All Chapters of หวนคืนอีกคราชะตานี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1 - Chapter 5

ในเทศกาลสิ้นปีโคมไฟรูปทรงต่างๆลอยขึ้นสู่ฟากฟ้ามีแสงสว่างเรืองรองต่อกันเป็นสาย ทุกคนต่างอธิษฐานขอให้ใต้ล่าสงบสุขในเร็ววัน ช่วงสงครามอย่างนี้หลายๆผู้หลายๆคนไม่มีกระจิตกระใจที่จะจัดงานปีใหม่ เหล่าแม่ทัพน้อยใหญ่ต่างก็ประจำกันอยู่ที่ด่านต่างๆ บันดาลูกและภรรยาต่างนั่งสวดมนต์อธิษฐานให้ท่านพ่อและสามีนั้นปลอดภัยจากสงคราม มีแต่รัชทายาทผู้เดียวเท่านั้น ที่ป้องกันอยู่ ณ ดินแดนทางเหนือของแคว้นตง ที่เขาถูกเรียกตัวกลับมาเมืองหลวง เพื่อที่จะเฉลิมฉลองในวันเทศกาลปีใหม่นี้ คราแรกเขาไม่เต็มใจมากนักเนื่องจากสถานการณ์ของสงครามนั้น ยังอยู่ช่วงวิกฤตอยู่ แต่เสด็จพ่อของเขาสั่งแล้วมิสามารถที่จะขัดคำสั่งได้ เป็นห่วงบ้านเมืองก็เป็นห่วงแต่ท่านพ่อของเขาเป็นถึงฮ่องเต้จะให้ขัดคำสั่งได้อย่างไร องค์ชายรัชทายาทมีกองกำลังอยู่นับครึ่งของแคว้น เขาได้สั่งแม่ทัพต่างๆก่อนที่เขาจะเดินทางกลับวังหลวงให้ดูแลเข้มงวด เพราะไม่รู้ว่าข้าศึกจะใช้ช่วงที่เขากลับวังนั้นโจมตีด่านต่างๆหรือไม่ มารดาของเขาได้เสียชีวิตไปในยามสงครามครั้งที่เขาอายุเพิ่งได้หกขวบ ครั้งนั้นเกิดวิกฤตใหญ่หลวงยังดีที่ฮ่องเต้ทรงหลุดพ้นออกมาได้ ถึงแม้ว่าภรรยาสุดที่รักจะ

เมื่อแสงอรุณขึ้นในยามเช้าของวันปีใหม่ หมู่นกน้อยใหญ่ต่างบินโพลไปหาอาหาร เสียงร้องของนกปลุกให้ผู้คนที่หลับไหลตื่นลืมตา เสียงฝีเท้าจำนวนมากวิ่งกรูกันเข้ามายังห้องหนึ่งห้องในพระราชวัง พวกเขาเปิดเข้ามาและทำเสียงเอะอะโวยวาย จนสองร่างที่อยู่บนเตียงนั้นตกใจตื่น "เจ้าฟู่เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร เจ้ารู้ดีว่าข้ารักใคร่กับเสียงเหย่ามากเพียงใดดูเจ้าทำกับนางสิ"หนามกงเฉียวกระโกนก้องและลากตัวหนามกงฟู่ หมัดของเขาปล่อยออกไปหนึ่งครั้งถูกปากของหนามกงฟู่อย่างจัง ทำให้เขาที่รู้สึกว่ามึนหัวและปวดหัวอยู่เล็กน้อยนั้นตื่นลืมตาได้เต็มที่ เขาทำสิ่งใดเขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำเมื่อมองไปข้างๆก็พบว่ามีสติผู้หนึ่งที่กำลังใจผ้าห่มนั้นคลุมร่างตัวเองแล้วสะอื้นร้องไห้ ภาพเมื่อคืนจึงแวบเข้ามาให้เห็นบ้าง หนามกงฟู่สะบัดหัวไปมาก่อนที่ถูกลากตัวไปห้องขังทันที หลิวเสียงเหย่าที่ร้องห่มร้องไห้ราวกับบุบผาที่ต้องฝน น้ำตาที่ไหลรินทำให้คนสงสารยิ่งนัก มีบุตรีของขุนนางฝ่ายซ้ายเดินเข้ามาอาดๆ รามกับว่าได้เตรียมการรออยู่หน้าห้องนานแล้ว"เสียงเหย่าเจ้าเป็นอะไรมากหรือไม่ ไอ้คนเลวทรามคงถือว่าตัวเองเป็นรัชทายาท ถึงกระทำย่ำยีผู้ใดก็ได้แบบนี้ ข้า

"ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ใช้แผนการของข้าแต่อย่างใดท่านอย่าเข้าใจผิด ข้าแค่รู้บางสิ่งมาแต่มันก็สายไปเสียแล้ว คราวนี้ทำตามที่ข้าได้แจ้งท่านก็จะรอดแล้วปลอดภัย หากว่าท่านไม่ทำตามแล้ว ณืเวลานี้ท่านก็จะมีแต่เสียกับเสีย คนวางแผนนั้นต้องการให้ท่านทิ้งตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทไป ข้าก็ต้องเสียกองกำลังรักษาการวังหลวงไป ข้าเองคิดว่าเรามาร่วมมือกันจะดีเสียกว่า"องค์ชายรัชทายาทอ่านจดหมายที่ลายมือของนางนั่นช่างอ่อนช้อยและแข็งแกร่งไปในตัว "ซูเสวี่ยเจ้าไปสืบประวัติของบุตรีของแม่ทัพหลิว หลิวเสียงเหย่ามาได้หรือไม่ หาทางลอบออกจากตำหนักไปยังทิศในวังไม่น่าจะมีผู้ใดเฝ้าอยู่"องค์ชายรัชทายาทหนามกงฟู่บอกลูกน้องคนสนิทไปตามสืบ ไม่นานเขานั้นก็หายตัวไปทันที"เราเคยเจอกันในค่ายทหารของท่านพ่อ ที่อยู่ในวังหลวงเมื่อสามปีก่อนท่านได้เข้ามาเยี่ยมเยียนภายในค่ายแห่งนี้ เราทั้งสองชอบพอกันแต่ท่านก็มีเหตุที่ต้องไปประจำตำแหน่งที่ค่ายด้านเหนือจึงทำให้เราไร้การติดต่อกัน"รัชทายาทหนามกงฟู่อ่านมาถึงท่อนนี้ก็รู้สึกน้ำเน่าสิ้นดี เหตุใดเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนหรือว่าเมื่อสามปีที่แล้วเขาจะพบกับสตรีที่ค่ายองครักษ์แล้วชอบนาง"แล้วค่ากั