บททั้งหมดของ บำเรอรัก: บทที่ 41 - บทที่ 50

@บ้านสิริราญานุกุลเรื่องของหนุ่มสาวทั้งสองคนทำเอาคุณหญิงอมรรัตน์ถึงกับกุมขมับโดยเฉพาะบุตรชายตัวดีที่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไปเขาก็ดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยจนสุดท้ายก็ต้องลากทั้งสองคนกลับมาคุยต่อที่บ้านเพราะไม่อยากคุยที่มหาวิทยาลัยกลัวข่าวจะเพ่งพายออกไป"กวินท์นะกวินท์ทำไมแกถึงรังแกหนูแก้มจนสภาพดูไม่ได้ขนาดนี้" คุณหญิงอมรรัตน์เดินมานั่งลงบนโซฟาในห้องโถงของบ้านพร้อมต่อว่าบุตรชายด้วยความไม่พอใจพร้อมมองไปยังซอกคอของเด็กสาวที่มีรอยช้ำรอยเขี้ยวเต็มไปหมดจนดูไม่ได้ ทว่ากวินท์หาได้ใส่ใจกับคำพูดของผู้เป็นแม่ไม่เขาตวัดสายตามองร่างบางอย่างเอาเรื่องพร้อมเปล่องเสียงตอบหน้าตาเฉย "ปกติมากกว่านี้อีกครับแม่"คำพูดแสนร้ายกาจของเขาทำเอาแก้มหวานถึงกับหน้าเหว่ออ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าอาจารย์หนุ่มผู้เคร่งขรึมพูดน้อยจะกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมาแถมยังทำให้เธอรู้สึกอับอายเข้าไปอีก เธออยากจะเข้าไปทึ้งผมเขาให้หายคับแค้นใจที่ทำเธออับอายแต่ก็ทำได้เพียงสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ก่อนกัดฟันต่อว่าร่างสูงข้างๆ ด้วยความไม่พอใจ "พูดบ้าอะไร""ผมพูดความจริง" คนโดนต่อว่ายกยิ้มมุมปากไหว่ไหล่ให้หญิงสาวอย่างไม่ยีระทำเอาคุณหญิงอมรรัตน์ที่นั่ง

กวินท์ลากร่างบางออกมายังสนามหญ้าหน้าบ้านเมื่อเห็นว่าปลอดคนแล้วจึงปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กแล้วถามไถ่เรื่องที่ตัวเองสงสัยทันที "ไปสนิทกับแม่ผมตั้งแต่เมื่อไหร่""ไม่ได้สนิทค่ะ" คนโดนถามลอบถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนเปล่งเสียงตอบเธอคิดว่าจะมีสำคัญอะไรซะอีกแค่ที่ไหนได้ก็แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง "อย่ามาโกหกก็เห็นๆ อยู่" ร่างสูงหาได้คำพูดของหญิงสาวไม่เขาจับจ้องดวงหน้าเรียวอย่างคาดคั้นพร้อมก้าวเท้าเข้าหาเธอเรื่อยๆ จนหญิงสาวต้องก้าวเท้าถอยกรู่ตามสัญชาติญาณพร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนรน "คุณจะสนใจทำไมเรื่องนี้ทำไมมันไม่ได้สำคัญเลยสักนิดสนใจแค่ผลลัพธ์ก็พอตอนนี้แม่คุณก็เชื่อแล้วว่าเราเป็นแฟนกันจริงๆ จะยกเลิกสัญญาได้หรือยัง" "ว๊ายย!"สิ้นเสียงพูดร่างบางก็โดนกวินท์พุ่งเข้าประชิดตัวด้วยความเร็วพร้อมกับตวัดแขนรวบเอวคอดกิ่วของเธอแล้วรั้งเข้ามาแนบชิดตัวก่อนโน้มลงกระซิบข้างกกหูเล็ก "ผมต้องพิสูจน์ก่อนสิว่าแม่ผมเชื่อจริงๆ ร้อยเปอร์เซ็น" "...." ทำเอาคนฟังถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดแหงนมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เข้าใจทั้งๆ ที่เขาเองก็น่าจะพอเดาได้แล้วว่าแม่ของตัวเองเชื่อว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกันจริงๆ จนถึงขั

"อื้อ" การกระทำของอาจารย์หนุ่มสร้างความวาบหวามให้แก้มหวานไม่น้อยเธอได้แต่เม้มปากแน่นไม่ให้ตัวเองหลุดเสียงใดๆ ออกมาพร้อมยกขึ้นดันร่างสูงพัลวันเพื่อให้เขาหยุดการกระทำก่อนที่เธอจะอดกลั้นไม่ไหวเผลอส่งเสียงออกมา ทว่านั้นยิ่งทำให้ร่างสูงได้ใจเขาขบเม้มติ่งหูเล็กซ้ำๆ ก่อนค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากลงขบเม้มซอกคอระหงระเรื่อยมาจนถึงเนินอกอวบอิ่ม"ยะ..หยุดนะคุณกวินท์" คนโดนเล้าโลมหอบหายใจหนักๆ ร้องห้ามปากคอสั่นแต่เธอก็ต้องสะดุ้งเฮือกในเวลาต่อมาเมื่อคนด้านบนปลดบราเซียของเธอออกแล้วตะโบมดูดดึงยอดถันอย่างมูมมาม"อื้ออ" ริมฝีปากเอิบอิ่มเม้มเข้ากันแน่นจนเป็นเส้นตรงกลั้นเสียงเอาไว้เมื่อโดนความเสียวซ่านเข้าเล่นงานอย่างหนัก มือเล็กพยายามยกขึ้นดันศีรษะร่างสูงให้พ้นเต้าอวบ"อย่าเล่นหัวผู้ใหญ่" การกระทำของร่างบางทำให้กวินท์ไม่ชอบใจเป็นอย่างมากเขาผละปากออกจากยอดถันสีชมพูก่อนรวบมือเธอไปตรึงไว้เหนือศีรษะ"ปล่อยคุณจะทำอะไรแก้มไม่เล่นด้วยนะ" หญิงสาวร้องท้วงดังลั่นพร้อมพยายามขืนมือออกจากการจับกุมในตอนที่อาจารย์หนุ่มเอื้อมไปหยิบบราเซียที่วางอยู่ข้างๆ มามัดข้อมือเธอเพื่อไม่ให้สร้างความรำคาญให้เขาอีก"อดทนให้ไหวนะแก้มหวานต่

'แกร็ก'หลังจากแก้มหวานกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเองได้ประมานชั่วโมงกว่าๆ ประตูห้องนอนของเธอก็ถูกเปิดออกอีกครั้งก่อนจะเผยให้เห็นร่างของกวินท์เดินถือหนังสือสัญญาว่าจ้างเข้ามา ทว่าร่างบางที่เผลอหลับไปก่อนหน้านี้ไม่นานหาได้รู้สึกตัวไม่ว่ามีคนเปิดประตูเข้ามาคงเป็นเพราะความเหนื่อยล้าที่ส่างสมมานานหลายวันทำให้เธอนอนหลับเสียสนิท"ยังมีอารมณ์หลับอีกนะแก้มหวาน" ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องนอนหลับอยู่บนเตียงทั้งที่เธอก็เพิ่งตื่นไม่นานนี้เองแต่กลับนอนหลับอีกแล้ว เขาเดินมาหยุดข้างเตียงก่อนโน้มหน้าไปเรียกร่างบางที่นอนตะแคงข้างเบาๆ ข้างกกหู "แก้มหวานๆ ตื่น""อื้อ" คนโดนรบกวนเวลานอนส่งเสียงในลำคอเบาๆ พร้อมกับปรือตาขึ้นแล้วเอี่ยวหน้ามองทางต้นเสียงอย่างรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่รู้เลยว่าใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้กกหูตัวเองแค่เอื้อมเมื่อเธอหันไปเลยทำให้จมูกชนเข้ากับแก้มสากของร่างสูงเต็มๆ เธออึ้งค้างไปชั่วขณะมองใบหน้าหล่อตาปริบๆ ใบหน้าสวยเริ่มแดงระเรื่อด้วยความเขินอายในตอนที่ร่างสูงหันมามองสบสายตาเธอในระยะประชิดจนสามารถรับรู้ได้ถึงลมหายใจ และจังหวะการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติของกันและกันทั้

หลายวันต่อมา"แก้มวะ....!""อีกแล้วเหรอเมื่อไหร่จะจำวะ" กวินท์ทำท่าจะตะเบ็งเสียงเรียกหาหญิงสาวตามความเคยชินเมื่อพยายามหาถุงเท้าของตัวเองเท่าไรก็หาไม่เจอ ทว่าเขาก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ถึงแม้ผ่านมา 3-4วันแล้วแต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดีเขายอมรับเลยว่าตั้งแต่ไม่มีเธอชีวิตก็ดูน่าเบื่อ และวุ่นวายเลยทีเดียวเพราะไม่มีคนคอยหานู่นจัดการนี่ให้เหมือนเมื่อก่อนพอได้อยู่ห่างกันจึงได้เห็นข้อดีมากมายของเธอนี่สินะที่เขาเรียกว่ายามอยู่ใกล้มักมองไม่เห็นยามอยู่ไกลจึงมองอะไรได้ชัดเจนขึ้นเขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนเดินกลับเข้าไปหยิบรีโมทรถและกระเป๋าเอกสารการสอนในห้องนอนแล้วเดินออกจาห้องไปขึ้นรถขับตรงไปยังมหาวิทยาลัยเพราะวันนี้เขาต้องพบปะพูดคุยกับนักศึกษาที่ตัวเองเป็นที่ปรึกษา@มหาวิทยาลัยคอนเวนต์"มิราฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายอะขอกลับห้องก่อนนะ" แก้มหวานปรับสีหน้าให้ดูเหมือนคนป่วยเมื่อก้มมองนาฬิกาข้อมือปรากฏว่าใกล้ถึงเวลาพบอาจารย์ที่ปรึกษาซึ่งก็คืออาจารย์หนุ่มคนที่เธอไม่อยากพบหน้าเพราะยังรู้สึกขุ่นเคืองเรื่องวันนั้น และคิดว่าเขาก็คงไม่อยากเห็นเธอเช่นกันเธอจึงหาข้ออ้างหลีกการที่ต้องพบกับเขาในช่วงนี้"โอเคๆ แกกลับห