Lahat ng Kabanata ng เมียที่ไม่ต้องการ: Kabanata 41 - Kabanata 50

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างของชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาภายในห้องทำงาน หญิงสาวใบหน้าใสมองไปยังแผ่นหลังของผู้ชายที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี "คุณนิต้า มาแล้วครับนาย"คนยืนชมวิวทิวทัศน์ตรงหน้าหมุนตัวกลับมาเผชิญกับพยานสำคัญของข่าวดังในตอนนี้ นิต้า เพื่อนรักและผู้จัดการคนสนิทของแฟนสาวที่กำลังจะกลายเป็นอดีต "เชิญนั่งก่อนครับคุณนิต้า" "ขอบคุณค่ะ"ทั้งสองหย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ เลขาคนสำคัญรู้หน้าที่รีบเดินออกไปเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับเจ้านายและแขก "เข้าเรื่องกับเลยดีกว่านะครับผมมีเวลาไม่มาก ผมอยากจะถามคุณนิต้าว่า ตลอดเวลาที่ผมคบกับรุ้งเธอมีคนอื่นนอกจากผมใช่ไหมครับ"คนถูกถามถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก แม้จะทำใจมาบ้างในการตอบคำถามกับเรื่องนี้ แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะอ้อมค้อมยิงคำถามพุ่งตรงโดยทันทีมันก็ทำเอาเธอไปไม่เป็นเหมือนกัน จนต้องรวบรวมสมาธิอยู่นานจึงจะเอ่ยตอบความจริงออกไป เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าต้องมาเสียใจและคิดว่าตัวเองเป็นสัตว์อะไรให้ม่านรุ้งหลอกอีกต่อไป "มันไม่ใช่ระยะเวลาที่รุ้งนอกใจตอนคบกับคุณหรอกนะคะ ก่อนหน้านั้นไม่ว่ามีผู้ชายคนไหนเข้ามารุ้งก็พร้อมที

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่ามาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้กับปิ่นนะคะคุณขุนเขา"คนตัวเล็กร้องห้ามเสียงหลงเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มฉีกกระชากชุดสวยของเธอจนขาดวิ่น "เก็บเสียงไว้ร้องครางชื่อของผัวดีกว่านะครับ เมีย"บราเชียร์รวมถึงซับในลายลูกไม้ตัวบางถูกกระชากออกจากร่างไม่ต่างกัน ชุดสวยรวมถึงชุดชั้นในถูกเขวี้ยงลงบนพื้นอย่างไร้ทิศทาง แขนเล็กทั้งสองข้างถูกจับตรึงลงกับบนที่นอน อกอวบอิ่มลอยเด่นยั่วยวนสายตาอยู่ตรงหน้า ขุนเขาถึงกับสายตาพร่ากลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก สายตาเลื่อนลงมองต่ำน้องสาวของปิ่นมุกนั้นมันช่างดูงดงามทำเอาเขาอยากจะสัมผัสมันอย่างโดยเร็ว "ปล่อยปิ่นไปเถอะนะคะคุณขุนเขา ปิ่นยอมหย่ากับคุณก็ได้ขอแค่อย่างเดียว ขอแค่คุณปล่อยปิ่นไปก็เท่านั้น"แววตาสั่นเครือมองใบหน้าฟ้าประทานของคนด้านบน ความกลัวมันทำให้ปิ่นมุกต้องหยิบยกเรื่องหย่าขึ้นมาต่อรองเพื่อหวังว่าเขาจะปล่อยเธอไป แต่เหมือนกับว่าการหยิบยกเรื่องหย่าขึ้นมาต่อรองนั้นมันจะไม่ได้ผล แต่ผลของการพูดนั้นมันไม่ต่างอะไรกับราดน้ำมันลงบนเชื้อไฟ "คิดจะหย่ากับผมแล้วไปมีความสุขกับไอ้ภูผาใช่ไหม ห๊ะ อย่าหวังเลยปิ่นว่าคุณจะได้ไปมีความสุขกับมัน"ดวงตาดุจ

"รถคุณเสียใช่ไหมปิ่น วันนี้ไปทำงานกับผมนะ" "อาหารเช้าอร่อย ๆ สำหรับภรรยาคนสวยของผมมาแล้วครับ" "ปิ่น วันนี้ผมซื้อขนมกับผลไม้เจ้าอร่อยมาฝากคุณด้วยนะ" "วันนี้มีแซนด์วิชทูน่าแบบที่คุณชอบด้วยนะปิ่น อย่าลืมทานให้หมดนะ ผมทำมันเองกับมือเลย" "เหนื่อยไหมปิ่นทำงานวันนี้ มาเดี๋ยวผมนวดให้คุณจะได้หายเหนื่อย" "วันนี้อากาศหนาวกว่าทุกวันผมทำนมอุ่น ๆ มาให้ปิ่นได้ดื่มจะได้หลับสบาย" "ปิ่น หายโกรธผมเถอะนะครับคนดี ผมผิดไปแล้ว หายโกรธผมได้แล้วนะครับ" ประโยคเหล่านี้ถูกพูดซ้ำ ๆ จนแทบทุกวัน เพราะหลังจากคืนวันนั้น ปิ่นมุกก็ไม่เอ่ยปากพูดอะไรกับขุนเขาเลย เธอเพิกเฉย ไม่มองหน้า ไม่สบตา เอาแต่หลบหลีกหนีหน้าจนถึงขั้นแยกห้องกันนอน สิ่งที่เธอเคยทำให้มันกลับกลายเป็นว่างเปล่า อาหารมื้อเช้า รวมตลอดจนอาหารว่างมันไม่มีวางอยู่ที่เดิม ชุดสูทที่ใส่ทำงานก็มีพวกแม่บ้านคอยจัดการให้ แปรงสีฟันยังคงอยู่ในแก้วเช่นดังเดิม ชีวิตของเขาไม่ต่างอะไรกับตอนที่ยังไม่มีปิ่นมุกเข้ามาในชีวิต ถึงแม้อยู่ในบ้านหลังเดียวกัน อยู่ห้องติดกันเขาก็เปรียบเสมือนทาสอากาศที่อีกฝ่ายไม่เห็น ถึงเห็นปิ่นมุกก็เลือกที่จะมองผ่าน เวลาอาหารเย็นแม้จะนั่งทานกันอ

ภาพของสองชายหญิงที่ยืนกอดกันกลมด้วยความคิดถึงอยู่หน้าโรงแรมชื่อดัง ถูกบันทึกด้วยกล้องถ่ายรูปรุ่นทันสมัย ภาพของคนทั้งสองเดินเข้าไปนั่งภายในรถก่อนจะขับออกไปก็ถูกบันทึกเก็บไว้โดยเช่นกัน "ที่นี่บรรยากาศยังดีไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ"ดวงตาสีอำพันกวาดมองไปทัศนียภาพเมืองหลวงของประเทศไทย กลิ่นอายความสวยงามมันยังคงเหมือนเดิมทุกครั้งเวลาที่เขามาเยือนประเทศนี้ "แล้วนี่คิดเอาไว้บ้างแล้วหรือยังว่าจะเที่ยวที่ไหนบ้าง" "ยังเลย ไอยังไม่ได้ทันคิดอะไร ไอว่าจะไปเที่ยวที่ไหนดี มาครั้งก่อนก็ยังก็ยังเที่ยวไม่ทั่วเลย ครั้งนี้ไอเลยจะให้ยูช่วยเป็นไกด์พาไอเที่ยว"โนอาห์ ชายหนุ่มนัยน์ตาสีอำพันกล่าวออกมาด้วยความสนุก นัยน์ตาแวววาวประกายดั่งไข่มุก ความสนุกและน้ำเสียงหัวเราะมันอดที่จะทำให้ปิ่นมุกหัวเราะตามเสียไม่ได้ ความเครียดถูกลืมหายไปชั่วขณะเมื่อได้มาพบปะพูดคุยกับเพื่อนสมัยเรียนอยู่ที่ กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส โนอาห์ ชายหนุ่มนัยน์ตาสีอำพันผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลา มีความอารมณ์ดีและขี้เล่นสร้างความหัวเพราะให้กันเธอได้เสมอ ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทชนิดที่ว่ารู้ไส้รู้พุง สามารถเล่าเรื่องส่วนตัวให้อีกฝ่ายฟังได้โดยไม่ต้องกลัวว่า

"คุณเก็บของพวกนี้ไว้ให้คนอื่นเถอะค่ะ ปิ่นไม่ต้องการ" "ทำไมล่ะปิ่น หรือเป็นเพราะมันปิ่นถึงไม่ต้องการของที่ผมซื้อให้"เพลิงโทสะเจิดจ้านัยน์ตาคู่นั้นเมื่อคิดว่าเธอไม่ต้องการในสิ่งที่เขามอบให้ หัวใจแกร่งสั่นสะท้านแววตาของหญิงสาวมันมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีเขาอยู่ในนั้นเหมือนเมื่อก่อน "อย่าเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวเลยค่ะ เพราะเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากใครคุณก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจตัวเองดี" "ผมรู้ว่าผมผิด แต่ทำไมปิ่นไม่เลือกจะให้โอกาสผมบ้าง ให้ผมได้แก้ไขในสิ่งที่ทำผิดพลาดมันลงไป" "แล้วคุณจะแก้ไขมันยังไงคะ ถ้าเกิดว่าปิ่นมอบโอกาสนั้นให้กับคุณ" "ผมก็จะ"เกิดความเงียบขึ้นทันที เมื่อขุนเขาไม่สามารถคิดหาวิธีในการแก้ตัวได้ "เห็นไหมคะ คุณแค่อยากได้เพียงแค่โอกาส แต่คุณไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้สิ่งที่ปิ่นเสียไปกลับมาเหมือนเดิม"แววตาลึกล้ำจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้างามตลอดเวลา ความรู้สึกโหวงเบาหวิวอ้างว้างเกาะกุมหัวใจเมื่อได้ยินคำพูดถัดไปเอ่ยออกมาจากปากของเธอ "ปิ่นไม่รู้หรอกนะคะว่าทำไมคุณถึงอยากได้โอกาสนั่น แต่มีบางสิ่งที่ปิ่นอยากจะบอกให้คุณรู้เอาไว้"ใบหน้าสวยก็มองพื้นหลบสายตามองต่ำ ข้อตกลงระหว่างเธอกับเขาในตอนแรกนั้น