Semua Bab ขย้ำรักเด็กเลี้ยง: Bab 1 - Bab 10

ควันสีดำลอยออกมาจากปล่องเล็กเหนือเมรุเผาศพ ทางด้านล่างมีเด็กสาวคนหนึ่งใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาเธอกำลังมองควันไฟที่ลอยออกไปและไม่นานมันก็สลายไปกับอากาศเหมือนกับความรู้สึกของตนเองตอนนี้ที่มันกำลังแหลกสลาย ยายพิกุลได้จากเธอไปแล้วมันเป็นการจากที่เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ เด็กสาวอาศัยอยู่กับคุณยายมาตั้งแต่จำความได้ส่วนมารดาของเธอนั้นเสียชีวิตไปเมื่อห้าปีก่อนเธอมีความสุขดีกับคุณยายในบ้านหลังเล็กๆ ยายของเธอมีอาชีพทำขนมหวานขายที่ตลาดในตัวอำเภอส่วนเธอก็ตื่นแต่เช้าช่วยคุณยายทำขนมก่อนจะไปเรียนหนังสือ ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาคุณยายของเธอมีอาการป่วยเมื่อไปหาหมอที่โรงพยาบาลก็ได้รับข่าวร้ายว่าเป็นมะเร็งปากมดลูกและอาจจะใช้ชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ในตอนนั้นเธอแอบหวังว่าสิ่งที่คุณหมอบอกอาจจะเป็นแค่การพูดเพื่อให้เธอทำใจเพราะบางคนที่ป่วยเป็นโรคนี้ก็ยังสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้หลายปีแต่มันก็เป็นจริงอย่างที่คุณหมอบอก คุณยายของเธอป่วยอยู่ไม่ถึงหกเดือนก็จากเธอไปอย่างไม่มีวันกลับ ตอนนี้บัวบงกชหรือบัวเด็กสาววัย 16 ปีกำลังรู้สึกเคว้งคว้างเป็นอย่างมากเธอไม่รู้ว่าอนาคตจากนี้จะเป็นยังไงต่อในเมื่อไม่มีย

วันนี้เป็นวันที่บัวบงกชจะต้องเข้าไปอยู่หอพัก เด็กสาวรู้สึกกังวลมาก เธอไม่รู้ว่าเพื่อนที่หอพักจะเป็นยังไงเรียนการสอนจะต่างจากโรงเรียนเดิมมากแค่ไหน เมื่อรถแล่นเข้ามาในบริเวณโรงเรียนเด็กสาวก็รู้สึกตื่นเต้นมากๆ โรงเรียนใหม่ของเธอกว้างขวางมีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นมีสระน้ำเล็กๆ อยู่หน้าหอพัก เมื่อรถตู้จอดเธียรธวัช ธัญวดีและบัวบงกชก็เข้าไปคุยกับครูประจำหอพักให้ช่วยดูแลบัวบงกชและแจ้งว่าผู้ปกครองที่จะมารับเด็กสาวออกจากหอพักก็มีตนเอง ธัญวดี ชุติมาเลขาของชายหนุ่มและลุงอ่ำคนขับรถของที่บ้าน ครูประจำหอพักก็เรียกนักเรียนที่เคยอยู่มาก่อนให้เข้ามาช่วยบัวบงกชขนของขึ้นไปข้างบน “มีอะไรก็โทรหาฉัน ธัญญ่าหรือคุณชุติมานะบัว” “ค่ะคุณเธียร” “ที่นี่จะให้กลับบ้านทุกสองอาทิตย์ใช่ไหมคะครู” ธัญวดีถามคุณครูประจำหอพัก “ใช่ค่ะ เย็นวันศุกร์ผู้ปกครองก็มารับมาส่งอีกครั้งเย็นวันอาทิตย์หรือจะมาเช้าวันจันทร์ก็ได้แต่ต้องแจ้งครูที่หอพักก่อนค่ะ แต่ถ้ามีธุระด่วนก็สามารถแจ้งครูที่หอพักเพื่อกลับบ้านได้ตลอดค่ะ” “ขอบคุณมากนะครับ ผมฝากครูด้วยนะครับ บัวไม่ไม่เคยอยู่หอมาก่อนแล้วเธอก็เพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่” “ไม่ต้องห่วงค่ะ เด็กว

วันนี้บัวบงกชดีใจที่จะได้กลับบ้านเพราะนอกจากจะได้กลับไปเล่าเรื่องการใช้ชีวิตในหอพักให้กับธัญวดีและเธียรธวัชฟังแล้ว ชายหนุ่มยังบอกกับเธอว่าเขาจะพาเธอไปทำบุญให้กับยายพิกุล“สวัสดีค่ะคุณเธียร” บัวบงกชดีใจมากที่คนมารับเธอวันนี้เป็นเธียรธวัชหญิงสาว“อือ เอาของมาครบแล้วใช่ไหม”“ใช่ค่ะ แล้วพี่ธัญญ่าล่ะคะคุณเธียร” บัวบงกชถามเมื่อขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วเพราะวันที่มาส่งธัญวดีบอกกับเธอว่าจะเป็นคนมารับเธอที่นี่“ถ้ารอให้ธัญญ่ามารับเธอเธอคงอยู่หอเป็นคนสุดท้ายแน่ๆ เย็นวันศุกร์แบบนี้รถค่อนข้างจะติดมาก กว่าธัญญ่าจะออกมาจากมหาวิทยาลัยขับรถมารับเธอที่นี่ก็คงมืดค่ำกันพอดี อดใจอีกนิดเดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว”“ค่ะคุณเธียร”“ฉันซื้อขนมมาให้ด้วยนะ อยู่เบาะหลังเธอกินรองท้องไปก่อนกว่าจะถึงบ้านก็คงเกือบจะหนึ่งทุ่มนั่น แหละปกติแล้วเธออยู่ที่หอกินข้าวเร็วไม่ใช่เหรอ”“ปกติบัวจะกินข้าวประมาณห้าโมงครึ่งเพราะต้องรีบเข้าหอก่อนหกโมงเย็นค่ะ ขอบคุณนะคะ”หญิงสาวหยิบถุงขนมที่วางอยู่บนเบาะหลังมาแกะมาเปิดดูแล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าด้านในเป็นขนมปังร้านที่เธอเคยบอกว่าอร่อย“คุณเธียรกินด้วยกันไหมคะ”“ไม่ล่ะฉันยังไม่หิว”“แต่คุณเ

เช้าวันใหม่บัวบงกชรีบตื่นมาแต่เช้าเธออาบน้ำแต่งตัวและลงมารอเธียรธวัชที่บริเวณห้องรับประทานอาหาร “ทำไมนั่งอยู่คนเดียวล่ะแล้วธัญญ่าไปไหน” “พี่ธัญญ่ายังไม่ตื่นค่ะ บัวไม่อยากปลุกเมื่อคืนเราคุยกันค่อนข้างดึก” “แต่เธอก็ยังตื่นไหวนี่” “ก็บัวกลัวไม่ทันไปทำบุญให้ยายค่ะ” “ถ้างั้นรีบกินข้าวกันเถอะจะได้รีบออกแต่เช้าฉันเองก็กลัวจะไปไม่ทันเลี้ยงเพลพระเหมือนกัน” ทั้งสองคนรีบรับประทานอาหารอย่างรวดเร็วจากนั้นก็พากันไปที่รถ “เราไปกันแค่สองคนเหรอคะ” หญิงสาวรู้สึกเกร็งที่จะต้องนั่งรถทางไกลกับเธียรธวัชแค่สองคนเพราะครั้งแรกที่เดินทางจากนครสวรรค์มากรุงเทพก็มีลุงอ่ำคนขับรถและคุณชุติมาเลขาของชายหนุ่มนั่งมาด้วย “ก็มีแค่เราสองคนนั่นแหละ แต่ถ้าไปถึงที่วัดแล้วก็คงจะมีคนรออยู่ ฉันบอกผู้ใหญ่ไปแล้วว่าให้ช่วยจัดเตรียมอาหารเพื่อเลี้ยงเพลและอาหารเลี้ยงชาวบ้านไว้ด้วย” “ค่าใช้จ่ายในการจัดงานทำบุญร้อยวันของคุณยายเท่าไหร่คะ” “ถามทำไม” “บัวอยากเป็นคนจ่ายเองทั้งหมดค่ะ” “ได้ยังไงล่ะเธอยังเป็นเด็กอยู่นะ” “แต่บัวก็มีพอมีเงินเก็บนะคะให้บัวจ่ายเถอะค่ะ” บัวบงกชเกรงใจชายหนุ่มมาก “ถ้าอยากทำบุญก็เอาเงินใส่ซอง

เมื่อขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าการกลับบ้านของบัวบงกชก็ต้องเปลี่ยนไปจากที่เคยกลับบ้านสองสัปดาห์ครั้งก็กลายเป็นกลับแค่เดือนละครั้งเพราะตอนนี้ธัญวดีไปเรียนต่อต่างประเทศ เธียรธวัชเลยไม่ค่อยมีเวลาดูแลบัวบงกชเท่าไหร่ ส่วนในเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ เขาก็ยังสนับสนุนเธอเหมือนเดิม ในการกลับมาบ้านแต่ละครั้งบัวบงกชแทบจะไม่เคยเจอเธียรธวัชเลย ส่วนใหญ่คนที่ไปรับบัวบงกชที่หอพักจะเป็นคุณชุติมาหรือไม่ก็ลุงอ่ำคนขับรถมากกว่า และพอเธอชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกบัวบงกชก็เลยคุยกับชายหนุ่มว่าขออยู่ที่หอยาวและให้รับเธอกลับบ้านแค่ตอนปิดเทอมก็พอ “เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่าทำไมถึงไม่อยากกลับบ้านล่ะบัว” “บัวไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกค่ะแต่บัวกลับไปก็ไม่เจอใครอยู่ดี พี่ธัญญ่าก็ไม่อยู่คุณเธียรก็ทำงานกลับไปบัวก็เหงาคนเดียว” “ฉันขอโทษนะที่ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเลย น้อยใจใช่ไหม” “เปล่าหรอกค่ะบัวเข้าใจดีว่าคุณเธียรต้องทำงาน บัวก็ไม่มีสิทธิ์ไปน้อยใจแบบนั้นหรอกค่ะบัวรู้ว่าคนเราก็ต้องมีภาระหน้าที่ของตัวเอง ตอนนี้บัวกำลังตั้งจใจเรียนและเทอมหน้าก็ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว” “เธอคิดหรือยังว่าจะเรียนอะไรปรึกษาพี่ธัญญ่าแล้วใช่ไหม” “ค