Lahat ng Kabanata ng พ่ายรักร้าย: Kabanata 11 - Kabanata 20

เช้าวันต่อมาเสี่ยวหมี่เดินเล่นริมชายหาดอย่างสบายใจโดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องเธออยู่"เธอก็สวยดีนิยัยเมดูซ่าแต่แข็งกระด้างไปหน่อย" มาเฟียหนุ่มจับจ้องร่างบางในชุดเดรสยาวสายเดี่ยวเว้าหลังสีขาวละมุนอยู่ใต้ต้นไม้ริมชายหาดเงียบ ๆ นานหลายนาทีจนเห็นเห็นว่าเธอยืนทอดสายตามองท้องทะเลนิ่ง ๆ เขาจึงแอบเดินย่องไปยืนด้านหลังโดยไม่ให้เธอรู้ตัวเส้นผมที่เพิ่งผ่านการสระมาหมาด ๆ ปลิวปะทะกับจมูกโด่งของคนที่ยืนอยู่ด้านหลังทำให้เขาเผลอสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ติดอยู่บนเส้นผมเธอเข้าไปเต็มปอด นั่นจึงทำให้อีกคนรู้ตัวเสี่ยวหมี่รีบหันไปมองด้านหลังเมื่อรู้สึกได้ว่ากำลังมีคนยืน ใบหน้าสวยบึ้งตึงฉับพลันเพียงเห็นหน้ามาเฟียหนุ่ม รีบถอยห่างอัตโนมัติพลางเปล่งเสียงถามด้วยความไม่พอใจ "ไอ้โรคจิตมาตั้งแต่เมื่อไร""มาตั้งนานแล้ว คุณเพิ่งรู้เหรอ อีกอย่างผมไม่ใช่โรคจิตถ้าโรคจิตของจริงมันต้อง..." มาเฟียหนุ่มใช้สายตาเจ้าเล่ห์มองหญิงสาวตั้งแต่เท้าจรดศรีษะแทนประโยคสุดท้ายที่เข้าจะพูดทำคนโดนมองถึงกับโกรธจนตัวสั่น"อะ....ไอ้บ้า" เสียงแหลมแหวสูงใส่มาเฟียหนุ่มหนุ่มด้วยความโมโห ก่อนจะรีบเดินหนีออกมาให้ไกล ๆ คนโรคจิตแบบเขา

บรรยากาศภายในงานเลี้ยงเป็นไปอย่างครึกครื้นทุกคนต่างนั่งดื่มนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน"เราขอไปดูลูกก่อนนะ" หลังจากนั่งดื่มได้สักพักหลินก็ขอแยกตัวจากเพื่อนสาวทั้งคนสองไปดูลูก"แกไปพักเถอะนี่ก็ดึกแล้ว" น้ำตาลเอ่ย"อือ..งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะปราม ๆ ยัยเสี่ยวหมี่ด้วยล่ะ อย่าให้ดื่มหนักเกิน" หลินเอ่ยก่อนจะหันมองเสี่ยวหมี่ที่ตอนนี้เมาแอ้แทบจะทรงตัวไม่อยู่ ก่อนจะเดินออกไป"เสี่ยวหมี่หยุดดื่มได้แล้ว" น้ำตาลหันไปเอ็ดเสี่ยวหมี่ที่ดื่มเหล้าเหมือนกับดื่มน้ำเปล่ายกเอา ๆ ไม่เว้นวรรคเบา ๆ"ไม่เมาหรอกก" เสี่ยวหมี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงยาน ก่อนจะยกเหล้าดื่มต่อ"เฮ้อ! แกนี่จริง ๆ เลยเสี่ยวหมี่ " น้ำตาลได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับความดื้อรั้นของเพื่อนสาว เมาขนาดนี้แล้วแต่ยังจะดื่มต่ออีก"พี่ว่าเรากลับกันเลยดีกว่าดูท่าน้องเสี่ยวหมี่เมามากแล้ว" มาเฟียหนุ่มที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่เงียบ ๆ เดินเข้าไปบอกกล่าวกับน้ำตาล"พี่เดย์ไม่สังสรรกับเพื่อนต่อเหรอคะ" น้ำตาลเอ่ยด้วยความเกรงใจ"ไม่ล่ะ พี่ก็รู้สึกมึน ๆ แล้วเหมือนกัน" "อ่อค่ะ" น้ำตาลยิ้มรับพร้อมกับลุกขึ้นยืน แล้วหยิบกระเป๋าสะพายของเพื่อนสาวมาถือไว้ ก่อนจะพยุงเพื่อนส

แกร็ก!เสียงเปิดประตูห้องของมาเฟียหนุ่มดังขึ้นทำให้เสี่ยวหมี่ที่กำลังยืนคุยกับน้ำตาลอยู่หน้าห้องถึงกับใจเต้นแรง กลัวเหลือเกินกลัวว่าเขาจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ แต่กระนั้นเธอก็พยายามข่มความกังวลใจเอาไว้ทำตัวให้เป็นปกติที่สุด"มอนิ่งค่ะพี่เดย์ " น้ำตาลเอ่ยทักทายมาเฟียหนุ่มด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มทันทีที่เขาก้าวออกมาจากห้อง แต่อีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น"ครับน้องน้ำตาล" มาเฟียหนุ่มตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทว่าสายตากลับมองไปที่อีกคนมองทำคนโดนมองถึงกับชาหวาบไปทั้งตัว และได้แต่แอบภาวนาในใจให้เขาจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้"เราไปหาหลินกันเถอะ" สายตาของมาเฟียหนุ่มทำให้เสี่ยวหมี่รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง จนต้องเอ่ยชวนเพื่อนสาวเพื่อหาเรื่องปลีกตัวออกไปจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี้ "อืม...พี่เดย์ไปด้วยกันไหมคะ" แต่เหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้างเธอเสียเลยเมื่อเพื่อนสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างน้ำตาลดันชวนคนที่เธอไม่อยากอยู่ใก้ลไปด้วยเธอแทบอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ ให้กับความแสนดีของเพื่อนสาวที่อุตสาห์มีน้ำใจ แต่ก็ทำได้แค่เก็บอาการเอาไว้"ไปครับ พี่จะไปหาไอ้วายุมันด้วย"

"อ๊าย!""ไอ้บ้า ๆ ไอ้ทุเรศ" เสี่ยวหมี่อยากจะร้องตะโกนออกมาดัง ๆ ให้หายคับแค้นใจที่ไม่สามารถเอาคืนมาเฟียหนุ่มได้ แต่เธอก็ทำได้เพียงส่งเสียงกรีดร้องในลำคอเบา ๆ เพราะกลัวมิลิน และผู้คนก็เดินผ่านไปมาจะตกใจ"นี่ป้าจะหลีกหนีจากไอ้โรคจิตนั้นไม่พ้นจริง ๆ ใช่ไหมหนูมิลิน" เธอเอื้อนเอ่ยกับเด็กน้อยที่เงยมองหน้าเธอตาแป๋ว ๆ อย่างปลง ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แค่คิดว่าต้องเจอหน้าเขาต้องทำงานรวมกับเขามันก็ทำให้เธอหนักอกหนักใจล่วงหน้าแล้วเพราะไม่รู้ว่าเธอจะทำงานใช้หนี้หมดก่อนหรือจะตีกันตายเสียก่อนเธออุ้มมิลินเดินกินลมชมวิวไปเรื่อย ๆ เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองจนรู้สึกดีขึ้นจึงพาเด็กน้อยกลับร้าน แต่พอเปิดประตูเข้าไปในร้านเท่านั้นเองอารมณ์ขุ่นมัวของเธอก็กลับมาอีกครั้งเพราะเจอต้นเหตุที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้นั่งหน้าระรื่นอยู่"เป็นอะไรยัยเสี่ยวหมี่เดินหน้าหงิกหน้างอมาเชียว" น้ำตาลที่นั่งคุยอยู่กับซัน และเดย์เอ่ยถามไปเมื่อเห็นเพื่อนสาวเดินกระเฟียดกระฟัดใบหน้าบึ้งตึงเข้ามา"เปล่าไม่ได้เป็นอะไร" เสี่ยวหมี่ตอบเพื่อนสาวแบบปัด ๆ ไป สายตาคมตวัดมองมาเฟียหนุ่มแวบหนึ่ง ก่อนจะอุ้มมิลินไปส่งให้หลินที่ยืนอย

@ท่าเทียบเรือหลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อวานเสี่ยวหมี่ก็เอาแต่หลบหน้ามาเฟียหนุ่ม เธอรู้สึกอายเป็นอย่างมากจนไม่กล้าสู้หน้าเขาจนน้ำตาลที่เห็นท่าทางรน ๆ ของเพื่อนสาวตั้งแต่ออกจากโรงแรมจนมาถึงท่าเทียบเรือเอ่ยถามด้วยความสงสัย "เป็นอะไรเสี่ยวหมี่ วันนี้แกดูแปลก ๆ นะ""ไม่ได้เป็นอะไร" เสี่ยวหมี่ตอบเพื่อนสาวปัด ๆ ก่อนจะรีบเดินตามวายุ และหลินที่กำลังเดินไปขึ้นเรือเมื่อเห็นว่ามาเฟียหนุ่มเดินตรงมาที่เธอกับเพื่อนสาว"อะไรของเขา" น้ำตาลได้แต่ยืนเกาศีรษะอย่างงุนงงมองตามหลังเพื่อนสาวที่เดินดุ่ม ๆ ด้วยความสงสัย"เป็นอะไรครับน้องน้ำตาล" มาเฟียหนุ่มที่เพิ่งเดินมาถึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยกับท่าทางของหญิงสาว"เปล่าค่ะ แค่งงกับยัยเสี่ยวหมี่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรท่าทางแปลก ๆ" น้ำตาลยิ้มแห้ง ๆ ให้มาเฟียหนุ่ม"เลือดลมเดินไม่ปกติมั้งครับ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะชวนหญิงสาวไปขึ้นเรือ "ไปขึ้นเรือกันเถอะครับ" เขานึกขำอยู่ในใจเพราะพอจะเดาได้ว่าคงเป็นเรื่องวานพอหญิงสาวรู้ว่าเขารู้ความจริงมาตลอดเธอจึงเอาแต่หลบหน้าหลบตา หลีกเลี่ยงการเจอเขาคงเป็นเพราะอายและเสียฟอร์มมาก ๆ ที่ดันพลาดท่ามีอะไรกับคนที่ต