Lahat ng Kabanata ng พ่ายรักร้าย: Kabanata 1 - Kabanata 10

@คาสิโนรถคันหรูเคลื่อนตัวมาจอดลงยังคาสิโนที่ตั้งอยู่แถวชานเมืองไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านเท่าไรนัก จะมีก็แต่ลูกค้าของคาสิโนที่แวะเวียนมาไม่ขาดสายซึ่งทุกคนที่มาล้วนมีระดับ มีอันจะกินกันทั้งนั้นเพราะมาตรฐานของที่นี่ได้คัดลูกค้าไว้เรียบร้อยหมดแล้วมาเฟียหนุ่มกวาดสายตามองสำรวจความเรียบร้อยไปรอบ ๆ บริเวณคาสิโนครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปข้างใ น ถามไถ่ลูกน้องที่มีหน้าที่ดูแลคาสิโน “เป็นไงเรียบร้อยดีไหม”"เรียบร้อยดีครับคุณเดย์" "อืม" เขาเพียงพยักหน้ารับ ก่อนเดินขึ้นไปยังห้องทำงานที่อยู่ชั้นสองครืด! ครืด!โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นขณะที่มาเฟียหนุ่มกำลังนั่งตรวจบัญชีรายรับ รายจ่าย ของคาสิโนอยู่เขาละสายตาจากหน้ากระดาษ ก่อนล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นวายุเพื่อนชายคนสนิทจึงกดรับสาย"ว่าไงไอ้วายุ" (มึงไม่คิดจะโผล่หัวกลับไทยบ้างหรือไง) "เสือก! ว่าแต่มึงมีอะไรถึงโทรมาได้" เสียงเข้มสวนกลับปลายสายทีเล่นทีจริง(กูจะชวนมึงมาเที่ยวภูเก็ต อาทิตย์หน้ากูจัดงานเลี้ยงฉลองกูจะขอเมียแต่งงาน)"เออ ๆ! ถ้าว่างจะไปแสดงความยินดีด้วย"(เออ! มาให้ได้แล้วกันแค่นี้แหละ

@คาเฟ่"สวัสดีครับคุณเดย์ " พนักงานต้อนรับน้อมศีรษะเล็กน้อยเชิงทักทายมาเฟียหนุ่มซึ่งเป็นลูกค้าวีไอพีของร้าน มาเฟียหนุ่มเพียงปรายตามองพนักงานเล็กน้อย ก่อนจะก้าวขายาว ๆ เดินไปยังโต๊ะที่มีหญิงสาวนั่งรออยู่"กว่าจะเสด็จมาได้ " คนนั่งรออย่างเสี่ยวหมี่อดเอ่ยกระแทกแดกดันไม่ได้เมื่อเห็นร่างสูงของมาเฟียหนุ่มกำลังเดินเข้ามา และทันทีที่เขาหย่อนก้นนั่งเธอก็ยิงคำถามเพราะไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ "ค่าเสียหายเท่าไรก็ว่ามา" " Freshly Brewed coffee แก้วนึง" มาเฟียหนุ่มได้ยินแต่ไม่สนใจหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานที่รอรับออเดอร์อยู่แทนทำให้อีกคนไม่พอใจมากขึ้นไปอีก นอกจากเขาจะมาสายแล้วยังมีหน้ามาเมินคำพูดเธอ"นี่คุณ! ฉันถามไม่ได้ยินรึไง" เธอแวดใส่คตรงหน้าอย่างเหลือออก จับใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาที่สื่อออกมาชัดเจนว่าเธอไม่พอใจเป็นอย่างมากกับกิริยามารยาทของเขา"หึ" มาเฟียหนุ่มกลับไหวไหล่เค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างชอบใจที่ได้เห็นคนตรงหน้าหัวเสีย เขานั่งจ้องเธอนิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนเอ่ยขึ้นอย่างคนเหนือกว่า “พูดให้มันเพราะหน่อยสิคุณเสี่ยวหมี่”“แล้วทำไมฉันต้องพูดเพราะกับคนไม่มีมารยาทอย่างคุณด้วยมิทราบ” ใบห

วันนี้ทั้งวันเสี่ยวหมี่ไม่มีสมาธิในการทำงานเลยจนทำให้เธอโดนหัวหน้าดุเพราะมัวแต่คิดเรื่องของมาเฟียหนุ่มที่เพิ่งกวนประสาทเธอไปเมื่อตอนเช้า"ไอ้บ้าเอ๋ย" เสียงหวานสบถออกมาอย่างหัวเสีย เธออยากจะประเคนหมัดให้เขาสักทีสองทีให้สมกับที่ทำให้เธอหงุดหงิดใจเธอลอบถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเดินตรงไปขึ้นรถทันทีเมื่อถึงเวลาเลิกงาน@คอนโดเสี่ยวหมี่ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ทันทีที่กลับถึงห้อง การใช้ชีวิตของเธอก็วนเวียนอยู่แค่ที่ทำงานกับคอนโด พอวันหยุดก็กลับบ้านไปหาครอบครัว ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเร้าใจจนบางทีก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตเอามาก ๆ "เฮ้อ! โทรหายัยน้ำตาลดีกว่า" เธอลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายออกมาต่อสายหาเพื่อนสาวอย่างน้ำตาล"ฮัลโหลมายเฟรน" เสียงสดใสกรอกลงไปตามสาย(ว่าไงจ๊ะ)"จะโทรมาบอกว่าฉันลางานได้นะยะ จะเดินทางไปภูเก็ตกันวันไหน"(วันศุกร์นี้)"ก็อีกสามวันอ่ะดิ"(อืมใช่)"คืนนี้ไปเที่ยวผับกันป่ะ"(แกก็รู้เราไม่ชอบเข้าผับ อีกอย่างพี่ไรลีย์คงไม่ให้ไป)"จ้าา...คนมีสามี" เธอค้อนแขวะอย่างนึกหมั่นไส้กับความรักสามีของเพื่อนสาว(แกก็รีบม

@ห้างหลังจากเลิกงานเสี่ยวหมี่กับหมวยลี่ก็ขับรถตรงมายังห้างทันที"เร็ว ๆ แกเดี๋ยวไม่ทัน" หมวยลี่หันไปเร่งเพื่อนสาวที่เดินเอ่อระเหยตามหลังเธออยู่ทำให้เสี่ยวหมี่ต้องรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม"คนเยอะจังแก" หมวยลี่บ่นกับเพื่อนสาวเบา ๆ เมื่อเดินมาถึงโซนเครื่องสำอางแบรนด์ดังที่มีสาวน้อยสาวใหญ่เดินช้อปเครื่องสำอางกันอย่างล้นหลามก่อนทั้งสองจะแยกย้ายกันเดินช้อปเครื่องสำอางที่ตัวเองอยากได้ "โชคดีจังยังเหลืออีกแท่งนึง" เสี่ยวหมี่คลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อเจอลิปสติกยี่ห้อที่เธออยากได้เหลืออยู่อีกหนึ่งแท่ง รีบเอื้อมไปหยิบลิปติกจากชั้นวางพร้อมกับมือของใครอีกคนที่ทำท่าจะหยิบลิปติกแท่งนั้นเหมือนกัน แต่เธอก็หยิบมาได้เสียก่อน"แกแย่งลิปติกฉัน" เสียงแหลมจากเจ้าของมือบางเอ่ยขึ้นอย่างไร้มารยาททั้งที่เห็น ๆ กันอยู่ว่าเธอมาเจอก่อน"ฉันมาก่อน และฉันหยิบก่อน" เสี่ยวหมี่สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้พร้อมกับหันไปประจันหน้ากับผู้หญิงที่ยืนว่าเธอป่าว ๆ"มันเป็นของฉัน แต่แกแย่งไป" หญิงสาวยังคงยืนกร้านเสียงแข็ง"ป้าป่วยป่ะ ก็เห็นๆ อยู่ว่าฉันมาก่อน" เสียงห้วนเปล่งออกไปอย่างไม่สบอารมณ์"มีอะไรกัน" เสียงเข้มเอ่ยแทรกทำใ

ผ่านไปนานหลายนาทีที่เสี่ยวหมี่กับมาเฟียหนุ่มต่างเยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร"โอ้ย! ออกไปสักทีสิว่ะ" จนเสี่ยวหมี่ทนไม่ไหวตะโกนใส่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างหัวเสีย เสียงหอบหายใจดังระรัวบ่งบอกว่าเธอรู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างมากกับการออกแรงดึงคนตัวโตให้ลุกขึ้นจากเตียงของเธอ แต่เหมือนจะเสียแรงเปล่าเพราะคนตัวโตไม่ขยับเขยื้อนเลยสัดนิด"เตียงเธอโคตรนุ่มเลยว่าไหม" มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยใบหน้าระรื่นพลางผงกหน้ามองคนที่ยืนโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ปลายเตียง"ออกไป!" เมื่อความเหนื่อยเริ่มทุเลาลงเสี่ยวหมี่ก็เริ่มจับแขนแกร่ง แล้วออกแรงดึงให้เขาลุกออกจากเตียงอีกครั้งตุ๊บ! แต่ครั้งนี้เธอกลับพลาดท่าให้เขาเสียแล้ว เมื่อมือหนาจับแขนเธอเอาไว้แทน แล้วกระตุกจนเธอคะมำลงไปนอนทับตัวเขา แขนแกร่งโอบรัดเอวคอดไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอลุกหนีได้"ไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ" เสียงแหลมแหวสูงอย่างไม่พอใจ มือเล็กยันแผงอกแกร่งของคนใต้ร่างไว้เพื่อไม่ให้หน้าอกเกินมาตฐานของเธอแนบกับตัวเขา"นมทะลักออกมาแล้วนั้น" "กรี๊ดด! ไอ้โรคจิต" ดวงตากลมก้มมองหน้าอกตัวเองตามคำพูดมาเฟียหนุ่ม ก่อนจะร้องโวยวายออกมาเสียงดังเพราะมันเป็นจริงอย่างที่เ