( 21 ) หงุดหงิด

ดึกคืนนั้น

“อือ…” พิงค์รู้สึกตัวตื่นเมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังรบกวนตัวเองอยู่ ก่อนจะค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมอง “ใคร?”

“ฉันเอง…” ครามเอ่ยขึ้น

ทว่า…

“ปล่อย!” พิงค์ดึงเท้าคืนกลับมาก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง “กลับมาทำไม?” เธอถามน้ำเสียงนั้นเปี่ยมไปด้วยความน้อยใจและโกรธคนตรงหน้า

“โกรธเหรอ?”

“ออกไปฉันจะนอน”

“นอนด้วย”

“ไม่! จะไปนอนที่ไหนก็ไป!”

“พิงค์…” ครามเอ่ยเรียกชื่อเธอน้ำเสียงแผ่วเบา ถึงแม้ภายในห้องจะมืดมองเห็นเพียงเงาสีดำ แต่ใจก็รับรู้ถึงความไม่พอใจของพิงค์ในตอนนี้ “งั้นเอาไว้ใจเย็นเมื่อไหร่ค่อยคุยกันนะ”

ครามยอมเดินออกมาจากห้องของพิงค์อย่างว่าง่าย เขาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเธอในตอนนี้ เพราะยิ่งคุยไปก็ยิ่งทำให้ทะเลาะกันไปซะเปล่า ๆ

ด้านนอก

“นายจะไปไหนครับ?”

“จะออกไปคลับ คอยดูแลพิงค์ด้วยอย่าให้เธอออกไปไหน”

“ครับนาย เอ่อ…”

“มีอะไร?”

“ถ้าคุณพิงค์มาถาม นายจะให้ตอบว่ายังไงครับ”

“แล้วแต่พวกมึงเลย กูไปล่ะ”

ครามเดินไปขึ้นรถก่อนจะขับออกจากบ้านไป ส่วนพิงค์ได้แต่ยืนมองครามขับรถออกไปจากระเบียงด้านบน ถึงจะตรงที่เธออยู่จะมืดแต่มันก็สามารถมองเห็นด้านนอกได้อย่างชัดเจนเลย

“อยากไปก็ไปเลย จับได้เมื่อไหร่ตายหมู่คอ