Semua Bab สาปรักทะเลทราย: Bab 21 - Bab 30

ทางด้านวาดุลย์และเมษายนที่ตอนนี้ได้พบเจอกันบ่อยขึ้นเมษามีความสนใจในตัวของบอดี้การ์ดของหุ้นส่วนคนนี้เป็นอย่างมากเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกที่เย็นชาใส่เธอไม่สนใจเธอมันทำให้เขาดูมีเสน่ห์หน้าตาที่เคร่งขรึมตลอดเวลาของเขานั้นทำให้เมษาอยากจะสยบเขาให้มาอยู่แทบเท้าเธอ"ฮัลโหลสวัสดีค่ะคุณวาดุลย์'"สวัสดีครับคุณเมษา""วันนี้เรามีนัดทานข้าวเที่ยงกันนะคะ""ผมไม่ลืมครับผมจองร้านไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว"ร้านที่ไหนนะคะอยากรู้จังเลย'"ร้านที่สงบเงียบคนน้อยครับเหมาะแก่การที่เราจะคุยงานกันครับ""เราคุยมากกว่าเรื่องงานได้หรือเปล่าคะ"วาดุลย์ที่ได้ยินคำนี้ออกจากปากคุณหนูหน้านางพญาอย่างเธอกำลังล้อเล่นกับเขาอย่างนั้นหรอตอนนี้ววาดุลย์เริ่มขนลุกซู่เพราะเขามีความรู้สึกกลัวผู้หญิงตรงหน้าเหลือเกิน"คุณเมษาอย่าพูดไปเรื่อยแบบนั้นสิครับ""ฮ่าๆๆคุณวาดุลย์ก็คิดจริงจังไปได้ค่ะเมษายนแค่ล้อเล่นเท่านั้นเองเห็นคุณวาดุลย์หน้าไม่เคยยิ้มเลย"วาดุลย์เงียบไม่ต่อล้อต่อเถียงกับคุณหนูหน้านางพญาเขาเองก็ไม่อยากจะให้เธอเข้ามาใกล้เขามากนักมากไปกว่าคำว่างานเมษาวางสายจากวรุณแล้วต่อสายหาริชาเรื่องงานที่เธอจะต้องไปเป็นผู้ช่วยของหุ้นส่วนพ่อเธ

ทางด้านวาดุลย์และเมษาที่ตอนนี้เขาได้นัดทานข้าวกลางวันกันเพื่อคุยเรื่องงานของโรงแรมและการโปรโมทงานต่างๆเมษายนได้เตรียมเอกสารทั้งหมดมาเพื่อคุยกับวาดุล"สวัสดีค่ะคุณวาดุล รอเมย์นานหรือเปล่าคะ""สวัสดีครับคุณเมย์รอไม่นานหรอกครับ""คุณเมย์จะสั่งอะไรทานไหมครับเดี๋ยวผมจะได้เรียกบริกรให้""ได้ค่ ะรบกวนคุณวาดุลสั่งให้เมย์เลยได้ไหมคะอะไรก็ได้ที่คุณทานเม ทานได้ค่ะ"หลังจากที่ทั้งสองคุยกันกันผ่านพ้นไป เมษากำลังจะเริ่มแผนการสยบรักนายเย็นชา เพราะเมษาถูกตาต้องใจวาดุลย์เป็นพิเศษ เขาเป็นผู้ชายแทบจะเรียกว่าคนแรกเลยที่ไม่สนใจเธอ ไม่อยากเข้าหาเธอเอาแต่หนีเมษายนได้แอบมองวาดุลย์ตั้งแต่ครั้งนี้แรก เมษาจะต้องเอาวาดุลย์มาเป็นของเธอให้ได้ พอคุยงานกันเสร็จเมษาทำท่าจะลุกแต่ก็ทำเหมือนสะดุดตกรองเท้าตัวเอง"โอ๊ะโอ๊ยโอ๊ยเจ็บมากเลยค่ะ""คุณเมษาเป็นอะไรครับให้ผมดูหน่อย""พอดีเมย์น่าจะข้อเท้าแพลงค่ะรองเท้ามันส้นสูง เกือบ 4 นิ้วแล้ววันนี้เมย์ก็เดินทั้งวันด้วยเมื่อกี้เดินไม่ทันระวังเลยค่ะ"มีที่เตรียมแผนมาดีค่อยๆเดินกะเผลกๆเพื่อเรียกร้องความสนใจจากบอดี้การ์ดหน้าเย็นชาตรงหน้าของเธอ"รบกวนคุณวาดุลย์ขับรถไปส่งเมย์ที่คอนโดหน

ร่างสูงและว่าที่คู่หมั้นได้เดินผ่านณิชาไปโดยที่ไม่หันกลับมามองว่าตอนนี้เธอได้มีน้ำตาใสๆหยดลงพื้นขณะที่ก้มลงไปเช็ดคราบกาแฟ เขาเดินผ่านเธอไปเรากลับไม่รู้จักกันมาก่อนทำตัวห่างเหินและไม่ได้อธิบายเหตุผลใดๆให้กับเธอฟัง เหตุผลอะไรที่เขาทิ้งให้เธอรอทั้งคืนแล้วเหตุผลอะไรเธอจึงติดต่อเขาไม่ได้ "คุณทำเกินขอบเขตไปแล้วนะฟาติมา" "ฉันทำอะไรหรอคะราฮิม" "อย่าให้ผมหมดความอดทนกับคุณ" "สุดท้ายแล้วคุณก็ต้องแต่งงานกับฉันอยู่ดีค่ะเพราะพ่อกับแม่ของเราได้มั่นหมายเราเอาไว้แล้ว" "อย่ามั่นใจอะไรให้มากที่ผมยังไม่ทำอะไรคุณในวันนี้ไม่ได้แปลว่าผมยอมรับข้อตกลงการแต่งงาน" "งั้นคุณคงต้องไปคุยกับพ่อของฉันเองนะคะ" "คุณก็ปล่อยแขนผมได้แล้วเลิกเกาะแกะผมสักทีแล้วที่คุณทำในห้องทำงาน แบบนั้นอย่าทำมันอีกผมเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย" ราฮิมเดินสะบัดแขนทิ้งว่าที่คู่หมั้นไว้ที่ลานจอดรถทันทีเขาขับรถออกจากโรงแรมเพื่อตรงกับไปที่บ้านเขาต้องจัดการปัญหานี้ให้จบ เมื่อคืนเขายื้อหยุดฉุดกระชากกับฟาติมาตอนที่ไปส่งเธอเพราะเธอต้องการมือถือของเขาในการเมมเบอร์โทรศัพท์แล้วลาภละล้วงเรื่องต่างๆอย่างถือวิสาสะไร้มารยาท มันทำให้มือถือของเขาร่วงแล

ผ่านมาแล้ว 1 อาทิตย์ไร้วี่แววนิชาเขาตามหาเธอมาตลอด 1 อาทิตย์ขับรถไปทั่วดูไบ และเมืองละแวกใกล้เคียงไม่มีข่าวคราวจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียวเธอไม่ได้เพียงแค่พรากหัวใจของเขาไป แต่เธอได้พรากเอาลูกออกไปจากอกเขาเช่นกัน เขาที่กำลังจะเป็นพ่อคนกลับรู้สึกทรมานหัวใจเหมือนตายทั้งเป็น ทำไมเธอถึงไม่อยู่ฟังเขาก่อน ทำไมเธอถึงไม่เชื่อใจในตัวเขา "นิชาผมขอโทษ นิชา" ราฮิมขับรถกลับไปที่คฤหาสน์บ้านที่พ่อกับแม่ของเขาอยู่อาศัย ภาพจิตใจของเขาตอนนี้ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้เขารู้สึกแย่ เขากลับมาหาผู้เป็นมารดาด้วยหัวใจที่บอบช้ำและรู้สึกผิดอย่างเต็มเปี่ยม คนเป็นแม่ก็รู้สึกผิดไม่น้อย ไม่ได้พลาดแก้วตาดวงใจของลูกชายไปเช่นกัน "ราฮิม แม่ขอโทษกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น" ราฮิมที่ได้ยินคำพูดจากผู้เป็นมารดาเข้าถึงกับสุดเข่าดั้งลงกับพื้นร้องไห้ออกมาราวกับเด็กที่อ่อนแอที่สุดเขาไม่รู้จะต้องตามหาเธอที่ไหน เขาไม่สามารถหาเธอเจอได้เลย เขามีลูกน้องมากมายแต่ก็ยังไร้ซึ่งวี่แววของเธอ เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ ตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาตามหาเธอเหมือนคนเป็นบ้า เขาพยายามไปหาเมษาแต่เมษาก็ไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับนิชาเลย "แม่ครับผมจะทำยังไงดี" "ถ

ตอนนี้ผ่านมาแล้ว 7 เดือนราฮิมที่ยังตามหาลูกกับเมียไม่เจอ เขากลายเป็นคนเงียบสุขุมไม่พูดไม่จากับใครสักเท่าไหร่วัน ๆ เขาเอาแต่เซ็นเอกสารส่วนการออกไปพบลูกค้า เขาไม่ไปเลย เขาเก็บตัวเงียบ เขาใช้ลูกน้องมือดีทั้งสองทำงานแทนเขา จนบางครั้งโมแอลคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของกิจการไปแล้วเพราะเจ้านายที่เปลี่ยนไปมาก เลิกงานเสร็จ เขาก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องดื่มหนักทุกวันจนหลับคาขวดเหล้า ขวดเหล้าเกลื่อนในห้องตั้งแต่เคาน์เตอร์บาร์จนไปถึงห้องนอน ราฮิมเดินโซซัดโซเซไปรอบคอนโดหรูที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทั้งคู่ ขวดเหล้าไม่รู้เป็นใบที่เท่าไหร่ ในคืนนี้ถูกทิ้งเกลื่อนกลาดไปหมด เมาไม่เมาไม่รู้ รู้แต่ว่าหัวใจมันเจ็บจนแทบจะระเบิดออกมา ความเงียบเข้ามาแทนที่เสียงเพลงที่เคยเปิดดังลั่น ความมืดเข้ามาแทนที่แสงสีที่เคยทำให้ห้องนี้ดูมีชีวิตชีวา ตอนนี้ทุกอย่างดูว่างเปล่า เหมือนชีวิตของเขาตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือให้เกาะเกี่ยวอีกแล้ว "ฮึก...เธอทำกับผมได้ยังไง...ทำไมคุณถึงไม่ให้โอกาสผมได้อธิบายบ้าง นิชา ฮึก .." ราฮิมร้องไห้จนเสียงแหบพร่าออกมา น้ำตาไหลอาบแก้มที่เห่อร้อนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ "นิชาฉันรักเธอ ทำไมถึงทิ้งฉัปไป...