All Chapters of บำเรอรัก: Chapter 11 - Chapter 20

แก้มหวานจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาแข็งกร้าวน้ำสีใสไหลออกจากห่างตาคู่สวยด้วยความโกรธเคือง เธอโมโหตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย “คุณไม่มีสิทธิมาทำร้ายร่างกายแก้ม แก้มเป็นลูกจ้างไม่ใช่ทาส ไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของคุณ” น้ำเสียงสั่นเครือเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มอีกครั้งอย่างไม่เกรงกลัวทันทีที่ชายหนุ่มปล่อยมือออก“หึ” คำพูดของเธอหาได้มีผลต่อชายหนุ่มไม่ถึงยังไงเธอก็อยู่ในกำมือของเขา กวินท์กระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่แยแสก่อนโน้มลงประกบจูบอีกครั้ง ฟันขบขบเม้มริมฝีปากเอิบอิ่มจนเป็นแผลลงโทษที่เธอกล้าปากดีกับเขา ตุ๊บๆ!“อื้ออ” การกระทำของชายหนุ่มสร้างความเจ็บแสบให้เจ้าของริมฝีปากเอิบอิ่มไม่น้อยเธอพยายามใช้มือทุบตีเขาอย่างแรงหวังให้เขาหยุด ทว่าชายหนุ่มหาได้หยุดการกระทำไม่จมูกโด่งคลอเคลียไปตามซอกคอระหงระเรื่อยมาถึงเนินอกอวบอิ่มก่อนฝากรอยเขี้ยวเอาไว้ให้เธอดูต่างหน้าแล้วผงกศีรษะขึ้นพูด “ไม่เซ็นสัญญาฉบับนี้ก็ได้เกิดวันไหนผมอยากเรียกน้องสาวคุณมาหาผมก็ย่อมมีสิทธิ์เพราะในสัญญายังเป็นชื่อเธอ” คนฟังถึงกับหน้าเหว่อพูดไม่ออกเมื่อชายหนุ่มเอ่ยจบสุดท้ายแล้วไม่ว่าเธอจะต่อต้านยังไงก็ไม่มีทางสู้เขาได้เพร

ร่างบางที่สลบไสลไปตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากบทรักหยาบโลนจบลงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเช้าวันใหม่ มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเบาๆไล่อาการตาพร่ามัว“ตื่นแล้วก็ลุกขึ้น” เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเร็วเมื่อเสียงของอาจารย์หนุ่มดังขึ้น ก่อนปรายตามองทางต้นเสียงก็พบว่าเขานั่งพิงหัวเตียงอยู่มีเพียงผ้าเช็ดตัวปกปิดท่อนล่าง เธอลอบกลืนน้ำลายเหนี่ยวๆลงคออึกใหญ่พอเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในโสตประสาทก็ทำให้เธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากจนแทบอยากมุดดินหนีมือเล็กกำผ้าห่มแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน หากเป็นคนอื่นเธอคงไม่อับอายขายหน้ามากมายขนาดนี้แต่เขาคืออาจารย์ที่ปรึกษาของเธอหากต้องเจอกันในมหาวิทยาลัยเธอก็ไม่รู้ว่าควรทำหน้ายังไงดีภายในห้องตกอยู่ในความเงียบนานหลายนาทีก่อนกวินท์จะพูดทำลายความเงียบ “ฉันมีอีกหนึ่งงานให้เธอทำ”แก้มหวานขมวดคิ้วเป็นปมระคนสงสัยก่อนเปล่งเสียงถามไป “งานอะไรคะ”“แกล้งเป็นแฟนตบตาแม่ผม”“หึ” คนฟังหลุดหัวเราะออกมาอย่างลืมตัวเมื่อชายหนุ่มพูดจบใครจะคิดว่าผู้ชายที่เพรียบพร้อมไปหมดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงาน ฐานะ และหน้าตาแบบเขากลับไม่มีแฟนจนต้องจ้างให้เด็กกะโปโลอย่างเธอเล่นละครตบตาคนใน

หลายวันต่อมา“ลาละลาลันลา” แก้มหวานเดินฮัมเพลงออกจากห้องเรียนอย่างสบายใจหลังจากเรียนเสร็จแล้วเพราะหลายวันมานี้ไม่มีเรื่องของอาจารย์หนุ่มคอยรบกวนจิตใจ ตั้งแต่แยกกันวันนั้นเขาก็หายเงียบไปเลยซึ่งเป็นเรื่องดีสำหรับเธอมาก “3-4วันนี้แกดูอารมณ์ดีผิดปกตินะแก้ม” จนมิราอดสงสัยไม่ได้เธอมองหน้าเพื่อนสาวอย่างจับพิรุธ คนโดนถามระบายยิ้มบางๆพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ “ก็ปกตินิ”“ไม่ปกติบอกมามีเรื่องอะไรที่แกยังไม่อัปเดตให้ฉันรู้” มิราหาได้เชื่อไม่เธอมองหน้าส่งสายตาคาดคั้นเพื่อนสาวเขม็ง“บอกก็ได้ฉะ..” แก้มหวานถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนตอบเพื่อนสาวแต่ไม่ทันได้พูดจบเธอก็ต้องรีบวิ่งไปหลบหลังเสาเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับอาจารย์หนุ่ม ใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแทบทะลุออกมานอกอกเธอได้แต่ภาวนาขออย่าให้อาจารย์หนุ่มเดินมาทางนี้ การกระทำแปลกๆของแก้มหวานสร้างความงุนงงให้มิราเป็นอย่างมากเธอหันมองเพื่อนสาวด้วยแววตาสงสัยพร้อมกับตะเบ็งเสียงเรียก “ทำไมไปยืนอยู่ตรงนั้นแก้ม..ออกมา” คนโดนเรียกส่ายหน้าหงิกๆพร้อมกับยกมือขึ้นปามไม่ให้เพื่อนสาวพูด ทว่ามิราหาได้สนใจไม่เธอยังคงยืนเรียกเพื่อนสาวอยู่แบบนั้น “อะไรของแกแก้มออกมาเล่นเป็นเด็กๆไปได้

@ZY Pubหลังจากทานอาหานเสร็จเพื่อนชายของแก้มหวานก็ได้คะยั้นคะยอให้เธอกับน้องสาวมาเลี้ยงฉลองที่ผับของตัวเองต่อโดยเขาเป็นคนเลี้ยงเองแก้มหวานจึงปฏิเสธน้ำใจเพื่อนชายไม่ได้จำใจต้องมาตามคำเชิญชวน“ไม่คิดว่าแกจะเปิดผับด้วยใหญ่โตใช้ได้เลยนิ” แก้มหวานเริ่มบทสนทนาทันทีหลังจากสั่งเครื่องดื่มเสร็จแล้ว ดวงตากลมโตไล่มองกลุ่มนักท่องราตรีที่ยืนเต้นตามจังหวะดนตรีก่อนดึงสายตากลับมามองหน้าเพื่อนชาย“เปิดผับเอาไว้ดูผู้ชายโดยเฉพาะ” “ฉันก็ว่าอยู่” เธอระบายยิ้มบางๆเมื่อได้ยินคำตอบทีเล่นทีจริงของเพื่อนชายถึงแม้เขาจะเปิดผับเล่นๆ ไม่ได้หวังผลกำไรก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะฐานะทางบ้านของเขารวยระดับต้นๆของไทยอยากจะทำอะไรย่อมทำได้สบายๆจะผลาญเงินเล่นเท่าไรก็คงไม่หมด พอคิดถึงจุดนี้เธอก็แอบอิจฉาในวาสนาของเพื่อนชายไม่น้อยทำไมเธอไม่เกิดมาบนกองเงินกองทองแบบนี้บ้าง“หึ” เธอเค้นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยยันในโชคชะตาของตัวเองก่อนคว้าแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมากระดกเข้าปากแก้อาการคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง“ไหนบอกไม่ดื่มเหล้าไงพี่แก้ม” แก้วตารีบทักท้วงพี่สาวด้วยความเป็นห่วงเมื่อพี่สาวกำลังจะยกเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง“ไม่เป็นไรหรอกน

จูบแสนเร้าร้อนดำเนินไปเรื่อยๆ จากที่กวินท์แค่อยากลงโทษหญิงสาวในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นความต้องการทางอารมณ์ เลือดในกายพาลพลุ่งพล่านขึ้นมาเมื่อได้สัมผัสร่างอรชร และกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายสาว เขาคลายพันธนาการออกจากมือเล็กก่อนสอดมือเข้าไปในเสื้อตัวบางแล้วบีบเคล้นอกอวบอิ่มพร้อมกับเลื่อนใบหน้าคมคายลงซุกไซร้ซอกคอระหง “คุณกวินท์หยุดก่อนค่ะ แก้มรู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัวพักก่อนได้ไหมคะ” แก้มหวานรีบยกมือขึ้นผลักไสร่างสูงพร้อมกับร้องบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบทันทีที่ริมฝีปากและมือได้รับอิสระ เธอรู้สึกปวดหัวเหมือนจะเป็นไข้จริงๆ ไม่ใช่พูดหลบเลี่ยงเอาตัวรอด เธอรู้ดีว่าถึงแม้ครั้งนี้จะหลบหลีกได้แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องเกิดขึ้นอีกตราบใดที่สัญญายังไม่ถูกยกเลิกสู้ทำใจยอมรับและอยู่กับมันให้ได้ดีกว่าทว่าชายหนุ่มหาได้เชื่อคำพูดของหญิงสาวไม่เขาหยุดการกระทำพร้อมกับผงกหน้าขึ้นจับจ้องใบหน้าสวยเขม็งในสายตาเขาเธอก็เป็นแค่เด็กขี้โกหกคนหนึ่ง เขาเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยยันพลันนึกถึงเรื่องเมื่อคืนหากเพื่อนๆไม่ชวนเขาออกไปนั่งดื่มที่ผับนั้นเขาก็คงไม่ได้เห็นว่าเธอเป็นเด็กขี้เมาแถมยังมีผู้ชายเข้ามาข้องเกี่ยวอีกจริงๆ เขาก็ไม่ได