Semua Bab หวนคืนอีกคราชะตานี้ข้าลิขิตเอง: Bab 21 - Bab 30

องค์ชายรัชทายาทค้านที่จะพูดคุยกับสตรีผู้นี้ จึงขอตัวก่อน"องค์ชายรัชทายาทคงเข้าใจหม่อมฉันผิดจริงๆเพคะ หม่อนฉันจะอธิบายให้ฟังนะเพคะ"หลู่ชิงเหยารีบกล่าวขึ้น"เราไม่ต้องการรับรู้เรื่องของเจ้าเสียหน่อย เจ้าจะมาอธิบายทำไมกัน เจ้าเสียชื่อเสียงมันก็เรื่องของเจ้าข้าไม่ได้ใส่ใจอะไร ข้าไม่ค่อยมีสหายไม่คิดที่จะนำเรื่องของเจ้าไปพูดในทางไม่ดีแน่นอน"องค์ชายรัชทายาทกล่าวขึ้นและรีบเดินหนีทันที"สตรีผู้นี้ช่างไร้อย่างอายเสียจริงขอรับ ข้าจำเสียงเขาได้เป็นอย่างดี เขาที่อยู่กับองค์ชายสามในวันที่ข้านั้นไปสืบข้อมูลมา วันนั้นเสียงของเขายังติดอยู่ในหัวของข้าน้อยมิหาย ยังมีหน้ามาว่าพระชายามันโกหกอีกทั้งที่ตัวเองนั่นแหละที่โกหก"ซูเสวี่ยกล่าวขึ้น ครั้งนั้นเขาได้ยินเสียงเขาจึงอยากจะเห็นหน้าตาสักครั้ง ครั้งนี้ได้เห็นหน้าตาแล้วพร้อมกับความที่ไม่รู้จักอายของสตรีผู้นั้นเป็นสตรีที่หน้าตาสวยงามเลยทีเดียวแต่นิสัยเขานั้นรับไม่ได้จริงๆ"เจ้าจดจำเสียงตรีผู้นั้นได้ติดหูเลยเหรอหรือเจ้าติดใจเสียงกันแน่นะซูเสวี่ย"องค์ชายรัชทายาทถามขึ้น"เจ้านายน้อยท่านคิดว่าข้าเป็นคนเยี่ยงไรหรือขอรับ ท่านถึงได้กล่าวเยี่ยงนี้ ลองให้ท่านไปไ

เมื่อกลุ่มขององค์ชายรัชทายาทออกจากวังหลวงแล้ว ชาวบ้านก็ยังไม่ไหวที่จะพูดถึงเรื่องที่คุณหนูตระกูลหลู่ยื่นถุงหอมที่มีเครือเถาย์หลงอยู่ในนั้นให้กับองค์ชายรัชทายาท จนเรื่องไปถึงหูของฮ้องเต้ ฮ้องเต้ทรงไม่พอพระทัยเป็นอย่างมาก เพราะกลัวว่าพระชายาหลิวจะโกรธเคือง เขาจึงเรียกพระชายาหลิวเสียงเหย่ามาพูดคุย"ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ"หลิวเสียงเหย่ากล่าวขึ้น เมื่อมาถึงห้องทรงอักษรแล้ว"ไม่ต้องมากพิธีหรอกเจ้าขึ้นมานั่งตั่งนี้ ยังไงเจ้าก็คือลูกสะใภ้ของข้า เรื่องที่บุตรชายของข้านั้นนัดพบสตรีนอกวังหลวงนั้น ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่พอใจบุรุษส่วนมากก็จะเป็นแบบนี้ยิ่งพวกเขาเป็นชายชาตินักรบซึ่งไม่ค่อยพบเห็นอีรสตรีสักเท่าไหร่ ก็จะมีพฤติกรรมอย่างนี้หากเจ้าไม่ถือสา ข้าก็ว่าหากกลับจากรบแล้วจะให้สตรีผู้นั้นเป็นชายารองเจ้าจะว่าอย่างไร"ฮ่องเต้กล่าวถามลูกสะใภ้ขึ้น"หม่อมฉันจะว่าอย่างไรได้ล่ะเพคะ หม่อมฉันก็แค่พระชายาจะไปบงกาลชีวิตขององค์ชายรัชทายาทได้อย่างไร เรื่องสมรสนั้นแล้วแต่ฮ่องเต้เพคะ แต่หม่อมฉันอยากเตือนสติสักนิด สตรีผู้นั้นคือแม่นางหลู่ หลู่ชิงเหยาซึ่งเป็นสหายของหม่อมฉัน เขาชอบพออยู่กับองค์ชายสามหนามกงเฉียว หากฮ่องเ

"ฮ่องเต้พะยะค่ะจดหมายขององค์ชายรัชทายาทกล่าวถึงอะไรพะยะค่ะทำไมถึงใช้ซองจดหมายสีดำกัน"เสนาหลู่กล่าวถามขึ้น เมื่อสักครู่ฮ่องเต้กับเขากำลังคุยเรื่องขององค์ชายรัชทายาทกับหลู่ชิงเหยาอยู่ดีๆ ก็มีผู้รายงานวิ่งลู่เข้ามาบอกว่าพระชายาหลิวได้รับจดหมายซองสีดำจากองค์ชายรัชทายาท เรื่องนี้คงปิดไม่ได้แล้ว"เป็นเพียงจดหมายขององค์ชายรัชทายาทส่งถึงพระชายาเพียงเท่านั้น เนื้อหาภายในนั้นข้าไม่อาจที่จะแพร่งพรายบอกกับผู้อื่นได้ เอาเป็นว่ามันเป็นจดหมายส่วนตัว ไม่ใช่จดหมายเกี่ยวกับการรบแต่อย่างใด แต่ที่ใช้ซองสีดำนั้นพวกเขาอาจจะหาซองจดหมายสีชมพูไม่ทัน"ฮ่องเต้กล่าวขึ้น แต่เสนาหลู่ก็ยังมีสีหน้าที่สงสัย"วันนี้พอแค่นี้แหละข้าจะต้องจัดการสิ่งอื่นแล้ว"ฮองเต้กล่าวขึ้น"แล้วเรื่องของบุตรีของกระหม่อมกระกับองค์ชายรัชทายาทล่ะพะยะคะ"เสนาหลู่รีบถามขึ้น"เรื่องนั้นให้มันจบเพียงเท่านั้นเถอะมันคงไม่มีสิ่งใดกระมัง"ฮ่องเต้กล่าวขึ้นเพราะเขาอ่านจดหมายของบุตรชายของตัวเองแล้ว จึงกล่าวปฏิเสธออกไป"ไม่ได้นะพะยะค่ะฮ่องเต้เรื่องนี้มันเสียชื่อเสียงของบุตรดีของกระหม่อม"เสนาหลู่ลนลานทีจะพูด"แบบนั้นเจ้าก็ไปสืบเรื่องให้มันกระจ่างแล้ว

"เสี่ยวไป๋เจ้าเป็นคนกว้างขวางเจ้ารู้หรือไม่ว่าฟังที่บุรุษผู้นั้นกล่าวถึงนั้น คือสถานที่ใดกันละแวกนั้นมีสิ่งใดที่น่าไป แต่เป็นทีปิดบังหากเจ้ามีเวลาลองออกไปตรวจตาดูสักหน่อยเถอะข้าเชื่อในฝีมือเจ้า"หลิวเสียงเหย่ากล่าวขึ้น กับผู้ที่อยู่ในเงามืด ตั้งแต่ที่นางฟื้นขึ้นมาในร่างนี้อีกครั้ง นางก็ต้องระวังตัวตลอดเวลาจึงสั่งให้เสี่ยวไป๋คอยอยู่ดูแลนางไม่ห่างและนางก็รับรู้ได้ว่าเขาฟังบุรุษผู้ที่มารายงานเรื่องนี้แล้ว เงานั้นหายไปทันทีไร้ซึ่งการตอบใดๆ เสี่ยวไป๋เป็นคนที่พูดน้อย และประวัติของเขานั้นางก็ไม่ค่อยรู้สักเท่าไหร่ เนื่องจากบิดาเป็นผู้หาให้ ครั้นจะสืบดูประวัตินางก็ไม่ค่อยมีเวลาแต่เขาเป็นคนที่เชื่อถือได้คนหนึ่ง นางจึงใช้งานเขา ทางการได้ตรวจสอบที่เกิดเหตุและศพของบุรุษผู้นั้น จนในที่สุดก็รู้ว่าบุรุษผู้นั้นยามค่ำคืนได้กินเหล้าที่หน้าจนตระกูลหลู่ และตอนเช้าก็พบศพอยู่นอกหมู่บ้านทางการจึงแพ่งเล็งมาที่จวนทุกคนหลู่"เป็นใครกันที่ให้การว่าบุรุษผู้นั้น อยู่หน้าจวนของเราทั้งที่พ่อเองก็ไม่รู้ว่าบุรุษผู้นั้นคือใคร และใครทำให้มันตายแล้วแบบนี้จะให้จัดการได้อย่างไร"เสนาหลู่กล่าวกับบุตรี ครั้นหลู่ชิงเหยาจะไม่บ

พระชายาหลิบกลับตำหนักและเขียนจดหมายถึงองค์ชายรัชทายาททันที ทางด้านองค์ชายรัชทายาทเมื่อเขียนจดหมายให้พระชายาก่อนที่ตนออกจากเมืองหลวงแล้ว ก็เฝ้ารอจดหมายของพระชายาตอบกลับแต่ก็ไร้วี่แววยิ่งนัก เมื่อไปถึงชายแดนเหนือพระองค์ชายรัชทายาทนั้นก็ออกสำรวจเส้นทางทันที ภายในกระโจมในยามค่ำคืนองค์ชายรัชทายาทเปิดแผนที่ตรวจดูอีกครั้ง สายสืบที่ไปสืบยังแคว้นอี้กลับคืนมาบอกว่าทางค่ายของแคว้นอี้นั้นไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เมื่อแคว้นอี้ที่ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ และแคว้นเป้ยกับแคว้นจิ้นเองก็น่าจะไร้ความเคลื่อนไหวเช่นเดียวกัน ทั้งทั้งที่ทุกที่ทุกทางกำลังตึงเครียดแต่ก็เพียงแค่ปกป้องค่ายของตนเองไว้เฉยๆแต่ไร้ความเคลื่อนไหวใดๆ กลุ่มเหล่านั้นน่าจะกำลังเสนอกำลังทำให้เกิดสงครามแก่แคว้นตงของพวกเขาอย่างเดียวเป็นแน่ เขามองดูแผนที่ที่แคว้นตัวเองอยู่ตรงกลางและทิศเหนือทิศตะวันออกและทิศใต้นั้นติดกับแคว้นต่างๆ แต่ยังมีทิศตะวันออกนั้นซึ่งติดกับแม่น้ำ ซึ่งข้ามแม่น้ำไปก็จะมีแคว้นเหว่ยอีกหนึ่งแคว้น ก่อนที่ตนจากมาพาชายาก็ยังเอ่ยถึงเรื่องทิศที่เป็นแม่น้ำ ในการที่พระชายากล่าวในหลายๆเรื่องเหมือนนางรู้เรื่องอะไรมาและก็ถูกดั่งที่นางใจเ