All Chapters of คลั่งรัก | คุณป๋า : Chapter 151 - Chapter 160

Talk เมเบล ฉันใช้อยู่อยู่ที่นี่ประมาณ 1เดือน ได้แล้วแหละ แรกๆ มันก็ดีมากเพราะทุกอย่างดูแปลกใหม่ไปหมด แต่พอผ่านไปซักหนึ่งอาทิตย์ฉันก็เริ่มเบื่อ คงเป็นเพราะที่นี่ไม่มีใครเลย แถมยังไม่มีโทรศัพท์ ถึงมีก็ไม่มีสัญญาณอยู่ดี มีความคิดอยากจะกลับกรุงเทพเหมือนกันนะ แต่พอคิดถึงหน้าคุณป๋ามันก็ทำให้ฉันล้มเลิกความคิดที่จะกลับกรุงเทพทันทีตอนนี้ฉันปรับตัวได้แล้ว พยายามหาอะไรทำ อย่างเช่นปลูกผัก ปลูกดอกไม้บริเวณรอบๆ บ้าน ทำให้สนุกขึ้นมาก ยิ่งเวลาที่ได้เห็นการเจริญเติบโตของพืชผักและดอกไม้ที่ตัวเองปลูก ยิ่งทำให้ฉันมีความสุข พรุ่งนี้ฉันว่าจะเข้าไปในเมืองสักหน่อย อยากไปหาซื้อของใช้ที่มันจำเป็นแล้วก็พวกเนื้อสัตว์เอามาแช่ตู้เย็นไว้ คนงานของพี่ดินจะขึ้นมาที่นี่สองสามวันครั้งหนึ่ง เวลาต้องการอะไรก็สั่งเขาจะซื้อมาให้ แต่ครั้งนี้ฉันอยากไปดูด้วยตัวเองดีกว่า ในตอนนี้ฉันกำลังนอนดูดาวอยู่ตรงระเบียงห้อง วันนี้ดาวสวยมากเลยนะ หลังจากที่ฝนตกติดกันมาหลายวัน วันนี้อากาศก็ปลอดโปร่ง ถ้าถามว่าตอนนี้หัวใจของฉันดีขึ้นหรือยัง คงจะพูดไม่ได้เต็มปากว่ามันดีขึ้นหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว แต่ก็ดีขึ้นมาก ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ พ

เช้าวันใหม่…. ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง เมื่อคืนฝนตกแทบจะทั้งคืนเลยล่ะมั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าฝนหยุดไปตอนไหนเพราะฉันหลับก่อน หลังจากตื่นนอนฉันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันตามปกติ จากนั้นก็ลงมาชั้นล่างเดินไปยังประตูบ้าน แต่!! พอจะเปิดประตูออกไป ฉันก็ชั่งใจและคิดว่าถ้าหากเปิดไปแล้วก็ต้องเจอกับคุณป๋าอีก ก็ช่างสิ!! เจอแล้วยังไงกันล่ะ ทำไมต้องสนใจด้วย ถ้ากลัวที่จะต้องเผชิญหน้า ฉันคงไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้านหรือไงกันเมื่อคิดได้แบบนั้นฉันจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไป สายตาโฟกัสที่สิ่งแรกคือร่างของคุณป๋าที่นอนขดตัวอยู่ข้างๆ ประตู ฉันมองคุณป๋าที่กำลังนอนหลับอยู่ ก่อนจะค่อยๆ เม้มปากเข้าหากันแน่น คิดจะมาง้อฉันด้วยการทำตัวน่าสงสารแบบนี้น่ะหรอ คิดว่าจะเห็นใจหรือไง ไม่มีทาง!!ฉันเดินผ่านร่างของคุณป๋าที่กำลังนอนหลับอยู่ไปที่สวนผักและดอกไม้นานาชนิดที่ปลูกเอาไว้ ตอนนี้มันกำลังเจริญเติบโต สวยมากเลย ฉันยืนชื่นชมฝีมือการปลูกของตัวเองพักใหญ่ ก่อนจะเดินไปเปิดวาวน้ำ แล้วหยิบสายยางขึ้นมา โชคดีที่บนนี้สามารถใช้น้ำได้ตามสะบาย “ทำไมไม่ปลุกฉัน…” “อ่ะ!!” ฉันสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบพุ่ง

“ปล่อย เดี๋ยวพี่ดินมาเขาจะเข้าใจผิด”“ไม่!! ฉันไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นกับมันแน่” คุณป๋าตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ไม่ยอมอย่างนั้นหรอคะ ?” สายตาของฉันมองใบหน้าของคุณป๋าพลางแกะมือตัวเองออกจากการจับกุม “มีสิทธิ์ใช้คำนั้นหรือไง!!”“ใช่ฉันไม่มีสิทธิ์” “รู้ตัวแล้วก็อย่ามาล้ำเส้นหนูแบบนี้สิคะ!!” ในที่สุดฉันก็ดึงแขนของตัวเองออกจากการจับกุมของคุณป๋าได้สำเร็จ “…ฉันยอมเธอแล้วจริงๆ อย่าทำแบบนั้น กลับไปกรุงเทพกับฉันเถอะนะเมเบล”“ถ้าถึงเวลาหนูจะกลับไปเองค่ะ ไม่ต้องมาบังคับ!!” ฉันเดินไปที่ประตูห้อง กำลังจะเปิดประตูแต่คุณป๋ากลับดึงร่างของฉันสวมกอดจากทางด้านหลังแน่น ฉันไม่ได้ขัดขืนอะไร ยืนตัวแข็งทื่อราวกับหุ่นปล่อยให้คุณป๋ากอดอยู่อย่างนั้น ส่วนคุณป๋าก็เอาแต่ร้องไห้สะอื้นเบาๆ หยดน้ำตาขอบคุณป๋ามันไหลลงมาบนไหล่ของฉันจนเปียกชุ่มไปหมด “…เธอจะทำแบบนั้นต่อหน้าฉันจริงๆ หรือยังไง” หลังจากที่เราต่างเงียบไปนานพอสมควร เสียงสะอื้นของคุณป๋าเริ่มเบาลง แต่ก็ยังกอดฉันเอาไว้แน่นเหมือนเดิม“แบบนั้นที่ว่า หมายถึงเอากับพี่ดินต่อหน้าคุณป๋าใช่มั้ยคะ” เมื่อฉันถามออกไปแบบนั้นคุณป๋าก็เงียบ สมองของฉันมันคิดถึงเรื่องราวใน

Talk หิรัญ ผมรู้ดีว่าการทำแบบนี้มันคงจะทำให้ผู้หญิงที่กำลังนอนกึ่งเปลือยอยู่ใต้ร่างของผมโกรธ แต่!! ใครจะไปอดใจไหว ยิ่งคนที่มีความอดทนต่ำแบบผมยิ่งไม่มีทางทนได้แน่ ผมใช้ปลายลิ้นตวัดเลียเนินหน้าอกอวบอิ่มทั้งสองเต้าอย่างอดใจไม่ไหว แล้วค่อยๆ ดึงผ้าขนหนูที่ปิดร่างกายเปลือยเปล่าของเธอออกไปช้าๆ ร่างกายของเธอมันทำให้ผมแทบคลั่ง ให้กลับไปเป็นพ่อเลี้ยงแบบเดิมบ้าบออะไร ผมคงทำไม่ได้ ในตอนนั้นที่พูดไปผมแค่พูดไปตามอารมณ์ จะให้กลับไปอยู่ในสถานะนั้นได้ยังไง ในเมื่อเธอเป็นเมียผมไปแล้ว “อ๊า ยะ อย่าดูดนะ” เมเบลร้องท้วงเมื่อผมใช้ริมฝีปากครอบงำเม็ดบัวตูมสีชมพูระเรื่อที่กำลังแข็งเป็นไตชูชันอยู่ตรงหน้า ถึงปากเธอจะร้องห้ามแต่กลับแอ่นกายให้อย่างเชื้อเชิญ “อื้ม~” ผมครางออกมาอย่างพึงพอใจในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นว่าได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี “ตะ ต้องการแบบนี้ใช่มั้ยคะ” เมื่อได้ยินคำถามแบบนั้นผมก็หยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมองเมเบลที่กำลังนอนเปลือยกายอยู่ใต้ร่างของผม แววตาของเธอมันทำให้ผมชะงัก คำถามของเธอมันทำให้ผมรู้สึกผิด ทั้งที่ผมยังง้อเธอไม่สำเร็จแต่ผมกลับมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ “ฉันขอโทษ” พูดจบผมก็ค่อยๆ ป

“คิดยังไงถึงอยากไปวัด ?” ในขณะที่กำลังขับรถอยู่ คุณป๋าก็เอ่ยถามขึ้นมา “เรื่องของหนู” “อ่า!! ก็แค่ตอบคำถามฉัน มันยากเย็นนักหรือไง” คุณป๋าหันมามองค้อนฉัน ส่วนฉันก็ปิดปากเงียบ “มหาวิทยาลัยจะเปิดเมื่อไหร่ ?”“อีกสองเดือนค่ะ” “เธอน่าจะลองคิดดูดีๆ อีกครั้งนะเมเบล เรื่องกลับไปที่กรุงเทพ ฉันว่า….”“ถึงทางเลี้ยวแล้วค่ะ” ฉันขัดขึ้นก่อนที่คุณป๋าจะพูดจบ จำได้ว่าป้าขาวบอกจะมีทางเลี้ยว “ทีแบบนี้รีบขัดเชียวนะ” คุณป๋าจิ๊ปากใส่ฉัน “เมื่อไหร่จะให้อภัยฉัน ?”“ฝันไปเถอะค่ะ” ฉันเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากจะคุยกับคุณป๋าแล้ว สองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งนาแล้วก็ลายล้อมไปด้วยภูเขา บรรยากาศธรรมชาติมากๆ เลยแหละ ถนนเป็นถนนสองเลนแต่มีรถขับผ่านไปมาไม่ขาดสาย “เฮ้อ!” จู่ๆ คุณป๋าก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอก“เฮ้อ! เฮ้อ!”เสียงคุณป๋าถอนหายใจติดกัน ครั้งนี้ฉันหันหน้ามองคุณป๋าสายตาดุ “จะถอนหายใจทำไมขนาดนั้นคะ น่ารำคาญ”“ใช่สิ!! ฉันทำอะไรเธอก็รำคาญไปทุกอย่าง” คุณป๋าทำหน้าบึ้ง “บอกว่าสำนึกผิดแล้วจริงๆ ก็ไม่ได้โอกาศ เธอใจแข็งชะมัด” ครั้งนี้เป็นฉันที่ถอนหายใจออกมา เพราะคำพูดของคุณป๋านั่นแหละ “รู้มั้ยที่ผ