All Chapters of สาปรักทะเลทราย: Chapter 1 - Chapter 10

พุทธโร ธัมโม สังโฆ อายยยยย นิชาแกเกือบทิ้งชีวิตตั้งแต่วันแรกเลยหรือนี่ ฉันได้แต่ยืนรอเพื่อน ตัวแสบมารับที่สนามบิน ผ่านไป 15 นาที...00.."นิชาจ๋าาาาา.....เพื่อนมาแล้ววววว เธอรอฉันนานไหม หิวหรือเปล่า เหนื่อยไหมจ้าคุณเพื่อน""โหหหห ไม่น๊านนนเลย ฉันสาบานแค่ขาเข็งจ๊ะ"เมหรือชื่อเต็มๆ เมษา ผิวสีน้ำผึ้ง ผมดำตัวเล็ก หน้าอกหน้าใจใหญ่เกินตัวและใจเกินร้อยนะ ถ้ามีเรื่องคือพร้อมบวกแทนฉันตลอดนี่คือข้อดีของนางคือรักเพื่อนมากโดยไม่สนใจหน้าอินหน้าพรมเพราะตอนเรียนด้วยกันโดยรุ่นพี่มารังแกฉันนางคือพร้อมบวกแทน สู้ไม่สมตัวเลยเพื่อนฉันคนนี้"เมษา ไปห้องกันเถอะนะและตอนนี้ฉันก็หิวมากแบบกินเธอเข้าไปได้ทั้งตัวเลย ""ยัยนิชาเธอ 55 โลแล้วนะอ้วนแล้วนะจะกินอะไรอีกเดี๋ยวโดน..ไปขึ้นรถกันเถอะ" หลังจากนั่งรถถึงห้องพักที่เพื่อนสาวซื้อไว้ ลืมบอกไว้นางรวยระดับลูกคุณหนู ส่วนฉันบุญพาวาสนาส่งได้มาเป็นเพื่อนรักกันเพราะตอนเรียนคอยช่วยเหลือกันตลอดไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามจน ถึงวัยทำงาน ยัยเมษาก็ไม่เคยทิ้งฉันเลย(กว่าจะรู้ว่ายายตัวแสบเป็นลูกคุณหนูนางก็ทดสอบเพื่อนแบบกระจายเช่นกัน ยัยเมษาแสบเป็นกรดตั้งแต่เด็กๆ)"นิชา มีอะไรขาดเหลือบอก

โอ๊ย..เธอกำลังจะทำให้ฉันบ้าตายใช่ไหม...อย่ายั่วแบบนี้ซิ แม่สาวน้อยตัวอวบของฉัน โถ่โว๊ย...โอ้ว ไม่ๆๆ เธอจะปีนขึ้นมาบนตักฉันแบบนี้ไม่ได้" ลงไป++ ฉันกำลังกลัวผู้หญิงตรงหน้าหรือไง !!นี่เธอ..นั่งให้มันดีๆ จะมาขึ้นคร่อมแบบนี้ไม่ได้ เธอไม่อยากมีชีวิตถึงพรุ่งนี้เช้าใช่ไหม......"ฉาน..สวยไหมค่ะ...จิ้มๆ หน้าตาทำไมโกรธตลอด...เวลาาาาเลย คูณณ..จับฉานมาทำไม..."ผมอดใจไม่ไหวเจ้าลูกชายของผมมันตื่น!!!..นี่เธออยู่เฉยๆ อย่าทำแบบนี้ซิ ""วาดุลย์กับแดนเนียล แกหัวเราะอะไรห๊ะ...แกมีงานน้อยเกินไปใช่ไหม""ป่าวคับเจ้านาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปกติเจ้านายไม่เคยพาใครมาแบบนี้นี่ครับ เจ้าวาดุลย์กล่าว"วาดุลย์ พาเธอกับบ้านฉัน แล้วอย่า เพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาดเรื่องวันนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นแม้แต่กับคุณพ่อและคุณแม่ของฉัน ""คับนาย" หลังจากรถหรูวิ่งผ่านคืนที่แสนทรมาน มาจนถึงบ้านใหญ่โต (หรือเรียกวังเลยก็ว่าได้ ห้อง นอน 10 ห้องน้ำ 15 ยังไม่รวมที่จอดรถสระว่ายน้ำและสวนที่ใหญ่ไม่ต่ำกว่า 50 ไร่ยิ่งกว่าสวนเมืองไทยก็ว่าได้)"นายคับ ให้ผมอุ้มให้ไหมคับ นายเล่นไม่ปล่อยเธอตั้งแต่บนรถแล้วนะคับ""แดนเนียล แกอยากตายใช่ไหม" แวตาที่เยือกเ

"นิชา ที่รักของผม " นี่คือครั้งแรกที่ผมเรียกชื่อเธอ ผมก้มไปลงวนเวียนกับกุหลาบดอกงามเกือบ 20 นาที ผมสงสารคนตรงหน้า แต่มันหยุดไม่ได้ที่จะชิมเกษรหวานๆ ของเธอหลังจากที่ผมชิมจนพอใจผมจึงจุ๊บเบาที่กุหลาบไปหนึ่งที"ตาบ้านี่..อ๊ายยย " ฉันได้พ่นคำด่าใส่คนตัวโตที่เอาแต่ใจกับฉัน เขาล็อคขาสองข้างของฉัน แล้วก็ทำการอุกอาจเอาแต่ใจตัวเองมาก เขาวุ่นวายกับน้องสาวฉันไม่หยุดแต่สมองตอนนั้นขาวโพลนล่องลอย ทั้งเสียว ทั้งฟิน พยายามสุดตัวที่ใช้แรงที่มีดันหัวคนตัวโตให้หยุดยุ่งกับน้องสาวฉัน แต่แรงคงสู้คนตัวโตไม่ ฉันที่ฤทธิ์ยาไม่ได้รู้ว่าอะไรผิดถูกทำไปตามสัญชาตญาณล้วนๆ ขณะที่เขายอมหยุดเลียน้องสาวฉัน เขาบ้ามากจะใช้คำว่า เขาจุ๊บ น้องสาวฉันได้ไหม บ้าไปแล้ว บ้าจริงๆ ใครเขาทำแบบนี้กัน แต่ฉันคิดว่ามันจะจบลงแต่ฤทธิ์ยาที่ยังคงไม่หมด สภาพฉันมันก็ยังคบร้อนๆ หนาว เหงือแตกทั้งตัวและมีความต้องการแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขณะที่ร่างกายของฉันนอนเปลือยเปล่าอยู่เขาที่ผละออกจากน้องสาวของฉัน ลุกพรึบ และพยายามอ้าขาฉันออกกว้าง คนตัวโตถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างไว พระเจ้า..ไมค์ของเขามันอลังการ ใหญ่มาก ฉันอาจจะตายได้เลย ยาวเกินครึ่งไม้บรรทัดใหญ

เช้าวันใหม่ได้เยือนมากพร้อมกับอากาศที่สดใส แสงแดดอ่อนๆ กระทบหน้าต่าง กับร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง เธอยังไม่รู้สติของเธอเลยผมที่นอนมองหน้าเธอทั้งคืนโดยกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วหลับไปพร้อมกันมันคือความรู้สึกแรกที่ผมได้ทำกับผู้หญิงคนแรกที่ไม่ได้คิดว่ามันจะเกิดขึ้นสำหรับผม(น้ำแตกแล้วแยกทาง) ไม่ยึดติดกับใครทั้งนั้นไม่สนว่าพวกหล่อนเหล่านั้นจะรู้สึกอะไร"เฮ้ย วาดุลย์ แกว่าเมื่อคืนว่าที่หญิงหรือเปล่าว่ะ""โมแอล แกนี่ขยันสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านายจริงๆ สมกับให้นายอยากยิงแกทิ้งวันละ 3 เวลา""ฮ่า ฮ่า ฮ่า แกดูไม่ออกหรอว่าเธอพิเศษกว่าผู้หญิงทุกคน""ยังไง..??""ก็ปกติแกเคยเห็นเจ้านายเราปล่อยให้ใครมาคฤหาสน์ไหม?""ฮืมม....ก็จริงของแกว่ะ""แต่มันเรื่องของเจ้านายแกไม่ต้องไปอยากรู้ แกเช็คงานที่โรงแรมที่เจ้านายจะไปพบหุ้นส่วนหรือยัง""เรียบร้อยแล้ว แกจะเหมือนเจ้านายเกินไปแล้วนะ วาดุลย์ ยิ้มบ้างก็ได้ หน้าจะเป็นตะคริ้วอยู่แล้ว""แกนี่มันเหลือเกินจริงๆ โมแอล.."ฉันรู้สึกตัวเบลอไปหมด ไม่รู้ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นและอยู่ที่ไหนกับใคร ยัยเมย์จะเป็นห่วงฉันแค่ไหนนะ แล้วนี่ทำไมสภาพฉันเป็นแบบนี้!!! อ๊ายยยเกิดอะไร

เวลาล่วงเลยมา 1 วันกับ 1 คืนที่ฉันมาอาศัยอยู่บ้านของราฮิมหรือแบล็ค ผู้ชายแปลกหน้าตัวใหญ่และพูดจายียวนกวนประสาทฉันได้ตลอดเวลา ตอนนี้มันก็สมควรกับเวลาที่ฉันจะต้องจากที่นี่ไปสักทีฉันพยายามพูดกับเขาให้ปล่อยฉันไปแต่เขาก็มักจะหาข้ออ้างต่างๆนานาตลอด 1 วัน 1 คืนที่เราอยู่ด้วยกันไม่ให้ฉันจากเขาไปไหนแต่นายจะมากักขังฉันแบบนี้ไม่ได้ราฮิม ฉันตอนนี้ที่รู้สึกว่าร่างกายกลับมาสมบูรณ์ อาการไข้ลดลงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ฉันหาเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้ชุดเดรสยาวสีดำ ยาวจริงๆคลุมตั้งแต่คอยังตาตุ่มนี่มันชุดบ้าอะไรเนี่ย แต่ก็จำใจต้องใส่เพราะไม่มีตัวเลือก ฉันเดินมาดูสภาพตัวเอง แม่เจ้าล่องลอยนิ้วมือทีาหน้าอกแดงขึ้นเป็นจ้ำๆ ฉันต้องเจออะไรมาบ้างนิชาเอ้ย..เฮ้ออออหลังจากที่ผมได้เคลียร์งานเรื่องการไปดูโรงแรมกับหุ้นส่วนของเพื่อนแม่สาวตัวอวบของผม ผมรีบกลับมาเพื่อจะหาเธอ ผมตรงปรี่มาถึงห้องที่เธอได้นอนหลับอยู่แต่เปิดประตูมา..ใจของผมกับโหวงเหวงไม่เห็นเธอผมกวาดสายตามองหาจนทั่วห้องแต่ก็ไม่พบ....เธอ"โอ๊ย,.เจ็บ... ทำไมเจ็บขนาดนี้""นิชา!! คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"ผมที่ได้ยินเสียงแม่สาวน้อยร่างอวบของผมดังมาจากห้องน้ำจึงรีบวิ่