บทที่41

คนตัวเล็กถึงกับหน้าแดง คำพูดของขุนเขาทำให้เธอเริ่มคิดไปไกลกว่าอย่างที่เป็น ทั้งที่จริงแล้วเธอควรจะหักห้ามใจตัวเองให้มากกว่านี้ เหตุผลของการแต่งงานเป็นเพราะอะไรย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจดีและคงจะไม่มีวันลืม ความรู้สึกในตอนนี้มันเริ่มถลำลึกลงไปยามเมื่ออีกฝ่ายทำดีให้ความรู้สึกฟดี ๆ มันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนต้องเตือนตัวเองอยู่บ่อยครั้ง

"ปิ่นง่วงนอนแล้ว ถ้าคุณขุนอยากจะดูต่อก็ดูไปนะคะ ปิ่นจะไปนอน"คนตัวหยัดกายลุกขึ้นยืนโดยไม่หันหน้ากลับไปมองคนนั่งด้านข้าง มือเรียวบางถูกคว้าเอาไว้ ขุนเขาเกิดความสงสัยว่าจู่ ๆ ทำไมปิ่นมุกถึงได้เปลี่ยนไปทั้งที่เมื่อกี้เธอกับเขายังพูดดี ๆ กันอยู่เลย แต่คำพูดเมื่อกี้ของเธอมันแฝงไปด้วยน้ำเสียงเรียบตึง

"ปิ่นเป็นอะไรไปครับ"

"ปิ่นไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ปิ่นแค่ง่วง"ขุนเขาจ้องมองหน้าปิ่นมุกอย่างต้องการจับผิด นิ้วใหญ่ดันปลายคางให้เงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตสบตาเข้ากับนัยน์ตาคมกริบ

"ปิ่นมองตา แล้วตอบคำถามของผมมาครับ ปิ่นเป็นอะไรไม่พอใจอะไรผมหรือเปล่า"

".."

"หรือว่าปิ่นโกรธที่ผม"

"เปล่าหรอกค่ะ ปิ่นไม่ได้โกรธคุณเรื่องนั้น"น้ำเสียงหวานรีบเอ่ยค้านออกมา ใบหน้างามก้มลงมองพื้นอย่างไม่ต้องการมอ