All Chapters of นายหัวขาปรานีหนูหน่อย: Chapter 31 - Chapter 40

เพราะเมื่อคืนเอาแต่คิดถึงเรื่องของนายหัวอารัณย์เช้านี้เพลงขวัญก็เลยไค่อยสดชื่นเท่าไหร่ ปกติเธอจะไปทานอาหารเช้ากับเพื่อนที่โรงอาหารของคณะแต่วันนี้เธอไม่มีอารมณ์จะทานเพราะอยากแอบหลับในในห้องเรียนก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาสอน“เพลงขวัญ” เสียงคุ้นเคยทำให้คนที่เดินพ้นจากมุมตึกมาถึงกับสะดุ้ง“นายหัว มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”“ฉันก็มาตามทวงหนี้ไงล่ะ”“นายหัวบอกเองว่าเพลงเรียนจบค่อยผ่อนจ่ายแล้วพี่เพลิงก็จ่ายไปบางส่วนแล้วนะคะ”“ไปคุยกันในรถ”“ไม่ค่ะ”“ถ้างั้นก็คุยกันตรงนี้ ให้คนอื่นรู้กันไปเลยว่าเธอกำลังติดหนี้ฉันอยู่และกำลังจะหนี”“เพลงไม่ได้หนี”“งั้นก็เดินตามฉันมา อย่าคิดจะวิ่งหนีนะเพลงขวัญเพราะยังไงฉันก็วิ่งตามเธอทันอยู่แล้ว”เพลงขวัญไม่อยากให้คนอื่นรู้จึงยอมเดินตามนายหัวอารัณย์ที่รถ เธอมองแผ่นหลังของเข้าแล้วใจเต้นแรงคนนี้สินะที่เธอคิดถึงมาตลอดสองเดือน แล้วตอนนี้เขามาอยู่ตรงหน้าแล้ว เธออยากจะกอดให้หายคิดถึงแต่คงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะเขาไม่ได้คิดถึงเธอแต่ที่ตามหาก็คงเพราะเรื่องเงินเท่านั้น“เธอหนีฉันมาทำไม เธอบอกจะเป็นเมียฉันจะอยู่กับฉัน” เขาถามทันทีเมื่อประตูรถปิดลง“แต่มันไม่เหมือนเดิมแล้ว” เสียงขอ

แม้ว่าเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบตีสามแต่นายหัวอารัณย์ก็ยังตื่นนอนแต่เช้าด้วยความเคยชิน เขามองเพลงขวัญที่ยังหลับอยู่ในอ้อมกอดด้วยสายตารักใคร่ ปากหยักกดจูบลงไปที่แก้มเนียนและหน้าผากมนจนหญิงสาวที่นอนอยู่เริ่มขยับและเบียดกายเข้าหาไออุ่น เขามองหน้าเธอแล้วยิ้มความคิดถึงตลอดที่ผ่านมาทั้งสองเดือนมันถูกเติมเต็มได้อย่างดีจากคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มเคยคิดว่าการอยู่คนเดียวมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่พอได้เจอกับเพลงขวัญความคิดนั้นก็หายไป เขาคิดว่าคงขาดเธอไม่ได้อย่างแน่นอน ถึงแม้ตอนนี้จะได้นอนกอดร่างขาวเนียนของเธออยู่ แต่ในใจก็เริ่มกังวลเพราะทั้งระยะทางและอายุที่มากนั้นมันทำให้เขาไม่มั่นใจเลยว่าความรักครั้งนี้ตนเองจะประคับประคองมันได้นานแค่ไหน แต่เขาจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อตัวเองและเพื่อคนที่รัก จากนี้คงจะต้องวางแผนการทำงานให้ดีขึ้นเพื่อจะได้บาลานซ์ทั้งสองอย่างให้ลงตัวถ้าเขาจะอยู่กรุงเทพกับเพลงขวัญมันก็มีทางเป็นไปได้เพราะที่สวนยางพาราและที่โรงงานมีคนที่ไว้ใจคอยดูแลอยู่ แต่นายหัวอารัณย์ก็คิดว่าเพลงขวัญคงไม่ชอบที่เขาจะทิ้งงานมาอยู่กับตนเอง ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เพลงขวัญก็เร

เวลาหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ววันนี้นายหัวอารัณย์จำเป็นต้องกลับสุราษฎร์เพราะมีนัดกับลูกค้าคนสำคัญ ทั้งที่เขาไม่อยากจากเพลงขวัญไปเลยเพราะรู้สึกว่ายิ่งได้อยู่ใกล้ก็ยิ่งรักและหลงเธอมากขึ้น“ฉันรีบทำธุระเสร็จแล้วจะรีบกลับมาหาเธอนะเพลง”“นายหัวคะ เพลงว่านายหัวไม่ต้องรีบกลับมาก็ได้ค่ะ”“ทำไมเธอไม่อยากอยู่กับฉันเหรอ”“เปล่านะคะ เพลงก็แค่ไม่อยากให้นายหัวเสียงาน”“แน่นะ”“แน่สิคะ”“หรือเธอเบื่อฉันแล้ว”“เพลงจะเบื่อนายหัวได้ยังไงคะ เพลงอยากให้นายหัวเคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อน เพลงก็รออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน อีกอย่างถึงได้หัวรีบจะกลับมาเพลงก็มีอะไรกับนายหัวไม่ได้อยู่ดี”“ทำไมพูดแบบนั้นหรือเธอไม่ไหว”“แล้วไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย นายหัวก็รู้ว่าเพลงอึดมากแค่ไหน”“ใช่ฉันรู้”นายหัวหนุ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เพราะตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่มีคืนไหนเลยที่เขาให้ดีหญิงสาวได้หยุดพักทั้งเขาและเธอมอบความสุขให้กันทุกค่ำคืน“อีกไม่กี่วันเพลงก็เป็นรอบเดือนแล้วค่ะ นายหัวไปทำงานเถอะค่ะถ้าเพลงหายแล้วเพลงจะบอก”“ที่ฉันอยู่กับเธอไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นอย่างเดียวนะเพลงฉันอยู่อยากใกล้เธอแบบนี้” เขากอดเธอไว้แน่นอย่

นายหัวอารัณย์ขึ้นมาหาเพลงขวัญหลังจากเธอสอบเสร็จแต่เพราะไม่ได้บอกเธอว่าจะมาเที่ยวบินไหน พอมาถึงห้องจึงไม่เจอกับคนรัก “นายหัวขาเพลงขอโทษ เพลงนึกว่านายหัวจะมาพรุ่งนี้ เพลงเลยออกมาฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนค่ะ” เสียงหวานอ้อนมาตามสายเมื่อเขาโทรหา “ฉันผิดเองที่ไม่บอกว่าจะมาวันไหน แล้วเธอจะกลับดึกหรือเปล่า ฉันคิดถึงอยากเจอ” “ไม่เกินเที่ยงคืนค่ะ ได้ไหมคะ” “ได้สิ แล้วจะกินเหล้าไหม” “นิดหน่อยค่ะ แต่รับรองว่าไม่เมา” “แล้วจะกลับยังไงล่ะ” “ตาจะไปส่งค่ะ” “ถ้าขับรถกลับกันไม่ไหวก็โทรบอกนะ ฉันจะไปรับ” เขาบอกอย่างห่วงใย ชายหนุ่มรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่มาแล้วไม่เจอเพลงขวัญ แต่เรื่องนี้จะโทษว่าเป็นความผิดของเธอก็ไม่ได้เพราะตามกำหนดเดิมเขาจะมาถึงพรุ่งนี้เย็น เพลงขวัญกลับมาถึงคอนโดในเวลาห้าทุ่มครึ่ง เธอรีบเข้าไปอาบน้ำเพราะตอนนี้เนื้อตัวของตนมีแต่กลิ่นบุหรี่พอออกมาจากห้องน้ำนายหัวหนุ่มที่เมื่อครู่ยังหลับอยู่ก็ตื่นมานั่งรอเธออยู่แล้ว หญิงสาวรีบขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วสวมกอดเขาด้วยความคิดถึง“คิดถึงนายห

เพลงขวัญรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่วันนี้เธอได้กลับมายังสุราษฎร์ธานีอีกครั้งเพราะหลังจากที่ออกจากหนีออกจากบ้านไปเมื่อหลายเดือนก่อนก็ยังไม่มีโอกาสได้ติดต่อใครที่นี่อีกเลยสักคน“เพลงทำไมดูเหมือนไม่ดีใจเลยล่ะที่ได้กลับบ้าน” นายหัวอารัณย์ถามเมื่อเห็นว่าคนรักนั้นเอาแต่นั่งหน้าเครียดมาตั้งแต่เขาไปรับที่สนามบิน“ดีใจสิคะนายหัว แต่เพลงก็ตื่นเต้นด้วยเพลงไม่รู้ว่าป้าแววกับพี่บุหลันจะมองเพลงยังไง”“สองคนนั้นเขารู้เรื่องแล้วฉันเล่าให้เขาฟังหมดแล้ว”“เหรอคะแล้วป้าแววว่ายังไงบ้าง”“ก็ไม่เห็นว่ายังไงป้าเขาก็ดีใจที่เพลงได้ฉันช่วยดูแล”“แล้วพี่บุหลันล่ะคะบุหลันก็ดีใจเพราะถึงแม้ว่าจะแปลกใจไปบ้างเพราะฉันชอบพูดอยู่ตลอดเวลาว่าไม่อยากมีเมียเด็ก แต่พอพวกเขารู้ก็ไม่มีใครว่าอะไรนะ”“เพลงไม่รู้จะทำตัวยังไง”“ก็ทำตัวเหมือนเดิมเธอเคยเป็นยังไงก็เป็นยังนั้น ไม่ต้องเกร็ง”“จริงๆ นายหัวน่าจะรอบอกเรื่องนี้ตอนเพลงเรียนจบ”“ถ้าฉันรอบอกตอนเธอเรียนจบแล้วพาเธอกลับมาบ้านครั้งนี้ฉันกับเธอจะได้สวีทกันไหมล่ะ”“แหมเวลาอยู่ในห้องแล้วค่อยสวีทก็ได้”“ไม่ล่ะ ต่อไปนี้ฉันกับเธอจะไปไหนมาไหนด้วยกันในฐานะคนรัก” เขาจับมือเล