All Chapters of บำเรอรัก: Chapter 51 - Chapter 60

'แกร็ก'ทั้งสองคนมองสบตากันเขม็งอย่างไม่มีใครยอมใครก่อนเสียงปลดล็อคประตูจะดังขึ้นทำเอาแก้มหวานถึงกับหน้าถอดสีใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นไม่เป็นส่ำๆ"ลุกออกไปนะน้องสาวแก้มกลับมาแล้ว" เธอร้องท้วงด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกพร้อมออกแรงดันร่างสูงจนสุดกำลังเพราะกลัวน้องสาวจะเข้ามาเห็นภาพไม่เหมาะสม กวินท์หาได้ทุกร้อนอะไรไม่เขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจเมื่อเห็นช่องทำให้หญิงสาวยอมไปกับเขาแต่โดยดีได้อย่างไร"ถ้าไม่อยากให้น้องสาวคุณรู้ว่าเรากำลังทำอะไรกันก็ไปกับผมดีๆ อย่าดื้อดึง" เขาเลื่อนริมฝีปากไปกระซิบประชิดกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงเหี้ยมก่อนผละตัวออกจากเธอ แก้มหวานรีบดีดตัวลงจากเตียงด้วยความเร็วเมื่อได้รับอิสระซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่แก้วตาเปิดประตูเข้ามาแต่โชคยังดีที่เธอไม่ทันเห็น"ฟู่" เธอพ่นลมหายใจออกจากปากเบาๆ ด้วยความรู้สึกโล่งอกพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดก่อนระบายยิ้มให้น้องสาวอ่อนๆ "เรียนเสร็จแล้วเหรอแก้วเร็วจัง""วันนี้อาจารย์ยกเลิกคราสค่ะ" แก้วตาตอบพี่สาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มขณะที่สายตามองไปทางชายหนุ่มระคนสงสัย"นี่คุณกวินท์เจ้านายพี่" แก้มหวานรีบแนะนำทันทีเมื่อเห็นท่าทางสงสัยของน้องสาว"สว

"คุณอยู่ที่นี่กับผมสัก 2-3วันก่อนค่อยกลับไปบ้านผม" กวินท์เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนหลังจากเขาและเธอนอนจ้องเพดานเงียบๆ มานนานหลายนาทีแล้ว"ขอเหตุผลด้วยค่ะทำไมแก้มต้องอยู่ที่นี่" แก้มหวานขมวดคิ้วชนกันเป็นปมเชิงสงสัยพร้อมหยัดกายลุดขึ้นนั่งแล้วเอี่ยวหน้ามองร่างสูงที่นอนแผ่หลาข้างๆเชิงตั้งคำถามคนถูกถามปรายตามองเสี้ยวหน้าคมแวบนึงก่อนลุกขึ้นนั่งแล้วเอ่ยออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ "คุณบอกกับแม่ผมไม่ใช่เหรอว่าน้องสาวไม่สบายจะขออยู่ดูและน้องสัก 2-3วันหากกลับไปตอนนี้แม่ผมก็สงสัยสิ""งั้นแก้มก็กลับไปอยู่หอกับน้องสาวได้ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เลย""งั้นผมก็จะบอกน้องสาวคุณว่าเรามีความสัมพันธ์อะไรกัน คุณก็รู้นิว่าผมพูดจริงทำจริง""คุณนี่มันจริงๆเลย" เธอถึงกับกรอกตามองบนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับความร้ายกาจของอาจารย์หนุ่มที่ช่างลูกไม้แพรวพราวหาเรื่องมาขู่เธอได้ตลอด และเธอก็รู้ว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยความไม่พอใจก่อนเธอจะยกยิ้มออกมาเมื่อคิดอะไรได้ "หรือว่าคุณแอบชอบฉันเข้าแล้วถึงได้อยากอยู่ใกล้ชิดฉัน" เธอยื่นใบหน้าเข้าใกล้ร่างสูงก่อนเปล่งเสียงพูดด้วยใบหน้ากรุ่มกริ่มมองเขาอย่างจับพ

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงกวินท์ก็ผล็อยหลับไปแก้มหวานจึงค่อยๆ ยกแขนและขาของเขาออกจากตัวอย่างระมัดระวังเมื่อมั่นใจว่าเขาหลับสนิทแล้วก่อนค่อยๆ ลุกลงจากเตียงเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง"หรือแอบออกไปดี" เธอพึมพำออกมาเบาๆ พลางหันไปมองร่างสูงบนเตียงอย่างใช้ความคิดนี่คงเป็นโอกาสเดียวที่จะออกไปได้แต่พอคิดเรื่องโปรเจคก็ทำให้เธอล้มเลิกความคิดก่อนยกโทรศัพท์ขึ้นพิมพ์ข้อความส่งหาเพื่อนสาวคนสนิทหลังจากพูดคุยกับเพื่อนสาวจนเข้าใจเธอจึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมาทำอาหารต่อ"ผมบอกให้นอนนิ่งๆ จนกว่าผมจะตื่นไม่ใช่เหรอแอบหนีออกมาทำไม" เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังทำให้แก้มหวานที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการปรุงอาหารสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจก่อนหันกลับมาตอบด้วยความน้ำเสียงห้วน "แก้มก็ลุกขึ้นมาทำอาหารเตรียมไว้ให้คุณไงคะตื่นมาจะได้ทานเลย"สิ้นเสียงพูดเธอก็กระอิ่มยิ้มในใจความจริงมันก็เป็นแค่ข้ออ้างเอาตัวรอดเท่านั้นเธอไม่ได้ตั้งใจจะเตรียมให้เขาสักน้อยเพียงแค่ไม่อยากให้เขาพาเธอออกไปทานอาหารร้านหรูๆ เหมือนเมื่อวานอีก"เหรอดูใจดีแปลกๆ นะแก้มหวาน" กวินท์เอ่ยพร้อมจับจ้องดวงหน้าเรียวอย่างไม่อยากจะเชื่อมาก

ร่างบางซบหน้าลงบนแผงอกแกร่งหอบหายใจระรัวด้วยความเหนื่อยเมื่อบทรักสุดเร้าร้อนจบสิ้นลงความอายเริ่มแทรกซึมเข้ามาจนเธอไม่อาจมองหน้าร่างสูงได้ตรงๆ เธออยากตีกบาลตัวเองแรงๆ ที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันไม่รู้เขาจะมองเธอเป็นผู้หญิงใจง่ายหรือเปล่า"หึ" กวินท์ระบายยิ้มบางๆ อย่างรู้ทันเขาเลือกจะไม่พูดอะไรออกไปให้หญิงสาวเอียงอายเพิ่มอีก ก่อนยกตัวเธอขึ้นอุ้มกระเตงทั้งที่ยังซบหน้าอยู่บนอกแล้วพาเดินเข้าไปยังห้องน้ำภายในห้องนอนของเขาเพื่อชำระคราบน้ำคาวที่ไหลเปรอะเปื้อนหว่างขา มือหนาวางร่างบางลงบนเคาวน์เตอร์อ่างล้างหน้าอย่างแผ่วเบาก่อนเชยคางมนให้เงยขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา แก้มหวานลอบกลืนน้ำลายคงคออึกใหญ่เมื่อต้องมองสบดวงตาคมกริบจังๆ ภาพบทรักสุดเร้าร้อนพลันลอยเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความอายเธอจนแทบอยากจะมุดหน้าหนี น้ำลายเหนี่ยวๆ ถูกกลืนลงลำคอแห้งผากอีกครั้งก่อนเธอจะข่มความประหม่าเอาไว้เปล่งเสียงบอกร่างสูงด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ "กะ..แก้มจะกลับไปอาบน้ำที่ห้องตัวเอง" "เดินไหวเหรอ" เสียงทุ้มเปล่งออกจากริมฝีปากหนาเชิงเย้าแหย่เพราะก่อนหน้านี้เธอขาอ่อนยวบ

"ทำไมถึงมาด้วยกันได้ละหื้มกวินท์" ทันทีที่ทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านเสียงของคุณหญิงอมรรัตน์ก็ดังขึ้นระคนสงสัยเมื่อเห็นว่าทั้งสองมาด้วยกัน"แม่ก็ถามแปลกเป็นแฟนกันก็ต้องมาด้วยกันสิครับ" กวินท์ตอบผู้เป็นแม่อย่างไม่ไส่ใจมากนักพร้อมเดินมานั่งลงบนโซฟาตรงข้ามท่าน ส่วนแก้มหวานก็ยกมือไหว้คุณหญิงอมรรัตน์อย่างนอบน้อมก่อนเดินตามมานั่งลงข้างๆ เขา"...." คุณหญิงอมรรัตน์ทำตาขว้างใส่บุตรชาย แล้วหันไปส่งยิ้มให้เด็กสาวอย่างเอ็นดู "น้องสาวหายดีแล้วเหรอหนูแก้ม" "ดีขึ้นมากแล้วค่ะ" "หนูคงเหนื่อยแย่ต้องดูแลน้องด้วย ต้องเรียนด้วยไหนจะทำโปรเจคจบอีก" "ไม่เหนื่อยหรอกค่ะคุณป้า""ยังไงหนูก็หาเวลาพักผ่อนบ้างนะเดี๋ยวจะป่วยเอาได้" คุณหญิงอมรรัตน์นั่งคุยกับเด็กสาวโดยไม่สนใจบุตรชายสักนิดทำเหมือนเขาเป็นอากาศยังไงยังงั้น เธอยอมรับเลยว่าหลังจากได้รู้ข้อมูลจากนักสืบที่เธอจ้างให้ไปสืบข้อมูลการใช้ชีวิตของเด็กสาวอย่างละเอียดตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้ก็ทำให้ได้รู้ว่าเด็กสาวสู้ชีวิตมากๆ บวกกับการได้ใกล้ชิดกับเด็กสาวมาสักระยะจึงทำให้มั่นใจได้ และเธอก็รู้สึกเอ็นดูเด็กสาวมากขึ้นไปอีก"หึ" ชายหนุ่มถึงกับเค้นหัวเราะในลำคอ ส่ายหน้าเบาๆ