คู่หมั้นมาเฟีย NC20+의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

หลายวันต่อมา “พร้อมมั้ยนาย?” พิงค์เหลียวตามองคนข้าง ๆ เล็กน้อย เมื่อหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านของพ่อแม่เธอตอนแรกก็มาแบบมั่นใจมากแต่พอมาถึงบ้านของพ่อแม่เธอ พิงค์กลับรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก“อืมเข้าไปสิ กลัวอะไร” ชายหนุ่มหันมอง“ไม่รู้ดิ ไม่อยากเข้าไปเลย”“ไปเถอะ”“อื้ม…” พิงค์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะคว้าแขนของครามเดินเข้าบ้านไปด้านใน“พ่อคะ แม่คะ”“ยัยพิงค์!”“สวัสดีค่ะ พิงค์พาแฟนมาแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักค่ะ” เธอแนะนำคนข้าง ๆ ให้กับพ่อแม่ได้รู้จัก“แฟน?” พ่อกับแม่ของเธอทำหน้างงแล้วหันหน้ามองกัน“ใช่ค่ะแฟน ตอนนี้พิงค์มีแฟนแล้ว พ่อกับแม่เลิกจับพิงค์แต่งงานกับคนอื่นเถอะนะคะ”“….” พ่อกับแม่ฉีกยิ้มก้างออกมาทำให้พิงค์ที่ยืนอยู่ถึงกับงงทันที“พ่อกับแม่ยิ้มอะไรคะ?”“ก็คนนี้ไงลูก คู่หมั้นของหนู” ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นมา ทำเอาพิงค์ถึงกับยืนอึ้งไปเลย“วะ ว่าไงนะคะ” พิงค์เอ่ยถามน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ผู้ชายคนนี้ เป็นคู่หมั้นของพิงค์เหรอคะ?”“ใช่แล้วลูก เป็นแฟนกันก็ไม่บอกปล่อยให้แม่กับพ่อคิดมากอยู่ตั้งนาน”“….” พิงค์หันไปมองหน้าของมาเฟียหนุ่มด้วยสายตาที่ผิดหวัง เธอเสียความรู้สึกกับครั้งนี้มาก “นายหลอกฉันทำ

เช้าวันต่อมา “อื้อซูซูอย่ากวนสิ” มือเล็กปัดป่ายแมวตัวน้อยให้ออกห่างจากตัว เมื่อมันกำลังรบกวนเวลานอนของเธอ แต่มันกลับไม่เชื่อฟังมาคลอเคลียตามซอกคอของเธอราวกับว่าไม่ได้เจอกันมานาน“อื้ออซูซู”“ฉันเอง” เสียงเข้มดังขึ้นมา ทำให้พิงค์ต้องปรือตามอง สิ่งที่กำลังคลอเคลียซอกคอของเธออยู่ไม่ใช่ซูซู แต่เป็นครามต่างหากล่ะ“นายมากวนฉันทำไมเนี่ย!” เธอพูดอย่างหงุดหงิด“ฉันไม่ได้มากวนสักหน่อย แค่จะมาปลุกให้เธอตื่นแค่นั้นเอง”“ฉันยังง่วงอยู่เลยอะ นอนต่อได้ป่ะ” เธอพลิกตัวหนีไป“ไม่ได้ ลุกได้แล้วนะสายแล้ว ไหนบอกว่าวันนี้จะลงโทษฉันไง” ครามโน้มตัวไปหาเธอ พร้อมกับพรมจูบตามแขนเล็กอย่างหลงใหล“อือ แต่ง่วงมากกว่าอะ”“ถ้าเธอไม่ลุก ฉันจะถือว่าสิ่งที่เราพูดกันเมื่อวานเป็นโมฆะนะ”พรึบ!ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น“ไม่ได้! ยกเลิกไม่ได้” เธอพูดอย่างจริงจัง“งั้นก็ลุก จะได้ไปกินข้าวกัน”“อื้อ….ขี้เกียจจังโลยยย….”“พิงค์!” มาเฟียหนุ่มข่มเสียงเข้มใส่เธอ เมื่อพิงค์เอนตัวนอนลงอีกรอบนึง“อารายแค่จะบิดขี้เกียจเฉย ๆ หรอกน่า ทำมาเป็นขึ้นเสียงใส่ เก่งอ่อ?”“เปล่าครับ ไม่กล้าเก่งกับเมียหรอก” สีหน้าที่ตึงเครียดเ

เช้าวันต่อมา ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย พร้อมกับกรอกตามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าครามยังคงนอนกอดเธออยู่“อือ…คราม คราม” เธอสะกิดคนข้าง ๆ“หืมว่าไง ตื่นนานแล้วเหรอ”“ลุกเถอะ ไปหาซูซูกัน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นไงมั่ง”“อืม…” ครามโน้มตัวลงมานอนทับพิงค์ในท่าตะแคง45องศาเกือบจะทับตัวเธอไปทั้งตัวแล้ว “เหนื่อยจัง กว่าจะได้นอนเพลียไปหมด”“อื้อคราม มันหนักลุกออกไปได้แล้ว”“ลุกก็ได้” เขายอมพลิกตัวออกมาแต่โดยดี ส่วนพิงค์ทันทีที่ได้รับอิสระเธอก็รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหันมองไปรอบ ๆ ตัว“ซูซูล่ะ”“ฉันเอาไปฝากลูกน้องไว้อยู่อะ ตอนนี้น่าจะอยู่ด้านล่าง”“…” พิงค์ก้าวลงจากเตียงหยิบเสื้อคลุมมาใส่ก่อนจะเดินลงมาด้านล่าง “ซูซู ซูซู” เธอร้องเรียกแมวตัวน้อยก่อนที่มันจะวิ่งมาหาเธอ“เมี๊ยว เมี๊ยว ง๊าว”“เป็นยังไงบ้างหืม พ่อแกใจร้ายใช่ป่ะที่เอาแกมาทิ้งไว้ด้านนอก เพราะฉะนั้นแกต้องจัดการนะ” พิงค์อุ้มแมวน้อยขึ้นไปด้านบนก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปอย่างเงียบเชียบโดยที่ไม่ให้ครามดู“จัดการเลยซูซู”“ง๊าว ง๊าว ง๊าว” ราวกับว่ามันฟังภาษาคนรู้เรื่อง แมวน้อยกระโดดลงจากอ้อมกอดของพิงค์แล้วเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียง ก่อ

เช้าวันต่อมา พิงค์ตื่นแต่เช้าออกมาเดินเล่นที่ริมชายหาดปล่อยให้ครามนอนอยู่กับซูซู คงจะยังไม่ตื่นนี่ง่ายหรอกเมื่อคืนเมาหนักซะขนาดนั้น“เจอกันอีกแล้วนะครับคุณพิงค์” หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียก ก็เจอกับผู้ชายคนเมื่อวานที่เข้ามาทักทายเธอ“คุณอีกแล้วเหรอ?”“โอ้โห…” ชายหนุ่มถึงกับหน้าเสียไปเลย เมื่อคำตอบของพิงค์ไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้ “นี่เหรอครับคำทักทาย”“คุณมีอะไร?”“เปล่าครับไม่มีอะไร ผมออกมาเจอคุณเดินเล่นอยู่พอดีก็เลยเข้ามาทักทายตามประสาคนรู้จักกัน”“….” พิงค์ถอนหายใจใส่ก่อนจะเบือนหน้าหนีไป “ฉันว่าเราไม่ควรเจอกัน”“ทำไม? กลัวว่าไอ้ครามจะเข้าใจผิดเหรอ”“ฉันไม่ได้กลัวใครเข้าใจผิดอะไรทั้งนั้น แต่ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณเข้าใจตรงกันนะ ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ”“….” ชายหนุ่มยืนเหยียดยิ้มมองแผ่นหลังของพิงค์ที่กำลังเดินหนีไป “พอดีว่าฉันเป็นคนที่ชอบแย่งซะด้วยสิ ยิ่งเป็นของรักของไอ้ครามฉันยิ่งอยากแย่งเอามาเป็นของตัวเอง”พิงค์เดินกลับมาที่บ้านพักด้วยท่าทีที่รู้สึกหงุดหงิดไม่เบา ทำเอาภูกับคีร่ายืนงงไปตาม ๆ กัน“เป็นอะไรไปพิงค์” คีร่าเดินเข้ามาถามไถ่“เปล่า สงสัยอากาศร้อนน่ะเลยรู้สึกหงุดหงิด” พิงค์หันไปตอ

หลายวันต่อมา ปัง! ปัง! ปัง!พิงค์ฝึกยิงปืนทุกวันจนกลายเป็นนักแม่นปืนในสายตาของคนในบ้าน ลูกน้องต่างพากันขนหัวลุกเพราะพิงค์เน้นยิงตรงเป้าจริง ๆ ยิงแบบแตกละเอียด ถ้าเป็นของจริงก็คงใช้งานไม่ได้อีกตลอดไป ตอนนี้เธอกำลังทำให้ลูกน้องในบ้านกลัวจนหัวหดไปพร้อม ๆ กัน ซึ่งหนึ่งในนั้นเจ้านายอย่างครามก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย มีใครไม่กลัวบ้างล่ะ เธอเล่นเน้นจุดสำคัญของผู้ชายแบบนั้นใครเห็นก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา“อ่า…ฉันว่าฉันจะเลิกฝึกยิงปืนแล้วล่ะ” พิงค์วางปืนในมือลงแล้วหันกลับไปมองลูกน้องของครามที่ยืนอยู่ เขาใช้ให้ลูกน้องมาคอยดูแลและช่วยเหลือพิงค์ระหว่างที่เขาต้องทำงาน“อ่าว แล้วคุณพิงค์จะทำอะไรครับ” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น“ฉันอยากเรียนศิลปะการต่อสู้ พวกนายเรียนมาแบบไหนฉันก็จะเรียนแบบนั้น” พิงค์บอก ทั้งสองหันมองหน้ากันก่อนจะหันหน้ากลับมาหาพิงค์อีกครั้ง“เอ่อ…แต่เรื่องนี้พวกเรายังไม่ได้รับอนุญาตจากนายนะครับ ว่าให้สอนอย่างอื่นให้คุณพิงค์ด้วย”“เจ้านายของพวกนายมาเกี่ยวอะไรด้วย ฉันสิเป็นคนฝึก ไม่ใช่เจ้านายของพวกนายสักหน่อย” พิงค์พูดอย่างไม่ใส่ใจ“นายบอกว่าให้สอนคุณพิงค์ยิงปืนแค่นี้ก่อนครับ เรื่องอื่นยังไม่