Semua Bab สาปรักทะเลทราย: Bab 11 - Bab 20

ผมค่อยๆเลื่อนมือไปสัมผัสเต้างามคู่นั้นอีกครั้งผมพึงพอใจกับความใหญ่โตผมอยากจะกลืนกินมันเข้าไปทั้งเต้านิชา เธอสวยจริงๆผมค่อยๆถอดเสื้อเชิ้ตออกทีละชิ้นจนเปลือยเปล่าเพราะผมบอกแล้วว่าผมจะลงไปอาบน้ำกับเธอนิชาฉันตอนนี้ที่ตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหินทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำเฝ้าดูคนตัวใหญ่ที่ตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่าไม่ต่างจากฉันตอนนี้สติของฉันครบ 100% แต่ภาพเมื่อคืนมันไหลเข้ามาในหัวของฉันทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมา"นิชาคุณมองอะไรอยู่""คนบ้าใครเขาอนุญาตให้คุณมาอาบน้ำกับฉันเนี่ย"ชั้นที่ได้ยินเสียงของคนตัวโตจึงรีบสวนไปทันควันคนตัวโตเลิกคิ้วพลางส่งสายตายียวนกวนประสาทให้ฉัน เขาไม่ตอบคำถามของฉันเพียงแต่ก้าวขาลงมาในอ่างน้ำฉันก็ได้แต่ตีอกชกตัวโวยวายจะลุกหนีเขาแต่ก็ช้าไปกว่ามือและแขนขาที่ยาวของคนตัวโต"คนบ้าปล่อยนิชานะ ไม่เอาปล่อยนิชาเดี๋ยวนี้"ผมที่ตอนนี้ไม่ได้สนใจเสียงอะไรทั้งนั้นเพราะผมปวดตึ๊บๆตรงลูกชายของผมมันผงาดแข็งโป๊กพร้อมจะทำศึกกับแม่สาวน้อยร่างอวบของผม ที่เธอกำลังพยายามจะลุกหนีจากอ่างน้ำที่ผมได้ลงมาแช่กับเธอแล้วแต่ด้วยประสาทสัมผัสที่ไวของผมจึงได้รีบคว้าร่างบางเซลงมากระแทกที่ตักของผม

ผมที่ตอนนี้ยืนอยู่บนชั้นสูงสุด ของโรงแรมที่ผมเป็นหุ้นส่วนกับพ่อของคุณเมษา ผมยืนมองดูวิวและความสวยงามถึงแม้ตอนกลางคืนจะสวยงามด้วยไฟและแสงสี ช่างแตกต่างจากเวลากลางวัน ตึกรางบ้านช่องส่วนใหญ่จะเป็นสีขาว สีน้ำตาล ตามแบบฉบับทะเลทราย แต่มันถูกพัฒนาอย่างก้าวกระโดด แต่สิ่งพวกนี้ตอนนี้มันไม่ได้ทำให้มีอารมณ์สุนทรีขนาดนั้น เพราะตอนนี้ผมกำลังจะสนุกกับของเล่นใหม่ที่ผมได้ลิ้มลองมาแล้ว แถมยังอยากจะชิมอีกชิมแล้วชิมเล่าก็ยังไม่คิดจะอิ่ม“นายครับ คุณเมษา มารอนายที่ห้องประชุมแล้วครับ”“ฮืม นายเตรียมเอกสารการประชุมทั้งหมดหรือยัง”“ผมเตรียมเตรียมร้อยแล้วครับนาย”“ส่วนเรื่องโปรโมชั่นโรงแรมเดี๋ยวการตลาดส่งให้อีกทีครับ”ณ ห้องประชุมของโรงแรม ที่ตอนนี้ผมได้เดินย่างกรายเข้ามาหาลูกสาวของ หุ้นส่วนโรงแรมของผมซึ่งตอนนี้มองเธอหัวจรดเท้าเธอตัวเล็กกว่าแม่สาวน้อยร่างอวบของผม ผิวสีน้ำผึ้ง ผมดำ เอวคอดสวยสมเป็นนางพญาก็ว่าได้ แต่สำหรับผมเธอไม่ใช่สเปคต้องแม่สาวน้อยร่างอวบของผมเท่านั้นแค่จินตนาการถึงเธอผมก็ขนลุกสู้ไปหมดลูกชายของผมนี่มันไวต่อความรู้สึกจริงๆ “สวัสดีครับคุณเมษา ผมราฮิม มูฮามัด อาฟารีม ครับ”

"สวัสดีครับ..""สวัสดีค่ะ เออ คุณ?"ผมชื่อวินดี้ มูอาหมัดครับ""ฉันชื่อณิชาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ""พอดีผมเป็นการตลาด marketing เหมือนกันครับเห็นว่าเราน่าจะได้ร่วมงานกันช่วงบ่ายผมออกแบบโปรโมท marketing เอาไว้คุณณิชามาที่ห้องประชุมกับผมได้นะครับ""ได้ค่ะเดี๋ยวณิชาจะเตรียมเอกสารกับชีสงานไปนะคะ""ว่าแต่กลางวันนี้ คุณนิชามีนัดทานข้าวหรือยังครับ""มีแล้วค่ะกับคุณเมย์ค่ะ""เอาไว้โอกาสหน้าผมขอเลี้ยงข้าวต้อนรับนะครับ"ผมหลังจากที่ได้ยินว่าดุลย์บอกว่าแม่สาวร่างอวบของผมใส่เสื้อซีทรูสีดำมาทำงานรัดรูปผมจึงรีบลงลิฟท์มาเพื่อดูเธอแต่สิ่งที่ทำให้ผมโกรธไปกว่านั้นผมคาดไม่ผิดเลยว่ามีผู้ชายมาจีบเธอตั้งแต่วันแรกที่เธอมาถึงซึ่งเธอก็หัวเราะคึกคักตอบรับ "เธอนี่มันหน้าเหลือเกินมีฉันอยู่แล้วยังไปอ่อยมันอีก""ทางด้านณิชาที่ไม่รู้ว่าโดนสายตาคู่นึงจับจ้องอยู่แววตาที่แข็งกร้าว ดุดันเขาข่มกรามแน่น ไอสังหารจากชีคหนุ่มที่พร้อมจะขย้ำเธอทุกเมื่อเขายืนมองเธอไกลๆจากหลังประตูลิฟท์ใบหน้าที่บูดบึ้งไม่สบอารมณ์นั้น เธอไม่อาจสัมผัสได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ขณะที่เธอกำลังเรียนรู้งานต่างๆ เธอทำงานจนล่วงเลยไปจนถึงเวลาทานข้า

ขณะที่ทั้งสองร่างเถียงกันไปมาเพียงเพราะฝ่ายหนึ่งกำลังกลุ่มโกรธส่วนอีกฝ่ายหนึ่งไม่รู้ว่าตัวเองโดนโกรธเรื่องอะไรใบหน้าหนวดๆที่ตอนนี้เหมือนยักษ์พร้อมจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัวแล้ว ทางด้านนิชาเธอคิดแค่ว่าเธอจะต้องเอาตัวรอดจากผู้ชายร่างยักษ์หน้าหนวดนี้อย่างไรดีเพราะตอนนี้ทั้งชั้นสูงสุดโดดลงไปก็คงตายสถานเดียวในหัวของเธอคิดว่าเธอจะต้องโดนอะไรอีกมากมายหรือเปล่า"คุณจะให้นิชาเข้ามาทำอะไร""ก็คุณบอกว่าคุณจะมาทานอาหารร้านโปรดของผมไม่ใช่หรอ""คุณลองเข้าไปดูก่อนสิ""ไม่เอาอ่ะค่ะนิชาไม่ทานแล้ว""เข้าไปนิชา"เสียงทุ้มต่ำเค้นรอดไรฟันเขาคบกรามแน่นจนเห็นเป็นเส้นเลือดปูดโปนบนใบหน้าแววตาที่ไร้ซึ่งการพูดเล่นหรือหยอกล้อมันส่งผ่านมาหาคนตรงหน้าทำให้เธอถึงกับใจสั่น นิชาค่อยๆก้าวขาผ่านประตูบานใหญ่หัวใจสั่นระรัวราวกับกลองเธอมองไปรอบๆมีแต่ความหรูหราก็จริงแต่มันทำให้หัวใจของเธอกลัวมากขึ้นต่อให้จะเคยสัมผัสเขามาก่อนแต่ในตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกันเหลือเกิน"อุ๊บ จ๊วบ จ๊วบ อู้วว ""ผมจะไม่ปล่อยคุณไปณิชา"ขณะที่คนตัวโตถอนจูบอันเร่าร้อนออกจากกลีบปากสีชมพูจะเลือกและได้พ่นคำพูดที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆของนิชาเริ่มหวาดระแวง"อย่า

ตอนนี้ทั้งสองร่างนอนกอดกันแน่น เสียงหายใจที่หอบรวยรินอยู่บนเตียงขนาดคิงส์ไซร์ เขานอนซุกอยู่บนหน้าอกใหญ่ของเธอส่วนลำเอ็นก็ยังแช่ในรูกุหลาบงาม เขายังกินไม่อิ่ม เขาไม่ยอมถอดออกโดยเด็ดขาด “คุณลุกไปได้แล้วนะ ฉันหนัก” “คุณแทนตัวเองว่าฉันหรอที่รัก”คนตัวโตเงยหน้ามอง คนตรงหน้าด้วยแววตากรุ่นเคืองใจนิดหน่อยที่เขาบอกเธอแล้วว่าให้แทนตัวเองว่า นิชาเสมอเมื่ออยู่กับเขา เขาเลยจัดการขยับท่อนเอ็นเบาๆ “อ้าส์ ซีดด ..ยะ อย่า ค่ะ อย่า”“ตับ ตับ ตับ โอว์เสียวหัวโว๊ย ที่รัก คุณแทนตัวเองว่านิชาเข้าใจไหมครับ ต่อไปนี้เรียกผมว่าแบล็คเท่านั้น”คนตัวโตหยุดแกล้งคนตรงหน้าก้มลงไปซบสองเต้าใหญ่อีกครั้งเสียงเขาหอมไปมาเบาๆ “ฟอด ฟอด ฟอด หอมจังเลยกลิ่นตัวคุณ” ฉันต้องทำอย่างไรกับคนตัวโตหน้าหนวดตรงหน้าที่เจ้าอารมณ์เอาแต่ใจแบบนี้ ห้านาที สิบอารมณ์ก็ว่าได้ ก่อนหน้านี้ก็โกรธฉันเป็นฟืนเป็นไฟราวกับ ฉันไปเผาบ้านเขาซะอย่างนั้น แต่ตอนนี้กับมานอนอ้อนฉันอีก เฮ้ออ เหนื่อยจริงๆ “แบล็คค่ะ ขอนิชาไปล้างเนื้อตัวได้ไหมค่ะ” “ขอผมนอนแบบนี้ก่อนได้ไหมครับ” “ได้นะ ได้ค่ะ