เมียที่ไม่ต้องการ의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

"ขยันเป็นข่าวจังเลยนะแกในแต่ละวัน"ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีพั้นช์ขยับยิ้มออกมาอย่างถูกอกถูกใจ ใครจะคิดล่ะว่าการที่เธอออกไปดินเนอร์เมื่อวานจะกลายเป็นข่าวดังในระดับประเทศของวันนี้ แถมหัวข้อข่าวยังทำให้เธอถูกอกถูกใจยิ่งขึ้นไปอีก "ดูเหมือนว่าแกมีความสุขมากเลยนะตอนนี้" "แน่นอน ฉันมีความสุขมาก"ผู้จัดการที่พ่วงด้วยตำแหน่งเพื่อนซี้อย่างนิต้าถึงกับต้องกลอกสายตาไปมาอย่างนึกหมั้นไส้เพื่อนรักอย่างม่านรุ้งที่นั่งจิบไวน์อย่างมีความสุขกับข่าวใหม่ในวันนี้ "เออนี่ แล้วงานถ่ายแบบที่พัทยาคราวที่แล้วที่ฉันไม่ได้ไปด้วยเป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยดีไหม" "ระดับนางแบบแถวหน้าของเมืองไทยอย่างฉันไม่มีคำว่าพลาด ทุกอย่างเรียบร้อยแกวางใจได้" "ก็ดี เออนี่ฉันได้ข่าวมาว่าทางแบรนด์เสื้อผ้าPMที่กำลังมาแรงในตอนนี้กำลังจะเปิดตัวเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่และทางเจ้าของแบรนด์กำลังหานางแบบเพื่อที่จะเอาไปใส่งานที่จะจัดการเดินแบบ แกสนใจไหม" "แบรนด์เสื้อผ้าอะไรฉันไม่เคยได้ยิน"คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อเอ่ยถามถึงแบรนด์เสื้อผ้าที่ผู้จัดการของตัวเองเอ่ยถึง "นี่แกไปอยู่ที่ไหนมาห๊ะ ถึงไม่รู้จักเสื้อผ้าแบรนด์นี้" "เ

"ไม่ว่าง"ทุกคนที่อยู่ภายในร้านหันไปมองที่ขุนเขาเป็นตาเดียวไม่เว้นแม้แต่ม่านรุ้งที่ต้องละสายตาจากโทรศัพท์หันมาสนใจแฟนหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนตะเบ่งเสียงออกไปด้วยความไม่พอใจ "คุณเป็นใครกันครับถึงได้มาตอบคำถามแทนคุณมุกของผม" "ก็ผมเป็นผะ.. เป็นลูกค้าของร้านนี้ยังไงล่ะ"อารมณ์ร้อนรุ่มที่กระจายอยู่ข้างในทำให้เขาเกือบที่จะเผลอพูดเรื่องที่ปิดบังเอาไว้ออกไป "เป็นแค่ลูกค้ามีสิทธิ์อะไรล่ะครับ คนรู้จักก็ไม่ใช่ จริงไหมครับคุณปิ่นมุก"คนที่ยืนหอบช่อดอกไม้อยู่ได้แต่ส่งยิ้มให้ "แต่ผมเป็นลูกค้า และผมก็คิดว่าคนที่เป็นเจ้าของร้านควรจะอยู่บริการลูกค้าให้เสร็จก่อนดีกว่านะครับ ก่อนที่จะออกไปเที่ยวที่ไหนกับใคร"ประโยคสุดท้ายคนที่ยืนมองด้วยความไม่พอใจได้แต่กัดฟันพูด นึกในใจว่าถ้าเธอออกไปตามคำเชิญชวนของผู้ชายคนนี้ก็คงจะได้เห็นดีกัน "คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะคะดิฉันเป็นมืออาชีพพอที่รู้ว่าอะไรควรมาก่อนมาหลัง ดิฉันแยกแยะออกค่ะว่าอะไรมันคือเรื่องงานและอะไรมันคือเรื่องส่วนตัว" "เอาเป็นว่าหลังจากที่เสร็จลูกค้ารายนี้แล้ว ปิ่นจะไปกับคุณนะคะคุณภูผา"สองมือหนาของขุนเขากำเข้าหาแน่น เมื่อได้ยินคำตอบที่ออกมาจากปากของภรรยาสาว สายตา

ภายในห้องนอนที่อบอวนไปด้วยแสงเทียนสีนวลและไหนจะความเย็นของแอร์ บรรยากาศนี้ม่านรุ้งสร้างขึ้นมาเพื่อความต้องการของเธอเพื่อที่จะทำให้บรรยากาศในคืนนี้อบอวลไปด้วยความสุขระหว่างเขาและเธอ ร่างเพรียวบางที่อยู่ในชุดนอนสีดำอันสุดเซ็กซี่ น้ำหอมราคาแพงถูกหยิบขึ้นมาฉีดพรมไปทั่วตามร่างกาย ใบหน้าเนียนใสถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางริมฝีปากอวบอิ่มถูกแต่งเติมด้วยลิปสติกสีแดงสด ยามเมื่อได้แต่งเติมจากหญิงสาวหน้าใสกลับกลายเป็นหญิงสาวร้อนแรงขึ้นได้ในพริบตา ม่านรุ้งหมุนกายไปมาเพื่อเช็คดูความเซ็กซี่ในรูปร่างของตัวเอกก่อนที่จะยิ้มออกมาด้วยความถูกใจ "ขุนคะ"คนที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงไม่ได้สนใจเสียงเรียกที่ดังขึ้นเลยสักนิด แต่ตอนนี้เขากลับสนใจโทรศัพท์มือถือของตัวเองมากกว่า นิ้วมือหนากดพิมพ์แชทไปหาลูกน้องเพื่อสั่งการอะไรบางอย่างด้วยความร้อนใจ ก่อนที่จะปาโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนเตียงนอนด้วยความโมโหเมื่อได้เห็นรูปที่ลูกน้องตัวเองส่งมา "ขุนคุณเป็นอะไรไปคะ"ม่านรุ่งรีบเดินเข้ามาหามือบางวางทาบไว้บนแผงอก ใบหน้าที่แต่งเติมไปด้วยเครื่อสำอางวางซบลงบนใหล่ "เป็นอะไรไปคะขุน อารมณ์เสียเรื่องอะไรพอจะบอกรุ้งได้ไหมคะ บางทีรุ้งอาจ

วันเวลาผ่านล่วงเลยจนมาถึงวันที่สองตระกูลจะประกาศงานแต่งงาน งานแถลงข่าวถูกจัดขึ้นภายในโรงแรมที่ทั้งสองตระกูลเป็นหุ้นส่วน นักข่าวมากมายถูกเชิญเข้ามาในงานอย่างล้นหลาม นักข่าวทุกคนที่ถูกเชิญเข้ามาต่างตั้งหน้าตั้งตารอคนสำคัญด้วยใจที่สั่นครึกโครม เพราะนาน ๆ ทีสองตระกูลชื่อดังแถวหน้าของเมืองไทยจะจัดการแถลงข่าวที่ไม่เกี่ยวกับการร่วมงาน แต่เป็นการประกาศในเรื่องอื่นซึ่งพวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่ามันต้องเป็นเรื่องใหญ่ที่ดังไปทั่วทั้งประเทศอย่างแน่นอน "แกพร้อมแล้วใช่ไหมขุนเขา"ผู้เป็นพ่อถามลูกชายที่นั่งไขว้หางจิบกาแฟอย่างสบายใจอยู่ข้างภรรยาภายในห้องทำงานชั้นบนสุด "ก็ไม่มีอะไรที่ไม่ต้องพร้อมหนิครับ ในเมื่ออีกสามวันผมก็จะมีเมียเป็นตัวเป็นตน" "ก็ดีที่คนอย่างแกคิดได้ ว่าใครคือเมียที่แท้จริงและวันนี้แม่หวังว่าแกจะไม่ทำอะไรบ้า ๆ ลงไปนะไม่อย่างนั้นแม่เอาแกตายแน่ขุนเขา" "ครับ"ใครบ้างจะกล้าขัดคำสั่งของมารดาที่นั่งเชิดหน้าคอตั้งดั่งนางพญา พลั๊ก "ขอโทษทีวะที่มาช้า พอดีหน้าโรงแรมรถติดเป็นบ้า"เจ้าสัวธนินท์เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับครอบครัวของตัวเองโดยที่มีปิ่นมุกที่อยู่ในชุดราตรีสีแดงโชว์แผ่นหลัง

"ขุนเอาโทรศัพท์ของแกมาให้พ่อ" "คุณพ่อจะเอาไปทำไมครับ"ขุนเขาถามขึ้นด้วยความสงสัยพร้อมกับกำโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น แววตาหวาดหวั่นยืนจ้องหน้าพ่อและแม่ของตัวเอง ก่อนที่จะเหลือบสายตาไปมองรถของเขาที่จอดอยู่ในโรงรถของหน้าบ้าน "พ่อสั่งให้แกเอามา" "ไม่ ผมไม่ให้จนกว่าพ่อจะบอกผมมาก่อนว่าจะเอาโทรศัพท์ของผมไปทำไม" "เอ๊ะ ลูกคนนี้หนิคุณพ่อบอกอะไรก็หัดเชื่อฟังบ้างสิ" "พ่อกับแม่ต้องการที่จะทำอะไรกันแน่น"บอกเลยตอนนี้เขาไม่ไว้วางใจท่านทั้งสอง สองเท้าก้าวถอยหลังหนี แต่แผ่นหลังของเขาก็ต้องสัมผัสโดนเข้ากับอะไรบางอย่างซึ่งมันไม่ใช่กำแพง ด้วยความสงสัยจึงหันกลับไปมองก็เจอเข้ากับชายร่างยักษ์ที่มีขนาดตัวใหญ่ว่าตนเองกำลังยืนหน้านิ่งอยู่ข้างหลังของเขาเกือบยี่สิบคน พรึ่บ ด้วยความตกใจทำให้เขาไม่ได้ทันระวัง โทรศัพท์ที่อยู่ในมือถูกชายชุดดำแย่งไปก่อนที่จะนำเอาไปให้ผู้เป็นเจ้านายที่ยืนหัวเราะชอบใจอยู่ด้านหน้า "พ่อกับแม่จะทำอะไร เอาโทรศัพท์ของผมคืนมานะ"ขุนเขาหมายจะเดินเข้าไปเอาโทรศัพท์คืนแต่ก็ชายชุดดำล็อกตัวเอาไว้ ขุนเขาพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นออกจากพันธนาการแต่ก็ไร้ประโยชน์ในเมื่อความแข็งแรงระหว่างเขากับชายชุด