All Chapters of ข้าทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูกติด: Chapter 41 - Chapter 50

ด้านอาเปาอาฉือและเกาอี้ฝานวิ่งตามมาภายหลัง ได้ยินสตรีปากแดงทั้งสองพูดให้ร้ายลี่อิน ก็ได้แต่สวดมนต์ภาวนาให้พวกนางรอดเงื้อมมือของนายท่านก็แล้วกัน“นางจะเป็นเช่นที่พวกเจ้าพูดได้อย่างไร ในเมื่อ...”ฮุ่ยหมิ่นพูดเว้นไว้เพียงเท่านั้น ร่างหนาเดินฝ่าสตรีทั้งสองไปยืนอยู่ข้างลี่อิน ก่อนจะวาดแขนขึ้นโอบไหล่แล้วดึงร่างบางเข้ามากอด“พวกเราเป็นคนรักกันและกำลังจะแต่งงาน ทางที่ดีพวกเจ้าล่ามสามีไว้ที่บ้านดีหรือไม่ จะได้ไม่ตามวิ่งไล่ผู้คนเช่นนี้” ฮุ่ยหมิ่นเลิกคิ้วมองพร้อมกับยิ้มเพียงมุมปากเล็กน้อย แต่คำพูดกลับสวนทางกับสีหน้าที่ดูนิ่งเฉยเสียเหลือเกินนั่นปะไรว่าแล้วมิมีผิดอาเปาอาฉือได้แต่พยักหน้าให้แก่กัน ถึงแม้คุณชายร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ดูเหมือนบัณฑิตหนุ่มสุภาพเรียบร้อย แต่อย่าให้ได้ด่าใครรับรองว่าเจ็บไปถึงทรวงเลยเชียวล่ะ และที่สำคัญไม่สนใจด้วยว่าคนผู้นั้นจะเป็นใครอนุสามกับอนุสี่ได้แต่ทำปากพะงาบ ๆ ไม่นึกว่าท่านนายอำเภอรูปงามจะฝีปากจัดจ้านได้ถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังประกาศก้องว่าตนเป็นคนรักสตรีม่ายตรงหน้า ยังไม่พอท่านนายอำเภอหนุ่มยังประกาศแต่งงานอีกด้วย หรือว่าข่าวที่พวกนางได้ยินมาจะไม่เป็นความจริง"ข้าไม่

ลี่อินส่ายหน้าอย่างไม่ยินดีกับความคิดของเขา ใครจะมองว่านางโลกสวยก็ช่างปะไร บิดามารดาถือว่าเป็นผู้ให้กำเนิด จะดีหรือร้ายเช่นไรพวกท่านก็ทำไปเพราะหวังดีต่อบุตรหลาน นางยอมรับความจริงใจของเขา แต่ถ้าหากถึงวันจะต้องเลือกจริง ลี่อินจะเป็นฝ่ายเดินออกมาจากชีวิตเขาเอง“ขอให้พูดจริงเถอะเจ้าค่ะ และข้อสำคัญท่านมีภรรยารออยู่ที่เมืองหลวงหรือไม่เจ้าคะ” นางพอจะรู้มาว่า ทางครอบครัวของเขารับใช้ราชสำนักมารุ่นสู่รุ่น เรื่องครอบครัวฝ่ายชายไม่ยอมรับก็พอทำใจไว้แล้ว แต่เรื่องที่ไม่อาจจะรับได้ก็คือ การที่ชายตรงหน้ามีภรรยารออยู่แล้ว“ข้ายังไม่มีภรรยา และไม่มีใครที่คอยอยู่ด้วย ข้อนี้เจ้ามั่นใจได้เลย”“คำถามสุดท้ายเจ้าค่ะ ท่านชอบข้าเพราะข้าเคยช่วยชีวิตท่านหรือไม่เจ้าคะ” ข้อนี้สำคัญกับลี่อินที่สุด ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าชายตรงหน้าคิดเช่นไรกับนาง แต่ก็อยากจะรู้ว่าที่เขาชมชอบตนเองนั้นด้วยเหตุผลอะไร การตัดสินใจในขั้นตอนสุดท้ายจะได้ง่ายขึ้นฮุ่ยหมิ่นได้ฟังแล้วจึงส่ายหน้ากับคำถามของลี่อิน นางช่วยชีวิตเขาก็มีส่วนแต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง“ผิดแล้ว ข้าชอบที่เจ้าสู้คนต่างหาก” ฮุ่ยหมิ่นตอบโดยไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ชอบ

หลังจากวันที่ได้เปิดอกคุยกันจนเข้าใจ ลี่อินกับฮุ่ยหมิ่นจึงได้ตกลงกันว่าจะจัดงานแต่งขึ้นในอีกสามเดือน ฮุ่ยหมิ่นคิดจะจัดงานใหญ่ให้สมเกียรติแต่ลี่อินกลับไม่เห็นด้วย เพราะนางไม่ชอบความวุ่นวายจึงอยากจะจัดงานเล็ก ๆ ก็พอ มีเพียงคนในบ้านเท่านั้นที่นางต้องการซึ่งสิ่งที่ลี่อินต้องการดูจะขัดใจฮุ่ยหมิ่นไปสักหน่อย เขาอุตส่าห์คิดไว้ว่าจะให้เป็นงานใหญ่จะได้กลบข่าวเรื่องของเลี่ยงจินบุตรชายตระกูลวาณิชผู้ร่ำรวย และเป็นการตบหน้าอีกฝ่ายไปในตัวอีกด้วย แต่มีหรือคนที่เกรงใจว่าที่ภรรยาอย่างเขาจะกล้าขัด ในเมื่อลี่อินนางยื่นคำขาดมาแล้ว หากเขาไม่ตกลงนางก็จะไม่ยินยอมแต่งงานกับเขาแต่ไม่เป็นไรถึงแม้นางจะห้ามจัดงานใหญ่โต เป็นเพียงงานเล็ก ๆ ภายในครอบครัวเขาก็มีวิธี ที่จะทำให้ชาวเมืองรู้ว่าเขานั้นได้แต่งงานแล้ว คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็กลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง หลังจากนั่งหน้าบึ้งตึงมาทั้งวัน จนไม่มีใครในที่ว่าการอำเภอเข้าหน้าติดมาหลายวัน“ท่านนายอำเภอมีคนจากเมืองหลวงเชิญราชโองการมาขอรับ ตอนนี้รออยู่ที่โถงว่าการ” เวรยามที่เฝ้าหน้าประตูรีบวิ่งมาแจ้งในทันที หลังจากที่คนจากเมืองหลวงมาถึง“อืม ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”เมื่อมาถึงยั

ผ่านไปสามเดือนกำหนดการแต่งงานระหว่างลี่อินกับฮุ่ยหมิ่นก็มาถึง ทั้งสองได้จัดงานกันเล็ก ๆ ภายในบ้านหลังน้อยอันอบอุ่น สองคู่บ่าวสาวแต่งตัวด้วยชุดสีแดงอันเป็นมงคล ลี่อินแต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางสมัยใหม่ในโลกอนาคต ดวงตาโฉบเฉี่ยวดูคม ปัดแก้มเติมสีสักหน่อยแต่ไม่ได้แต่งดูจัดจ้านเกินไป ส่วนเสี่ยวเหลียนตัวน้อยถูกจับแต่งตัวด้วยชุดชมพู ผูกผมด้วยผ้าผูกสีเดียวกับชุด ดูน่ารักน่าชังยิ่งเมื่อแต่งตัวออกมาเรียกความสนใจจากเจ้าบ่าวได้เป็นอย่างดี ฮุ่ยหมิ่นตื่นตะลึงในความงามของเจ้าสาว เรียกได้ว่ารู้สึกภูมิใจในความงามของว่าที่ภรรยาและบุตรสาวก็ว่าได้ จนเขาเอาแต่ยิ้มไม่หุบไปตลอดทั้งวันแม้งานแต่งนี้พิธีบางอย่างจะดูข้ามขั้นตอนไปบ้างสักหน่อย บางอย่างก็ไม่ได้มีครบแต่ก็ถือว่าดีที่สุดแล้วสำหรับชาวบ้านธรรมดา แต่มิใช่สำหรับฮุ่ยหมิ่นที่มาจากตระกูลใหญ่เขากลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เขาอยากให้เกียรตินางจัดงานให้สมกับเป็นสะใภ้จวนแม่ทัพใหญ่ แต่ก็ขัดอะไรไม่ได้เมื่อลี่อินต้องการเพียงงานเล็ก ๆ มีเพียงครอบครัวและคนสนิทก็เพียงพอแล้วแต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นชายหนุ่มก็สั่งให้คนมาตกแต่งเรือนอย่างสวยงาม เรือนทั้งด้านนอกและด้านในต่างถูกตกแต

“พี่ขอบใจเจ้ามากนะ อย่าคิดมากเลยท่านแม่กับท่านพ่อใจดี”“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านนั่นแหละอย่าคิดมาก ข้าไปเตรียมของก่อนนะเจ้าคะ”ลี่อินปลีกตัวออกมาเพื่อจัดหาของขวัญให้กับที่บ้านของสามี ร่างบางตรงไปยังห้องแต่งตัวที่เก่าที่เดิม เพื่อจะได้นำสิ่งของในกระเป๋าสารพัดนึกออกมา หลังจากที่ปิดประตูอย่างแน่นหนามั่นใจแล้วว่าไม่มีผู้ใดจะมาเห็น ก่อนจะเริ่มหาของที่อยากจะได้หญิงสาวกางผ้าผืนใหญ่ไว้ตรงกลางห้อง นั่งคิดอยู่เพียงครู่จึงได้นำเอาสิ่งของที่ตนคิดว่าดีที่สุดออกมา วางเรียงบนผ้าผืนใหญ่ไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มีทั้งของกินของใช้เครื่องประดับยาสมุนไพร เมื่อได้ของตามที่ต้องการแล้ว ลี่อินจึงได้จับมุมผ้ามัดเข้ากันพันจนแน่นหนา ขั้นตอนสุดท้ายนางได้ผูกเป็นหูหิ้วไว้คล้องไหล่เหตุที่ลี่อินไม่ใช้เป็นกระเป๋าที่สามารถใส่และสะพายหลังได้สะดวก นั้นก็เพราะว่ามันจะดูแปลกเกินไปสำหรับคนยุคสมัยโบราณ เพราะพวกเขานิยมใช้การห่อด้วยผ้า หรือไม่ก็เป็นใส่หีบไม้แทน แต่หากจะใส่หีบไม้ก็จะดูเป็นภาระสำหรับผู้ที่นำกลับไป ถ้าจะต้องขนทั้งสิ่งของด้วยตัวคนเดียว ลี่อินจึงใช้ห่อด้วยผ้าแทนการใส่หีบกว่าจะหอบห่อผ้าออกมาได้ก็เล่นเอาเหงื่