All Chapters of คลั่งรัก | คุณป๋า : Chapter 161 - Chapter 170

“ต้องเป็นมันแน่ๆ” คุณป๋าที่สังเกตการมาสักพักพูดขึ้น “ทะ ทำยังไงดีคะ” มือไม้ของฉันมันสั่นไปหมด เพราะไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่มันเลวร้ายแบบนี้“ฉันจะขับรถเข้าไปในเมือง” คุณป๋าหันหน้ามาสั่ง “เธอปรับเบาะเอนลงไปให้สุด แล้วนอนลงไปห้ามลุกขึ้นนั่ง”“ตะ แต่จากนี้ไปในเมืองไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะคะ” “ทำตามที่ฉันสั่ง ปรับเบาะแล้วนอนลงไปซะ!!” คุณป๋าตวาดสั่งเสียงกร้าวด้วยสีหน้าที่จริงจังฉันค่อยๆ ปรับเบาะให้เอนลงแล้วนอนราบลงไปติดกับเบาะรถตามที่คุณป๋าสั่ง ในตอนนี้ฉันไม่ควรที่จะอคติหรือต่อปากต่อคำอะไรทั้งนั้น ในตอนนี้ในใจมันเต็มไปได้ความหวาดกลัว กลัวว่าคนที่ตามมาจะเป็นพี่เบส ถึงคุณป๋าจะบอกว่าใช่พี่เบสแน่ๆ แต่ฉันก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่อไปเต็มร้อย แต่ถ้าเกิดเป็นพี่เบสขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง คะ คุณป๋าจะไม่เป็นอันตรายใช่มั้ย แล้วฉันล่ะ ฉันจะตายหรือเปล่า มันกลัวทุกอย่างจริงๆ ทั้งที่ตอนแรกฉันปากเก่ง ทั้งที่คุณป๋าก็บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่เบสกลับมาไทย และเขากำลังตามหัวตัวฉันอยู่ ทำไมฉันถึงเอาแต่ใจตัวเองนักนะ สุดท้ายก็ไม่ใช่แค่ฉันที่เดือดร้อน ยิ่งในตอนนี้ไม่มีลูกน้องของคุณป๋าคอยตามมาด้วย มาคิดอะไรได้ตอนนี้มันก

ฉันงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไหนล่ะพี่เบสฉันไม่เห็นเขาเลย เห็นแต่อาเหนือกับพี่กล้า แล้วสองคนนี้มาได้ยังไง ไหนรถ ในตอนนี้ฉันกำลังใช้สมองประมวลเหตุการณ์อย่างหนัก คุณป๋าจับมือฉันขึ้น “ฉันขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำเธอก็คงจะใจแข็งไปอีกนาน” “มะ หมายความว่าทุกอย่างเป็นแค่แผนอย่างนั้นหรอคะ” คุณป๋าถอนหายใจออกมาเบาๆ “สัญญามั้ยว่าจะไม่โกรธ ?”“ตอบหนูมาสิคะ” “ใช่! นี่คือแผนของฉันเอง รถที่ตามมาไม่ใช่รถของไอ้เบส แต่เป็นรถของไอ้เหนือต่างหาก” “…..” “ไอ้เบสมันถูกเก็บไปแล้ว ที่ฉันบอกเธอว่าฉันไปซื้อชุดมา วันนั้นฉันไปจัดการมัน แต่ที่ฉันไม่ยอมบอกว่าจัดการมันได้แล้ว ก็เพราะอยากใช้มันเป็นข้ออ้างให้เธอกลับกรุงเทพไปกับฉัน แต่สุดท้ายเธอก็ใจแข็ง ไม่ยอม” “…..”“ฉันต้องทำแบบนี้ เพราะอยากรู้ว่าความจริงแล้วเธอไม่คิดอะไรกับฉันแล้วจริงๆ ใช่มั้ย สุดท้ายเธอก็…”“เห็นความรู้สึกหนูเป็นของเล่นอย่างนั้นหรอคะ!!” บอกตามตรงว่าในตอนนี้ฉันโกรธ โกรธมาก มันใช่เรื่องที่เอามาหลอกกันหรือไง ความเป็นความตายเนี่ย แถมปืนที่ยิงกราดยังเป็นของจริง รถก็เสียหายทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทำเพียงเพราะอยากรู้ว่าฉันจะให้อภัยตัวเองหรือเปล่

เวลาผ่านไปอาทิตย์กว่าๆ สุดท้ายฉันก็ต้องใจอ่อนยอมกลับกรุงเทพ เพราะคุณป๋าน่ะอ้อนทุกวัน บอกว่าไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่ อยากให้กลับไปอยู่ที่บ้าน ในที่สุดฉันก็ทนแรงตื้อจากคนแก่ไม่ไหว ก่อนจะกลับกรุงเทพฉันไหว้ลาป้าขาวและลุงเขียว เพราะทั้งสองคนดีกับฉันมากๆ ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่ก็ช่วยจัดการหาทุกอย่างให้ เมื่อเอ่ยลาเสร็จพี่กล้าก็ขับรถมารับฉันกับคุณป๋าพอดี #กรุงเทพ“ไม่ต้องเข้าบริษัทหรอคะ” ฉันถามคุณป๋าที่เอาแต่เดินตามฉันไปทุกที่ ตั้งแต่ยกโทษให้ก็เอาแต่เดินตามอยู่นั่นแหละ มันทำให้หงุดหงิดเหมือนกันนะแบบนี้น่ะ “อยากอยู่กับเมีย”“อาการหนักนะคะ” ฉันมองค้อนคุณป๋า จากนั้นก็เดินนำเข้ามาในบ้าน เดินไปได้สักพักฉันก็หยุด แล้วใช้สายตามองไปรอบๆ บ้าน “มีอะไรหรือเปล่า ?” คุณป๋าถาม“เปล่าค่ะ แค่อยากจะดูว่าคุณป๋าแอบซุกอินู๋คนไหนไว้หรือเปล่า” คุณป๋าถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วสวมกอดฉัน “ฉันสัญญาแล้ว และฉันจะไม่มีวันผิดคำพูดอีก” แววตาคู่นั้นที่จ้องมองฉันอยู่กำลังสื่อว่าคำพูดของคุณป๋าที่พูดออกมา มันออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ไม่ใช่แค่พูดปัดๆ ไป“อื้อ รู้แล้วค่ะ ปล่อยกอดได้แล้วเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า” ฉันดันแผงอกแกร่ง

เช้าวันต่อมาฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอคุณป๋านอนอยู่ข้างๆ แล้ว ก็เป็นปกตินั่นแหละที่คุณป๋าจะตื่นก่อนในทุกเช้า แกร็ก! เสียงประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างของคุณป๋าที่เดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆ กับตัวฉันที่นอนอยู่ บ่นถึงยังไม่ทันจะจาดคำก็โผล่มาซะแล้ว คุณป๋าก้มลงมาประทับจูบลงบนหน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบาพร้อมกับพูดเสียงหวาน “เมื่อคืนหลับสบายมั้ย ^_^”แปะ! ฉันตีแขนคุณป๋าเบาๆ ทำให้คุณป๋ายิ้มออกมาอย่างชอบใจ “หลับสบายอะไรล่ะคะ กว่าจะได้นอนเกือบเช้า ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ” ฉันพูดค้อน ก็เมื่อคืนนะสิคุณป๋าไม่รู้ไปหื่นมาจากไหน “ฉันทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว ลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าสิจะได้ลงไปกินข้าวพร้อมกัน” “มีพ่อครัวไว้ทำไมคะ ?” ที่ฉันถามแบบนี้ก็เพราะส่วนมากคุณป๋าจะเป็นคนทำอาหารให้ฉันกิน “อยากทำให้เมีย” “เข้าใจแล้วค่ะคุณพ่อ ^_^” ฉันแซวแล้วยิ้มหวาน แต่ถูกคุณป๋าจ้องหน้าด้วยสายตาที่ดุดัน ก่อนตะบอกเสียงแข็ง “ผัว ไม่ใช่พ่อ!” “อื้อ ก็แค่พูดเล่นริดหน่อยเอง ทำหน้าเป็นยักษ์ไปได้” “รีบไปอาบน้ำ วันนี้เธอต้องไปบริษัทกับฉัน”“หื้อ! ไม่เอาหนูขี้เกียจ ขออยู่บ้านนะคะ ^_^” ฉันยิ้มอ้อนเพื่อให้คุณป๋าเห็นใจ “ไม่ได้!” ก็

เฮือก!! ใจมันกระตุกวูบทันทีเมื่อได้ยินคำพูดที่รู้ทันแผนการของคุณป๋า ใบหน้าของฉันซีดเผือดพร้อมกับมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมา ฉันหลับตาลงแล้วนับหนึ่งถึงสามในใจ ก่อนจะลุกขึ้นจากตักแกร่งแล้ววิ่งหนี แต่!! ทำได้เพียงแค่ลุกขึ้น ร่างของฉันก็ถูกคุณป๋าคว้าจับที่เอวเอาไว้ออกแรงดึงให้กลับมานั่งลงบนตักของตัวเองเหมือนเดิม บ้าที่สุด!! “คิดจะหนี มันง่ายไปหรือเปล่า” ฉันค่อยๆ หันหน้ามองคุณป๋าที่กำลังทำหน้ายักษ์ใส่ ก่อนจะตัดสินใจถาม “พะ พี่กล้าบอกหรอคะ” คุณป๋าส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ได้ไง! ถ้าพี่กล้าไม่บอกแล้วคุณป๋าจะรู้ได้ยังไง “ฉันแอบฟังเธอคุยกับมัน” เฮือก!! ให้ตายเถอะ สรุปคือฉันพลาดที่ไม่ได้สังเกตอะไรให้ดีๆ ก่อนใช่มั้ย “ส่วนยานั่นที่เธอคิดว่าเป็นยานอนหลับ มันเป็นแค่ยาบำรุง” มือหนาจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้น “ฉันเป็นคนสั่งให้ไอ้กล้าเปลี่ยน”“……” ฉันค่อยๆ เม้มปากเข้าหากันแน่น ไม่รอดแน่ ถึงจะชอบเวลาที่มีอะไรกับคุณป๋า แต่ฉันไม่ค่อยชอบเลยเวลาที่ต้องถูกลงโทษ เพราะนั่นหมายความว่านอกจากคืนนี้จะไม่ได้ไปคลับแล้ว ฉันยังจะไม่ได้นอนอีกทั้งคืน คุณป๋ากดจูบหนักๆ ลงมาบนริมฝีปากของฉันเพื่อเป็นการลงโทษ ริมฝีปากมั