All Chapters of ช่วยด้วย แฟนฉันเป็นแมว! My Kitty Boy: Chapter 41 - Chapter 50

คณะวิศวกรรมศาสตร์ – หลังเลิกเรียนหลังจากที่ คีรินตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่า…💥 เขาจะต้องจีบยูนะให้ได้!!!นี่ไม่ใช่แค่เรื่องสนุกหรือแค่ต้องการถอนคำสาปเท่านั้น…แต่เพราะเขา ‘ชอบ’ ยูนะจริงๆ แล้ว!!! 😳🔥💭 ถึงเวลาปฏิบัติการจีบสาวแล้วเว้ย!!!เขาเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับภัทร ในหัวกำลังประมวลแผนการทุกอย่างที่เคยเห็นในหนังและซีรีส์ (รวมถึงที่ไอ้ภัทรเคยสอน)💭 เขาชอบยูนะจริงๆ และเขาจะไม่เป็นแมวอีกต่อไป!📜 แผนที่ 1: ‘ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ’📜 แผนที่ 2: ‘แสดงความเป็นห่วงเป็นใย’📜 แผนที่ 3: ‘ทำให้ยูนะหวั่นไหว!!!’คีรินสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง“โอเค... ถึงเวลาปฏิบัติการจีบยูนะ”ภัทรเหลือบตามองเพื่อนสนิท ก่อนจะยิ้มขำกับท่าทีจริงจังเกินเหตุของอีกฝ่าย“มึงจริงจังขนาดนี้เลย?”“ก็แน่อยู่แล้ว! นี่มันเรื่องชีวิตของกูนะเว้ย!” คีรินตอบเสียงหนักแน่น“เออๆ แล้วมึงจะเริ่มยังไง?”“เดี๋ยวกูลองดูก่อน”และจังหวะนั้นเอง คีรินก็เห็นยูนะกำลังยืนคุยกับมีนาอยู่หน้าคณะพอดี👀 เป้าหมายอยู่ตรงหน้าแล้ว!คีรินไม่รอช้า รีบเดินเข้าไปหาทันที💥 นี่แหละโอกาสของกู!!!📜 แผนที่ 1: ‘ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ’🛑 ปฏิบัติกา

20:00 น. – ณ คอนโดของยูนะบรรยากาศในห้องคอนโดของยูนะเงียบสงบ มีเพียงเสียงแผ่วเบาของพัดลมจากเครื่องปรับอากาศที่หมุนเวียนอากาศเย็นไปทั่วห้อง คีรินนั่งอยู่บนโซฟา มุมหนึ่งของห้อง พลางขมวดคิ้วแน่น ขณะจดจ่ออยู่กับรายงานวิชาวิศวกรรมที่เรียนมาวันนี้อีกมุมหนึ่งของโซฟา ยูนะนั่งไขว่ห้างอย่างสบายๆ แล็ปท็อปวางอยู่บนตัก ปลายนิ้วเรียวพิมพ์โค้ดลงบนแป้นพิมพ์เป็นจังหวะสม่ำเสมอทั้งสองคนต่างทำงานของตัวเองอย่างเงียบๆ ไม่มีบทสนทนา มีเพียงแสงไฟสีอบอุ่นจากโคมไฟตั้งโต๊ะที่ส่องลงมา ทำให้บรรยากาศในห้องดูอบอุ่นแต่ไม่นาน ยูนะก็หยุดมือ ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาดิจิทัลที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟา“อ๊ะ! เกือบลืมไปเลย”คีรินที่กำลังขมวดคิ้วพิจารณาสมการอยู่ เงยหน้าขึ้นมองเธอเล็กน้อย“หืม? อะไรของเธอ?”“วันนี้มีหนังที่ฉันอยากดูพอดี!” ยูนะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ก่อนจะปิดแล็ปท็อปแล้ววางมันไว้บนโต๊ะ จากนั้นเธอก็คว้ารีโมตทีวีขึ้นมา เปิดหน้าจอขนาดใหญ่ที่ติดอยู่กับผนังห้องคีรินเลิกคิ้วขึ้น “แล้วไง?”ยูนะยิ้มกว้าง “ก็มานั่งดูด้วยกันไง!”คีรินทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “เฮ้ ฉันยังทำรายงานไม่เสร็จนะ”ยูนะกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะโน้มตั

สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านลานกว้างของมหาวิทยาลัย ท้องฟ้าสีเทาหม่นปกคลุมด้วยเมฆดำ เหมือนเป็นลางบอกเหตุบางอย่างภายใต้เงาของตึกเรียนสูงตระหง่าน…ร่างเพรียวระหงของหญิงสาวปริศนายืนพิงผนังนิ่งเงียบอลิซเธอสวมชุดเดรสสีดำเข้ารูป มีเสื้อคลุมตัวยาวพาดไหล่ ผมสีบลอนด์ทองของเธอสะท้อนแสงไฟสลัว ริมฝีปากสีแดงเข้มยกยิ้มบางๆ ดวงตาสีฟ้าอมม่วงของเธอเป็นประกายเจ้าเล่ห์เธอยืนกอดอก จ้องมองไปยัง ‘เป้าหมาย’ ที่กำลังเดินอยู่ไกลๆ —ยูนะยูนะกำลังก้าวเดินไปตามถนนในรั้วมหาวิทยาลัย โดยมีคีรินเดินตามหลังไม่ห่าง ทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมากเกินไปในสายตาของอลิซอลิซเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะกระตุกยิ้มเย็นชาออกมา“หึ… เธอคิดว่าเธอจะทำลายคำสาปของฉันได้งั้นเหรอ?”เธอพึมพำกับตัวเอง พลางยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเปิดหน้าจอปลายนิ้วเรียวเลื่อนเข้าไปในแอปพลิเคชันแชท ก่อนจะกดส่งข้อความให้ ‘ใครบางคน’📩 อลิซ:‘เตรียมตัวได้เลย แค่ทำตามที่ตกลงกันไว้ เดี๋ยวฉันจะดูแลส่วนที่เหลือเอง’ติ๊ง!เพียงไม่กี่วินาทีให้หลัง ปลายสายก็ตอบกลับมา📩???? :เข้าใจแล้ว 😏 งานนี้รับรองไม่มีพลาด’อลิซอ่านข้อความนั้น ก่อนจะกระตุกยิ้มพอใจ เธอกดปิดหน้าจอแล้วซุก

ณ คอนโดของยูนะ – บรรยากาศสงบสุข (แค่ชั่วคราว)ค่ำคืนนี้ควรจะเป็นอีกคืนที่สงบ… หรืออย่างน้อยยูนะก็คิดแบบนั้นเธอนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา แล็ปท็อปวางอยู่บนตัก ปลายนิ้วเรียวยาวพิมพ์โค้ดรัว ๆ ด้วยความชำนาญ เสียงกดแป้นพิมพ์ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ในขณะที่เนโรหรือก็คือ คีรินในร่างแมวดำนอนกลิ้งไปมาข้างๆ เธออย่างเอื่อยเฉื่อย หางยาวสีดำแกว่งไปมาช้าๆ ราวกับแมวขี้เกียจตัวหนึ่งหลังจากเหตุการณ์ ‘แฟนปลอม’ วันนี้ ยูนะก็ไม่ได้ใส่ใจมันอีก เธอรู้ว่าแอนนาเป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่งในเกมของอลิซ และที่สำคัญ…“เมี๊ยววว… (แปล: เธอจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจเรื่องนี้จริงๆ เหรอ?)”แมวดำตัวแสบเหลือบมองยูนะที่กำลังพิมพ์โค้ดแบบไม่สนใจโลกยูนะยิ้มขำๆ แต่ยังไม่ละสายตาจากจอ“เป็นอะไร เนโร? คิดว่าฉันจะโมโหเรื่องแอนนาเหรอ?”“เมี๊ยว! (แปล: ก็ปกติคนโดนบอกว่าแฟนตัวเองไปมีคนอื่น มันต้องหึงหรือโกรธบ้างป่ะวะ!?)”ยูนะเงยหน้ามองแมวดำที่นอนยืดตัวอยู่บนโซฟา ก่อนจะยิ้มกริ่ม“อะไร? อยากให้เกาคางเหรอ มานี่สิ” ยูนะกวักมือเรียกแมวดำตัวแสบคีรินตัวแข็งทื่อในพริบตา ขนตามลำตัวพองฟูขึ้นโดยอัตโนมัติ“เมี๊ยวววววว!!! (แปล: เฮ้ยยยย!!! ไม่ใช่แบบนั้นนะโว้ยยย

ณ คอนโดของยูนะ – 23:10 น.คีรินจ้องยูนะตาไม่กะพริบ หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอกคำพูดของเธอยังคงก้องอยู่ในหัว...“ถ้างั้น นายก็รู้นี่ว่า…นายต้องทำยังไง”ให้ตายเถอะ... ยูนะกำลังจะบอกเป็นนัยๆ ใช่มั้ยว่าเธอคือ ‘รักแท้’ ของเขา?คีรินสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามควบคุมตัวเอง แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน เมื่อเธอนั่งอยู่ตรงหน้าเขา ใกล้แค่เอื้อมมือถึงแบบนี้ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของยูนะจ้องมองเขาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์… เธอรู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไร“ว่าไงคีริน?” ยูนะยิ้มขำๆ“จะลองจูบฉันดูมั้ย? เผื่อจะถอนคำสาปได้”คีรินสะดุ้งเฮือก รีบเบือนหน้าหนีทันที!“เฮ้ย!!! ใครจะไปจูบเธอวะ!!!”ยูนะยักไหล่ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักโซฟา“อ้าว… แล้วนายจะถอนคำสาปยังไงล่ะ?”คีรินเม้มปากแน่น…ใช่สิ เขาจะถอนคำสาปยังไง? จะให้ไปจูบผู้หญิงคนอื่นมั่วๆ ก็คงไม่ได้ เพราะมันต้องเป็น ‘รักแท้’ เท่านั้นเขาก้มหน้ามองพื้น...คิ้วขมวดแน่นเหมือนกำลังขบคิดอย่างหนักเขารู้ดีว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับยูนะ…แต่ปัญหาคือ...ยูนะรู้สึกยังไงกับเขากันแน่?ถ้าเขาจูบเธอไปตอนนี้ แล้วคำสาปไม่หายล่ะ?แปลว่าเธอไม่ได้รักเขางั้นเหรอ?แล้วเขาจะทำหน้ายังไงต่อดี!?คีร