บทที่ 4 จูบแสนหวาน

โอ๊ย..เธอกำลังจะทำให้ฉันบ้าตายใช่ไหม...อย่ายั่วแบบนี้ซิ แม่สาวน้อยตัวอวบของฉัน โถ่โว๊ย...โอ้ว ไม่ๆๆ เธอจะปีนขึ้นมาบนตักฉันแบบนี้ไม่ได้" ลงไป++ ฉันกำลังกลัวผู้หญิงตรงหน้าหรือไง !!นี่เธอ..นั่งให้มันดีๆ จะมาขึ้นคร่อมแบบนี้ไม่ได้ เธอไม่อยากมีชีวิตถึงพรุ่งนี้เช้าใช่ไหม......

"ฉาน..สวยไหมค่ะ...จิ้มๆ หน้าตาทำไมโกรธตลอด...เวลาาาาเลย คูณณ..จับฉานมาทำไม...

"ผมอดใจไม่ไหวเจ้าลูกชายของผมมันตื่น!!!..นี่เธออยู่เฉยๆ อย่าทำแบบนี้ซิ "

"วาดุลย์กับแดนเนียล แกหัวเราะอะไรห๊ะ...แกมีงานน้อยเกินไปใช่ไหม"

"ป่าวคับเจ้านาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปกติเจ้านายไม่เคยพาใครมาแบบนี้นี่ครับ เจ้าวาดุลย์กล่าว

"วาดุลย์ พาเธอกับบ้านฉัน แล้วอย่า เพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาดเรื่องวันนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นแม้แต่กับคุณพ่อและคุณแม่ของฉัน "

"คับนาย" หลังจากรถหรูวิ่งผ่านคืนที่แสนทรมาน มาจนถึงบ้านใหญ่โต (หรือเรียกวังเลยก็ว่าได้ ห้อง นอน 10 ห้องน้ำ 15 ยังไม่รวมที่จอดรถสระว่ายน้ำและสวนที่ใหญ่ไม่ต่ำกว่า 50 ไร่ยิ่งกว่าสวนเมืองไทยก็ว่าได้)

"นายคับ ให้ผมอุ้มให้ไหมคับ นายเล่นไม่ปล่อยเธอตั้งแต่บนรถแล้วนะคับ"

"แดนเนียล แกอยากตายใช่ไหม" แวตาที่เยือกเย็น และดุดันบนหน้าไม่มีทีว่าจะเล่นตอบกับ "ผมว่าเจ้านายอุ้มเองเลยคับ แต่เจ้านายจะให้เธอไปนอนห้องไหนคับ"

"ไปห้องฉัน " ห๋าาา...ผมกับวาดุลย์ ทำหน้าตกใจสุดขีดกับคำสั่งที่ออกจากปากเจ้านาย"

"เอ้าพวกแกยินฉันไหมเนี่ย เร็วๆ ซิ "

"ครับ ครับ เจ้านาย" หลังจากผมพาแม่สาวน้อยตัวอวบจอมซมที่กำลังทำตัววุ่นวายตามร่างกายของผมที่ก็ร้อนเป็นไฟไม่แพ้เธอ "ได้โปรดเถอะคนดีของฉัน ฉันไม่อยากทำร้ายเธอทั้งที่เธอยังไม่มีสติแบบนี้" เธออออ.. ไม่ได้นะ อุ๊บ..อู้ววว..ฮืมมม ไม่จูบฉันแบบนนี้ซิที่รัก " พระเจ้าผมจะทำยังไงกับเธอดีทำไมถึงใจทดสอบใจผมแบบนี้ผมชอบเธอจริงๆ ไม่อยากให้เธอเข้าใจว่าผมฉวยโอกาสกับเธอ แต่ไม่ไหวแล้ว ฉันขอจูบเธอหน่อยนะคนดีของฉัน ฉันชอบเธอ

ผมค่อยประครองร่างกายที่ร้อนลุ่มของเธอให้นอนบนเตียง มือก็ปัดป่ายไม่รู้ทิศทาง "ที่รักใจเย็นๆ " ผมประคองจูบเธออย่าละมุน จูบที่ไร้เดียงสา หวานไม่เหมือนใคร ริมฝีปากที่อวบอิ่ม แก้มที่สีแดงระเรือ บวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ผสมกับรสจูบของเธอ มันช่างลงตัวจนเกินห้ามใจเหลือเกิน โอ้ว..ฮืม...จ๊วบบ ..ฮู้ว...ผมได้ยินเสียงหอบหายใจแฮ่กๆ ของคนใต้ร่างเพราะเหมือนจะหายใจไม่ทันเพราะผมจูบเธอเนิ่นนานไม่ปล่อยให้เธอได้หายใจ ผมจ้องมองดวงตามที่คมสวย ขนตาเรียงเป็นแพ ใบหน้ารูปใข่กลมสวย จมูกโด่ง รับกับรูปหน้า ผมสีดำสวยของเธอ และกลิ่นกายที่คล้ายกับแป้งเด็ก มันกับดึงดูดให้ผม อยากจะจูบเธอ เข้าใกล้เธอมากไปกว่านี้อีก โอ้วว..เจ้าลูกชายไม่รักดีของผม มันผงาดแข็งโป๊กแทบจะทะลุกางเกงออกมาดูโลกภายนอก แต่ผมพยามถอนจากปากที่หวานๆ ของเธอเพื่อให้เธอปลอดภัยจากผมที่พร้อมจะขย่ำเธอตลอดเวลา

"คุณช่วย...ยย..ฉัน..นนด้วย ฉันร้อน ไม่ไหวแล้วได้โปรด....ดดดด ขอร้อง ทรมานนน.เหลือเกินนน.. ได้โป..รด.... " ฉันไม่ไหวในหัวของฉันทรมาน เหมือนมีความต้องการทางความรู้สึกมาก เหงื่อที่ไหลท่วมร่างกายกับผู้ชายร่างใหญ่ตรงหน้าฉัน เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยฉันได้..ฉันไม่ไหว ฉันถลอกเสื้อผ้าออก ไม่สนใจว่าเขาจะเห็นหน้าอกหน้าใจของฉันไหมร่างกายที่อวบเต็มไม้เต็มมือ บราลูกไม้สีดำ และเสื้อปาดเหลือตอนนี้ถูกฉันเลื่อนลงไปอยู่ระหว่างเอว ด้วยมือฉันเองและโยนบราทิ้งไปด้วยไม่สนใจอะไรอีกต่อ เหมือนไร้ซึ่งยางอายในหัวมีแต่ความต้องการเติมเต็มในความทรมานที่ได้รับจากฤทธิ์ยา ฉันไม่ไหวแล้วคุณ ฉันต้องกาาคุณจริงๆ ...

"ผมได้แต่ยืนตะลึงกับผู้หญิงตรงหน้า ไม่ใช่ไม่เคยผ่านผู้หญิงที่สวย มากมาก่อนแต่ผมไม่เคยเห็นหน้าอกหน้าใจ ที่สวยเป็นธรรมชาติขนาดนี้ เพราะส่วนใหญ่สาวๆ ที่มาขึ้นเตียงกับผมก็ผ่านมีดหมอกันมาทั้งนั้น ผมยิ่งพึงพอใจแม่สาวน้อยร่างอวบตรงหน้าผม ผมได้แต่ยืนพิจารณา ร่างอวบตรงหน้าสะโพกของเธอผายใหญ่จนน่าจับกระแทก เอวที่ขาวคอดผิวขาวสวยตามฉบับสาวเอเชีย ขณะที่ผมยืนจ้องมองเธออยู่นั้น ผมไม่ได้มองว่าเธอเดินเข้ามาหาผม โดยที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไปเธอยังคงเหลือชุดเดรสสีดำที่ตอนนี้ถูกเลื่อนลงไปอยู่ตรงหน้าทองสีขาวๆ ของเธอ ผมได้พรึมพร่ำ เธอสวยเหลือเกินที่รักของฉัน กว่าสติผมจะกับมา เธอก็มายืนตรงหน้าพร้อมหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินต้าน ตอนนี้ผมหลุดไม่อาจควบคุมทุกความรู้สึกกับเธออีกต่อไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้ ฉันจะรับผิดชอบเธอเองที่รักของฉัน