บทที่44

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่ามาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้กับปิ่นนะคะคุณขุนเขา"คนตัวเล็กร้องห้ามเสียงหลงเมื่อถูกฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มฉีกกระชากชุดสวยของเธอจนขาดวิ่น

"เก็บเสียงไว้ร้องครางชื่อของผัวดีกว่านะครับ เมีย"บราเชียร์รวมถึงซับในลายลูกไม้ตัวบางถูกกระชากออกจากร่างไม่ต่างกัน ชุดสวยรวมถึงชุดชั้นในถูกเขวี้ยงลงบนพื้นอย่างไร้ทิศทาง แขนเล็กทั้งสองข้างถูกจับตรึงลงกับบนที่นอน อกอวบอิ่มลอยเด่นยั่วยวนสายตาอยู่ตรงหน้า ขุนเขาถึงกับสายตาพร่ากลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก สายตาเลื่อนลงมองต่ำน้องสาวของปิ่นมุกนั้นมันช่างดูงดงามทำเอาเขาอยากจะสัมผัสมันอย่างโดยเร็ว

"ปล่อยปิ่นไปเถอะนะคะคุณขุนเขา ปิ่นยอมหย่ากับคุณก็ได้ขอแค่อย่างเดียว ขอแค่คุณปล่อยปิ่นไปก็เท่านั้น"แววตาสั่นเครือมองใบหน้าฟ้าประทานของคนด้านบน ความกลัวมันทำให้ปิ่นมุกต้องหยิบยกเรื่องหย่าขึ้นมาต่อรองเพื่อหวังว่าเขาจะปล่อยเธอไป แต่เหมือนกับว่าการหยิบยกเรื่องหย่าขึ้นมาต่อรองนั้นมันจะไม่ได้ผล แต่ผลของการพูดนั้นมันไม่ต่างอะไรกับราดน้ำมันลงบนเชื้อไฟ

"คิดจะหย่ากับผมแล้วไปมีความสุขกับไอ้ภูผาใช่ไหม ห๊ะ อย่าหวังเลยปิ่นว่าคุณจะได้ไปมีความสุขกับมัน"ดวงตาดุจ