All Chapters of คลั่งรัก | คุณป๋า : Chapter 131 - Chapter 140

เวลาล่วงเลยผ่านมาจนถึงมหาวิทยาลัยใกล้จะปิดเทอม ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณป๋าเป็นไปได้ด้วยดี ตั้งแต่วันแรกที่ฉันตัดสินใจคบกับคุณป๋าจนถึงวันนี้ ฉันก็ยังรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจถูกแล้ว เพราะเวลาที่คุณป๋าอยู่กับฉันจะทำตัวน่ารักมาก และตอนนี้ฉันก็เริ่มคิดแล้วว่าจะบอกความสัมพันธ์ของเราให้กับคนอื่นรู้ ถ้าเกิดว่ามีใครถามฉันก็จะตอบไปตรงๆ ว่าฉันกับคุณป๋าเป็นอะไรกัน แต่ถ้าไม่มีใครถามฉันก็ไม่จำเป็นต้องพูดบอกใครมาจนถึงวันนี้เอวากับฟาร์นก็ยังไม่รู้ว่าระหว่างฉันกับคุณป๋าลึกซึ้งกันขนาดไหน หลังจากเลิกเรียนฉันแยกกับเพื่อนไปหาคุณป๋าที่บริษัท เพราะว่าช่วงนี้ฉันเรียนหนักยิ่งใกล้จะสอบก็ยิ่งไม่ค่อยมีเวลาเจอคุณป๋าเลย และที่สำคัญฉันสั่งห้ามคุณป๋าว่าไม่ต้องมาหาฉันที่คอนโด ตั้งแต่วันนั้นคุณป๋าก็ไม่ได้มาหาฉันที่คอนโดอีกเลย จะมีแค่ฉันที่เป็นฝ่ายไปหาคุณป๋า อาจจะเป็นที่บ้านหรือไม่ก็มาเจอที่บริษัท แบบวันนี้ #บริษัทพี่กล้าเป็นคนมาส่งที่บริษัทและก็ต้องรอรับฉันกลับด้วย เพราะฉันมาไม่นาน พอมาถึงฉันก็ตรงไปยังห้องทำงานของคุณป๋าทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าคุณป๋ากำลัวนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ และกำลังก้มหน้าอ่านเอก

เวลา 19:30 บนโต๊ะอาหาร“จริงๆ ลูกน้องมีเยอะแยะให้คนพวกนั้นยกอาหารมาเสริฟก็ได้นะคะ ไม่เห็นต้องให้เธอเป็นคนยกมาเสริฟด้วยตัวเองเลย” ฉันพูดขึ้นอย่างไม่ลอบใจเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่เจอในครัวเป็นคนยกอาหารมาเสริฟ คำพูดของฉันทำให้คุณป๋าเงยหน้าขึ้นมามอง สายตาไม่บ่งถึงความรู้สึกยินดียินร้ายอะไร “หนูหมายถึงแค่งานในครัวก็คงจะหนัก” “ไม่หนักหรอกค่ะคุณหนู” ทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบ แต่หล่อนก็รีบพูดแทรกขึ้นมาซะก่อนเหมือนกลัวว่าจะถูกขัดอย่างไงอย่างนั้น ฉันพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะวางช้อนกระแทกจานแรงๆ เพื่อแสดงออกว่าไม่พอใจ “ไม่ต้องยืนเฝ้าหรอก จะออกไปไหนก็ไปเถอะกินเสร็จแล้วค่อยมาเก็บ” ฉันบอกผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ไม่ยอมออกไปไหน“เมเบล” คุณป๋าเรียกชื่อฉันเสียงดุ “หรือคุณป๋าอยากให้มีคนอยู่ด้วยล่ะคะ ?” ฉันถลึงตาใส่คุณป๋า ทำให้คุณป๋าถึงกับส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยก่อนจะมองไปยังผู้หญิงคนนั้น “ออกไปได้แล้ว” “อย่าลืมนะคะที่บอกว่าจะรีบหาพ่อบ้านคนใหม่” ฉันพูดย้ำ “รู้แล้วๆ” คุณป๋าส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มเล็กน้อย “ให้หนูไปนั่งกินข้าวใกล้ๆ มั้ยคะ” คุณป๋าเหล่ตามองไม่ตอบอะไรแต่ฉันรู้ดีว่าคำตอบจะเป็นยังไงจึงลุกขึ้นเดินไปนั่งล

คุณป๋าไม่แม้แต่จะตอบคำถามของฉันแถมยังก้าวขาเดินขึ้นบันได ฉันกำหมัดแน่นรู้สึกไม่พอใจที่คุณป๋าเลือกที่จะไล่ให้ฉันกลับแทนที่จะคุยกันดีๆ “ถ้ามันไม่มีอะไรก็แค่อธิบาย แต่นี่คุณป๋าเลือกที่จะไล่หนู!!” ฉันตะเบ็งเสียงดังพูดไล่หลังของคุณป๋า ทำให้คุณป๋าหยุดเดินแล้วค่อยๆ หมุนตัวมามองฉันที่กำลังยืนอยู่ช้าๆ “ให้ฉันอธิบายแต่เธอไม่ฟัง แล้วทำไมฉันต้องพูดเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ” คำพูดที่ดูเหมือนห่างเหินทำให้ตอนนี้ฉันคิดไปต่างๆ นาๆ ว่าคุณป๋ากำลังจะตีตัวออกห่างจากฉัน ถึงมันจะเป็นแค่ความคิดบ้าๆ แต่กลับสร้างความเจ็บปวดในใจไม่น้อย “….เบื่อหนูแล้วหรอคะ” คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะตอบ “ฉันไม่ชอบที่เธองี่เง่าขนาดนี้” “….รักหนูมั้ยคะ”“ทำไมฉันจะไม่รักเธอ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เธอคิดว่าฉันแค่สนุกหรือไง!!” “นั่นสิคะ ทำไมหนูถึงมีความคิดแบบนั้น…”“ฉันไม่อยากทะเลาะไปมากกว่านี้” คุณป๋าเบือนหน้าหนีไปทางอื่นหลังจากที่พูดจบ“หนูผิดหรอคะ คุณป๋าเป็นผู้ชายของหนู หนูมีสิทธิ์หวง ไม่ใช่หรอคะ…” ฉันพยายามกลั้นน้ำเสียงสั่นเครือของตัวเองเอาไว้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ตอนนี้มันอยากจะร้องไห้เอามากๆ “กลับไปก่อน ใจเย็นกว่านี้แล้วค่

ในเมื่อผลักไสเท่าไหร่คุณป๋าก็ไม่ยอมถอยห่าง ฉันที่อดกลั้นไม่ได้จึงร้องไห้สะอื้นออกมาเสียงดัง แล้วใช้มือทุบแผงอกแกร่งของคุณป๋าอย่างลงโทษ พร้อมกับสะอื้นจนตัวเกร็ง “หยุดร้องได้แล้ว ฉันขอโทษ” คุณป๋าพูดปลอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นลง ก่อนจะผละกอดออกแล้วใช้นิ้วใหญ่เช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มให้ “อึก~ รู้มั้ยคะว่าเวลาที่คุณป๋าหายไปหนูรู้สึกยังไง หนูเป็นยังไง” “รู้มั้ยว่ากว่าหนูจะนอนหลับได้แต่ละคืน รู้มั้ยว่าหนูคิดไปต่างต่างนานา อึก~” “คุณป๋าอยู่ที่บ้านกับผู้หญิงคนนั้น จะไม่ให้หนูคิดมากเลยคงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะอึก~” ฉันตัดพ้อคุณป๋าไปยาวเหยียด “ระหว่างฉันกับแม่บ้านคนนั้นไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกจ้าง” คุณป๋าประคองใบหน้าของฉันให้เงยขึ้นไปสบตากับตัวเอง “ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะพยายามเข้าหาฉัน แต่ฉันก็ไม่คิดจะสนใจ เพราะฉันมีเธออยู่แล้วทั้งคน” “……” ฉันยังคงสะอื้นอยู่เล็กน้อยพร้อมกับมองแววตาของคุณป๋าไปด้วย “ฉันชัดเจนกับเธอ แปลว่าเธอคือผู้หญิงที่สำคัญที่สุดสำหรับฉันนะเมเบล” พูดจบคุณป๋าก็โน้มใบหน้าลงมา กดจูบลงบนริมฝีปากของฉันอย่างนุ่มนวล ฉันนิ่งไม่ขัดขืนอะไรและยอมอ้าปากเล็กน้อยให้คุณป๋าส่งลิ

ฉันกำหมัดแน่น ได้ยินแบบนี้คนอย่างฉันคงไม่ทีทางใจเย็นลงได้แน่ “เธอเคยขึ้นไปบนห้องนอนของคุณป๋า ?” “คุณไม่ได้อยู่กับคุณหิรัญตลอดเวลา มั่นใจหรอคะว่าคุณหิรัญเขาจะ…ซื่อสัตย์แค่กับคุณ” คำพูดเพียงไม่กี่คำของผู้หญิงตรงหน้า มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้กำลังถูกคนเอามีดมาจ้วงแทงลงบนหัวใจดวงน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า “….ไม่จริง”“อย่ามั่นใจไปหน่อยเลยค่ะ เป็นที่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีที่สองหรอกนะคะ” ฉันหันหน้ามาตรงเตาแก๊สที่ในตอนนี้หม้อข้าวต้มกำลังเดือดผุดๆ อยู่ ก่อนที่ฉันจะเอามือยกหม้อขึ้นแล้วสาดใส่ยัยแม่บ้านปากดีตรงหน้าด้วยความเกลียดชัง “กรี๊ดดดดด” ยัยแม่บ้านกรีดร้องด้วยความทรมานพร้อมกับใช้มือปัดข้าวต้มร้อนๆ ออกจากตัว ฉันเดินไปยังร่างของมัน แล้วใช้มือจิกหัวมันให้เงยขึ้น แล้วตบหน้ามันสองครั้งเพื่อระบายความโกรธ “กรี๊ดดๆๆๆๆ” หล่อนเอาแต่กรี๊ดแหกปาก แล้วก็ล้มลงพื้น“ปากดีอีกสิ!! พูดอีก พูดออกมาให้หมด”ฉันกำลังจะง้างมือตบมันแต่คุณป๋าวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในครัว สีหน้าตกใจไม่น้อยที่เห็นสภาพของยัยแม่บ้าน จากนั้นคุณป๋าก็ประคองของมันขึ้นมา “เธอทำบ้าอะไรลงไปเมเบล !!” คุณป๋าตวาดใส่หน้าฉันเ