Lahat ng Kabanata ng เมียที่ไม่ต้องการ: Kabanata 21 - Kabanata 30

ขุนเขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นแฟนสาวของเขาดเดินเฉิดฉายมาหยุดอยู่ตรงหน้า แว่นตาที่ม่านรุ้งสวมใส่ถูกถอดออก ดวงดาเฉียวคมตวัดมองผู้คนที่อยู่ภายในงาน รวมถึงพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายด้วยความไม่พอใจ ในใจร้อนรุ่มเมื่อเห็นแฟนหนุ่มกุมมือของหญิงอื่นโดยที่นิ้วนางข้างซ้ายของทั้งคู่มีแหวนเพชรสวมใส่อยู่ "ว่าไงคะขุนแต่งานทั้งทีไม่คิดที่จะบอกรุ้งซักหน่อยเหรอคะ" "แล้วเธอมีความสำคัญอะไรกับลูกชายของฉันอย่างนั้นเหรอที่ไม่ว่าตาขุนเขาจะทำอะไรต้องรายงานเธออยู่เสมอ"น้ำเสียงเรียบนิ่งเฉือนคมเข้าไปในเนื้ออย่างเจ็บแสบ คุณหญิงกิ่งกาญจน์มองผู้หญิงไร้ยางอายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาคมกริบ ริมฝีปากที่แต่งเติมด้วยลิปสติกขยับยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ "แหม คุณแม่ก็หน้าจะรู้อยู่แกใจนะคะว่ารุ้งกับขุน'เราสองคนสนิท'กันมากขนาดไหน"คำพูดของม่านรุ้งมีความหมายแอบแฝงอยู่ด้านใน สายตาของเธอมองไปที่ปิ่นมุกอย่างคนที่อยู่เหนือกว่า "เอ๊ะ คุณรังสิมันต์คะ เราสองคนมีลูกสาวด้วยอย่างงั้นเหรอคะทำไมแม่นางแบบคนนี้ถึงได้เรียกฉันว่าแม่" "ไม่นะ ผมไม่เคยมีลูกสาว" "นั่นสิคะ แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้มาเรียกดิฉันว่าแม่? ขาดความอบอุ่นเหรอจ๊ะหนู"คิ้วทั้งสอ

พิธีในช่วงค่ำจัดขึ้นที่คฤหาสน์ของเจ้าสัวรังสิมันต์อย่างยิ่งใหญ่ แขกมากมายต่างทยอยกันเข้ามายินดีกับคู่บ่าวสาวแห่งปี วันนี้ปิ่นมุกอยู่ในชุดเจ้าสาวกระโปรงฟูฟ่องสีขาวยาวลากพื้นแบบเกาะอก บนคอของเธอไประดับด้วยสร้อยเพชรเส้นใหญ่ที่แม่เจ้าบ่าวเป็นคนมอบให้ ไม่รวมสร้อยข้อมือที่ประดับไปด้วยเพชรน้ำงามนั่นอีก ความสวยของเจ้าสาวทำเอาผู้ชายมองกันแทบเหลียวหลังทั้งโสดและแม้แต่คนที่มีภรรยาอยู่แล้วยังคงมองไปที่ร่างกายอันเย้ายวนตาเป็นมัน จนปิ่นมุกนั้นถึงกับมีอาการเกร็งยามเมื่อถูกจับจ้องจากเหล่าผู้คนมากมาย "เป็นอะไรทำไมถึงได้ยืนแบบนั้น"ขุนเขาที่ยืนอยู่ด้านข้างสัมผัสได้ถึงอาการตัวสั่นของภรรยา ร่างกายของเธอขยับเข้ามาใกล้ชิดเขามากขึ้น ความหนาวของบรรยากาศในค่ำคืนแห่งนี้ทำให้ปิ่นมุกต้องยกมือขึ้นมาลูบแขนทั้งสองข้าง สายตามองไปยังผู้คนบริเวณโดยรอบพร้อมกับขยับกายให้เข้าไปใกล้ชินชายหนุ่มขึ้นไปอีก "เป็นอะไร" "เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร"ทั้งที่ปากบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรแต่สายตาของเธอกับมองไปยังผู้คนที่นั่งสังสรรค์ที่โต๊ะอาหาร ถ้าสังเกตดี ๆ มีผู้ชายหลายต่อหลายคนมองมายังที่เธอด้วยสายตาของเสือร้ายผู้หิวโหย "อวดเก่ง บอกว่ากล

"จะกลับแล้วเหรอคะขุน นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะคะ อยู่กับรุ้งอีกสักหน่อยจะได้ไหม"เสียงออดอ้อนที่ดังมาจากด้านหลังพร้อมกับแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างโอบกอดร่างใหญ่เอาไว้ ร่างเปลือยเปล่าของม่านรุ้งโอบกอดแฟนหนุ่มเอาไว้จากทางด้านหลัง ใบหน้านวลซบลงบนแผ่นหลังอย่างออดอ้อน "วันนี้ขุนต้องกลับก่อน เอาไว้ขุนจะมาหารุ้งบ่อย ๆ ก็แล้วกันนะ" "ขุนต้องมาหารุ้งบ่อย ๆ นะคะห้ามโกหกให้รุ้งดีใจเก้อเข้าใจไหมคะ"ถึงเขาไม่มาเธอก็จะเข้าไปหาเขาเอง บอกแล้วไงเธอจะไม่ปล่อยให้ขุนเขาออกไปจากชีวิตของเธอ "ผมสัญญาครับ ว่าผมจะมาหารุ้งบ่อย ๆ จุ๊บ ผมไปก่อนนะครับ"ริมฝีปากอุ่นร้อนจูบลงบนหน้าผากของแฟนสาวก่อนจะก้าวเดินออกไปจากห้องพักของเธอ รถซูเปอร์คาร์คันหรูที่วิ่งเข้ามาจอดตรงหน้าประตูคฤหาสน์ ร่างของขุนเขาเดินลงมาจากรถด้วยสภาพอ่อนแรง ขอบตาดำคล้ำเหมือนกับคนที่ไม่ได้หลับนอน เขาเดินเข้าไปภายในบ้าน กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยโชยมาแตะจมูกทำให้สองขาเปลี่ยนทิศทางไปยังห้องรับประทานอาหาร จากที่ตอนแรกคิดว่าจะรีบเดินขึ้นไปยังห้องนอนที่อยู่บนชั้นสอง อาหารหน้าตาน่ารับประทานเรียงรายวางอยู่บนโต๊ะอาหาร กลิ่นหอมของมันทำให้น้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงาน ขอ

"รุ้งเอากล่องบ้า ๆ นี่ไปให้เธอที่ทำงานอย่างนั้นเหรอ" "ใช่ค่ะ เธอตั้งใจที่จะเอามาให้ปิ่นเพื่อเป็นของขวัญวันแต่งงานของเรา" "แล้วเธอไปรับมันมาทำไม ทำไมไม่ทิ้งมันไปซะ"อารมณ์ฉุนเฉียวทำให้ขุนเขาปากล่องของขวัญที่ลงบนพื้น ไม่น่าฟ้าประทานแดงกลับไปด้วยความโกรธ "แล้วทำไมปิ่นจะต้องปฏิเสธคุณรุ้งด้วยคะ ในเมื่อคุณรุ้งเธอตั้งใจจะเอามาให้ปิ่น แถมยังฝากฝังเป็นอย่างดีให้ดูแลของขวัญชิ้นนี้ให้ดีที่สุด เพราะเขาคงจะไม่มีโอกาสที่จะได้ดูแลมันแล้ว" "แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่ควรที่จะไปรับมัน" "เอาเป็นว่าเรื่องนี้คุณไปเคลียร์กับคนของคุณดีกว่านะคะ เพื่อว่าปิ่นก็อยู่ของปิ่นดี ๆ ไม่ได้ก้าวข้ามเส้นไปหาคนของคุณเลย"เธอขี้เกียจที่จะเถียงกับคนอย่างขุนเขา เพราะเถียงยังไงไปก็คงจะไม่มีวันชนะ "เสียงดังอะไรกัน ไอ้ขุนเขา หนูปิ่น"คุณหญิงของบ้านเดินออกมาจากห้องรับแขกเมื่อได้ยินเสียงลูกชายกับลูกสะใภ้ถกเถียงเหมือนกำลังทะเลาะอะไรกันบางอย่าง ก่อนที่คุณหญิงเจ้าของบ้านจะเดินมาหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งคู่ "มีเรื่องอะไรกันหนูปิ่น เสียงดังกันไปถึงข้างใน" "ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณแม่ ปิ่นก็แค่คุยกับคุณขุนเขาเท่านั้นเองค่ะ" "จริงเหรอตาขุนเ

คนที่ชอบโปรยเสน่ห์อย่างม่านรุ้งถึงกับพลัดตกลงจากเก้าอี้เมื่อเจอฝ่ามือพิฆาตของหญิงสาวนิรนามที่กำลังยืนกำมือแน่น สายตาเคียดแค้นจ้องมองมาที่เธอราวจะกินเลือดกินเนื้อ "แกมาตบฉันทำไมห๊ะ"ฝ่ามือเรียวแนบกับใบหน้าของตัวเอง ปลายนิ้วที่แตะลงบนมุมปากสัมผัสได้ถึงความเหนียวของเลือดที่ไหลออกมา ภายในสถานที่บันเทิงเงียบลงอย่างถนัดตา ผู้คนมากมายต่างมองมาที่เธอเป็นตาเดียว "อีร่าน อีหน้าด้านชอบยุ่งกับผัวชาวบ้าน" "ฉันไปยุ่งกับผัวของแกตอนไหนห๊ะ โอ๊ย"แรงจิกตรงหนังศีรษะทำให้ม่านรุ้งถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บ สายตาของผู้หญิงคนนั้นมันช่างน่ากลัวจนเธอไม่กล้าที่จะสบสายตา "ก็ผู้ชายที่แกกำลังหว่านเสน่ห์ให้เขาอยู่ยังไงล่ะ เขาน่ะคือผัวฉัน" เพียะ ฝ่ามือหนัก ๆ ประเคนลงบนให้หน้าที่แดงด้วยรอยนิ้วมืออีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ด้วยแรงโทสะที่มากและร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยเพราะความเมาทำให้ม่านรุ้งไม่สามารถตอบโต้กลับไปได้มากนัก "เป็นถึงนางแบบดังแต่ไม่มีปัญญาหาผัวเองเหรอห๊ะ อีม่านรุ้ง อีกะหรี่" เพียะ เพียะ เพียะ ฝ่ามือเรียวเล็กฟาดลงบนใบหน้าทั้งสองข้างอย่างสุดมัน ผู้คนที่อยู่ภายในเหตุการณ์ต่างยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย