All Chapters of ฮูหยินชาวไร่ของท่านแม่ทัพ: Chapter 81 - Chapter 90

"ขุนนางฉ้อฉล คดโกงบ้านเมือง ริบทรัพย์สินทั้งหมดคืนท้องพระคลัง ปลดเป็นสามัญชน!" "ฝ่าบาทโปรเมตตาด้วย ฝ่าบาทโปรดเมตตาด้วย ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ" "เอาตัวออกไป!" ท้องพระรองตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง โอรสสวรรค์ปรับลมหายใจให้สงบแม้ในใจจะร้อนรุ่มแทบมอดไหม้แล้วก็ตาม "มีใครจะพูดอะไรอีกไหม" ฮ่องเต้ถอนหายใจด้วยความหนักอกหนักใจ ใบหน้าแสนเหนื่อยล้าแสดงออกมาให้เห็นชัดเจน ความรับผิดชอบอันหนังอึ้งของแผ่นดินนี้เขาเป็นผู้แบกรับ ฉะนั้นผู้ที่จะมาสืบทอดต่อหากไม่เทียบเท่ากันแล้วก็ต้องหนักแน่นให้ได้มากกว่าตน "ฝ่าบาทกระหม่อมมีเรื่องจะถวายฎีกาพ่ะย่ะค่ะ" ขุนนางผู้หนึ่งก้าวออกมาแล้วเอ่ยขึ้น "ว่ามา" "จวนช่างหยูลักลอบเปิดบ่อนพนัน ใช้ทรัพย์สินราชการในทางมิชอบ" "มะ ไม่จริงนะพะยะค่ะฝ่าบาท! กระหม่อมโดนใส่ร้าย!" "เอาจวนที่ข้าประทานให้ไปเป็นบอลพนัน ช่างกล้าจริงๆ" ฮ่องเต้ไม่เอ่ยเสียงกรรโชกเหมือนอย่างก่อนหน้านี้ เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน ทว่าในเนื้อเสียงเจือความผิดหวังและดูแคลนอยู่หลายส่วน "ฝ่าบาทกระหม่อมไม่กล้า กระหม่อมโดนใส่ร้าย! เสนาบดีฮ่วนท่านอย่าพูดจาซี้ซั้ว!" "หัวข้อพนันและหลักฐานทั้งหมดอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ" เ

จางจื่อเสวียนจะคิดถึงช่วงเวลานี้อย่างแน่นอน รอคอยวันที่ได้พบกันอีกครั้ง เขาจะต้องตั้งใจทำงานและรีบหาวันหยุดเสียแล้ว ไม่รู้ว่าที่นี่มีระบบวันลาพักร้อนให้ใช้ไหม แต่หากทนขอก็น่าจะได้กระมัง หาไม่แล้วเขาอาจจะต้องขอให้พระพันปีออกหน้าช่วยเหลือ คิดวิธีได้ดังนั้นชายหนุ่มก็รู้สึกเบาใจขึ้น เดินยิ้มกลับเข้าไปในจวนเพื่อสะสางงานที่เหลือของวันนี้ เด็ กๆ นั่งหงอยซึมตลอดทางกลับบ้าน เพราะจำต้องจากกับผู้เป็นพ่อ หม่าเยี่ยนถิงจนใจจะปลอบ ได้แต่หวังว่าหากโตไปกว่านี้เด็ก ๆ จะเข้าใจได้เอง ถึงอย่างไรนางก็มีกำหนดการที่จะเข้ามาซื้อของในเมืองหลวงเดือนละครั้ง แต่ละครั้งคงได้พักอยู่ราวหนึ่งสัปดาห์ ระหว่างนั้นก็ไปเยี่ยมเจ้าสัตว์อสูรนั่นด้วย พ่อกับลูกมิได้จากกันนานขนาดนั้น ไม่นานเด็ก ๆ ก็คงหายเศร้า แต่ช่วงแรกนี้ต้องให้เวลาพวกเขาได้ปรับตัวเสียหน่อย พวกเขายังต้องไว้พักที่เมืองหนึ่งระหว่างทางเหมือนเช่นตอนขามา "เป่าเปา เหมียวเหมียว อยากไปเดินตลาดกลางคืนหรือไม่" บังเอิญที่วันที่มาถึงนี้มีขบวนคาราวานผ่านเมือง จึงมีการตั้งซุ้มร้านค้าและแผงลอยมากมายเต็มถนนสายหลัก ท่านเจ้าเมืองเห็นว่าเป็นการดึงดูดผู้ผ่านทางที่ดีจึงอนุญาต

มือน้อย ๆ ดึงแก้มผู้เป็นพ่อเบา ๆ บุตรชายที่เป็นคนเกาะหลังเลยยื่นหน้ามาอีกฝั่งหนึ่งเพื่อดึงแก้มบิดายืดออกเหมือนน้องสาว ภาพนั้นทำเอาหม่าเยี่ยนถิงหัวเราะออกมาเพราะจางจื่อเสวียนก็ไม่ห้ามลูกเลย "ท่านจะค้างหรือ?" "มาถึงขนาดนี้แล้วจะไม่ให้ข้านอนด้วยสักคืนเชียว" "ข้าไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย แค่ถามดูเท่านั้น" เป็นเวลาเย็นแล้ว จะให้กลับไปทั้งแบบนี้ก็กระไรอยู่ อีกทั้งนี่ก็ช่วยให้ลูกหายเศร้าจากการลาจากกระทันหันเมื่อไม่กี่วันก่อนนั้นด้วย แบบนี้เด็ก ๆ ก็เชื่อได้ว่าพวกเขาได้ลาจากกันนานนัก แต่อย่างไรวันพรุ่งนี้จางจื่อเสวียนก็ต้องรีบกลับไปทำงานราชการต่อ ห้องครัวเดิมมีขนาดคับแคบ การทำอาหารให้พวกนายท่านจึงทุลักทุเลเล็กน้อย หม่าเยี่ยนจะต่อเติมให้พวกเขาใช้งานสะดวกขึ้นพร้อม ๆ กับการขยายที่ดิน หม่าเยี่ยนถิงมาส่งเด็ก ๆ เข้านอนแล้วก็กลับออกไป นางสูดลมหายใจก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของตัวเองที่ทำใหม่ ห้องเดิมที่เคยให้สามีใช้ก็กำลังต่อเติมอยู่เช่นกันจางจื่อเสวียนจึงต้องมานอนกับนาง พอเห็นภรรยาเข้ามาจางจื่อเสวียนก็ตบที่นอนปุ ๆ นอกจากผู้เป็นภรรยาจะไม่แสดงสีหน้าอะไรแล้วยังเดินผ่านไปนั่งสางผมหน้าโต๊ะกระจก "เย็นชาเ

 มีบิดาเป็นถึงแม่ทัพ ตัวนางก็ได้รับยศเป็นท่านหญิง แม้จะเป็นขั้นต่ำที่สุดแต่ก็ได้รับเกียรติมากมาย บุตรทั้งสองหากไม่ละทางโลกเข้าทางธรรม ไม่ไปพเนจรเป็นจอมยุทธ์น้อย ไม่พ้นถูกดึงไปข้องเกี่ยวกับเรื่องในวังหลังไปได้ นี่ข้าคาดหวังอะไรอยู่กัน มันจบตั้งแต่สามีของหม่าเยี่ยนถิงเป็นแม่ทัพแล้ว ตัวนางก็ใช่สามัญชนธรรมดาตั้งแต่เสียเมื่อไร "ท่านอาจารย์ จะให้พวกข้าทำอะไรอีกหรือขอรับ" เด็กชายนั่งแผ่ขาอย่างไร้เรี่ยวแรง เขาแหงนหน้าขึ้นฟ้าเพื่อสูดอาการหลังจากทำท่าเดิม ๆ มาจนเมื่อยและแขนสั่นไปหมด "ไต่เชือกไปกลับคนละสิบเที่ยว" "สิบเที่ยว!" ทั้งสองเข้าใจแล้วว่าบ้านไม้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ที่มีแต่เชือกห้อยไปมานั้นมาอยู่กลางสวนด้วยจุดประสงค์ใด "ทำช้า ๆ ไม่ต้องรีบ แค่ครบสิบครั้งก็พอ" ฝาแฝดโอดครวญเรียกนางกันใหญ่ แต่คนแซ่เยี่ยนก็หาได้สนใจไม่ ระหว่างที่พวกเขากำลังค่อย ๆ โหนตัวเองไปกับเชือกป่านทีละเส้น ๆ เพื่อไปให้ถึงฝั่งตรงข้าม  แต่สายตาก็ยังสังเกตหญิงสาวที่อ้างตัวว่าเป็นอาจารย์อยู่ทุกขณะ เพราะระแวงว่านางจะสั่งอะไรแผลง ๆ อี

 หม่าเยี่ยนถิงยิ้มให้มันก่อนจะผละออกไป จอมยุทธ์หญิงมาส่งนางที่ตีนเขา กว่าจะกลับมาถึงจวนของผู้เป็นสามีก็เย็นแล้ว พอเห็นผู้เป็นแม่มา สองฝาแฝดก็โดดเข้าใส่นางจนแทบหงาย รู้สึกได้ถึงความต่างของน้ำหนักตัวก่อนหน้านี้ได้เลยว่าเด็กๆ โตขึ้นมาก และโตเร็วด้วย "ท่านแม่หายไปทั้งวันเลยนะเจ้าคะ" จางหนี่เหวินคลอเคลียอยู่กับขาก็เป็นมารดา "แม่ไปเยี่ยมคนรู้จักน่ะ พวกเจ้าล่ะไปหาท่านย่ามาเป็นอย่างไร" "ท่านย่าพาไปกินของอร่อยในเมืองขอรับ" วันนี้เด็ก ๆ อยู่กับแม่สามีทั้งวัน พรุ่งนี้หม่าเยี่ยนถิงต้องไปเยี่ยมและขอบคุณนางเสียหน่อย หญิงสาวจูงมือลูกคนละข้างแล้วเดินไปด้วยกัน เด็กสองคนที่นางรับมาเป็นพี่เลี้ยงเพิ่มเดินตามหลังโดยเว้นระยะห่างออกไปราวสามถึงห้าก้าว พวกเขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณหนูคุณชายที่ตนมาทำงานด้วยมีฐานะสูงส่งเพียงนี้ ทำให้เด็กชาวบ้านทั้งสองคนอดเกร็งไม่ได้ พวกเขาค่อนข้างจะสงบปากสงบคำมากกว่าเดิม เรียกได้ว่าไม่พูดเลยด้วยซ้ำ "เหรินอี้ เจียเหยา ไม่ต้องเกร็งไปหรอก ทำตัวสบาย ๆ เหมือนอยู่บ้านสวนก็ได้" "ไม่ได้