Semua Bab ขอเถอะคุณ เลิกยุ่งกับผมที: Bab 31 - Bab 40

Chapter 16[16/1]ทางด้านโรงพยาบาลตอนนี้ญารินได้พี่สาวของเธอเป็นคนมาเฝ้าไข้ให้ หลังจากที่ณัฐกานต์บอกว่าจะขอออกไปทำธุระข้างนอกก่อน ญารินจึงโทรไปบอกเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้นลินฟัง“ดีนะที่พวกมันยังไม่ได้ทำอะไรรินอ่ะ”นลินทราบผลการตรวจร่างกายอย่างละเอียดจากทางโรงพยาบาลแล้ว เพราะณัฐกานต์เป็นคนสั่งให้หมอตรวจทั้งภายนอกและภายในของน้องสาวทั้งหมด เพื่อจะได้เอาผิดกับคนพวกนั้น“รินผิดเองแหละพี่ลี่”“เราไม่รู้หรอกว่าใครเข้าหาเราเพื่อจุดประสงค์อะไร รินไม่ผิดหรอก”“ถ้ารินดูให้ดีกว่านี้คงไม่เกิดเรื่องขึ้น” ญารินยอมรับความผิดพลาดและความประมาณของตนเอง แม้จะเป็นสาวมั่นใจในตัวเองขนาดนั้นก็ควรจะรู้จักรอบคอบมากกว่านี้เธอต้องขอบคุณณัฐกานต์ที่ไปช่วยได้ทัน และอุตส่าห์นำตัวพามาโรงพยาบาล รวมทั้งยังเป็นธุระให้ทุกอย่างในคดีนี้ ตอนแรกที่ญารินโทรหาเขาไม่ติด เธอคิดว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสรอดมาได้แล้วด้วยซ้ำไปวันนี้เธอต้องมองเขาใหม่ ไม่ใช่เพียงแค่ที่เขาไปช่วยเธอ แต่ยังมีหลายเรื่องที่ผ่านมาทำให้เธอรู้สึกได้ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น เหมือนอย่างที่ครอบครัวเขาบอกเอาไว้เพียงแค่เขาต้องการอยากเดินตามทางเลือกของ

Chapter 17[17/1]ญารินกลับมาอยู่บ้านตัวเองแล้ว หลังจากที่ณัฐกานต์มาส่งเมื่อเช้านี้ เขาก็คงจะกลับไปพักผ่อน เพราะดูทรงแล้วเหมือนเขาเองก็อ่อนล้าด้วยเช่นกัน ส่วนเธอวันนี้ก็ให้ลาพักผ่อนไปร่างเพรียวบางเดินมามองตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอน มือเรียวบางสัมผัสกับเข้ากับใบหน้าของตัวเองอย่างพิจารณา เครื่องหน้าที่พ่อแม่ให้มาโดยธรรมชาติทุกอย่าง และกล้าพูดได้เต็มปากว่าไม่เคยเติมแต่งจุดไหนอีกใครๆ ก็ชมว่าเธอสวยมาตั้งแต่จำความได้ และเพราะความสวยของเธอที่เป็นเหมือนดาบสองคมมาคู่กัน บางครั้งมันก็สามารถช่วยทำมาหากิน บางครั้งก็ทำให้เธอตกอยู่ในอันตรายอยู่ที่บอกว่าเธอไม่ใช่คนโหยหาความรักขนาดนั้น จะมีหรือไม่มีก็ได้มันไม่ถึงกับตายหรอก แต่พอลองเปิดใจให้ใครเข้ามาแล้วมันก็มีแต่ความผิดหวัง แต่ก็ไม่เคยเข็ดจริงๆ จังๆ สักทีเธอยังมองความรักเป็นเรื่องสวยงามเสมอ กระทั่งล่าสุดที่ลองออกไปเดตดูอีกสักครั้ง ด้วยหวังว่าครั้งนี้จะไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ทว่ากลับกลายเป็นโดนหลอกเข้าจนได้ และดูเหมือนว่าครั้งนี้จะหนักมากสำหรับเธอตอนที่อยู่ในห้องนั้นญารินรู้สึกกลัวมาก จนไม่กล้าออกไปไหนแม้จะรู้ว่ามันไม่มีความหวังเลยที่จะรอให

Chapter 18[18/1]ขายาวๆ รีบเดินไปทางห้องนอนของตัวเอง ถึงไม่จะไม่ค่อยได้มานอนที่นี่เท่าไหร่นัก ทว่าเรื่องความสะอาดในบ้านก็ไม่เคยบกพร่องด้วยฝีมือแม่บ้านและแม่นมของเขาณัฐกานต์ไม่ค่อยสนิทกับทั้งสองคนผู้ให้กำเนิด ด้วยความที่ยุวดีเป็นคนรักอิสระเป็นผู้หญิงทะเยอทะยานอยากทำตามความฝันของเธอเอง จึงเลือกที่จะไปเปิดกิจการส่วนตัวไกลถึงอิตาลี่เช่นเดียวกับตาแก่มัสซิโม่ที่อีโก้สูงไม่แพ้กัน หลังจากที่ถ่ายโอนกิจการให้ลูกรักของเขาแล้วก็บินลัดฟ้ากลับไปที่อิตาลี่เพื่อดูแลบริษัทลูกอยู่ที่นั่น ต่างคนต่างทำงานแข่งกันเหมือนกลัวว่าชาตินี้จะไม่มีเงินใช้ ทั้งที่ก็แทบจะโปรยทิ้งเล่นๆ ได้เลยด้วยซ้ำไปรวมทั้งเรื่องหัวใจของมัสซิโม่กับแม่ของเขา ที่ดูเหมือนมันไม่ได้ราบรื่นสักเท่าไหร่นัก ถึงขั้นเซ็นใบหย่ากับเงียบๆ ไม่เคยบอกให้เขาและพี่ชายได้รับรู้ จนต้องได้สืบหาความจริงกันเอาเองนั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมณัฐกานต์ถึงไม่ได้สนิทกับใครเลย มีเพียงหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์หลังนี้เท่านั้น ที่กล้าพูดได้ว่าเป็นคนคอยดูแลเขาจริงๆ จังๆ มากกว่าผู้เป็นแม่ที่แท้จริง“คุณหนูของนวล วันนี้กลับมานอนบ้านหรอคะ?” ป้านวลผู้ที่อยู่ด้านล่างด้วยเ

Chapter 19[19/1]1 อาทิตย์กว่าๆ ที่ณัฐกานต์มัวแต่ยุ่งวุ่นวายไปกับเรื่องของคนในครอบครัว จนไม่มีเวลาได้เข้าบริษัทและไม่ได้เจอหน้าญารินตลอดทั้งอาทิตย์ จะมีก็แต่โทรหาและส่งข้อความคุยกันเรื่องงานต่างๆในช่วงที่เขาไม่อยู่ญารินจะคอยรายงานว่าเขาต้องทำอะไรบ้าง จากนั้นเลขาฯ สาวจะส่งงานผ่านทางออนไลน์ให้เจ้านายหนุ่มทันทีวันนี้เป็นวันที่เจ้าตัวจะต้องเข้ามาดูงานในบริษัทอย่างจริงๆ จังๆ กว่าเดิม เพราะตอนนี้พี่ชายของเขาถูกมัสซิโม่มัดมือชกให้บินไปรักษาตัวไกลถึงอิตาลี่แล้วมันก็ต้องเป็นณัฐกานต์เองที่จะดูแลบริษัทระหว่างที่ภัทรกาฬไม่หายดีตอนแรกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตาแก่มัสซิโม่จะเล่นเบอร์ใหญ่ขนาดนี้ ถึงต้องพาพี่ชายของเขาไปรักษาตัวไกลจากบ้านทั้งๆ ที่ปัญหาต่างๆ หลายอย่างของผู้เป็นพี่ยังคาราคาซังกันอยู่กับคนรักของเขาดังนั้นหน้าที่ต่อจากนี้ The Willington N group จะต้องมีณัฐกานต์มาทำหน้าที่รอพี่ชายจนกว่าเขาจะกลับมาแต่ดูจากทรงแล้วคิดว่าน่าจะเป็นมัสซิโม่มากกว่าที่จะมาดูแลแทน เขาคงไม่ปล่อยให้ภัทรกาฬกลับมาไทยง่ายๆ หรอกต่อให้จะหายดีแล้วก็ตาม ทำไมคนอย่างณัฐกานต์ถึงจะดูเกมไม่ออกรถ Bugatti Divo สีดำ หนึ่งในรถส

Chapter 20[20/1]หลังจากที่อีกคนก้าวขาออกไปจากห้องได้สักพักแล้ว แต่ณัฐกานต์ยังยืนอยู่ในสภาพเดิมเหมือนก่อนหน้านี้ เขากำลังยืนจัดการกับความคิดของตัวเองอยู่แบบนั้นยอมรับว่าพูดแรงเกินกว่าเหตุไปมาก แล้วสิ่งที่เขากำลังตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ตอนนี้คือ ทำไมต้องทำแบบนั้นออกไป ทำไมต้องรู้สึกโมโหมากมายขนาดนั้น ทุกอย่างที่รู้สึกมันอยู่ในขอบเขตของเพื่อนร่วมงานจริงๆ หรืออย่างไรณัฐกานต์ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเขาก็รู้ตัวดี แต่สิ่งที่เขาเป็นมันเรียกว่าอะไรกันแน่ แม้ลึกๆ จะพอรู้คำตอบ ทว่าปากกาหนักๆ ของตัวเองก็ยังไม่กล้าพูดออกไปได้เต็มปาก ฉะนั้นงานนี้ก็คงต้องพึ่งพากูรูคนสนิทอีกแล้ว“ฮัลโหล มึงมาที่คลับกูหน่อยดิ๊”(มึงต้องถามกูก่อนไหมว่าว่างไปหามึงรึเปล่า ไม่ใช่ยัดเยียดคิวใส่กูเลยไอ้ห่าลาก แล้วนี่อะไรของมึงอีก?)“เออ! บอกให้มาก็มา”(โว๊ะ!! เออๆ อีก 20 นาทีเจอกัน กูขอไปส่งเด็กก่อน)“เออๆ รีบมา”ณัฐกานต์ต่อสายหาเพื่อนรักคนสนิท คนเดิมที่รู้เรื่องของเขาดีกว่าตัวเขาเองด้วยซ้ำไป ที่เรียกมาก็เพราะหวังว่าได้คำแนะนำอะไรดีๆ จากเพื่อนตัวเอง ถึงแม้ว่าจะดีอยู่แล้วว่าคาดหวังอะไรกับอัครเดชไม่ได้มาก เพราะก็คงจะแล้วแต่อ