Semua Bab ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ: Bab 71 - Bab 80

"จับหางได้แล้ว แต่ไม่อยากทำให้ไหวตัว" "มีคนคุ้มกันลูกไหม" เรื่องนี้นางใจเย็นไม่ได้ ถ้าถูกปองร้ายย่อมลามไปถึงคนใกล้ชิดได้จ่ายมาก แล้วคิดว่าคนที่ปองร้ายคนอื่นจนสนเรื่องคุณธรรมหรืออย่างไร ใครใช้ประโยชน์ต่อรองได้ก็ต้องใช้อยู่แล้วสิ แล้วในสถานการณ์ของจางจื่อเสวียน ใครจะเป็นตัวประกันได้ดีไปกว่านางกับลูก "ข้าสั่งเงาคอยคุ้มกันให้แล้ว แต่ไม่รู้จะราบรื่นขนาดไหน" "ใคร" "ลำดับสอง" คำสั้น ๆ ที่นางเฉลยให้ตัวเองได้ทันที เป็นองค์ชายรองอย่างแน่นอน เขาเป็นผู้มีความเหมาะสมรองจากรัชทายาท แต่ไม่ว่าความสามารถด้านไหนก็ไม่เคยชนะผู้เป็นพี่ได้เลยจึงมักถูกเอาไปเปรียบเทียบกันอยู่เสมอ หม่าเยี่ยนถิงพอเห็นเค้าลางชนวนความแค้นนี้แล้ว แต่มันไม่ใช่หน้าที่ที่นางต้องสอดมือเข้าไปยุ่ง นางไม่ใช่เทพผู้กุมชะตามนุษย์ ไม่ใช่วีรชนกอบกู้แผ่น ไม่มีอะไรที่นางจะเอาไปใช้งัดข้อกับองค์ชายรองได้หรอก  ถึงนางจะเป็นมือสังหารอันดับต้น ๆ ขององค์กรณ์มาหลายปี สิ่งที่นางชำนาญคือการลอบสังหารไม่ใช่ต่อสู้ ไม่เห็นแววที่นางจะชนะหากปะทะกันตรงๆ 

เมื่อเรื่องสกุลหม่าคลี่คลายลงไปได้ หม่าเยี่ยนถิงก็ให้ความสนใจกับสวนของนางได้เต็มที่ หญิงสาวไปที่ร้านขายอุปกรณ์การเกษตรร้านใหญ่ในเมือง โดยมีจางจื่อเสวียนตามไปด้วย นางสั่งของที่ต้องการแล้วให้นำไปส่งถึงเมืองที่ตั้งบ้านสวน เพราะสิ่งที่นางต้องการหมดไปแล้ว และของใหม่ก็ยังมาไม่ถึง "ว่าไปแล้วเรื่องการทำร้ายท่านไปถึงไหนแล้วล่ะ" พวกเขาคุยกันระหว่างเดินกลับ หม่าเยี่ยนถิงอยากเดินเท้าเปลี่ยนอารมณ์จึงให้รถม้ากลับไปก่อน นางอยากชมบรรยากาศของเมืองเกิดยามค่ำคืนด้วย แสงไฟของโคมที่ประดับอยู่ตามรายทางทำให้ยามค่ำคืนไม่มืดสลัวจนน่ากลัว หรืออาจเป็นเพราะนี่คือเมืองหลวง แม้เป็นยามฟ้ามืดก็ยังครึกครื้น จางจื่อเสวียนแอบมองหญิงสาวอยู่เกือบตลอดเวลา ตั้งใจเก็บภาพของนางไว้ในความทรงจำ หม่าเยี่ยนถิงก็เดินไปอย่างใจลอย แม้รู้ว่าเขามองก็ไม่ได้ห้ามปราม เพราะนางก็คิดเรื่องของเขาอยู่เช่นกัน ชายหนุ่มผู้นี้คล้ายจะถนอมนางมากไปจนไม่กล้าล่วงเกิน ซึ่งหากเขาต้องการนางก็ไม่ติดขัดเลยสักนิด อยู่ที่ว่าจะพร้อมเมื่อไหร่เท่านั้น เวลาป่านนี้เด็ก ๆ คงเข้านอนแล้ว หม่าเยี่ยนถิงมอบหมายให้พี่เลี้ยงเป็นผู้เล่านิทานให้เด็กๆ ฟังก็หลายวันแล้วเ

"ถ้ารู้ว่าท่านจะรีบทำงานขนาดนี้ ข้าออกไปให้โดนเสี่ยงปาดคอเล่นเร็วกว่านี้ก็ดีหรอก" "อย่าเลยน่าข้าขอล่ะ ข้ารู้ว่าเจ้าเก่ง แต่เจ้าไม่ได้เป็นอมตะเสียหน่อย จะทำอะไรก็คิดถึงข้าสักนิดเถอะ" น้ำเสียงของจางจื่อเสวียนขอร้องแทบวิงวอน หัวหน้ากลุ่มอิทธิพลอะไรนั่นเขาไม่สนแล้ว ทำไมต้องวางท่าต่อด้วยเล่า นี่ภรรยาเขานะ หากเขามัวแต่ทระนงตนเพราะความเป็นบุรุษจนเสียนางไป เช่นนั้นเขายอมเป็นคนธรรมดาดีกว่า เขาไม่มีลูกน้องล้อมรอบที่นี่เสียหน่อย แล้วจะถืออัตตาไปทำไม "ข้า...ทำแบบนั้นบ่อยเลยหรือ?" "บ่อยเลยล่ะ เจ้าทำข้าใจจะวายวันละหลายครั้งเชียวนะ" จางจื่อเสวียนยอมเล่าย้อนไปถึงอดีตเมื่อหลายเดือน จะให้เล่าย้อนกี่ครั้งก็ได้ ขอแค่นางสะกิดใจสักนิดว่าตัวเองไม่ได้ตัวคนเดียวที่จะยอมตายเพื่องานเมื่อไหร่ก็ได้ หม่าเยี่ยนถิงได้ฟังก็นิ่งอึ้ง ไม่รู้มาก่อนเลยว่าตนเองเผลอทำตัวเช่นนั้นไปหลายครั้ง เพราะไม่เคยทำความเข้าใจตัวเอง ใช้ชีวิตเหมือนเครื่องจักรสังหารที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น พอเริ่มมีความเป็นมนุษย์ขึ้นมาบ้างนางจึงเหมือนเครื่องจักรที่กำลังรวนเพราะระบบขัดข้องและต้องอัพเดทฐานข้อมูลใหม่ เช่นว่าการที่เป็นคนธรรมดานั้นใช้ชีวิต

ยามค่ำคืนในรถมาเช่นนี้มีเพียงแสงจันทร์ให้ความสว่าง องค์ชายรองนั่งกลมกลืนไปกับเงาด้านหลังจึงเห็นได้เพียงรอยยิ้มจากเสี้ยวหน้าที่ต้องแสงจันทร์นั้น "แต่กระหม่อมไม่ได้เข้าวังกับภรรยา" "นั่นก็นับพอดีแล้วไม่ใช่หรือ นางไม่เคยมีบุญคุณความแค้นกับฮองเฮา ใครจะสงสัยภรรยาเจ้าได้เล่า" ที่กล่าวมานั้นก็มีเหตุผล นับว่าองค์ชายรองคาดการณ์ได้รอบคอบนัก แต่อุบายนี้ทั้งเขาและหม่าเยี่ยนถิงเห็นผ่านตาจากภาพยนตร์ในโลกก่อนมานับไม่ถ้วนแล้ว เพราะฉะนั้นแผนการนี้จึงมีช่องโหว่ไม่น้อย และจะนับว่าเป็นโชคเข้าข้างหรืออย่างไรดี ที่พวกเขาทั้งคู่ต่างก็มีองค์ความรู้จากโลกในกาลข้างหน้า จึงสามารถผลิกสถานการณ์กลับมาที่ฝั่งตนเองได้โดยที่องค์ชายรองไม่รู้ตัว ที่เหลือนั้นก็ต้องฝากให้เป็นหน้าที่ของหม่าเยี่ยนถิงว่าจะเกลี้ยกล่อมฮองเฮาสำเร็จหรือไม่ กำหนดการเดินทางที่ฮองเฮานัดหมายมาในเทียบเชิญนั้นคืออีกสองวันให้หลังหรือก็คือวันมะรืน หม่าเยี่ยนถิงทอนหายใจโล่งอกทันทีที่แม่สามีมาช่วยทันเวลา เพราะหากนางทำลำพังกับพ่อบ้าน เกรงว่าจะเสร็จไม่ทันการแน่ จวนแม่ทัพจางยังคงวุ่นวาย แต่ก็อยู่ในความดูแลของฮูหยินใหญ่ แม้สะใภ้จะออกปากว่าจะกลับบ้านส

"งานราชกิจยุ่งมากหรือ ท่านถึงกลับมาป่านนี้" "ไปคุยกันที่ห้องหนังสือหลังมื้อเย็นเถิด" เขาส่งสายตาเป็นสัญญาณ นางพยักหน้าเข้าใจได้ทันที "เด็ก ๆ วันนี้พอก่อน ไปกินข้าวกันเถอะ" เพราะได้เล่นมาสักพักแล้วพวกเขาจึงไม่งอแงที่ต้องเลิกเร็ว เด็กทั้งสองเก็บของที่กระจายอยู่ใส่หีบไม้อย่างระมัดระวังแล้วยกไปเก็บห้องใครห้องมันโดยไม่ขอพี่เลี้ยงให้ช่วย แม้จะมีสิทธิ์ทำได้แต่หม่าเยี่ยนถิงไม่อยากให้ลูกพึ่งพาคนอื่นมากเกินไปจนเคยตัว มียศได้ก็เสียยศได้ หากวันหนึ่งถูกใส่ร้ายโดนริบทรัพย์ขึ้นมาจะลำบากตน และใช่ว่าการใส่ร้ายจะได้รับการเปิดโปงเสียทุกครั้งไป หลายครั้งที่ความยุติธรรมไปไม่ถึงความจริง ด้วยเหตุปัจจัยหลาย ๆ อย่างนั้น ดังนั้นหากเลี่ยงได้ก็จงเลี่ยงให้ถึงที่สุด หาไม่แล้วก็ต้องสู้ยิบตา หลังทานอาหารมื้อเย็นเสร็จ ก็ส่งเด็ก ๆ เข้านอน หม่าเยี่ยนถิงก็มาพบสามีที่ห้องอักษรห้องเดิม สีหน้าของเขาตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด "องค์ชายรองสั่งการมาอีกแล้วสินะ" "ใช่ คราวนี้จะใช้อุบายอะไรล่ะ" จางจื่อเสวียนพยักหน้ายอมรับ และเล่าเรื่องทั้งหมดรวมทั้งถามหาอุบายที่จะเข้าไปในวังในครั้งนี้ด้วย "เขาอยากให้ข้าไปพบฮองเฮา เช่นนั้นห