All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากที่สองย่าหลาน แม่เฒ่าจูและจูไห่เฟิง พยายามอย่างสุดกำลังที่จะดูแลร้านค้าเล็กๆ นั้น แต่ด้วยความไม่เชี่ยวชาญและขาดประสบการณ์ พวกเขาจึงต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย สินค้าขายไม่ออก เงินทุนที่เหลืออยู่น้อยนิดก็ร่อยหรอลงทุกที ดุจดั่งน้ำที่ซึมออกจากโอ่งที่ก้นรั่ว ไร้ทางที่จะเติมเต็มแม่เฒ่าจูเริ่มตระหนักว่าหากปล่อยสถานการณ์เป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาจะไม่มีเงินเหลือไว้ประทังชีวิต นางจึงตัดสินใจที่จะขายร้านค้า เพื่อรักษาเงินทุนที่เหลือไว้โชคยังดีที่พวกเขาสามารถขายร้านให้กับทางการได้ แม้ราคาจะไม่สูงเท่าที่หวัง แต่ก็ยังได้เงินกลับมาห้าสิบตำลึง ถือเป็นเงินก้อนใหญ่สำหรับพวกเขาในยามนี้แม่เฒ่าจูเก็บเงินก้อนนี้ไว้อย่างดี ดุจดั่งสมบัติล้ำค่าที่ต้องรักษาไว้ นางกำชับจูไห่เฟิงอย่างหนักแน่นไม่ให้แตะต้องเงินก้อนนี้แม้แต่อีแปะเดียว นางกลัวว่าหลานชายจะนำเงินไปเล่นการพนันอีกครั้ง ซึ่งจะเป็นการซ้ำเติมความทุกข์ยากของครอบครัวให้หนักยิ่งกว่าเดิมหลายวันผ่านไป แม่เฒ่าจูครุ่นคิดถึง

เมื่อสายลมเหมันต์แรกพัดโชยมาสัมผัสผืนดินแห่งต้าไห่ เป็นสัญญาณแห่งการสิ้นสุดฤดูเพาะปลูกและเริ่มต้นฤดูเก็บเกี่ยว ท้องทุ่งนาสีทองอร่ามไกลสุดลูกหูลูกตา แปรเปลี่ยนเป็นผืนพรมสีเหลืองอำพัน ดุจดั่งทองคำที่ส่องประกายระยิบระยับยามต้องแสงตะวันชาวบ้านต้าไห่ต่างออกมาช่วยกันเก็บเกี่ยวพืชผลอย่างขะมักเขม้น ทั้งชาย หญิง คนชรา และเด็ก ต่างร่วมแรงร่วมใจกันอย่างแข็งขัน เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงเพลงพื้นบ้านดังก้องกังวานไปทั่วท้องทุ่ง สร้างบรรยากาศแห่งความสุข ความอบอุ่น และความสามัคคี ดุจดั่งบทเพลงแห่งชีวิตที่ขับขานถึงความอุดมสมบูรณ์และความร่วมมือร่วมใจภาพของชาวนาที่ก้มหน้าก้มตาเกี่ยวข้าวสาลี เคียวสีเงินวาววับในมือตัดผ่านต้นข้าวอย่างชำนาญ หยาดเหงื่อที่ไหลรินอาบใบหน้ากร้านแดด เป็นเครื่องยืนยันถึงความเหน็ดเหนื่อยและความอุตสาหะของพวกเขาเด็กๆ วิ่งเล่นซุกซนอยู่ตามคันนา เก็บดอกหญ้าและแมลงต่างๆ อย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะคิกคักของพวกเขาสร้างความสดใสให้กับบรรยากาศในท้องทุ่ง

ในวันต่อมา หลังจากที่หลินฉางหยูและหลินฉิงอันส่งปลาให้กับลูกค้าเสร็จ พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะไปพบผู้ใหญ่บ้านหลี่ เพื่อเสนอความคิดที่จะช่วยเหลือชาวบ้านในการเก็บเกาลัดและนำไปขายที่อำเภอในช่วงหน้าหนาวพวกเขาเดินทางไปยังบ้านของผู้ใหญ่บ้านหลี่ และได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น“ท่านผู้ใหญ่บ้าน พวกเรามีเรื่องที่จะขอหารือกับท่าน” หลินฉางหยูกล่าว“เชิญว่ามาเถิด ฉางหยู มีเรื่องอันใดหรือ?” ผู้ใหญ่บ้านหลี่ถามด้วยความสนใจหลินฉางหยูจึงเล่าเรื่องการค้นพบสวนเกาลัดบนเขา และความคิดของหลินอ้ายที่จะช่วยเหลือชาวบ้านให้ผู้ใหญ่บ้านหลี่ฟัง“ภรรยาของข้าคิดว่าเราควรจะชวนชาวบ้านขึ้นไปเก็บเกาลัดมารวมกัน แล้วหาตัวแทนนำไปขายที่อำเภอในช่วงหน้าหนาว เพื่อให้ชาวบ้านมีรายได้เสริม” หลินฉางหยูอธิบายผู้ใหญ่บ้านหลี่ฟังเรื่องราวด้วยความตั้งใจ เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ตระกูลหลินมีน้

เมื่อก่อนรุ่งเช้ามาถึง เสียงไก่ขันในหมู่บ้านดังขึ้น หลินฉิงอันตื่นขึ้นมาด้วยความกระปรี้กระเปร่า นางเตรียมตัวอย่างรวดเร็วเพื่อออกไปช่วยพ่อส่งปลาตามปกติ ก่อนที่จะออกเดินทาง นางได้ขอเงินจากหลินอ้ายเพิ่มอีกห้าตำลึง“ท่านแม่ วันนี้ข้าขอเงินเพิ่มอีกห้าตำลึงได้หรือไม่เจ้าคะ” หลินฉิงอันเอ่ยขอด้วยความนอบน้อม ขณะจัดแต่งเสื้อผ้าหลินอ้ายมองบุตรีด้วยสายตาเอ็นดู นางสังเกตเห็นแววตาที่มุ่งมั่นและแฝงไปด้วยความห่วงใยของหลินฉิงอัน นางจึงเข้าใจถึงเจตนาของลูกสาว“เจ้าต้องการนำเงินไปทำสิ่งใดหรือ ฉิงเออร์?” หลินอ้ายถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ข้าอยากจะซื้อที่นอนและผ้าห่มใหม่ให้กับทุกคนในบ้านเจ้าค่ะ ก่อนที่อากาศจะหนาวเย็นไปมากกว่านี้ ช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นลงมากแล้ว ข้าเป็นห่วงว่าทุกคนจะหนาว” หลินฉิงอันตอบด้วยความเป็นห่วงหลินอ้ายได้ฟังดังนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา นางไม่ได้สอบถามอะไรเพิ่มเติม เพียงแต่เดินเข้าไปในห้องนอนและหย

เมื่อถึงวันส่งปลา หลินฉิงอันและหลินฉางหยูได้นำปลาที่จับมาได้ไปขายที่โรงเตี๊ยมไห่ถังเช่นเคย หลังจากขายปลาจนหมด หลินฉิงอันจึงแยกตัวออกมาพร้อมกับตะกร้าที่เต็มไปด้วยของป่ามีค่า นางตั้งใจที่จะนำโสมป่าไปขายที่ร้านขายยา เนื่องจากนางรู้ว่าร้านขายยาจะให้ราคาสูงกว่าขายในตลาดทั่วไปหลินฉิงอันเดินไปยังร้านขายยาที่มีชื่อเสียงที่สุดในตลาด ร้านนั้นตกแต่งอย่างสวยงาม มีป้ายชื่อร้านเขียนด้วยตัวอักษรสีทองอร่าม ภายในร้านอบอวลไปด้วยกลิ่นสมุนไพรนานาชนิดหลินฉิงอันเข้าไปในร้านและแสดงโสมป่าต้นใหญ่ให้เจ้าของร้านดู เจ้าของร้านเป็นชายชราที่มีท่าทางใจดี เมื่อเห็นโสมป่าต้นนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ“โอ้โฮ! โสมป่าต้นนี้มีอายุหลายปีทีเดียว หาได้ยากยิ่งนัก” เจ้าของร้านกล่าวด้วยความตื่นเต้นเขาตรวจสอบโสมป่าอย่างละเอียด ทั้งราก ลำต้น และใบ ก่อนที่จะบอกราคาให้หลินฉิงอัน“ข้าให้ราคาเจ้าสองร้อยตำลึงสำหรับโสมป่าต้นนี้” เจ