Semua Bab นายหัวขาปรานีหนูหน่อย: Bab 1 - Bab 10

บ้านเดี่ยวยกสูงซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าสวนยางพาราและสวนเงาะนับรวมๆ เกือบจะ 2000 ไร่ เจ้าของบ้านกำลังนั่งจิบกาแฟขณะนั่งอ่านข่าวสารผ่านทางหน้าจอแท็บเล็ตอารัณย์หรือนายหัวอารัณย์เป็นชายหนุ่มวัย 32 ปี เขาเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน แต่ก็มีความสุขอยู่เพียงแค่ปีกว่า เนื่องจากภรรยาทนอยู่ในสวนที่อยู่ห่างไกลความเจริญไม่ได้ แม้ว่าที่นี่จะอยู่ห่างจากตัวเมื่องไม่ถึง 80 กิโลแต่เธอก็บ่นว่าไกล เธอให้เขาขายทุกอย่างที่นี่ทิ้งแล้วไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพ แต่อารัณย์ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะนี่เป็นสมบัติที่บิดามารดาทิ้งไว้ให้ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็อยู่คนเดียวมาตลอดการอยู่คนเดียวก็ได้เหงาเท่าไหร่เพราะในแต่ละวันเขามีงานให้ต้องรับผิดชอบทั้งสวนยางพารา สวนเงาะและยังมีโรงงานแปรรูปยางพาราซึ่งนอกจากจะนำน้ำยางในสวนตัวเองมาแปรรูปแล้วก็ยังรับซื้อน้ำยางจากชาวบ้านอีกด้วย“นายหัวครับวันนี้จะเข้าไปในเมืองไหมครับ” กล้าลูกน้องคนสนิทถามผู้เป็นนายที่วันหยุดมักจะเข้าในเมืองอยู่เป็นประจำ“อาทิตย์นี้ไม่ไป นายมีอะไรหรือเปล่า”“เปล่าครับนาย” กล้าตอบแต่ไม่กล้าสบตาเจ้านายและอาการมีพิรุธนี้อารัณย์ก็มองออก“บอกมาตามตรงว่ามีอะไร นายทำ

เพลงขวัญรู้สึกเหมือนกับว่าสวรรค์กำลังกลั่นแกล้ง เธอเพิ่งเสียยายไปไม่ถึง 10 วันแล้วยังต้องมารับรู้อีกว่าตนเองนั้นเป็นหนี้เขาอยู่ถึงสองล้านนี่ยังไม่นับรวมเงินค่าใช้จ่ายที่เขาโอนให้ทุกเดือน หญิงสาวคิดมาตลอดว่าเงินที่ยายส่งให้ในแต่ละเดือนนั้นเป็นเงินที่บิดาและมารดาทิ้งไว้ให้ ในเมื่อทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วเพลงขวัญก็คิดว่าเธอควรจะเลิกเรียนออกมาหางานทำเพราะดีกว่า “นายหัวคะหนูขออยู่ที่บ้านต่อได้ไหม ส่วนเงินที่ติดหนี้หนูจะหามาคืนให้” “แล้วเธอคิดว่าเงินมากขนาดนั้นจะมาจากไหนล่ะ เธอยังเรียนอยู่นะเพลงขวัญ” “หนูจะเลิกเรียนแล้วไปหางานทำ” “แต่ยายเธอสั่งไว้ว่ายังไงฉันก็ต้องช่วยส่งเธอให้เธอเรียนจนจบ” “แต่ยายมาอยู่แล้วนี่คะ หนูมีสิทธิ์ตัดสินใจเองว่าจะเรียนหรือไม่เรียน” “คนที่เขาเรียนจบสูงๆ บางครั้งก็ยังหางานยากเลย แล้วเธอคิดว่าเขาจะจ้างคนที่เรียนไม่จบอย่างเธอเหรอ” “นายหัวอยู่แต่ในสวนในป่าจะรู้อะไร งานบางอย่างเขาก็ไม่ต้องใช้วุฒิการศึกษาหรอกนะ เขาดูที่ความสามารถ” “แล้วเธอมีความสามารถอะไร ถึงจะงานได้กัน”

นายหัวอารัณย์ขับรถมาถึงคอนโดมิเนียมของตนเองในเวลาทุ่มเศษๆ พอจอดรถแล้วก็รีบเดินขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว “นายหัวขามินนี่คิดถึงนายหัวจังเลยค่ะ นายหัวขับรถมาเหนื่อยๆ จะอาบน้ำก่อนไหมคะมินนี่เตรียมน้ำอุ่นไว้แล้วค่ะ” มินนี่คู่ขาหนึ่งสามคนของนายหัวเข้ามาออดอ้อนเธอดีใจมากที่วันนี้เขาโทรหา แม้ว่าตนเองมีนัดกับแฟนหนุ่มแต่พอได้รับสายจากนายหัวเธอก็รีบยกเลิกนัดทันที เพราะถ้าเที่ยวระหว่างแฟนของเธอที่เป็นพนักงานบริษัทกับนายหัวเจ้าของสวนยางพาราแล้วเป็นใครก็ต้องเลือกนายหัวเพราะนอกจากเขาจะหล่อและรวยมากแล้วเรื่องบนเตียงเขาก็ถูกใจเธอเป็นอย่างมาก “ไม่ล่ะ ฉันอาบมาแล้ว” “อาบมาแล้วก็ดีเหมือนกันค่ะมินนี่ไม่อยากเสียเวลา” หญิงสาวพูดพลางเบียดกายเข้าหา “เปลี่ยนน้ำหอมเหรอมินนี่” เขาได้กลิ่นน้ำหอมค่อนข้างฉุนจึงได้ถามขึ้น “ค่ะ นายหัวไม่ชอบเหรอคะ” “ชอบสิ มันเข้ากับเธอดีนะ” “มินนี่ดีใจที่นายหัวชอบ นายหัวรู้ไหมว่ามินนี่คิดถึงนายหัวตลอดเลย นายหัวไม่มาหามินนี่เกือบเดือนแล้วนะคะ” “พอดีงานที่สวยยุ่งๆ น่ะ แต่พอฉันว่าก็รีบโทรหาเลย”

เสียงเรียกเข้ายังคงดังอย่างต่อเนื่อง นายหัวอารัณย์ก็เลยกดรับเพราะคิดว่าคนที่โทรศัพท์มาหาเขาในเวลาดึกแบบนี้น่าจะมีธุระด่วน เขากดรับแต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรคนปลายสายก็ส่งเสียงทักทายมาทันที และเสียงนั้นก็เหมือนว่าเขาเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน “นายหัว ใช่เบอร์นายหัวอารัณย์ไหมคะ นายหัวบอกคนของนายหัวกลับไปก่อนได้ไหม หนูรู้นะว่านายหัวส่งเขามาขู่ให้หนูกลัวใช่ไหมล่ะ แต่ทำแบบนี้มันไม่เข้าท่าเลยนะ ถ้าอยากให้หนูออกไปก็พูดกันดีๆ ก็ได้ ไม่ต้องใช่แผนแบบนี้หรอก” หญิงสาวพูดรัวจนเขาจับใจความไม่ค่อยได้ “เพลงขวัญเหรอ พูดช้าๆ ได้ไหม เกิดอะไรขึ้น” “ก็คนของนายหัวที่หนูเจอตอนเย็น ตอนนี้พวกเขากำลังเดินอยู่รอบๆ บ้าน หนูได้ยินเสียงพวกมันแล้วจำได้ นายหัวสั่งพวกนั้นมาก่อกวนหนูใช่ไหม” เธอรับเล่าขณะที่มือไม้ก็สั่นไปหมด “ไม่ใช่นะ นั่นไม่ใช่คนของฉัน เธอรออยู่ที่นั่นนะ หาที่ซ่อนก่อนเดี๋ยวฉันจะรีบไป” พูดจบนายหัวก็รีบคว้ากุญแจรถแล้วขับรถลัดสวนยางพาราไปยังบ้านของเพลงขวัญอย่างรวดเร็ว เสียงรถที่ดังมาแต่ไกลทำให้คนที่กำลังหาทางงัดประตูบ้านรีบเผ่นกลับไปทันที ก๊อก ก

นายหัวกลับจากสวนยางก่อนเวลาแปดโมงเช้าเล็กน้อยพอมาถึงก็รีบไปอาบน้ำก่อนจะออกมาอีกครั้งในเวลาไม่นาน “หิวหรือยัง” เขาถามเพลงขวัญที่นั่งรออยู่บนโซฟารับแขกกลางห้อง “ยังค่ะ” “แต่ฉันหิวแล้ว” เขาเดินไปยังโต๊ะทานอาหารทำให้เพลงขวัญก็ต้องเดินตามไปด้วย “นายหัวคะ หนูไปกินกับป้าแววและพี่บุหลันได้ไหม” เธอเกรงใจทั้งเจ้าของบ้านและลูกจ้างอีกสองคน “กินด้วยกันนี่แหละ” “แต่หนูเป็นลูกหนี้ของนายหัวคนอื่นรู้คงไม่ดีแน่” เพลงขวัญไม่อยากถูกคนอื่นมองไปในทางอื่น “สถานะลูกหนี้จะเริ่มหลังจากเธอเรียนจบแต่ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ในฐานะของคนที่ฉันต้องดูแลตามคำสั่งเสียของยายนวลปราง” “แต่หนูว่า...” “ถ้ายายเธอรู้คงเสียใจนะที่เธอกำลังจะขัดคำสั่งของท่าน” นายหัวอารัณย์อ้างถึงยายของเธอเพราะรู้ว่าเพลงขวัญจะต้องทำตาม “ค่ะ” หลังทานอาหารแล้วเพลงขวัญก็ช่วยบุหลันเก็บโต๊ะและกำลังจะล้างจานแต่นายหัวก็มาเรียกให้เธอให้ตามไปที่ห้องทำงาน “เพลงไปก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกบุหลันและป้าแววจากนั้นตัวเองก็รีบเข้าไปหานายหัวใน