหน้าเหวอไปเลย และโกรธมากขึ้นกว่าเดิมด้วย“ไอ้หมาคราม! แกร๊กปัง!” เธอเล็งไปที่ครามก่อนจะยิงออกไป แต่ด้วยไหวพริบเขาหลบกระสุนปืนที่พิงค์ยิงใส่ไ

ร่างเล็กล้มลงกับพื้นทันทีเมื่อเสียงปืนสงบลง เลือดสีแดงฉานไหลออกมาอย่างไม่หยุดจนบนกระเบื้องเต็มไปด้วยเลือด“พิงค์!” คิงส์ที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก็รีบวิ่งมาดูทันที คนที่ยิงเธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นลูกน้องของเขาเอง เมื่อเห็นเจ้านายกำลังตกอยู่ในอันตรายคนที่เป็นลูกน้องไม่อาจปล่อยผ่านให้คนนอกเข้ามาทำร้ายเจ้านายได้ “พิงค์ ทำใจดี ๆ ไว้ก่อนนะพิงค์ฉันขอโทษ”“อึกก อึกก” เธอกระอักเลือด“ยืนนิ่งอยู่ทำซากอะไรวะไปเตรียมรถดิ กูจะพาเธอไปโรงพยาบาล!” คิงส์หันไปตวาดใส่ลูกน้องเสียงดัง เมื่อเห็นอาการที่ไม่ดีของพิงค์“คะ ครับนาย” ลูกน้องคนหนึ่งรีบวิ่งออกไปส่วนลูกน้องที่เป็นคนยิงได้แต่ยืนนิ่ง เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำมันผิดหรือถูก แต่แค่อยากจะปกป้องผู้เป็นเจ้านายแค่นั้น“พิงค์ พิงค์ทำใจดี ๆ ไว้นะ ฉันจะพาเธอไปหาหมอ” คิงส์อุ้มร่างบางที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้น ก่อนจะรีบวิ่งออกไปขึ้นรถในลูกน้องขับไปที่โรงพยาบาลทันทีโรงพยาบาล พิงค์ถูกพาเข้าห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว เพราะกระสุนฝังอยู่ด้านในและเธอก็เสียเลือดมากจึงทำให้ช้าไม่ได้เพราะไม่อย่างนั้นเธออาจจะไม่มีชีวิตรอด ภายในห้องผ่าตัดเต็มไปด้วยความกดดันและต้องรีบผ่าตัดแ

ตัดมาที่พิงค์ เดือนถัดมา “อือ….” ร่างบางขยับศีรษะไปมาเมื่อรู้สึกตัวตื่น กลิ่นยาจากโรงพยาบาลคละคลุ้งไปทั่วจมูกของเธอบรรยากาศภายในห้องเย็นเฉียบ “อืมม…”“คนไข้! หมอคะหมอคนไข้ฟื้นแล้วค่ะ” พยาบาลพิเศษที่คอยดูแลรีบกดออดเรียกหมอทันทีไม่นานหมอก็รีบวิ่งกระตือรือร้นเข้ามาในห้องพักฟื้นที่ิพิงค์พักอยู่“คนไข้ครับคนไข้ได้ยินเสียงหมอมั้ยครับ”“อืม…พวกคุณเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน?” พิงค์กรอกตามองไปรอบ ๆ ที่นอนอยู่ แสงไฟมันแยงเข้ามาในตาจนเธอแทบจะลืมตาไม่ขึ้น มีคนสวมชุดกราวน์สีขาวยืนล้อมรอบเธออยู่เต็มไปหมด“คนไข้มีอาการเป็นยังไงบ้างครับ ยังเจ็บแผลหรือปวดหัวหรือเปล่า”“ฉันมึนหัวอืม…”“คนไข้อาจจะมีอาการข้างเคียงจากยาน่ะครับ เลยทำให้มึนหัว”“พวกคุณเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเกิดอะไรขึ้น?” พิงค์ถามอย่างงง ๆ เพราะเธอจำอะไรไม่ได้เลย“….” หมอและพยาบาลมองหน้ากันพร้อมกับทำสีหน้าที่วิตกกังวลมาก “คนไข้จำอะไรไม่ได้เหรอครับ”“ฉันจำได้ว่าฉันกำลังเรียนอยู่นะ แล้วนี่ฉันไม่อยู่ที่นี่ได้ยังไง?”“คนไข้เกิดอุบัติเหตุนะครับ แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวช่วยบอกหมอหน่อยนะครับว่าจำอะไรได้บ้าง”“อือฉันชื่อพิงค์ เป็นน

เวลาต่อมา “นี่มันอะไรกัน” พิงค์ยืนมองอยู่ที่หน้าบ้าน เมื่อบ้านของเธอถูกติดประกาศขายและไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย“บ้านถูกประกาศขายไปแล้ว” คิงส์บอก“แล้วพ่อกับแม่ของฉันล่ะไปไหน ทำไมถึงประกาศขายแบบนี้ล่ะเกิดอะไรขึ้น” พิงค์หันไปถามด้วยความสงสัย เท่าที่เธอรู้พ่อกับแม่ของเธอรักบ้านหลังนี้มากเป็นไปไม่ได้ที่พ่อกับแม่ของเธอจะขายบ้านหลังนี้แล้วไปอยู่ที่อื่น“ฉันอยู่กับเธอตลอดเวลาจะไปรู้เหรอว่าพ่อกับแม่ของเธอไปไหน”“ทะ ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมทุกคนทิ้งฉันไปหมดเลยล่ะ” พิงค์ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ถึงแม้เธอกับพ่อแม่จะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ แต่คำว่าครอบครัวมันก็ยังติดอยู่ในใจของเธอและไม่มีทางที่จะลบมันออกไปได้ เพราะนั่นคือครอบครัวของเธอแต่ในตอนนี้ครอบครัวของเธอไม่มีไปแล้ว เหลือเพียงเธอคนเดียว“ฮึกกพ่อแม่ ทำไมต้องทิ้งพิงค์ไปด้วย”“พิงค์ลุกขึ้นก่อนนะ” คิงส์พยุงตัวของพิงค์ให้ลุกขึ้นไปที่รถ ก่อนจะขับพาเธอออกมาจากตรงนั้น“นายไม่รู้เลยเหรอว่าพ่อกับแม่ของฉันไปอยู่ที่ไหน”“ฉันไม่รู้” คิงส์ตอบเสียงแผ่ว“อือ ช่างมันเถอะ” พิงค์ปาดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ ก่อนจะเบี่ยงหน้าหันออกไปที่หน้าต่าง