All Chapters of ขย้ำรักเด็กเลี้ยง: Chapter 21 - Chapter 30

บัวบงกชรู้สึกตัวตื่นนอนในตอนสายของอีกวัน เธอตกใจมากที่ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเธียรธวัชหญิงสาวกำลังคิดว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น แล้วใบหน้าสวยก็แดงซ่านมันนึกได้ว่าตนเองเป็นคนขอให้เธียรธวัชจูบจากนั้นเธอได้เขาก็มีบทรักอันเร่าร้อนกันอีกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หญิงสาวเธอค่อยๆ ก้าวขาลงจากเตียงอย่างเบาที่สุดแม้ว่าขาแทบจะไม่มีแรงเดิน เธอกลัวว่าคนที่นอนหลับอยู่จะตื่น บัวบงกชเก็บเสื้อผ้าที่ร่วงอยู่บนพื้นมาสวมก่อนจะออกไปจากคอนโดมิเนียมของเขาอย่างรวดเร็ว อันที่จริงเธียรธวัชตื่นนอนตั้งนานแล้วเขากำลังคิดอยู่ว่าจะพูดกับบัวบงกชยังไงดีกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่คิดว่าหญิงสาวจะรีบร้อนออกไปจากห้องเขาโดยไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย เขารู้ว่าเมื่อคืนมันเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์ถ้าหากบัวบงกชมีสติครบถ้วนเขาจะไม่เสียใจขนาดนี้เลย แต่เขาก็รู้ดีว่าสิ่งที่หญิงสาวแสดงออกเมื่อคืนเป็นเพราะเธอเมาเขาก็ยังฉวยโอกาส เธียรธวัชโกรธตัวเองมากและไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับบัวบงกชยังไง ชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรศัพท์หาบัวบงกชเขาอยากจะถามว่าหญิงสาวกลับไปถึงคอนโดหรือยังแต่โทรไปเท่าไหร่บัวบงกชก็ไม่ยอมรับ

“คุณเธียรคะบัวไม่ไปคอนโดคุณได้ไหม บัวอยากกลับคอนโดของบัวมากกว่า” “จะไปคอนโดใครมันก็เหมือนกันนะบัว ยังไงวันนี้ฉันกับเธอก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง” “ถ้างั้นคุณเธียรสัญญากับได้ไหมล่ะว่าคุยเสร็จแล้วจะพาบัวมาส่งที่คอนโด” บัวบงกชกลัวว่าการได้อยู่ใกล้ชิดกับเธียรธวัชจะทำให้เธอเผลอกายเผลอใจไปกับเขาอีกครั้ง “ก็ได้ไม่มีปัญหา” เธียรธวัชตอบตกลงก่อนจะขับรถพาหญิงสาวมายังคอนโดมิเนียมของเขาซึ่งมันก็ไม่ได้ไกลจากคอนโดของบัวบงกชเลย “คุณเธียรจะคุยอะไรกับบัวคะ” “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมบัว” “แค่คุยกันทำไมต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเหรอ” “เธอดูเสื้อนักศึกษาของเธอตอนนี้สิบัว” หญิงสาวก้มมองเสื้อของตัวเองแล้วแล้วก็ตกใจเพราะไม่รู้ไปเผลอทำเปื้อนตั้งแต่ตอนไหน “ทำไมคุณเธียรไม่บอกบัวเลยคนอื่นที่เห็นคงพากันหัวเราะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับมองค้อน “ฉันเองก็เพิ่งเห็นเมื่อกี้เพราะตอนที่เดินในห้างเธอก็กอดแต่ถุงผ้ามันเลยมองไม่เห็น” บัวบงกชไม่เถียงเพราะตอนที่เดินไปซื้อของกับชายหนุ่มเธอเอาแต่หอบถุงผ้าไว้กับตัวเพราะไม่อยากใครเห็นกระดุมชุดนักศึกษาเพราะกลัวว่าตัวเองจะทำให้มหาวิทยาลัยเสียชื่อเสียง “ถ้าบัวเปล

หลังจากจองตั๋วเครื่องบินและจองโรงแรมเรียบร้อยแล้วบัวบงกชก็ไล่ให้เธียรธวัชกลับคอนโดของตัวเองแต่ชายหนุ่มกลับนั่งนิ่งอยู่ในห้องรับแขก “จองตั๋วเสร็จแล้วรีบกลับเถอะค่ะมันดึกมาก บัวง่วง” “เธอง่วงเป็นคนเดียวหรือไงล่ะบัว ฉันก็ง่วงเหมือนกันขอค้างที่นี่ได้ไหมล่ะ” “จะค้างได้ยังไงล่ะคะห้องบัวเล็กนิดเดียวเองแล้วมันก็มีแค่ห้องนอนเดียวด้วย” “เธอไม่สงสารฉันเลยเหรอกว่าจะขับรถถึงคอนโดก็นานเลย ถ้าเกิดง่วงขับรถหลับในเกิดอุบัติเหตุขึ้นมามันจะเป็นยังไงล่ะ” “คุณเธียรคะคอนโดบัวกับคอนโดคุณเธียรขับรถไม่ถึงสิบนาทีถ้าคุณเธียรไม่ไหวจริงๆ บัวจะเรียกแท็กซี่ให้เอามั้ยคะ” “บัวจ๋า อย่าใจร้ายกับฉันหน่อยเลยนะ” เขาอาศัยความรวดเร็วคว้าคนที่กำลังจะเดินเข้าห้องขึ้นมานั่งบนตักสองแขนแกร่งรัดเอวคอดไว้แน่น “ปล่อยบัวนะคุณเธียร” “ขอนอนค้างที่นี่นะ ฉันขี้เกียจขับรถ” “ถ้าอยากนอนค้างจริงๆ คุณเธียรนอนในห้องรับแขกได้ไหมเดี๋ยวบัวจะเอาหมอนกับผ้าห่มออกมาให้ก็ได้ค่ะ” “วันนี้ฉันก็ทำงานเหนื่อยทั้งวันแล้วยังจะต้องมานอนบนโซฟาเล็กๆ นี้อีก เฮ้อ!....น่าสงสารตัวเองจัง” เธียรธวัชบ่นขณะที่จมูกก็กดไปบนพวงแก้มของเธออย่างรวดเร็ว เขา

เช้าวันเสาร์ฝนตกอย่างหนักทำให้บัวบงกชแทบไม่อยากจะลุกจากที่นอนเลยสักนิดเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบจะตีสามหญิงสาวขยับกายซุกหาไออุ่นของชายหนุ่มแขนแข็งแกร่งกอดเธอไว้แน่นปลายจมูกโด่งกดจูบบนหน้าผากด้วยความรักใคร่ “ฉันชอบบรรยากาศแบบนี้จังฝนตกอากาศเย็นละมีเธออยู่ด้วยมันทำให้รู้สึกอุ่นมากๆ เลยนะบัวเธอล่ะอุ่นไหม” “อุ่นค่ะคุณเธียร” หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นทั้งกายและใจเวลาที่อยู่ในอ้อมกอดเขาแบบนี้ “เธอหิวหรือยังบัว” “ยังไม่หิวค่ะขอนอนต่อได้ไหม วันนี้คุณเธียรจะรีบไปที่ไหนหรือเปล่าคะ” “ไม่มีธุระไปไหนเลยวันหยุดฉันให้เวลากับเธอเต็มที่นะบัว” “ถ้าแต่ก่อนคุณเธียรมีเวลาให้บัวแบบนี้ก็น่าจะดีมากๆ” “เธอคงน้อยใจมากใช่ไหมที่ฉันไม่มีเวลาให้เธอเหมือนผู้ปกครองคนอื่น” “ช่วงที่บัวมาอยู่หอใหม่ๆ ก็ไม่คิดอะไรหรอกค่ะแต่พอขึ้น ม.5 พี่ธัญญ่าไม่อยู่คุณเธียรก็ไม่ว่างตอนนั้นบัวก็เลยรู้สึกน้อยใจมากๆ” “เธอก็เลยขออนุญาตกับกลับบ้านแค่เดือนละครั้งใช่ไหม” “ใช่ค่ะเพราะกลับมาก็ไม่เจอใครอยู่ดี เจอคุณเธียรแต่ละครั้งไม่เคยถึงครึ่งชั่วโมง ทำไมตอนนั้นคุณเธียรต้องหลบหน้าบัวด้วย ทั้งที่รู้ว่าบัวกลับบ้านแต่บางครั้งคุณเธี

บัวบงกชรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากเมื่อเช้าวันจันทร์เธอตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองมีรอบเดือน หญิงสาวไปเรียนได้ใช้ชีวิตตามปกติพอตอนเย็นก็โทรศัพท์คุยกับเธียรธวัช ซึ่งตอนนี้เขามักจะโทรศัพท์หาเธอทุกวัน การไม่ได้เจอกันแต่ได้คุยกันมันก็ทำหายคิดถึงไปได้มากๆ บัวบงกชไม่เคยคิดมาก่อนว่าเมื่อมีความสัมพันธ์กับเขาแล้วตนเองจะคิดถึงเขามากขนาดนี้เธียรธวัชเองก็ไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่ ตอนนี้เขาโทรหาเธอตอนเช้าส่วนตอนกลางวันก็ไลน์มาหาและโทรอีกครั้งในตอนเย็น วันนี้หญิงสาวกลับมาถึงคอนโดมิเนียมในเวลาห้าโมงเย็นก็มีพัสดุมาถึงเธอหนึ่งกล่อง เมื่อขึ้นมาถึงบนห้องหญิงสาวก็รีบเปิดกล่องออกด้านไหนเป็นที่คาดผมแต่มันไม่ใช่ที่คาดผมธรรมดาเพราะเธอเคยเห็นรีวิวตามโซเชียลแล้วว่าที่คาดผมอันนี้มันเป็นที่คาดผมแบรนด์ดังราคาไม่ต่ำกว่าหมื่นบาทซึ่งหญิงสาวคิดว่ามันแพงเกินไปเธอจึงรีบโทรศัพท์ไปหาเธียรธวัชทันที “คุณเธียรคะที่คาดผมนี่มันคืออะไร” “ฉันเห็นว่ามันสวยดีก็เลยซื้อมาให้เธอ” “คุณเธียรไปซื้อเองเหรอ” “วันนี้ฉันมีโอกาสไปตรวจสินค้าที่ห้างเห็นมันกำลังลดราคาก็ ก็เลยเข้าไปซื้อ” “แล้วใครเป็นคนเอามาให้บัวที่คอนโดพี่ชุหรือเปล่า” หญิงสาวถาม