All Chapters of บำเรอรัก: Chapter 21 - Chapter 30

@เคียงดาวแมนชั่นหลังจากเลิกงานแก้มหวานก็แวะมาหาน้องสาวที่หอพักก่อนแม้ว่าอาจารย์หนุ่มจะส่งไลน์มาหาบอกให้เธอรีบกลับเพราะมีข้อตกลงต้องทำเพิ่มเติมซึ่งไม่ต้องบอกก็พอจะเดาได้คงไม่พ้นเรื่องวันนี้แน่นอน“เฮ้อ” เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้างๆน้องสาวด้วยความเหนื่อยใจ“เป็นอะไรพี่แก้ม” แก้วตาชำเลืองมองหน้าพี่สาวก่อนถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าอ่อนล้าของเธอ “พี่ไม่เป็นอะไร” คนโดนถามส่ายหน้าไปมาเบาๆ ก่อนตอบปัดๆเพราะไม่อยากให้น้องสาวไม่สบายใจไปด้วย “ไปอยู่บ้านเจ้านายคืนแรกเป็นยังบ้างคะพี่แก้ม” ทว่าแก้วตาหาได้เชื่อคำพูดของพี่สาวไม่แต่เธอก็ไม่เซ้าซี้ต่อเธอเลือกที่จะถามไถ่เรื่องอื่นแทนเพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงพี่สาวก็ไม่ยอมปริปากบอก“ก็โอเคเจ้านายใจดีงานดูแลคนป่วยติดเตียงก็ไม่ได้หนักหนาอะไร” “แล้วเจ้านายไม่ว่าเหรอที่พี่ออกมาแบบนี้” “ไม่ว่าหรอก” แก้มหวานเอี่ยวหน้าไประบายยิ้มให้น้องสาวบางๆ เมื่อพูดจบ เธอนอนคุยกับน้องสาวไปเรื่อยๆ จนลืมเสียสนิทว่าเธอต้องไปทานมื้อค่ำกับแม่ของอาจารย์หนุ่ม‘ครืด ครืด’โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นทำให้แก้มหวานที่นอนคุยอยู่กับน้อง

กวินท์จับจ้องคนใต้ร่างที่พยายามดีดดิ้นให้พ้นจากการทาบทับของเขาด้วยแววตาทอประกาย แรงดีดดิ้นของเธอทำให้เนินอกอวบอิ่มเคลื่อนไหวเบียดเสียดกับแผงอกแกร่งปลุกความเป็นชายให้ตื่นตัว เลือดในกายพาลสูบฉีดขึ้นมา ทว่าแก้มหวานกลับไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอกำลังกระตุ้นอารมณ์ความต้องการของคนด้านบน เธอยังคงออกแรงดีดดิ้นร้องท้วงไม่ยอมหยุด “ออกไปแก้มหนัก คุณกวินท์แก้มหายใจไม่ออก คุณชอบระ..”“.....” เสียงหวานถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อชายหนุ่มโน้มลงประจูบปิดริมฝีปากเอิบอิ่มเพราะรู้สึกรำคาญเสียงร้องโวยวายของเธอ ลิ้นนุ่มสอดแทรกเข้าไปเกี่ยวกวัดกับลิ้นเล็กในตอนที่ร่างบางเผยอปากพยายามส่งเสียงร้องท้วงในลำคออย่างเอาแต่ใจ ฝ่ามือสากค่อยๆ ลูบไล้ไปตามเรียวขาขาวเนียนระเรื่อยขึ้นมาจนถึงเนินสามเหลี่ยมอวบอูมภายใต้ชุดเดรสตัวใหญ่ “อื้อ” ร่างบางถึงกับสะดุ้งเฮือกใจดวงน้อยกระตุกวูบในตอนที่อาจารย์หนุ่มลูบไล้ไปตามเนินสามเหลี่ยมผ่านแพนตี้ลูกไม้ตัวบาง ก่อนสอดนิ้วเข้าไปทักทายกลีบกุหลาบสีสวยเธอรู้ได้ในทันทีว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น “คะ..คุณกวินท์หยุดก่อนได้ไหมคะ” น้ำเสียงหวานปนสั่นเครือเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มทันทีที่อาจารย์หนุ่

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างราบรื่นถึงแม้แก้มหวานจะรู้สึกเกร็งๆ อยู่บ้างแต่เธอก็สามารถควบคุมสถานการณ์ได้ ทว่าเธอกลับรับรู้ได้ว่าแม่ของอาจารย์หนุ่มกับระรินไม่ค่อยชอบเธอสักเท่าไรดูเหมือนภารกิจของเธอในครั้งนี้จะไม่ราบรื่นเสียแล้ว"นี่ก็ดึกแล้วกวินท์ไปส่งน้องหน่อย" คุณหญิงอมรรัตน์เอ่ยขึ้นหลังจากทุกคนทานอาหารเสร็จแล้ว"ให้คนขับรถไปส่งสิครับผมรู้สึกง่วงแล้วอยากพักผ่อน" กวินท์หาได้ทำตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ไม่เขาปฏิเสธทันควันเพราะรู้ว่าผู้เป็นแม่คิดอะไรอยู่คงต้องการเปิดโอกาสให้หญิงสาวแต่มีหรือที่เขาจะยอมให้สำเร็จ"กวินท์!" คุณหญิงอมรรัตน์ตวัดมองหน้าบุตรชายด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินคำตอบของเขาเธอพย่ยามสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อระงับโทสะของตัวเองก่อนเปล่งเสียงพูดอีกครั้ง "ไปส่งน้องหน่อยเถอะกวินท์""ไม่เป็นไรค่ะคุณป้าระรินกลับเองก็ได้ค่ะ" ระรินรีบพูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงนบน้อมเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของชายหนุ่มทั้งที่ภายในใจรู้สึกโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟอยากจะกรีดร้องออกมาให้หายขุ่นเคืองแต่ก็ทำได้เพียงคิดในใจเพราะต้องรักษาภาพลักษณ์อันแสนดีของตัวเองไว้ เธอปรายตามองหน้าแก้มหวานด้วยความแค้นเคืองก่อนปรับสี

หลังจากทานอาหารและพูดคุยกันเสร็จทุกคนก็แยกย้ายไปทำธุระของตัวเอง ส่วนแก้มหวานก็เดินขึ้นมาบนห้องนอนเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอกกับคุณหญิงอมรรัตน์"ฟู่" เธอมองสำรวจตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาด้วยความรู้สึกเซ็งๆ ก่อนเดินมาไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียงนุ่มๆแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเขี่ยเล่นระหว่างรอเวลาออกไปข้างนอก'แกร็ก'ดวงตากลมโตละออกจากหน้าจอโทรศัพท์แสมองไปทางประตูในตอนที่ได้ยินเสียงปลดล็อคประตูดังขึ้นคิ้วสวยขมวดชนกันเป็นปมเมื่อเห็นร่างสูงเดินเข้ามา ก่อนเปล่งเสียงถาม "คุณกวินท์มีอะไรคะ"กวินท์หาได้ตอบอะไรไม่เขาเดินมาหยุดตรงหน้าร่างบางที่นั่งห้อยขาริมเตียงเงียบๆ จับจ้องดวงหน้าเรียวด้วยแววตาทอประกายทำเอาคนโดนจ้องรู้สึกประหม่าไม่น้อย ตาคู่สวยกรอกกลิ้งไปมาอย่างเสียอาการให้ตายเถอะเธอไม่ชอบเอาเสียเลยเวลาถูกเขาจ้องด้วยแววตาแบบนี้มันดูเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่"ถ้าไม่มีอะไรแก้มขอลงไปหาแม่คุณนะคะท่านคงใกล้จะไปแล้ว" เธอรีบยกข้ออ้างเพื่อปลีกตัวออกจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้ "อ๊ะ" น้ำเสียงหวานเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มระคนตกใจเมื่อจู่ๆ อาจารย์ก็โน้มลงใช้มือทั้งสองข้า

กวินท์มองตามหลังร่างบางที่เดินหุนหันออกไปด้วยแววตาอ่อนก่อนตวัดสายตามองคนข้างๆต่อพร้อมกับแกะมือเธอออกแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่ากลับทำให้คนฟังสะดุ้ง "เหม็นสาบคนจน จนแล้วไม่เจียมตัวนี่คือคำพูดที่แฟนผมว่าคุณเหรอ" สิ้นสุดคำพูดเขาก็หันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวตรงๆ แววตาอ่อนแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวในฉับพลันความจริงเขาได้ยินทั้งสองสาวทะเลาะกันตั้งแต่ต้นแล้วเพราะเขาเข้ามาในห้องหลังจากผู้เป็นแม่หายหลังออกไปได้ไม่นานแต่ดูเหมือนทั้งสองจะสาดอารมณ์ใส่กันจนไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยไม่รู้ว่าเขามา"ค..คือระ..ริน" "รินขอโทษค่ะพี่กวินท์" ระรินถึงกับหน้าถอดสีเมื่อโดนจับเธอลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนปรับสีหน้าให้ดูเศร้าก่อนน้อมศีรษะขอโทษแสร้งทำเป็นรู้สึกผิด ทว่าภายในใจกลับไม่ได้สำนึก หรือรู้สึกผิดสักนิดเธอก็แค่แคร์ความคิด ความรู้สึกของชายหนุ่มที่มีต่อเธอเพราะกลัวว่าเขาจะมองไม่ดี ภาพลักษณ์แสนดีอ่อนหวานที่เธออุตส่าห์สร้างขึ้นมาเพื่อให้เขาถูกใจจะเสียเปล่า "คนที่คุณควรขอโทษคือแฟนผมไม่ใช่ผม" ร่างสูงเค้นหัวเราะในลำคออย่างรู้ทันจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มันทำให้เขามองหญิงสาวเปลี่ยนไปทันทีภายใต้ภาพลักษณ์ที่แสนด