บทที่ 2 แสงสียามค่ำคืน

พุทธโร ธัมโม สังโฆ อายยยยย นิชาแกเกือบทิ้งชีวิตตั้งแต่วันแรกเลยหรือนี่ ฉันได้แต่ยืนรอเพื่อน ตัวแสบมารับที่สนามบิน ผ่านไป 15 นาที...00..

"นิชาจ๋าาาาา.....เพื่อนมาแล้ววววว เธอรอฉันนานไหม หิวหรือเปล่า เหนื่อยไหมจ้าคุณเพื่อน"

"โหหหห ไม่น๊านนนเลย ฉันสาบานแค่ขาเข็งจ๊ะ"

เมหรือชื่อเต็มๆ เมษา ผิวสีน้ำผึ้ง ผมดำตัวเล็ก หน้าอกหน้าใจใหญ่เกินตัวและใจเกินร้อยนะ ถ้ามีเรื่องคือพร้อมบวกแทนฉันตลอดนี่คือข้อดีของนางคือรักเพื่อนมากโดยไม่สนใจหน้าอินหน้าพรมเพราะตอนเรียนด้วยกันโดยรุ่นพี่มารังแกฉันนางคือพร้อมบวกแทน สู้ไม่สมตัวเลยเพื่อนฉันคนนี้

"เมษา ไปห้องกันเถอะนะและตอนนี้ฉันก็หิวมากแบบกินเธอเข้าไปได้ทั้งตัวเลย "

"ยัยนิชาเธอ 55 โลแล้วนะอ้วนแล้วนะจะกินอะไรอีกเดี๋ยวโดน..ไปขึ้นรถกันเถอะ" หลังจากนั่งรถถึงห้องพักที่เพื่อนสาวซื้อไว้ ลืมบอกไว้นางรวยระดับลูกคุณหนู ส่วนฉันบุญพาวาสนาส่งได้มาเป็นเพื่อนรักกันเพราะตอนเรียนคอยช่วยเหลือกันตลอดไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามจน ถึงวัยทำงาน ยัยเมษาก็ไม่เคยทิ้งฉันเลย(กว่าจะรู้ว่ายายตัวแสบเป็นลูกคุณหนูนางก็ทดสอบเพื่อนแบบกระจายเช่นกัน ยัยเมษาแสบเป็นกรดตั้งแต่เด็กๆ)

"นิชา มีอะไรขาดเหลือบอกนะชั้นอยู่ห้องถัดไปนี่เอง "

"ได้เลย..เม เดี๋ยวฉันเอาข้าวของไปเก็บก่อนนะ เดี๋ยวไปหาที่ห้องเหนื่อยมาก "

ฉันหลังจากเห็นเตียงนุ่มและแอร์เย็นทิ้งกระเป๋าและโดดลงที่นอน ไม่จัดข้าวจัดของอะไรทั้งนั้นที่นอนจ๋า นิชามาแล้ววว ภาพตัดตื่นมาอีกทีเย็นจ้าเพื่อนคิดว่าตาย ฮ่าๆๆ นางบอกเรียกกี่ทีก็ไม่ตอบรับ เราก็ยิ้มแก้เขินไปไป

"ยัยนิชา นี่ถ้าอีก 5 นาทีเธอไม่มาเปิดประตูให้ฉัน ฉันจะแจ้งนิติมางัดห้องแล้วนะ หลับหรือซ้อมตาย "

"เมย์ ฉันขอโทษ ก็มันเหนื่อยอะ จะให้เพื่อนทำไง"

"แกไปอาบน้ำแต่งตัวเลย นิชา"

"เราจะไปไหนกัน"

"ฉันจะพาเธอไปทัวแสงสีก่อนจะเริ่มงานอาทิตย์หน้าจ๊ะ"

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ฉันใส่ชุดสีดำเปิดไหล่แหวกข้างกระโปรงเสมอหูหน้าอก 46เอว32 สะโพก 44 ความแซ่บระดับตัวมัมพลัสไซร์จ๊ะ ไม่ต้องถามนะค่ะทุกคน ว่าใครเป็นคนเลือกชุดนี้มาให้นิชาใส่..00.ส่วนยัยตัวแสบค้า ชุดสีแดงเพลิงโชว์ผิวสีน้ำผึ้งผมดำขลับสวยสะกดทุกสายตาพร้อมอกหน้าใจระดับล้นจอ เอวคอด สะโพกผาย

"เม ฉันว่าชุดเรามันแซ่บไปไหม ไปเปลี่ยนกันเถอะ"

"หยุด..!!!!!เดี๋ยวนี้นะ อย่าถอยหลังกับเข้าประตูเด็ดขาดล็อคประตูจ๊ะเพื่อน เธอสวยสับแบบบดระเอียดตัวมารดามาก ไม่มีเปลี่ยนแน่นอน..ไปกันเถอะ"

"..................ไม่มีอะไรจะเถียงนางแล้ว..ก็พากันขับรถทัวรอบเมืองแสงสีตระการตาสมเป็นเมืองแห่งเศรษฐีจริงๆ สวยมาาก.. จนเรามาหยุดในบาร์แห่งหนึ่งหรูหรามากไม่ต้องห่วงนะค่ะนี่คือใครเพื่อนรักของเธอเองจ๊ะ เมษาเคลียร์ให้ยืนสวยๆ ไปเพื่อน นางเดินเข้าไปเคลียร์กับการ์ดซักครู่ การ์ดปล่อยเข้าแบบสบายๆ โอ๊ยเพื่อนเราเส้นใหญ่จริงๆ ฮ่าๆๆ หลงตัวเองในความเส้นใหญ่ของเพื่อนเราสองคนสองพระนางต่างไซร์เดินเชิดฉายทุกสายสะกดไม่ละสายตาจากเราสองคนเลยค้าา ด้วยความเขินจึงรีบเดินไปยังโต๊ะชั้นบนที่เมษาจองไว้เรียบร้อย เราสองคนเดินผ่านผู้คนชั้นล่างกลิ่นควันบุรีไฟฟ้า ผสมกลิ่นแอลกอฮอลและชิชาที่เหล่าผู้ชายอาหรับกำลังนั่งดูดกันด้วยความสบายใจ

"เมย์ เราสั่งอะไรกินกันเถอะฉันหิวมากตั้งแต่ตื่นมาก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย พลีสสส....สงสารเพื่อนตาดำๆ"

"โอเคคคค ...เธอจะทานอะไรสั่งมาเลย มีอาหารไทยและอาหรับเลือกเอานะ"

ฉันก็ไม่ค่อยหิวเท่าไรนั่งจิ้มอาหารไปสี่ห้าอย่างเองง ไม่หิวสาบานเลย หลังจากนั้นก็ฟังเพลงในบาร์ชิวๆ เริ่มสั่งเหล้ามาดื่มเป็นพันช์เบาๆ ส่วนเพื่อนฉันนั่งดูดชิช่าสบายอารมณ์นางไปเรียบร้อยจิ๊บเหล้าเบาๆ สองสาว เวลาล่วงเลยไป มีหนุ่มๆมากหน้าหลายตามเริ่มผลัดกันมาจีบฉันและยายเมย์ แต่โอ้วพระเจ้ามีแต่หนุ่มอาหรับชมว่าสวย อยู่ไทยฉันคือช้างน้ำและน้องอ้วนกลมสำหรับหนุ่มๆ ที่นี่ฉันกลายเป็นคนสวยเฉยๆโอ๊ยยยยย..ชะตาชีวิตผู้ชายผมบอนด์ตาสีฟ้าของฉันจะมาจบที่เมืองนี้ไม่ได้ อ๊ายยยย.....ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยุ่ก็มีผู้ชายสุง 190+เดินเข้ามาพร้อมบอร์ดี้การ์ด 2 สอง ทุกสายตาดึงดูดไปที่ผู้ชายที่เดินเข้ามา สาวน้อยใหญ่กรี๊ดกันมากมาย แต่สำหรับฉันไม่ใช่เพราะกำลังช็อกอยู่จ๊ะเพราะ ผู้ชายที่มาคือผู้ชายที่ฉันเดินชนแล้วหนีเขาที่สนามบิน ทำไมโลกมันกลมเช่นนี้ และไม่พอโต๊ะเขาจอง VVIP ตรงข้ามโต๊ะเราสองคน ตาย ตาย แน่ ยายนิชาเอ้ย..อยากจะมุดดินหนีให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แง๊..แง๊ เอาไงดี