Semua Bab ขอเถอะคุณ เลิกยุ่งกับผมที: Bab 21 - Bab 30

Chapter 11[11/2]ญารินเดินลงมาในด้านล่างของโรงแรมคนเดียว โชคดีที่ยังมีห้องอาหารหรูนี้บริการอยู่ในนี้ด้วย ไม่อย่างนั้นคงต้องได้ออกไปทานข้างนอกKritt_kub : คุณญารินเป็นอะไรไหมครับ? แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมทำกับคุณแบบนี้YaRin.n : ต้องขอโทษคุณกฤษณ์ด้วยนะคะ คนเมื่อตอนกลางวันเค้าเป็นเจ้านายของรินเองค่ะKritt_kub : ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยผมงงไปหมดแล้ว และนี่คุณอยู่ไหนครับ?YaRin.n : รินมาทำงานกับเขาค่ะ เอาเป็นว่าไว้วันหลังรินจะอธิบายให้คุณฟังนะคะ ขอโทษที่เสียมารยาทใส่คุณเมื่อตอนกลางวันค่ะKritt_kub : ผมไม่ถือสาหรอกครับ แค่ตกใจที่เค้าลากคุณออกไปก็เท่านั้น ....คุณเป็นแค่ลูกน้องของผู้ชายคนนั้นจริงๆ ใช่ไหมครับ?YaRin.n : ค่ะ ...แค่เจ้านายกับลูกน้องญารินนั่งทานอาหารคนเดียว ระหว่างนั้นก็คุยแชทกับกฤษณะไปด้วย สิ่งที่เจ้านายของเธอทำเมื่อตอนกลางวัน เขาจะรู้ไหมว่าเสียมารยาทมากขนาดไหน ทั้งๆ ที่วันนี้ยังไม่ได้เริ่มดูงานเลยด้วยซ้ำยังจะลากมาถึงนี่อีกแล้วคนพามาตอนนี้กลับหายไปมีความสุขใส่ตัวเองตัวแบบนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเขาจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่เขาชอบพูดว่าเธอมักง่ายนัดผู้ชายคุยทั้งๆ ที่ไม่

Chapter 12[12/2]เป็นเวลาที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว ยังมีสองร่างชายหญิงคู่หนึ่งนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา คนตัวโตนอนตั้งศอกเอามือพยุงศีรษะตนเองไว้ พร้อมกับหันหน้ามาทางร่างเพรียวบางที่หลับอยู่ด้วยความเหนื่อยล้า“อื้ม~” เมื่อโดนสิ่งเร้าพยายามปลุกให้ตื่น คนตัวเล็กก็ได้แต่ครางพึมพำในลำคอ ทว่าเปลือกตายังคงปิดสนิทอยู่เหมือนเดิม“ตื่นได้แล้ว จะกลับไหมกรุงเทพฯ น่ะ”“อื้มม.... เหนื่อย”“ขี้เซาจริงๆ” ณัฐกานต์เตรียมตัวลุกขึ้นจากที่นอน และเดินเข้าไปอาบน้ำ ปล่อยให้ใครอีกคนได้มีเวลาเพิ่มอีกสักพักไม่ใช่เพียงแค่เธอที่เหนื่อย เขาเองก็เหนื่อยไม่ต่างกัน ถึงจะรู้ว่าเป็นคนแรกของญาริน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมร่างเพรียวบางที่นอนอยู่ถึงได้อึดขนาดนี้ ทนไม้ทนมือและไทป์แบบเธอโคตรจะเข้ากับคนอย่างเขาที่สุดแล้วไม่นานร่างสูงก็เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวของญาริน ตั้งแต่มีอะไรกัน ณัฐกานต์ก็ยังไม่ได้กลับห้องพักของตัวเองเลย แม้กระทั่งตอนอาบน้ำเมื่อสักครู่เขาก็ใช้ทุกอย่างในห้องของญาริน“คุณกลับเลยไหม?”“กลับสิ”“อื้ม! ฉันปวดหัว” ญารินรู้สึกแบบนั้นจริงๆตั้งแต่มาถึงที่นี่เมื่อวานแล้ว แต่อาการไม่เท่ากับวันนี้ เธอเป

Chapter[13/2]ตกเย็นหลังเลิกงานญารินมีนัดกับกฤษณะคู่เดตของเธอเอง วันนี้เขาอยากขอแก้มือจากเรื่องวันนี้ที่ทุกอย่างยังไม่ทันจะได้เริ่ม กลับมีคนมาล่มงานของเขากับญารินเสียก่อนซึ่งญารินเองก็คิดเหมือนกันว่าอยากจะขอโทษกฤษณะที่เจ้านายของเธอเข้ามาเสียมารยาทแบบนั้น เย็นวันนี้ทั้งสองจึงตกลงนัดกันมาดินเนอร์ยามเย็น นั่งล่องเรือดูพระอาทิตย์ตกไปด้วยกันเพื่อจะสานสัมพันธ์ต่อกฤษณะบอกเธอว่าเขามีเรือส่วนตัวอยากจะชวนเธอชมบรรยากาศริมแม่น้ำเจ้าพระยา เดิมทีญารินไม่ค่อยอยากมาสักเท่าไหร่นัก เพราะมันค่อนข้างไกลและเธอเตรียมตัวไม่ทัน แต่ชายหนุ่มก็ดันจะพามาให้ได้โดยขออาสามารับที่หน้าบริษัทซึ่งญารินก็ยอมตกลงดูเหมือนว่าการพบเจอกันครั้งที่สอง กฤษณะจะทำการบ้านมาดีเหมือนเช่นคราวแรก ญารินบอกว่าเธอไม่มีเวลาเตรียมตัวกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดสวยๆ กฤษณะเลยเตรียมชุดมาให้เธอใส่พร้อมก่อนลงเรือไปด้วยกันเลยชุดมินิเดรสเกาะอกสี Ombre แบรนด์ดังอย่าง Poem กับการเกล้าผมขึ้นแบบลวกๆ มันดูสวยธรรมชาติไปหมด ด้วยพื้นฐานของญารินเป็นคนที่สวยอยู่แล้วพอได้ใส่ชุดแบบนี้มันยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้เธอเข้าไปอีก อย่างที่เขาว่ากันว่าไม้แขวนดีจะส่งเสริมบารม

Chapter 14[14/2]พอหลังจากที่โทรไปหาญารินแล้วโดนเทมาหมาดๆ ณัฐกานต์จึงต้องหอบสังขารตัวเองออกมาจากที่พัก และตรงดิ่งไปร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวๆ คอนโดของอัครเดชเพื่อนชายคนสนิท“นี่! ว่าแต่มึงว่างหรอ ถึงโทรชวนกุออกมากินข้าวเนี่ย?” อัครเดชกำลังจะออกไปวิ่งตอนเย็นพอดี แต่กลับโดนเพื่อนโทรตามให้มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนอยู่แบบนี้ แล้วดูสีหน้าคนชวนมาตอนนี้สิ นี่มันนั่งกินข้าวหรือกำลังกินลาบก้อยอยู่ก็ไม่รู้ อย่างกับไปโกรธใครมา“หิว!!”“หิวหรือหงุดหงิดใครอยู่ เอาดีๆ”“หึ! รู้ทันนะมึง”“ทีหลังก็แค่บอกว่าของมึง กุจะได้ไม่เสียเวลายุ่ง ไอ้เหี้ย”ตั้งแต่วันนั้นที่อัครเดชไปนั่งทานข้าวกับญารินที่ร้านเดียวกับณัฐกานต์ แล้วเธอโดนไอ้เพื่อนเหี้ยคนนี้ลากออกไปจากร้านเสียดื้อๆ โดยที่ไม่ทงไม่ถามสุขภาพสักคำแบบนี้ไม่เรียกว่าหึงหวงแล้วจะเรียกว่าอะไร ถ้าไม่ปากแข็งใส่เขาก็คงจะไม่ยุ่งกับเลขาฯ ของมันหรอก“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน”“หราาา กุเป็นเพื่อนมึงมากี่ปีแล้วไอ้สัส เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่รู้”“แดกๆ เข้าไป มึงอย่าพูดมาก” ชวนมากินข้าวหรือชวนมานั่งพูดวะ รำคาญโว้ย!“นี่! เผื่อมึงจะไม่รู้นะว่ากุกำลังจะไปออกกำลังกายโว้

Chapter 15[15/2]วันรุ่งขึ้น ณัฐกานต์ไม่รอช้าที่จะเตรียมตัวขับรถไปที่อู่เรือของพ่ออัครเดช โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุดเลยไม่ต้องเข้าบริษัท ส่วนญารินก็ได้โทรให้พี่สาวมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วตั้งแต่ที่เธอตื่นขึ้นมาเมื่อคืนจนถึงตอนนี้ณัฐกานต์ก็ยังไม่ได้นอนเลย มัวแต่เป็นห่วงอีกคน ที่เอาแต่ร้องไห้หวาดกลัวตัวสั่นไปหมด เขาไม่รู้หรอกว่าคิกยังไงกับเธออยู่ แต่รู้แค่เพียงว่าเขาทั้งห่วงทั้งหวงญารินมากก็ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นนี่แหละอู่เรือร้างของเสี่ยอั๋งอยู่แถวๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งไม่ได้ถูกใช้งานเป็นที่เก็บเรือแล้ว ก่อนจะย้ายไปที่ใหม่ตรงที่ไอ้สวะนั่นพาเธอมาล่องเรือนั่นแหละ จบงานนี้คงต้องขับไปอู่ใหม่ของเสี่ยอั๋งเพื่อเผาเรือมันทิ้งซะ จะได้ไม่รกหูรกตา“อยู่ไหนแล้ว?” ณัฐกานต์ต่อสายหาไอ้โอมลูกเสี่ยอั๋ง พร้อมกับเปิดสปีกเกอร์โฟนขณะขับรถ“กำลังถึงอู่แล้ว กว่าจะเอามันออกมาจากโรงบาลได้ หมดเงินไปไม่ใช่น้อยนะมึง” แค่ไปเอาตัวมาดำเนินคดีเอง ยังต้องจ่ายค่ากาแฟให้พวกตำรวจหน้าห้องพักฟื้นไปหลายแสน“เออ เดี๋ยวคืน”“รีบมาก็แล้วกัน กุต้องส่งตัวพวกมันกลับไปโรงบาลอีก”อัครเดชและคนของพ่อเขาได้พาตัวสองคนนั้นออกมาจากโรงบาล