Lahat ng Kabanata ng เมียที่ไม่ต้องการ: Kabanata 31 - Kabanata 40

ช่วงเช้าของวันเต็มไปด้วยเมฆครึ้มและสายฝนที่โปรยลงมากระทบสู่พื้นหญ้าและพื้นดิน ความชุ่มฉ่ำเย็นของละอองฝนบวกกับความหนาวภายในห้องนอนมันทำให้คนนอนหลับมาทั้งคืนเพราะพิษไข้รู้สึกตัวตื่น ความหนักอึ้งและปวดร้าวเล่นเข้าสู่ศีรษะจนทำให้ต้องทิ้งหัวนอนลงบนหมอนนุ่มเช่นดังเดิม เปลือกตาปิดลงอีกครั้งเมื่อรู้สึกปวดที่ศีรษะ ถึงแม้ว่าจะอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาแต่เขากลับรู้สึกเย็นเหมือนกับอยู่ขั้วโลกเหนือจนต้องพยายามห่อตัวกันเข้าหา และแล้วเขาก็รับรู้ถึงสัมผัสอะไรบางอย่างได้ที่ตรงฝ่ามือ จนต้องพยายามลืมตาขึ้นมาดู สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือใบหน้าของอ่อนเยาว์ของภรรยาที่กำลังนอนหลับโดยที่ร่างของเธอนั้นนั่งอยู่บนพื้น ภายในมือของเธอยังคงคือผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเอาไว้ สายตามองขึ้นไปข้างเตียงนอนก็จะเห็นกะละมังใบเล็กที่มีน้ำบรรจุอยู่พร้อมกับขวดยาที่คิดว่ามันคงจะเป็นยาแก้ไข้ นี่เธอคงจะดูแลเขามาตลอดทั้งคืนเลยสินะ แววตาไหววูบเมื่อคิดว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาดูแลเขามาตลอดทั้งคืนเพราะพิษไข้จนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ถึงได้เหนื่อยจนเผลอหลับตรงข้างเตียงแบบนี้ "ขอบคุณนะครับที่คอยดูแลผม"ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินแต่คำขอบคุณมันถูกกลั่นออก

"นี่คือเอกสารทั้งหมดที่เลขาของคุณส่งมาให้นะคะ ปิ่นตรวจดูหมดแล้วไม่มีตรงไหนผิดพลาด เหลือเพียงให้คุณเซ็นชื่อแค่นั้น"เอกสารการซื้อขายหลายแผ่นวางลงบนโต๊ะข้างเตียงนอน สายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนมองคนตัวใหญ่สายตาหม่นหมองทอดมองไปยังนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยเม็ดฝนมากมายกำลังร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าความเย็นที่ปกคลุมลงมามันทำให้ชายหนุ่มหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ "คุณขุนเขาคะ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า"ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่นั่งอยู่บนเตียง จนทำให้คนที่ยืนอยู่ด้านข้างนึกหวั่นใจ ดวงตากลมโตมองไปยังคนที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วงเพราะกลัวว่าพิษไข้จะเล่นงานชายหนุ่มเข้าให้ "ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนี่ อุ๊ย"มือที่วางนาบอยู่บนหน้าผากถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ ใบหน้าที่เริ่มจะกลับมามีสีสันอีกครั้งค่อย ๆ หันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ นัยน์ตาของขุนเขานั้นตอนนี้เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเมื่อได้เห็นข่าวของแฟนสาวที่กำลังเป็นที่โด่งดังและหน้าจับตามองอยู่ในตอนนี้ "เป็นอะไรไปคะ หรือว่ายังปวดหัว" "เธอเห็นข่าวของรุ้งแล้วใช่ไหมปิ่น"คนที่ถูกถามถึงกับสตั้นยืนตัวนิ่ง นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้สินะ "ค่ะ ปิ่นเห็นข่าวของคุณรุ้งแล้ว"

เพล้ง โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดลอยไปกระแทกใส่ฝ่าผนังห้องพักจนแตกละเอียด เมื่อต่อหายหาแฟนหนุ่มเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะรับ ลมหายใจสูดเข้าปอดอย่างโดยลึกเพื่อต้องการระงับอารมณ์คุกรุ่น ตอนนี้ทั้งเส้นทางในวงการและเส้นทางความรักของเธอมันกำลังพัง เพราะอีนางบ้านั่นคนเดียวถึงได้ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้ "เครื่องที่เท่าไหร่แล้วล่ะตั้งแต่ที่มาพักรักษาตัว"คนที่พึ่งกลับเข้ามาจากการออกไปหาอะไรกินกอดอกพิงประตูถาม ดวงตากลมโตมองการกระทำของคนที่นั่งทำหน้าหงิกอยู่บนเตียงอย่างเอือมระอา "แล้วแกยุ่งอะไรด้วยนิต้า ถ้าจะมาด่ากันอีกจะไปไหนก็ไป" "ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่กับคนอย่างแกนักหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าแกกับฉันเป็นเพื่อนกัน ฉันไปนานแล้ว" "แล้วแกจะอยู่ทำไมล่ะ หึ อย่ามาทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลยนิต้า"คิ้วสวยข้างขวากระตุกยิกเมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของใครอีกคน ตลอดเวลาหลายปีเธอไม่เคยได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของเพื่อนเลยสักครั้ง นี้เป็นครั้งแรก หึ ก็ได้ในเมื่อโดนไล่เธอก็คงไม่หน้าด้านหน้าทนอยู่ต่อ และก็อย่าหวังว่าจะมาง้อเธอเสียให้ยาก คำพูดบางคำพูดมันฝังลึกเข้าไปในจิตใจจนอยากที่จะลบมันได้ "ในเมื่อแกไล่ฉัน ฉันก็จะไปแต่

"เมื่อไหร่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับมาคะ"คนที่อยู่แดนไกลได้แต่ระบายยิ้มเมื่อได้ยินคำถามจากลูกสาว นี่ก็ผ่านมาร่วมเดือนแล้วสินะที่ครอบครัวไม่ได้พบหน้ากัน ด้วยความคิดถึงจนแทบทนไม่ไหวจึงทำให้ปิ่นมุกต่อสายหาท่านทั้งคู่แทบจะทุกวัน "คงจะอีกสักพักหนูมีอะไรหรือเปล่าลูก" "หนูแค่อยากกอดคุณพ่อคุณแม่ก็เท่านั้นค่ะ"เวลาที่เธอเหนื่อยเธอก็อยากจะกอดใครสักคนเพื่อเพิ่มพลังให้กับตัวเอง หน้าที่การงานมากมายมันทำให้เธอแทบจะไม่ได้พักผ่อน จนร่างกายซูบผอมอย่างเห็นได้ชัด บางวันกลับบ้านไปก็หลับใหลจนลืมอาบน้ำกินเข้า ทำให้ต้องเดือดร้อนขุนเขาคอยปลุกเธอให้มาทานข้าวตอนกลางคืน "พักผ่อนบ้างก็ดีนะลูกงานที่บริษัทให้เลขาที่ทำงานของคุณพ่อจัดการเอาก็ได้" "ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณแม่ ปิ่นไหว"ถึงแม้ว่าร่างกายจะเหนื่อยล้าขนาดไหนเธอก็ยืนหยัดที่จะทำมันด้วยตัวเอง หลังจากวางสายจากผู้เป็นแม่เพราะท่านต้องไปช่วยคุณพ่อทำงาน เธอก็หันมาจัดการกับงานของตัวเองที่วางกองอยู่บนโต๊ะ สะโพกเล็กหย่อนนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนที่จะเริ่มลงมือทำงาน เอกสารทุกฉบับถูกอ่านผ่านสายตาของเธออย่างละเอียดก่อนจะตวัดปลายปากกาเซ็นชื่อของตัวเองลงบนแผ่นกระดาษ ก๊อก ก๊อก ก๊อก

กรี๊ด เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นในห้องพักคอนโดสุดหรู บรรยากาศภายในห้องนั้นหนาวเย็นจับขั้วหัวใจ แสงไฟสีแดงสดวงใหญ่ทำให้ภายในห้องดูน่าขนลุกขึ้น สองร่างชายหญิงนอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่า บนร่างกายไร้เสื้อผ้า ดอกผกากลีบอูมบานออกเมื่อเจอท่อนเอ็นขนาดใหญ่เท่าแขนของเด็ก น้ำตาสีใสไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อท่อนเอ็นขนาดเขื่องตอกอัดทำเอาสั่นไปทั้งตัว "ปล่อยรุ้งไปเถอะนะคะ อึก รุ้งไม่ไหวแล้ว"เซ็กอันรุนแรงทำเอาเธอถึงกับน้ำตาไหล เวลาตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงตอนนี้ยังไม่มีเวลาได้พัก เมื่อก้าวขาเข้ามาในห้องร่างของเธอก็ถูกจับเหวี่ยงมายังห้องนี้ เสื้อผ้าชุดสวยหลุดออกจากร่างกายโดยทันทีความป่าเถื่อนจากเซบาสเตียนมันทำให้เธอร้องขอความเมตตา "ไม่เอาสิคนสวย เธอต้องการแบบนี้ตั้งแต่แรกเองไม่ใช่เหรอ"ท่อนเอ็นขนาดใหญ่ตอกย้ำตรงจุดกระสันซ้ำ ๆ ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับต้องกลั้นหายใจ นิ้วมือทั้งสิบจิกลงบนที่นอน ร่างกายเล็กสั่นสะท้านยามเมื่อโดนแก่นกายกระแทกกระทั้นอย่างไม่ออมแรง "ปล่อยรุ้งไปเถอะนะคะ ถือว่ารุ้งขอร้องล่ะ ฮึก"สองมือเรียวยกขึ้นพนมไหว้ขอความเห็นใจ แต่มันก็คงจะไร้ผลสำหรับคนอย่างเซบาสเตียนผู้ชายหยาบกระด้าง ป่