สั่งจูไห่เฟิงแต่งงาน

หลังจากที่สองย่าหลาน แม่เฒ่าจูและจูไห่เฟิง พยายามอย่างสุดกำลังที่จะดูแลร้านค้าเล็กๆ นั้น แต่ด้วยความไม่เชี่ยวชาญและขาดประสบการณ์ พวกเขาจึงต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย สินค้าขายไม่ออก เงินทุนที่เหลืออยู่น้อยนิดก็ร่อยหรอลงทุกที ดุจดั่งน้ำที่ซึมออกจากโอ่งที่ก้นรั่ว ไร้ทางที่จะเติมเต็ม

แม่เฒ่าจูเริ่มตระหนักว่าหากปล่อยสถานการณ์เป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาจะไม่มีเงินเหลือไว้ประทังชีวิต นางจึงตัดสินใจที่จะขายร้านค้า เพื่อรักษาเงินทุนที่เหลือไว้

โชคยังดีที่พวกเขาสามารถขายร้านให้กับทางการได้ แม้ราคาจะไม่สูงเท่าที่หวัง แต่ก็ยังได้เงินกลับมาห้าสิบตำลึง ถือเป็นเงินก้อนใหญ่สำหรับพวกเขาในยามนี้

แม่เฒ่าจูเก็บเงินก้อนนี้ไว้อย่างดี ดุจดั่งสมบัติล้ำค่าที่ต้องรักษาไว้ นางกำชับจูไห่เฟิงอย่างหนักแน่นไม่ให้แตะต้องเงินก้อนนี้แม้แต่อีแปะเดียว นางกลัวว่าหลานชายจะนำเงินไปเล่นการพนันอีกครั้ง ซึ่งจะเป็นการซ้ำเติมความทุกข์ยากของครอบครัวให้หนักยิ่งกว่าเดิม

หลายวันผ่านไป แม่เฒ่าจูครุ่นคิดถึง