All Chapters of บำเรอรัก: Chapter 31 - Chapter 40

"แม่คุณต้องว่าและไม่พอใจมากแน่ๆที่แก้มกลับมาแบบนี้" แก้มหวานเปล่งเสียงพูดขึ้นด้วยความรู้สึกกังวลหลังจากเดินเข้ามาในห้องแล้วก่อนหน้านี้เธออารมณ์ร้อนหุนหันเกินไปเลยไม่ทันได้คิดให้ดีถึงผลที่ตามมาในภายหลังหากแม่อาจารย์หนุ่มไม่พอใจจริงๆการทำงานของเธอก็คงยากขึ้น "ผมไลน์หาท่านแล้วบอกว่าคุณมีนัดทำโปรเจคจบกับเพื่อน" กวินท์จับจ้องดวงหน้าเรียวนิ่งๆที่ฉายแววกังวลอย่างชัดเจนนานนับนาทีก่อนพูดขึ้น คนฟังระบายยิ้มออกมาบางๆด้วยความรู้สึกโล่งใจพลางปรายตามองร่างสูงด้วยแววตาอ่อนโยนในความเย็นชาก็ยังมีน้ำใจอยู่บ้างแก้มหวานเผลอมองหน้าอาจารย์หนุ่มที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาอย่างลืมตัวเธอเหมือนตกอยู่ในภวังค์ความหล่อของเขาตอนมองผิวเผินก็ว่าเขาหล่ออยู่แล้วพอได้ตั้งใจมองแบบนี้ก็ยอมรับเลยว่าเขาหล่อมากจริงๆ ผิวหน้าเรียบเนียนราวกับผู้หญิง ดวงตาเฉี่ยวคมนั้น จมูกโด่งสันรับกับปากหยักได้รูปนั้นยิ่งมองก็ยิ่งน่าหลงไหล"จะมองอีกนานไหม" เธอถึงกับสะดุ้งเฮือกหลุดออกจากภวังค์ในตอนที่เสียงทุ้มดังขึ้นให้ตายเถอะเธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากแทบอยากจะมุดหน้าหนีเมื่อโดนจับได้ ดวงตากลมโตกรอกกลิ้งไปมาอย่างเสียอาการเธอลอบกลืนน้ำ

"หนูแก้มทำอาหารเป็นไหมจ้ะ" คุณหญิงอมรรัตน์พูดขึ้นอีกครั้งหลังจากนั่งมองเด็กสาวมาสักพักใหญ่แล้ว แก้มหวานขมวดคิ้วเล็กน้อยระคนสงสัยก่อนพยักหน้าตอบไป "ทำเป็นค่ะ" "งั้นหนูแแก้มช่วยเป็นลูกมือทำอาหารป้าได้ไหมป้าทำอาหารไม่เก่งพอดีแม่บ้านลากลับบ้านกันหมดป้าเลยต้องทำอาหารเอง" "ได้ค่ะ" ถึงแม้เหตุผลของคุณหญิงอมรรัตน์จะฟังดูแปลกๆอยู่บ้างแต่แก้มหวานก็รับปากไปตามนิสัยของตัวเองที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นอยู่เป็นนิลแล้ว"ขอบใจมากนะหนูแก้มงั้นเข้าครัวกันเถอะ" คุณหญิงอมรรัตน์ระบายยิ้มอ่อนให้เด็กสาวเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ ก่อนลุกเดินนำเด็กสาวเข้าไปยังห้องครัว ความจริงแล้วแม่บ้านไม่ได้ลากลับบ้านแต่เป็นเธอเองที่สั่งให้แม่บ้านหยุดงานเพราะต้องการทดสอบเด็กสาว"คุณป้าอยากทำเมนูอะไรคะ" แก้มหวานถามขึ้นทันทีหลังจากเดินเข้ามาถึงห้องครัว คนถูกถามนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิดนานนับนาทีก่อนตอบ "ป้าคิดว่าจะทำต้มจืดเต้าหู้ ปลาทอดราดพริกแล้วก็มัสมั่นไก้จ้ะของโปรดคุณลุงเขา""ค่ะ" เธอเพียงพยักหน้ารับก่อนเดินไปเปิดตู้เย็นเอาวัตถุดิบสำหรับทำอาหารออกมาแล้วลงมือทำอย่างไม่รอช้า ท่าทางคล่องแคล้วของแก้มหวานทำให้คุณหญิงอมรรัตน์รู้สึกฉงนไม่

@Dris Place Condo แก้มหวานยืนถอนหายใจอยู่หน้าห้องครั้งเล่าครั้งเล่าเพราะยังคิดไม่ตกว่าจะหาเหตุผลอะไรไปบอกอาจารย์หนุ่มดีให้ดูน่าเชื่อถือที่สุด รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นประดับมุมปากเอิบอิ่มเมื่อคิดหาเหตุผลดีๆได้เธอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ข่มไม่ให้ตัวเองรู้สึกตื่นเต้น ก่อนใช้คีย์การ์ดๆเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วค่อยๆเดินย่องเข้าไปอย่างเบาที่สุด ทว่าถึงแม้จะเบาเพียงใดก็มิอาจรอดพ้นหูตาชายหนุ่มไปได้ "กลับมาแล้วเหรอแก้มหวาน" กวินท์ใช้นิ้วลูบไปตามปากแก้วคริสตัลที่มีไวน์บรรจุด้านในอย่างใจเย็นพร้อมเปล่งเสียงเรียกร่างบางที่กำลังเดินย่องผ่านเขาไปด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก คนถูกเรียกถึงกับสะดุ้งเฮือกหยุดเดินอัตโนมัติเธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแล้วหันไปตอบร่างสูงบนโซฟา "ค่ะคุณกวินท์" "มานี่สิ" ดวงตาคมกริบตวัดมองร่างบางเขม็งพร้อมเปล่งเสียงเรียกอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเธอยังยืนนิ่งไม่ไหวติ้ง สิ้นเสียงของเขาร่างบางก็เดินเข้าไปยืนตรงหน้าอย่างว่าง่ายพร้อมหลบสายตาลงต่ำอย่างคนมีความผิด "มีอะไรจะพูดไหม" "คือ.." แก้มหวานลอบกลืนน้ำลายเหนี่ยวๆลงลำคอแห้งผากอึกใหญ่ก่อนพูดโกหกคำโต "ขอโทษที่ไม่ได้รับสายคุณแก้มมัวแต่ด

"มานี่แก้มหวานอย่าให้ผมต้องโมโหไปมากกว่านี้" กวินท์ประกาศเสียงกร้าวพร้อมย่างสามขุมเข้าหาร่างบางราวกับเสือร้าย ทำเอาแก้มหวานใจหล่นวูบลงไปอยู่ตาตุ่มเท้าเล็กค่อยๆถดถอยหนีตามสัญชาตญาณ "คุณสงบสติอารมณ์ก่อนนะคะ เรามาคุยกันดีๆ" "อ๊ายย""คุณกวินท์ใจเย็นๆ ค่ะ" เธอร้องกรีดด้วยความตกใจพร้อมส่าวเท้าวิ่งหนีในตอนที่อาจารย์หนุ่มพุ่งมาจับตัวเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ยังช้ากว่าเขาอยู่ดีตุ๊บ! ร่างบางถูกกวินท์เหวี่ยงขึ้นบนเตียงอีกครั้งหลังจากเขาจับเธอได้สำเร็จ ใบหน้าสวยถึงกับเหยเกเมื่อความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วท้องน้อยลามถึงแผ่นหลัง"กะ..แก้มเจ็บนะ" เธอร้องบอกน้ำเสียงขาดๆ หายๆพร้อมยกมือขึ้นกอบกุมท้องน้อยเพราะเหตุนี้เธอถึงกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้เวลาเขาโกรธเธอมีแต่เจ็บตัวเปล่าๆ อย่างเช่นตอนนี้พรึ่บ!ผ้าห่มที่เธอใช้ห่อตัวถูกอาจารย์หนุ่มกระชากออกโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดีเธอพยายามถดถอยหนีแต่ก็โดนเขาจับข้อเท้าแล้วดึงจนตัวเธอนอนราบไปกับที่นอน ก่อนเขาจะขึ้นมาคร่อมเธอไว้"คุณใจเย็นๆ ก่อนแก้มผิดตรงไหน แก้มก็แค่พูดไปตามความจริง" เธอพยายามยกเหตุผลมาโน้มน้าวให้ร่างสูงใจเย็นลงสุดฤทธิ์พลางยกมือขึ้นดันหน้าท้องแกร่ง"กลัว?" กวินท

"จะให้หนูทำอะไรคะอาจารย์" แก้มหวานเปล่งเสียงถามอาจารย์หนุ่มอย่างกระแทกแดกดันเมื่อเพื่อนสาวเดินออกไปจากห้องแล้วป็อกๆ!คนถูกถามยกยิ้มมุมปากอย่างคนที่เหนือกว่าพร้อมเคาะลงบนเอกสารปึกหนาที่วางอยู่บนโต๊ะวางของด้านในแทนคำตอบ แก้มหวานรู้ได้ทันทีเลยว่าเขาต้องมีแผนแกล้งเธอแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงยกออกมาให้เองแล้ว เธอลอบถอนกายใจออกมาเฮือกใหญ่มองหน้าอาจารย์หนุ่มอย่างใช้ความคิด ก่อนเปล่งเสียงพูดขึ้นอีกครั้งเพื่อหยั่งเชิงอาจารย์หนุ่ม "อาจารย์ช่วยยกออกมาให้หนูหน่อยได้ไหมคะ" "เข้ามาเอาเอง" เธอถึงกับกรอกตามองบนอย่างเอือมระอาเมื่อได้ยินคำตอบของเขาเหมือนที่เธอคาดไว้ไม่มีผิดเขาต้องแกล้งเธอแน่ๆ "ยังยืนนิ่งอยู่อีกเข้ามาเอา" เสียงทุ้มเปล่งขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าร่างบางยังคงยืนนิ่งพร้อมมองมาที่เขาด้วยแววตาสงสัย"อาจารย์คงไม่ได้คิดจะแกล้งหนูใช่ไหคะ" สิ้นเสียงของเขาร่างบางก็ถามกลับทันควันพร้อมจับจ้องหน้าเขาอย่างจับพิรุธ"...." กวินท์หาได้ตอบคำถามไม่เขาเพียงไหว่ไหล่ให้แล้วก้มหน้าอ่านเอกสารบนโต๊ะต่อทำเหมือนไม่สนใจเธอจนแก้มหวานต้องเบะปากกรอกมองบนใส่เขาอีกครั้งด้วยความหมั่นไส้ ก่อนค่อยๆเดินอ้อมไปหลังเก้าอี้อาจารย์อ