All Chapters of ข้าทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูกติด: Chapter 61 - Chapter 70

เข้าสู่วันที่สองของการเดินทาง รถม้าได้จอดพักชั่วคราวเมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน วันนี้จำเป็นต้องพักกลางป่า เพราะว่าช่วงรอยต่อระหว่างเมืองที่จะถึงระยะทางอีกไกล จึงทำให้ไม่สามารถไปถึงยังจุดพักม้าได้ทันเวลาเพราะไม่มีบ่าวที่เป็นหญิงติดตามมาเลยสักคน มีเพียงแค่บ่าวชายรูปร่างบึกบึนราวกับทหารนายกอง มากกว่าจะเป็นบ่าวไพร่ ลี่อินจึงให้พวกเขาเพียงแค่ก่อกองไฟให้ ส่วนนางก็มีหน้าที่ทำอาหารมื้อกลางวันให้กับคนทั้งหมดทาน แม้สามีผู้เอาแต่ใจจะห้ามปรามไม่ยอมให้นางทำ ไม่ต้องการให้ภรรยาต้องเหนื่อยแต่ก็มิสามารถขัดได้อยู่ดี ได้แต่ยืนจับมือบุตรสาวอยู่ข้างลี่อินทำหน้าบอกบุญไม่รับ“ท่านพี่ข้าว่าท่านพาลูกไปเล่นที่อื่นเถอะเจ้าค่ะ ยืนจ้องกันอยู่เช่นนี้ข้าทำอะไรก็ไม่ถนัด” มายืนจ้องกันอยู่ได้ มันรู้สึกรำคาญตาอย่างไรก็ไม่รู้“พี่บอกเจ้าแล้วอย่างไร ให้เจ้าพวกนั้นทำส่วนเจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น” ก็เขาไม่อยากให้นางต้องเหนื่อย ภรรยารักเขาออกจะผอมบางอ่อนแอแรงน้อย ต้องมาทำอาหารให้เจ้าพวกนี้กินเขายอมรับไม่ได้เหล่าทหารฝีมือดีที่ปลอมตัวมาตามคำสั่งนายท่านจางถึงกับเสียวสันหลัง เมื่อปะทะกับสายตาไม่เป็นมิตรของคุณชาย ความหวงภรรยาไม่

ขบวนเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงในที่สุด ยิ่งรู้ว่าใกล้จะถึงบ้านสามีลี่อินยิ่งเกิดความประหม่า ไม่รู้ว่าบิดามารดาของสามีจะรังเกียจตนเองหรือไม่ ถึงแม้จะทำใจไว้แล้วแต่พอเอาเข้าจริงนางก็อดที่จะกลัวไม่ได้อยู่ดี“ท่านพี่จวนท่านที่เมืองหลวงเป็นเช่นไรเจ้าคะ” ถึงแม้พอจะรู้ว่าเขาเป็นคนฐานะดี แต่คำว่าฐานะดีของสามีจะดีถึงขั้นใดกันแน่ นางก็ขอเดาเอาว่าเป็นเศรษฐีผู้ร่ำรวยกระมัง“อืม จะว่าอย่างไรดีล่ะ ที่จวนก็ไม่ได้ใหญ่อะไร เป็นเพียงแค่จวนขนาดกลางเท่านั้นเอง เจ้าไม่ต้องกลัวท่านพ่อท่านแม่และทุกคนใจดีกันทั้งนั้น” ฮุ่ยหมิ่นปลอบใจภรรยา ถึงแม้จะตอบไปเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่มั่นใจทั้งหมดว่าจะเป็นไปอย่างที่บอกหรือไม่ เพราะมารดาของเขาออกจะเป็นคนช่างเลือกสะใภ้สักหน่อยดูอย่างพี่สะใภ้เขาสิเป็นถึงบุตรสาวแม่ทัพแดนเหนือ ออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับพี่ชายเขามาตลอด จึงไม่แปลกหากว่าท่านแม่จะคาดหวังในตัวสะใภ้เล็ก“แต่ดูสีหน้าท่านไม่ค่อยจะมั่นใจเลยนะเจ้าคะ” ลี่อินพูดดักคอสามี บอกไม่ให้ตัวนางคิดมากแต่ดูหน้าเขาเสียก่อน ตอนนี้เหมือนนั่งอมยาขมไม่มีผิดฮุ่ยหมิ่นได้แต่ยิ้มตอบภรรยาไม่ได้กล่าวแก้ตัวอะไรออกไป เพราะสิ่งที่นางพูดมันคือความจ

ถึงเวลาอาหารมื้อเย็นบ่าวรับใช้จึงได้เข้ามาเชิญสามคนพ่อแม่ลูก ให้ออกไปรับอาหารเย็นที่เรือนใหญ่ ลี่อินนั่งร่วมโต๊ะอาหารถึงกับนั่งตัวเกร็ง ด้วยบรรยากาศดูเงียบเกินไป ไม่เหมือนกับที่บ้านหลังน้อยของนาง ซึ่งเวลาอาหารก็มักจะมีเสียงพูดคุยกันสนุกสนาน แต่ยังดีมีฮุ่ยหมิ่นคอยคีบอาหารแต่ละอย่างให้ คอยชวนนางพูดคุยอยู่ตลอด ลี่อินจึงรู้สึกผ่อนคลายลงไปได้บ้าง“ลี่อิน อาหารไม่ถูกปากหรือ” ฮูหยินจางเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เพราะนอกจากอาหารที่บุตรชายนางคีบให้ ลูกสะใภ้ก็จะคีบเพียงแค่จานที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น“อร่อยทุกอย่างเจ้าค่ะ ฮูหยิน” อร่อยทุกจานก็จริง แต่ประหม่าเกินไปมันเลยรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้ดูจะฝืดคอ กลืนยากไปสักหน่อย“ฮูหยินอะไร เรียกแม่เหมือนอย่างที่หมิ่นเอ๋อร์เรียกเถิด คนกันเองทั้งนั้น” คงจะเพราะว่านางมีใบหน้านิ่งเฉยมากเกินไปสินะ จึงทำให้ภรรยาของบุตรชายนั่งตัวเกร็งเช่นนี้ ฮูหยินจางจึงพูดเพื่อทำลายบรรยากาศอันเงียบเชียบ ทำให้ดูผ่อนคลายลงไปมาก“เจ้าค่ะท่านแม่” ลี่อินรับคำเสียงเบาพลางยิ้มให้กับแม่สามีฮุ่ยหมิ่นที่นั่งนิ่งคอยสังเกตว่ามารดาจะทำอะไรกับภรรยาเขา แต่แล้วก็ผิดคาดที่มารดาต้อนรับเป็นอย่างดี ไม

ยามซื่อ(09.00-10.59 น.)“ท่านลุงเรารอช้ากว่านี้ไม่ได้แล้วนะ” องค์รัชทายาทกล่าวอย่างเป็นกังวล ใกล้จะถึงช่วงที่หนาวที่สุดเข้ามาทุกทีแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถหาหลินจือได้เลย“เฮ้อ.... กระหม่อมก็จนปัญญาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” จางเต๋อเริ่มจะถอดใจ เขาส่งคนออกตามหาทั่วสารทิศแทบจะพลิกแผ่นดิน ก็ยังไม่มีข่าวว่าจะพบเห็นหลินจือเลยสักที่ หรือบางทีมันอาจจะมีแค่ดอกเดียวที่ฝ่าบาทครอบครองอยู่ก็ได้“หากจวนตัวจริง ๆ ข้าจะแอบขโมยของเสด็จพ่อมาให้ได้” จ้าวหรงคิดอย่างหมายมาด แม้จะเสี่ยงแต่เขาก็ยอมที่จะทำ เพราะทั้งเขาฮุ่ยหมิงและฮุ่ยหมิ่นต่างก็ร่วมเป็นร่วมตายกันมาก็มาก เป็นทั้งเพื่อนพี่และน้อง จ้าวหรงอายุน้อยกว่าฮุ่ยหมิ่นเพียงแค่สองปี แต่ก็ถือได้ว่ารักกันดั่งพี่น้องร่วมบิดา“อย่าได้ทำถึงขั้นนั้นเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมซึ้งใจนัก แต่อย่าลืมว่าพระองค์ก็จำเป็นจะต้องใช้เช่นกัน” แม้อยากจะช่วยน้องชาย แต่ฮุ่ยหมิงและบิดาก็ไม่ได้อยากจะให้องค์รัชทายาทต้องมาเดือดร้อนไปด้วย“เรื่องของข้าก็ช่างเถอะ อย่างมากก็แค่ถูกปลดจากการเป็นรัชทายาท ฮุ่ยหมิ่นสำคัญกว่าแล้วตอนนี้เขาเป็นเช่นไรบ้าง” จ้าวหรงให้ได้เป็นห่วงสหายนัก เขาเคยเห็นยามที่ฮุ่ยหมิ่นทร

“เป็นของจริงแน่นอนพ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท” ท่านหมอฮั่วตรวจดูเห็ดหลินจือดูอย่างละเอียดจนมั่นใจ ที่ได้มามันคือของจริงเพียงแต่ว่ามันดูสมบูรณ์มากเหมือนกับเก็บออกมาใหม่ ๆ ไม่เหมือนกับของฝ่าบาทมีครอบครอง มันทั้งแห้งแกร็นเก็บมาแล้วนับสิบปี“นางเป็นผู้ใดกัน เหตุใดจึงได้มีของล้ำค่าอยู่ในมือทั้งสองอย่าง” จ้าวหรงขบคิดอย่างสงสัย สตรีที่หนีตายมาจากสงคราม ครอบครัวก็ไม่ได้ร่ำรวยแต่อย่างใด แต่กลับมีของที่แม้แต่ฮ่องเต้มีครอบครองได้ยากยิ่ง“ข้าก็คิดเหมือนท่าน ส่งคนไปสืบภูมิหลังของนางแล้ว แต่ก็ไม่ได้อะไรมากไปกว่าที่พวกเรารู้เลยพ่ะย่ะค่ะ” ฮุ่ยหมิงก็จนปัญญาเช่นกัน ไม่ว่าจะส่งคนไปสืบเช่นไรก็ไม่ได้อะไรเพิ่มเติม“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ในเมื่อเราได้ส่วนที่จะนำมาเป็นตัวยาครบแล้ว เรารีบรักษาคุณชายจะเป็นการดีที่สุด” หมอหลวงฮั่วอยากจะรีบนำทั้งสองอย่างที่ได้มาทำยา เพราะว่าคุณชายฮุ่ยหมิ่นเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว รีบรักษาเสียตั้งแต่ตอนนี้จะเป็นการดีที่สุด“ข้าเห็นด้วยกับท่านหมอฮั่ว เรื่องอื่นก็ช่างมันเถอะ ถึงอย่างไรนางก็มิได้คิดร้าย ดูเหมือนว่าตอนที่นำเห็ดหลินจือมาให้พวกเรา นางจะไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ” จางเต๋อมั่นใจว่า